01 C.S. Forester - Pan Midszypmen Hornblower.pdf - Cecil Scott Forester - Powieści Hornblowerowskie (cykl) - seamuss

Rozdziaá pierwszy

Równe szanse

Styczniowy sztorm przewalaá siĊ z áoskotem po Kanale niosąc w swym áonie szkwaáy; grube krople

EĊbniáy gáRĞno o nieprzemakalne okrycia oficerów i marynarzy, których obowiązki sáXĪbowe trzymaáy na

pokáadzie. Wichura dĊáa juĪ od jakiegoĞ czasu tak, Īe nawet na osáoniĊtych wodach Spithead okrĊt

wojenny jeĨdziá niespokojnie na kotwicach, trochĊ koáysząc siĊ wzdáXĪnie na zbitej fali i szarpiąc nagáymi

ruchami napiĊte liny. Od brzegu száa ku niemu áódĨ z dwiema mocnej budowy niewiastami u wioseá,

taĔcząc jak szalona na stromych drobnych falach i od czasu do czasu ryjąc w którejĞ dziobem, aĪ bryzgi

wody leciaáy na rufĊ. WioĞlarka na dziobie znaáa siĊ na swojej robocie. Rzucając krótkie spojrzenia przez

ramiĊ nie tylko utrzymywaáa áódkĊ na kursie, ale kierowaáa ją dziobem pod najgorsze fale, aby zapobiec

wywróceniu. àódĨ przeszáa powoli wzdáXĪ prawej burty “Justiniana”, a gdy podchodziáa do áawy

wantowej grotmasztu, obwoáDá ją sáXĪbowy midszypmen.

-Aye, aye -dobiegáa odpowiedĨ wyrzucona z silnych páuc drugiej wioĞlarki. Nie wiadomo czemu w

MĊzyku marynarskim ten okrzyk od wieków oznaczaá, Īe w áodzi jest oficer - pewnie to byáa ta skurczona

postaü na áawce rufowej, przypominająca kupĊ zuĪytych lin, na którą narzucono plandekĊ.

Tyle tylko potrafiá dojrzeü pan Masters, oficer sáXĪbowy, ukryty po zawietrznej za pachoáami

stermasztu, zanim áódka, posáuszna nakazowi peániącego sáXĪEĊ midszypmena, podeszáa do áawy

wantowej i znikáa mu z oczu. Nastąpiáa dáuga przerwa - widocznie oficer miaá pewne trudnoĞci z

wchodzeniem po burcie. Wreszcie áódka znowu pojawiáa siĊ w polu widzenia Mastersa; niewiasty odbiáy i

postawiáy maáy Īagielek lugrowy, pod którym áódĨ, teraz juĪ bez pasaĪera, sunĊáa z powrotem ku

Portsmouth, skacząc po falach jak sportowiec w biegu z przeszkodami. Gdy juĪ siĊ oddaliáa, pan Masters

XĞwiadomiá sobie, Īe ktoĞ zbliĪa siĊ ku niemu pokáadem rufowym w asyĞcie sáXĪbowego midszypmena,

który, wskazawszy gestem Mastersa, cofnąá siĊ ku áawie wantowej. Mastersowi wáosy zdąĪ\áy posiwieü w

VáXĪbie na morzu; miaá szczĊĞcie dochrapaü siĊ rangi porucznika, a od dawna zdawaá sobie sprawĊ, Īe

nigdy nie awansuje na kapitana, lecz nie martwiá siĊ za bardzo tą myĞOą i znajdowaá rozrywkĊ w

zgáĊbianiu charakterów swoich wspóátowarzyszy.

Patrzyá zatem uwaĪnie na zbliĪająFą siĊ postaü. Byá to koĞcisty máodzian, ledwie wychodzący z wieku

cháopiĊcego, nieco ponad Ğredniego wzrostu, o stopach, których máodzieĔczą dáugoĞü w stosunku do caáej

postaci podkreĞlaáy przy szczupáRĞci áydek wielkich rozmiarów póákamaszki. Widaü byáo, Īe przybysz nie

bardzo wie, co robiü z rĊkami. Ubrany byá w Ĩle dopasowany mundur na wskroĞ przemoczony bryzgami

fal; nad wysokim koánierzem sterczaáa chuda szyja, a nad nią blada twarz z wystającymi koĞümi

policzkowymi. Blada twarz byáa rzadkoĞcią na okrĊcie wojennym, gdzie zaáoga szybko opalaáa siĊ na

ciemny mahoĔ; zapadáe policzki cháopca miaáy w dodatku odcieĔ zielonkawy -niewątpliwie doznaá on

choroby morskiej páynąc tu na áodzi z lądu. W bladej twarzy tkwiáa para ciemnych oczu, które przez

kontrast wyglądaáy jak otwory wyciĊte w kartce papieru. Masters stwierdziá z pewnym zainteresowaniem,

Īe chociaĪ ich wáDĞciciel przebyá chorobĊ morską, oczy te rozglądaáy siĊ czujnie, cháonąc wyraĨnie nowe

dla niego widoki. Ani choroba morska, ani onieĞmielenie nie przytáumiáy ciekawoĞci i zainteresowania, i

pan Masters wybiegając swoim zwyczajem myĞlami w przód pomyĞlaá, Īe tego cháopca cechuje

przezornoĞü i rozwaga i Īe juĪ w tej chwili bada on swe nowe otoczenie, jak gdyby przygotowując siĊ do

tego, co go tu moĪe spotkaü. Tak mógá Daniel patrzeü na lwy, gdy wszedá po raz pierwszy do ich jaskini.

Ciemne oczy napotkaáy wzrok Mastersa i niezgrabna postaü zatrzymaáa siĊ. Przybysz podniósá

nieĞmiaáo dáRĔ do ronda ociekającego wodą kapelusza i otworzyá usta, jakby chcąc coĞ powiedzieü, lecz

zaĪenowany zamknąá je bez sáowa, by nastĊpnie zebraü siĊ w sobie i zmusiü do wyrzeczenia wyuczonej

formuáki.

- Stawiáem siĊ na okrĊt, sir.

- Nazwisko? -zapytaá Masters, daremnie czekając, by przybyáy sam je podaá.

- H-Horatio Hornblower, sir. Midszypmen -wyjąkaá cháopiec.

- Doskonale, panie Hornblower -odrzeká Masters tak samo ceremonialnie. -Czy zabraá pan ze sobą

swoje klamoty?

Hornblower nigdy dotąd nie sáyszaá tego okreĞlenia, lecz byá na tyle przytomny, by sobie

wydedukowaü jego znaczenie.

- Moja skrzynka z rzeczami, sir. Jest... jest na dziobie, przy furcie wejĞciowej.

Hornblower wyrzeká to wszystko z ledwie dostrzegalnym wahaniem; wiedziaá, Īe marynarze mówią

na “dziobie” , zamiast “przedzie”, i ze przybyá na okrĊt przez “furtĊ wejĞciową”, lecz zastosowanie tych

Váów samemu wymagaáo odrobiny wysiáku.

- DopilnujĊ, Īeby ją zniesiono na dóá - powiedziaá Masters - a i pan niech tam lepiej zejdzie. Kapitan

jest na lądzie, a jego zastĊpca przykazaá, Īeby pod Īadnym pozorem nie wzywaü go przed ósmym

dzwonem, radziábym wiĊc, panie Hornblower, skorzystaü z tego i zrzuciü z siebie mokre odzienie.

- Dobrze, sir - odpará Hornblower; w tej samej chwili spostrzegá, Īe uĪ\á niewáDĞciwego wyraĪenia,

wyczytaá to z twarzy Mastersa, poprawiá siĊ wiĊc (nie wierząc wáDĞciwie, Īe ludzie naprawdĊ mówią w

ten sposób gdziekolwiek poza sceną), zanim Masters zdąĪ\á go skorygowaü. - Tak jest, sir - rzeká i

przyáRĪ\á znowu dáRĔ do ronda kapelusza.

Masters odwzajemniá pozdrowienie i zwracając siĊ do jednego z cháopców pokáadowych dygocących

za skąSą osáoną nadburcia rozkazaá: - Cháopcze, zaprowadĨ pana Hornblowera do mesy midszypmenów.

- Tak jest, sir.

Hornblower poszedá za cháopcem ku dziobowi, w stronĊ gáównego luku. Wystarczyáoby samej

choroby morskiej, by chwiaá siĊ na nogach, lecz na tym krótkim odcinku potknąá siĊ dwukrotnie, w

momencie gdy ostry poryw wiatru szarpnąá “Justinianem”, naprĊĪając liny kotwiczne. U wejĞcia do luku

cháopiec zeĞliznąá siĊ w dóá po trapie jak wĊgorz po skale; Hornblower zacząá schodziü bardzo ostroĪnie i

niepewnie w przymglone rejony dolnego pokáadu dziaáowego, a potem w póámrok miĊdzypokáadów. W

nozdrzach czuá zapachy równie dziwne i pomieszane jak dĨwiĊki atakujące jego uszy. U stóp kaĪdego

trapu cháopiec czekaá na niego ze sáabo maskowaną niecierpliwoĞcią. Zeszli z ostatniego - Hornblower

straciá juĪ orientacjĊ i nie wiedziaá, czy byá na dziobie, czy na rufie - i uczyniwszy kilka kroków znaleĨli

siĊ w ciemnej wnĊce, której mrok bardziej podkreĞlaá, niĪ rozjaĞniaá, stoczek áojowy osadzony na kawaáku

blachy miedzianej na stole, wokóá którego siedziaáo szeĞciu ludzi w koszulach z zawiniĊtymi rĊkawami.

Cháopiec zniká, zostawiając Hornblowera, i upáynĊáa chwila, zanim mĊĪczyzna z bokobrodami, zajmujący

miejsce u szczytu stoáu, spojrzaá w jego stronĊ.

- Odezwij siĊ, ty zjawo - rzeká.

Hornblower poczuá, Īe ogarniają go mdáRĞci - skutki podróĪy w áodzi nasiliáy siĊ w niewiarygodnym

zaduchu i smrodzie miĊdzypokáadów. Byáo mu trudno mówiü, a fakt, Īe nie wie, w jakie sáowa ubraü to,

co chce powiedzieü, jeszcze bardziej sprawĊ pogarszaá.

- Nazywam siĊ Hornblower, sir - wydusiá wreszcie z siebie drĪącym gáosem.

- CóĪ to za diabelny pech dla ciebie - odezwaá siĊ drugi przy stole, z absolutnym brakiem sympatii.

W tym momencie wiatr wyjący wokóá okrĊtu zmieniá nagle kierunek, przechylając “Justiniana” lekko

na bok i obracając go, tak Īe znów naprĊĪ\áy siĊ liny. Hornblower miaá wraĪenie, Īe to Ğwiat zerwaá siĊ z

uwiĊzi. Zatoczyá siĊ i chociaĪ drĪDá z zimna, pot cieká mu po twarzy.

- CoĞ mi siĊ zdaje - odezwaá siĊ ten z bokobrodami u szczytu stoáu - Īe przybyáHĞ, Īeby wsadzaü nos

w sprawy swoich zwierzchników. Jeszcze jeden gáupawy nieuk zwala siĊ na gáowĊ, Īeby zanudzaü tych,

co go bĊGą musieli uczyü jego obowiązków. Spójrzcie tylko na niego - mówca gestem przywoáDá uwagĊ

wszystkich przy stole - patrzcie na niego, powiadam wam. Oto najnowszy nĊdzny nabytek królewski. Ile

ty masz lat?

- S-siedemnaĞcie, sir - wyjąkaá Hornblower.

- SiedemnaĞcie! - niechĊü w gáosie mówiącego byáa aĪ za wyraĨna. - Trzeba zaczynaü w dwunastym

roku Īycia, jeĞli siĊ chce w ogóle zostaü marynarzem. SiedemnaĞcie! A znasz ty róĪnicĊ miĊdzy flagą a

flaglinką?

6áowa te wzbudziáy Ğmiech zebranych, a z tego, jak on brzmiaá, Hornblower zorientowaá siĊ, Īe czy

powie “tak” czy “nie”, jednakowo zostanie wyĞmiany. Spróbowaá odpowiedzieü wymijająco.

- To jest pierwsza rzecz, jakiej szukaábym w “Wiedzy okrĊtowej” Noriego - powiedziaá.

OkrĊt zatoczyá siĊ znowu i Hornblower chwyciá siĊ stoáu.

- Panowie - zacząá patetycznie, zastanawiając siĊ, jak wyraziü to, co chciaá powiedzieü.

- Na Boga - zawoáDá ktoĞ od stoáu - on ma chorobĊ morską!

- ChorobĊ morską w Spithead! - dorzuciá ktoĞ inny tonem równie rozbawionym co pogardliwym.

Ale Hornblowerowi byáo juĪ wszystko jedno; przez jakiĞ czas potem nie zdawaá sobie sprawy, co siĊ

dziaáo wokóá niego. Byáo to spowodowane w równym chyba stopniu napiĊciem nerwowym ostatnich dni i

jazdą w áodzi z lądu, co obáĊdnym miotaniem siĊ “Justiniana” na kotwicy, lecz dla niego oznaczaáo, Īe od

razu zyskaá etykietkĊ midszypmena wymiotującego w Spithead, i nie byáo w tym nic dziwnego, Īe

wzmogáa ona jeszcze tak naturalne uczucie samotnoĞci i tĊsknoty za domem trawiące go w ciągu tych dni,

gdy ta czĊĞü floty Kanaáu, której nie udaáo siĊ skompletowaü zaáóg, staáa na kotwicach po zawietrznej

wyspy Wight. Godzina w hamaku, do którego wciągnąá go mesowy, pozwoliáa mu wróciü do siebie na

tyle, by mógá zameldowaü siĊ u pierwszego oficera. Po kilku dniach potrafiá juĪ poruszaü siĊ po okrĊcie,

nie tracąc (jak mu siĊ to zdarzaáo na początku) orientacji pod pokáadami, kiedy to nie wiedziaá, czy stoi

twarzą do dziobu, czy rufy. W tym okresie oblicza kolegów oficerów przestaáy byü dla niego zamazanymi

plamami i zacząá je rozróĪniaü. Sporo go kosztowaáo, by nauczyü siĊ, jakie stanowiska są pod jego pieczą,

gdy na okrĊcie jest zarządzony alarm bojowy, kiedy on sam ma wachty i kiedy zaáoga jest wzywana do

stawiania czy zwijania Īagli. Na tyle juĪ siĊ orientowaá w swojej nowej egzystencji, by sobie uĞwiadomiü,

Īe mogáa byü gorsza - Īe los mógá rzuciü go na pokáad okrĊtu z rozkazem natychmiastowego wyjĞcia w

morze, zamiast stania na kotwicy. Ale marne to byáo zadoĞüuczynienie; czuá siĊ samotny i nieszczĊĞliwy.

JuĪ sama jego nieĞmiaáRĞü wystarczaáa, aby znacznie opóĨniü nawiązanie przyjaĨni, a na domiar tego

wszyscy z mesy midszypmenów na “Justinianie” byli znacznie starsi od niego; podstarzali oficerowie

niĪszych rang, rekrutujący siĊ z floty handlowej, i midszypmeni dobrze po dwudziestce, którym czy to z

braku poparcia, czy niezdania koniecznego egzaminu nie udaáo siĊ uzyskaü stopnia porucznika. Po

pierwszym okresie, kiedy ich trochĊĞmieszyá, a trochĊ zaciekawiaá, zaczĊli go ignorowaü, a on byá

zadowolony z takiego obrotu rzeczy, rad, Īe moĪe skryü siĊ w swej skorupie i nie zwracaü na siebie

niczyjej uwagi.

Co siĊ tyczy “Justiniana”, nie byá to przyjemny okrĊt w czasie tych ponurych dni styczniowych.

Kapitan Keene

- to wáDĞnie wtedy, gdy przybyá on na pokáad, Hornblower po raz pierwszy ujrzaá pompĊ i ceremoniaá

otaczający dowódcĊ liniowca - byá chorym czáowiekiem, o naturze melancholika. Nie cieszyá siĊ sáawą,

jaka niektórym dowódcom pozwalaáa Ğciągaü na swe okrĊty táumy zapalonych ochotników, byá teĪ

pozbawiony tego rodzaju osobowoĞci, która czyniáaby entuzjastów z tych ponurych, znĊkanych ludzi,

dzieĔ po dniu przywoĪonych dla skompletowania zaáogi przez oddziaáy werbujące siáą do marynarki.

Oficerowie widywali go rzadko i bez entuzjazmu. Wezwany do kajuty kapitana na pierwszą rozmowĊ

Hornblower nie odniósá zbyt silnego wraĪenia - przy stole zarzuconym papierami siedziaá mĊĪczyzna w

Ğrednim wieku, z policzkami zapadáymi i poĪyáNáymi od dáugotrwaáej choroby.

- Panie Hornblower - przemówiá urzĊdowym tonem - miáo mi powitaü pana na pokáadzie mego

okrĊtu.

- Tak, sir - odrzeká Hornblower - odpowiedĨ ta wydaáa mu siĊ wáDĞciwsza na tĊ okolicznoĞü niĪ “tak

jest, sir”, a od oficerów najniĪszej rangi we wszelkich okolicznoĞciach oczekiwano, Īe wypowiedzą albo

jedną formuáNĊ, albo drugą.

- Pan ma - chwileczkĊ, niech zobaczĊ - siedemnaĞcie lat? - Kapitan Keene wziąá do rąk papier, który

najprawdopodobniej opisywaá przebieg krótkiej kariery sáXĪbowej Hornblowera.

- Tak, sir.

- 4 lipiec 1776 - zadumaá siĊ Keene, odczytując datĊ urodzenia Hornblowera. - PiĊü lat przed dniem,

w którym otrzymaáem stanowisko dowódcy okrĊtu. Byáem od szeĞciu lat porucznikiem, gdy pan przyszedá

na Ğwiat.

- Tak, sir - powtórzyá Hornblower; moment nie wydawaá siĊ stosowny do jakichkolwiek uwag.

- Syn lekarza - trzeba byáo wybraü sobie lorda na ojca, jeĞli pan chce zrobiü karierĊ.

- Tak, sir.

- A jak z paĔskim wyksztaáceniem?

- Byáem w liceum klasycznym, sir.

- A wiĊc potrafi pan rozbieraü zarówno Ksenofonta, jak i Cycerona?

01 C.S. Forester - Pan Midszypmen Hornblower.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: