206. Morgan Sarah - Wieczory we Florencji.pdf - Harlequin Światowe Życie 301 - ograzyna

Sarah Morgan

Wieczory we Florencji

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Wyleciała w nocy małym prywatnym samolotem, który wyczarterowała

za ostatnie pieniądze. Rondo kapelusza ściągnęła nisko na twarz, zasłaniając

oczy, a włosy ukryła pod spodem. Była ubrana w czarny płaszcz, którego poły

opadały na czarne spodnie. Nie umalowała się. Nie założyła biżuterii.

Zdecydowała się na strój kobiety, która nie chce zwracać na siebie uwagi. Strój

kobiety, która się ukrywa.

Gdyby pilot lepiej jej się przyjrzał, dostrzegłby ziemisty kolor jej skóry

albo drżenie rąk, które zaciskała na małej torebce, a także ogień płonący w

niebieskich oczach i widoczną determinację. Ale on nie patrzył. Zerknął tylko,

kiedy wsiadała na pokład, po czym stracił zainteresowanie. Otrzymał ogromną

sumę pieniędzy za to, żeby tak właśnie postępować, ale mimo to Chessie

siedziała jak na rozżarzonych węglach, wpatrując się w ciemność za oknem.

Zdecydowanym ruchem głowy odmówiła, gdy obsługa pokładowa

zaproponowała przekąskę.

Za chwilę mieli wylądować na Sycylii i na samą myśl o tym robiło jej się

niedobrze. Próbując uspokoić kołaczące serce, zamknęła oczy, oparła głowę na

siedzeniu i zrobiła głęboki wdech.

Przez ostatnie sześć miesięcy nieustannie oglądała się za siebie. Wyrzekła

się nazwiska. Zrezygnowała z tożsamości. Za wszystko płaciła gotówką.

Prowadziła anonimowe życie, żeby się chronić.

Ale wróciła. Na Sycylię.

Dla wielu ta śródziemnomorska wyspa była rajem. Dla Chessie -

więzieniem.

Już niedługo, pomyślała, wiercąc się niespokojnie. Wkrótce zrobi to, co

musi. Ale najpierw chciała spotkać się z matką. Minęło sześć miesięcy...

Drugi pilot przeszedł na tył samolotu.

- Lądujemy za pięć minut, panno Berkeley. Proszę zapiąć pasy. Zgodnie z

życzeniem czeka na panią samochód.

Mówił po angielsku z wyraźnym włoskim akcentem. Odpowiadając,

Chessie starała się nie zdradzić własnego pochodzenia. Przez chwilę za-

stanawiała się, jak by zareagował, gdyby poznał jej prawdziwą tożsamość.

Ostatecznie uznała jednak, że nie miała powodu do obaw.

- Va bene . - Mężczyzna skinął do niej głową.

Ale nic nie było w porządku.

Ze strachu zaschło jej w ustach. Po tym, jak samolot wylądował, Chessie

zmusiła się, żeby wziąć torbę i wyjść. Wszystko będzie dobrze, powtarzała

sobie w duchu, pokonując kolejne stopnie, wdychając zapach Sycylii i czując

na skórze ciepły powiew wiatru.

Jej ojciec zmarł. Pogrzeb już się odbył. Nikt w domu nie będzie się jej

spodziewał. Wślizgnie się niepostrzeżenie, spotka z matką, a potem odejdzie.

Uporządkuje swoje życie. Miała dość uciekania. Dość ukrywania się.

Z zamyślenia wyrwały ją ostre światła reflektorów. Próbując zapanować

nad wybujałą wyobraźnią i zbyt szybkim pulsem, Chessie zamarła, kiedy auto

wjechało na pas startowy. Szybko wsiadła do środka i zamknęła za sobą drzwi.

I wtedy, gdy odcięła sobie drogę ucieczki, zrozumiała, że na tylnym

siedzeniu jest ktoś jeszcze. Owładnęła nią panika. Nie mogła się ruszyć. Nie

mogła na niego spojrzeć. Ale dobrze wiedziała, że to on.

Rocco Castellani. Miliarder i łajdak. Jej mąż.

Kontrolując niesłabnący gniew, Rocco obserwował, jak chwyta za

klamkę. Jak tylko zamknęły się za nią drzwi, zarejestrował moment, gdy zro-

zumiała, że nie uda jej się uciec. Pod rondem kapelusza dostrzegł przerażone

spojrzenie. Przypominała ścigane zwierzę.

Pomyślał ponuro, że jej nie docenił. Właściwie to nawet go to rozbawiło.

Ze wszystkich kobiet, które znał, tylko Francesca potrafiła go zaskoczyć.

- Buona sera , tesoro . Witaj w domu. - Przeszedł na angielski, bo zawsze

rozmawiali ze sobą w tym języku.

Pobladła. Najwyraźniej nie spodziewała się go tutaj. Jej reakcja go

zaintrygowała. Czy była aż tak naiwna? Czy naprawdę sądziła, że mogłaby

wrócić na Sycylię niezauważona?

Czekał, aż się odezwie, ale na próżno. Siedziała bez ruchu, ściskając

brzeg siedzenia, a jej klatka piersiowa unosiła się i opadała szybko. Gdyby to

był ktokolwiek inny, Rocca ogarnęłoby współczucie. Ale żony nie żałował. Bo

niby czemu? Po tym wszystkim, co zrobiła, miała szczęście, że potrafił

siedzieć z nią spokojnie w jednym samochodzie.

- Wydajesz się zaskoczona. - Zachowanie beznamiętnego tonu

kosztowało go sporo wysiłku, ale nie zamierzał zdradzać emocji, które nim

targały.

W końcu odwróciła się, żeby na niego spojrzeć.

Z jej oczu wyzierał ból.

- Skąd wiedziałeś? - Jej głos przypominał zdławiony szept.

- Skąd wiedziałem, że przylecisz dziś wieczorem? - Uśmiech nie

przyszedł mu z łatwością, podobnie jak wzruszenie ramionami. - Jesteś moją

żoną, Francesco. Troszczę się o ciebie. Twój ojciec powierzył cię mojej opiece,

więc za ciebie odpowiadam.

- Troszczysz się? - powiedziała trochę głośniej. - Nie zależy ci na mnie,

Rocco. Nie zależy ci na nikim poza tobą samym.

206. Morgan Sarah - Wieczory we Florencji.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: