04 C.S. Forester - Hornblower i Kryzys.pdf - Cecil Scott Forester - Powieści Hornblowerowskie (cykl) - seamuss

Rozdziaã I

Hornblower spodziewaá siĊ pukania do drzwi, bo to, co widziaá przez okno kajuty, wystarczyáo na

zorientowanie siĊ co siĊ dzieje na zewnątrz.

— Barka dowoĪąca wodĊ podchodzi do burty, sir — zameldowaá Bush, z kapeluszem w rĊku.

— W porządku, panie Bush. — PrzygnĊbiony i poirytowany, Hornblower nie miaá zamiaru uáatwiaü

Bushowi zadania.

— Na pokáadzie jest nowy dowódca, sir. — Bush zdawaá sobie doskonale sprawĊ z nastroju

Hornblowera, lecz nie bardzo wiedziaá, jak sobie z tym poradziü.

— W porządku, panie Bush.

Ale takie postĊpowanie to zwykáe okrucieĔstwo, rozmyĞlne drĊczenie niemego zwierzĊcia.

Hornblower uĞwiadomiá sobie, Īe to, co robi, nie sprawia mu wáDĞciwie Īadnej przyjemnoĞci, a tylko

wprowadza Busha w zakáopotanie. PowĞciągnąá trochĊ záy humor i powiedziaá lĪejszym tonem:

— WiĊc ma pan teraz dla mnie kilka minut, panie Bush? To coĞ nowego przy paĔskim zapracowaniu

w ostatnich dwóch dniach.

6áowa te nie byáy ani sáuszne, ani uprzejme, i z wyrazu twarzy Busha moĪna byáo poznaü, jak je

odczuá.

— Miaáem obowiązki do wypeánienia, sir — mruknąá.

— Doprowadzenie „Hotspura” do wzorowego porządku dla nowego dowódcy.

— T… tak, sir.

— Ja, oczywiĞcie, siĊ nie liczĊ. Jestem tylko kimĞ niepotrzebnie zajmującym miejsce.

— Sir…

ChociaĪ Hornblowerowi nie byáo do Ğmiechu, musiaá siĊ uĞmiechnąü na widok zbolaáej miny Busha.

— W gruncie rzeczy, panie Bush, cieszĊ siĊ widząc, Īe jest pan tylko czáowiekiem. Czasami w to

Zątpiáem. Nie ma na Ğwiecie lepszego pierwszego oficera niĪ pan.

Bush potrzebowaá dwóch, trzech sekund, Īeby przetrawiü nieoczekiwany komplement.

— To bardzo áaskawie z paĔskiej strony, sir. Bardzo uprzejmie, naprawdĊ. Lecz to tylko paĔska

zasáuga.

Za chwilĊ zejdą na Ğliskie ĞcieĪki sentymentalizmu, a to byáoby nie do zniesienia.

— Czas, Īebym siĊ pokazaá na pokáadzie — powiedziaá Hornblower. — PoĪegnajmy siĊ wiĊc, panie

Bush. Wszystkiego najlepszego pod dowództwem paĔskiego nowego kapitana.

Tak dalece ulegá nastrojowi chwili, Īe wyciągnąá dáRĔ, a Bush ją ująá. Na szczĊĞcie Bush byá zbyt

wzruszony, by powiedzieü coĞ wiĊcej niĪ „Do widzenia, sir”. Hornblower wyszedá spiesznie z kajuty,

a Bush za nim.

Ustawianie barki przy burcie „Hotspura” od razu staáo siĊĨródáem dystrakcji. Jej burtĊ na caáej

GáugoĞci obwieszono zwiniĊtymi starymi Īaglami i gĊsto zabezpieczono odbijaczami z worków

z piaskiem, lecz nawet tu, na osáoniĊtych wodach zatoczki, przerzucenie lin miĊdzy obydwoma

jednostkami i przyciągniĊcie ich ku sobie byáo trudnym zadaniem, wymagającym nie lada zrĊcznoĞci.

Z barki wysuniĊto z haáasem trap nad przerwą miĊdzy obydwoma pokáadami i po tym trapie niepewnym

krokiem ruszyá tĊgi mĊĪczyzna w galowym mundurze. Byá bardzo wysoki — szeĞü stóp i dwa albo i trzy

cale — i mocno zbudowany, w Ğrednim albo wiĊcej niĪĞrednim wieku, sądząc po siwej, gĊstej czuprynie

odsáoniĊtej po zdjĊciu kapelusza. Máodsi bosmani mocno dmuchnĊli w swoje gwizdki; dobosze z obu

jednostek zagrali nierówny werbel.

— Witamy na pokáadzie, sir — powiedziaá Hornblower

Nowy dowódca wyjąá papier z kieszeni na piersiach, rozpostará go i zacząá czytaü. Na rozkaz Busha

zdjĊto czapki z gáów, aby wszystko odbyáo siĊ z naleĪytą powagą.

„Rozkaz wydany przeze mnie, Williama Cornwallisa, wiceadmiraáa Czerwonej Eskadry, kawalera

najzaszczytniejszego Orderu àDĨni, dowodzącego królewskimi okrĊtami i statkami Floty Kanaáu, dla

szanownego Jamesa Percivala Meadowsa…”

— MyĞlicie, Īe mamy caáy dzieĔ czasu? — krzyknąá ktoĞ donoĞnym gáosem z pokáadu barki. — Hej,

tam! Przygotowaü siĊ do odebrania wĊĪa! Panie poruczniku, kilku marynarzy do pomp.

Jasna rzecz, Īe sáowa te pochodziáy od beczuákowatego dowódcy barki. Bush dawaá mu gwaátowne

znaki, Īeby byá cicho, póki waĪna ceremonia nie dobiegnie koĔca.

— BĊdzie dosyü czasu na te gáupoty, jak wszystka woda zostanie zaáadowana. Za godzinĊ wiatr zmieni

kierunek — odkrzyknąá baryákowaty kapitan, wcale nie zbity z tropu. Kapitan Meadows spojrzaá groĨnie

spod brwi. Przez moment wahaá siĊ, lecz mimo ogromnego wzrostu nie mógá nic zrobiü, Īeby uciszyü

tamtego. ResztĊ rozkazu wykrzyczaá w tempie bliĪszym galopu niĪ cwaáu, i stawszy siĊ w ten sposób

prawowitym dowódcą okrĊtu JKM „Hotspur”, z wyraĨQą ulgą záRĪ\á pismo.

— Czapki wáyĪ — rzuciá Bush komendĊ.

— Sir, przejmujĊ pana obowiązki — zwróciá siĊ Meadows do Hornblowera.

— Bardzo mi przykro, sir, z powodu záych manier tego z barki — powiedziaá Hornblower.

— Dajcie teraz paru krzepkich cháopaków — krzyknąá w powietrze baryákowaty dowódca barki,

a Meadows z rezygnacją wzruszyá ramionami.

— Pan Bush, mój pierwszy oficer… to znaczy paĔski pierwszy oficer, sir — poĞpieszyá Hornblower

z prezentacją.

— Do roboty, panie Bush — rzuciá Meadows, i Bush zabraá siĊ od razu do organizowania przeáadunku

Váodkiej wody.

— Co to za czáowiek, sir? — spytaá Hornblower wskazując kciukiem na dowódcĊ transportowca wody.

— Byá moją zmorą przez dwa dni — odpará Meadows. KaĪde jego nastĊpne zdanie naszpikowane byáo

brzydkimi wyrazami, których nie ma co przytaczaü. — Jest nie tylko dowódcą tej balii, lecz jej

ZáDĞcicielem w trzydziestu siedmiu szeĞüdziesiątych czwartych. Na kontrakcie z Admiralicją — nie

moĪna wcieliü przymusowo do sáXĪby ani jego, ani Īadnego z jego ludzi, wszyscy mają glejty. Gada

i robi, co mu siĊ podoba, a ja oddaábym moje pryzowe za piĊü lat naprzód, Īeby go mieü na gretingu przez

dziesiĊü minut*.

— Hm — mruknąá Hornblower. — PáynĊ z nim do kraju.

— MoĪe panu bĊdzie siĊ lepiej podróĪowaáo niĪ mnie.

— Przepraszam panów. — Marynarz z barki szedá energicznym krokiem po trapie, ciągnąc za sobą

Sáócienny wąĪ. Za nim kroczyá ktoĞ z papierami. WszĊdzie panowaá ruch.

— PrzekaĪĊ papiery okrĊtowe, sir — powiedziaá Hornblower. — Pozwoli pan ze mną? To znaczy,

sir… są przygotowane w paĔskiej kajucie, jeĞli znajdzie pan czas, Īeby poĞwiĊciü im trochĊ uwagi.

Kuferek marynarski i worek z przyborami Hornblowera leĪDáy rzucone na goáych deskach pokáadu

kajuty, patetyczne oznaki rycháego zejĞcia z okrĊtu. Przekazanie dowództwa byáo sprawą kilku chwil.

— Sir, czy mógábym poprosiü pana Busha o marynarza do przeniesienia moich rzeczy? — spytaá

Hornblower.

Teraz byá nikim. Nawet nie pasaĪerem. Nie miaáĪadnej pozycji, a fakt ten staá siĊ jeszcze bardziej

oczywisty, gdy wróciá na pokáad, Īeby poszukaü swoich oficerów i poĪegnaü siĊ z nimi. PocháoniĊci

bieĪącymi sprawami, z trudem znajdowali dla niego sekundĊ czasu. UĞciski dáoni byáy poĞpieszne

i zdawkowe, z dziwną ulgą ruszyá ku trapowi.

Ulga byáa krótkotrwaáa, bo nawet stojący na kotwicy

* Na gretingu (kratownicy), ustawionym pionowo i opartym o burtĊ, wymierzano cháostĊ.

„Hotspur” wyczuwalnie koáysaá siĊ na boki na martwej fali zakrzywiającej siĊ wokóá cypla, i obie

jednostki, „Hotspur” i barka, kiwaáy siĊ w przeciwstawnych fazach, a ich nadbudówki to skáaniaáy siĊ ku

sobie, to siĊ od siebie odchylaáy, tak Īe áączący je trap byá poddawany kilku róĪnym ruchom — bujaá siĊ

jak huĞtawka w páaszczyĨnie pionowej i poziomo, jak igáa kompasu, a przy tym wznosiá siĊ i opadaá. Lecz

najbardziej przeraĪające — wyczuwalne od momentu, gdy Hornblower postąpiá ku przejĞciu — byáy

szarpniĊcia w przód i w tyá w rytm zbliĪania siĊ i oddalania obu jednostek, powodujące, Īe rozstĊp, nad

którym biegá trap, miaá to szeĞü stóp, to szesnaĞcie. Dla bosonogiego marynarza przebiec po nim byáoby

niczym, ale Hornblower odczuwaá strach — trap miaá osiemnaĞcie cali szerokoĞci i byá bez porĊczy. Czuá,

Īe jest obserwowany przez beczuákowatego dowódcĊ barki, wiĊc postanowiá, raz ruszywszy, iĞü dalej bez

wahania — do tej chwili kącikiem oka badaá taniec trapu, udając, Īe caáą swą uwagĊ skupia na tym, co siĊ

dzieje na obu jednostkach.

Potem ruszyá szybko, stanąá obu nogami na trapie, przetrwaá koszmarne chwile, gdy mu siĊ zdawaáo,

Īe mimo caáego poĞpiechu wcale nie idzie naprzód, aĪ z westchnieniem ulgi dotará do koĔca trapu i zszedá

na stosunkowo stabilny pokáad. Baryákowaty dowódca nie uczyniáĪadnego powitalnego gestu, toteĪ gdy

dwaj marynarze zwalali jego bagaĪ na pokáad, Hornblower musiaá zrobiü pierwszy krok.

— Czy pan jest dowódcą tego statku, sir? — spytaá.

— Kapitan Baddlestone, dowódca „Princess”.

— Jestem kapitan Hornblower i mam byü przewieziony do Anglii — ciągnąá Hornblower. ĝwiadomie

tak sformuáowaá zdanie, dotkniĊty do Īywego bezceremonialnym zachowaniem Baddlestone'a.

— Ma pan swój patent oficerski?

Samo pytanie i sposób, w jaki zostaáo zadane, ubodáo poczucie godnoĞci Hornblowera, juĪ i tak

rozdraĪnionego do tego stopnia, Īe czuá, iĪ nie zniesie dáXĪej takiej bezczelnoĞci.

— Mam — oĞwiadczyá.

Wielka twarz Baddlestone'a byáa czerwona, moĪna by nawet rzec: purpurowa. Spojrzenie dwojga

zaskakująco jasnych niebieskich oczu rzucone spod grubych brwi napotkaáo hardy wzrok Hornblowera,

zdecydowanego na nieustĊpliwoĞü i gotowego w nieskoĔczonoĞü wytrzymywaü frontalny atak tych

niebieskich oczu. Lecz Baddlestone zrĊcznie zaszedá go z flanki.

— Jedzenie kabinowe gwinea dziennie — powiedziaá. — Albo moĪe pan zapáaciü trzy gwinee za caáą

podróĪ.

Hornblowera zaskoczyáo, Īe musi páaciü za swoje utrzymanie. Czując, Īe to zaskoczenie odmalowaáo

siĊ na jego twarzy, postanowiá nie zdradziü siĊ z nim przynajmniej w sáowach. Nie zniĪy siĊ nawet do

zadania pytaĔ wiszących mu na koĔcu jĊzyka. MoĪe byü caákiem pewien, Īe Baddlestone ma prawo po

swojej stronie. Czarter Admiralicji przypuszczalnie nakáadaá na Baddlestone'a obowiązek przewoĪenia

oficerów zmieniających miejsce pobytu, lecz nie byáo tam na pewno Īadnej wzmianki o ich utrzymaniu

w czasie drogi. Szybko obliczyá w myĞlach.

— Niech bĊdzie trzy gwinee — odrzeká najwynioĞlej jak umiaá, zachowując siĊ jak czáowiek, dla

którego róĪnica miĊdzy jedną gwineą a trzema jest nieistotna. Dopiero wypowiedziawszy te sáowa

pomyĞlaá, Īe wiatr moĪe skrĊciü na wschód, a wtedy droga powrotna znacznie siĊ przeciągnie.

W czasie rozmowy jedna z pomp zaczĊáa pracowaü bardzo nierówno, a druga teraz stanĊáa. Cisza po

ustaniu ich monotonnego haáasu byáa aĪ dziwna. Bush krzyknąá z ”Hotspura”:

— To dopiero dziewiĊtnaĞcie ton. MoĪemy wziąü jeszcze dwie.

— I tych dwóch nie dostaniecie — odkrzyknąá Baddlestone. — WypompowaliĞmy siĊ do sucha.

Hornblowerowi byáo dziwnie, Īe to juĪ nie jego sprawa, nie ciąĪ\áa na nim Īadna odpowiedzialnoĞü,

chociaĪ automatycznie wyliczyá, Īe teraz „Hotspur” ma sáodkiej wody na czterdzieĞci dni. To Meadows

EĊdzie musiaá gáowiü siĊ, jak przechowaü ten zapas. A poniewaĪ wiatr moĪe wykrĊciü na wschód,

„Hotspur” bĊdzie musiaá przepáywaü bardzo blisko ujĞcia Goulet — ale niech Meadows siĊ martwi, on nie

EĊdzie miaá z tym nic do czynienia, nigdy wiĊcej.

Marynarze, którzy pracowali przy pompach, pobiegli trapem na barkĊ, a dwaj inni, z obsáugi wĊĪy,

wracali na „Princess”, wlokąc je za sobą. Na koĔcu szedá oficer pokáadowy „Princess”, z papierami.

— Uwaga przy linach! — ryknąá Baddlestone. — Kliwerfaáy!

Baddlestone sam stanąá u steru i zrĊcznie wymanewrowaá barkĊ spod burty „Hotspura”. Sterowaá dalej,

a szóstka marynarzy pod nadzorem oficera pokáadowego zdejmowaáa rozwieszone na burcie odbijacze

i ukáadaáa je na pokáadzie. JuĪ po kilku sekundach odstĊp miĊdzy dwoma jednostkami staá siĊ za duĪy, by

Jáos go pokonaá. Hornblower patrzyá na „Hotspura” ponad poáyskująFą wodą. Wyglądaáo, Īe Meadows

wezwaá caáą zaáogĊ na pokáad, Īeby wygáosiü inauguracyjną mowĊ. Na pewno nikt stamtąd nie rzuciá

nawet spojrzenia ani na barkĊ, ani na Hornblowera stojącego samotnie na pokáadzie. W marynarce

wojennej wiĊzy przyjaĨni, zaĪ\áRĞci — choü bardzo silne — mogą ulec zerwaniu w mgnieniu oka.

Najprawdopodobniej nigdy juĪ nie zobaczy Busha.

Rozdziaã II

Na „Princess” páynĊáo siĊ bardzo niewygodnie. OpróĪniono barkĊ z áadunku sáodkiej wody, a nie byáo

prawie nic, czym moĪna by ten áadunek zastąpiü. Puste baryáki zbyt byáy cenne, aby je zanieczyszczaü

balastem w postaci wody morskiej. A miĊdzy baryáki ledwie udaáo siĊ wepchnąü kilka worków piasku,

Īeby chociaĪ trochĊ poprawiü stabilnoĞü. Statek projektowano pamiĊtając o tej trudnoĞci, toteĪ dziĊki

szerokiemu kadáubowi o miskowatym ksztaácie nawet páynąc bez áadunku wáDĞciwie nie mógá siĊ

wywróciü dnem do góry, ale poza tym wyczyniaá wszelkie moĪliwe sztuczki. Ruchy miaá gwaátowne

i zupeánie nie do przewidzenia dla kogoĞ nie obeznanego z taką jednostką. Sterowaü nim byáo prawie

równie trudno jak tratwą, bo dryfowaá w dolinie fali i dawaá siĊ znosiü w kierunku zawietrznym, co

ograniczaáo moĪnoĞü posuwania siĊ ku Plymouth, jak dáugo przewaĪDá wschodni kierunek wiatru.

Hornblower musiaá znosiü wielkie niewygody. Wystawiony na nie znane mu dotąd ruchy pokáadu pod

stopami, przez dwa dni walczyá z atakująFą go chorobą morską. Nie ulegá jej dziĊki temu, Īe ostatnio

przebyá bez przerwy kilka tygodni w morzu, lecz wmawiaá sobie, co prawda bez przekonania, Īe moĪe

byáoby lepiej, gdyby choroba go dopadáa. Przydzielono mu hamak w pomieszczeniu o wymiarach szeĞü

stóp na szeĞü i piĊciu stopach wysokoĞci, ale miaá je przynajmniej dla siebie i mógá czerpaü pewną

pociechĊ z faktu, Īe byáy tam zawieszki dla oĞmiu hamaków, po cztery w dwóch warstwach. Dawno nie

spaá w hamaku, i krĊgosáup bardzo wolno dostosowywaá siĊ do koniecznego wykrzywienia. Nieobliczalne

podskoki i poprzeczne przechyáy barki przenoszone na niego przez hamak sprawiaáy, Īe tĊsknie

wspominaá luksus koi na „Hotspurze”.

Wiatr, ciągle póánocno-wschodni, niosący czyste niebo i sáRĔce, nie cieszyá Hornblowera. Pewną —

Zątpliwą zresztą — pociechą mógá byü fakt, co rycháo staáo siĊ rzeczą jasną, iĪ bĊdzie spoĪywaá

„kabinowe jedzenie” Baddlestone'a dáXĪej niĪ przez trzy dni. Wszystko, czego pragnąá, to dostaü siĊ do

Anglii, do Londynu, do Whitehall i zapewniü sobie awans na kapitana, zanim nie zdarzy siĊ coĞ, co

mogáoby w tym przeszkodziü. Patrzyá markotnie, jak „Princess” coraz silniej jest spychana w stronĊ

brzegu zawietrznego, bardziej nawet niĪ ciĊĪkie okrĊty zgrupowane w pobliĪu Ushant. Na pokáadzie nie

byáo nic do czytania i nic do roboty ani Īadnego zacisznego kącika, gdzie mógáby spĊdzaü czas na

nicnierobieniu.

ZnuĪony leĪeniem w hamaku wychodziá wáDĞnie na pokáad, gdy ujrzaá, Īe Baddlestone spiesznym

ruchem przyáRĪ\á lunetĊ do oka i wpatrzyá siĊ w kierunek nawietrzny.

— Nadpáywają! — odezwaá siĊ, wyjątkowo towarzyski.

Z wielkąáaskawoĞcią podaá lunetĊ Hornblowerowi. Trudno sobie wyobraziü gest bardziej

wielkoduszny (o czym Hornblower wiedziaá doskonale) ze strony dowódcy jednostki niĪ rozstanie siĊ

nawet na moment z lunetą, gdy coĞ ciekawego pojawiaáo siĊ w polu widzenia. W ich kierunku száa

flotylla, znacznie wiĊksza liczebnie od zwykáej eskadry. Cztery fregaty, z postawionymi wszystkimi

Īaglami, Ğpieszyáy zająü pozycje czoáowe; za nimi sunĊáy dwie kolumny bojowych okrĊtów liniowych,

siedem w jednej i szeĞü w drugiej. Páynąc na wyznaczone pozycje równoczeĞnie stawiaáy Īagle boczne.

Z wiatrem prosto w rufĊ i pod wszystkimi Īaglami paráy wprost na „Princess”. Byá to wspaniaáy widok.

Na dziobach áopotaáy znaki okrĊtowe, bandery rozwiewaáy siĊ na masztach jakby idąc ze sobą w zawody.

Pod kaĪdym peánym dziobem wzbijaáa siĊ i opadaáa fala spieniana przez kadáuby prujące niebieską wodĊ.

Byáa to najwspanialsza prezentacja potĊgi morskiej Anglii. Prawa Ğrodkowa fregata Ğcinając kurs

przemknĊáa obok miotanej falami „Princess”.

— „Diamond”, 32 dziaáa — powiedziaá Baddlestone. W jakiĞ sposób odebraá Hornblowerowi lunetĊ.

Hornblower patrzyá tĊsknym, zazdrosnym okiem na fregatĊ mijająFą ich w odlegáRĞci dáugiego strzaáu

armatniego. Widziaá grupkĊ marynarzy wspinających siĊ po takielunku fokmasztu. W tĊ krótką chwilĊ,

gdy „Diamond” przechodziá obok barki, fokbramsel zostaá zwiniĊty i ponownie postawiony. ĝwietna

jednostka ten „Diamond” — Hornblower nie dostrzegá najmniejszej nieprawidáowoĞci w zestawie Īagli.

Oficer nawigacyjny „Princess” ledwie zdąĪ\á podnieĞü brudną czerwoną banderĊ, Īeby oddaü salut, na co

fregata odpowiedziaáa salutem swojej niebieskiej bandery. Teraz nadpáywaáa prawa kolumna okrĊtów

liniowych, z trójpokáadowcem na czele, górującym nad faáami i w miarĊ zbliĪania siĊ ukazującym uáRĪone

w szachownicĊ furty strzelnicze. Na bramstendze fokmasztu powiewaáa niebieska flaga wiceadmiralska.

— „Prince of Wales”, 98. Wiceadmiraá Sir Robert Calder, baronet — oznajmiá Baddlestone. — W tej

grupie są jeszcze dwa okrĊty flagowe.

Obie jednostki pozdrowiáy siĊ banderami, po czym, wĞród bryzgów piany, nadpáynąá fordewindem

nastĊpny okrĊt liniowy. Siedem okrĊtów mijających „Princess” salutowaáo kolejno banderami.

— PomyĞlny wiatr do Finisterre — orzeká Baddlestone.

— Wygląda, Īe to jest ich kurs — powiedziaá Hornblower.

04 C.S. Forester - Hornblower i Kryzys.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: