Centralna stabilizacja.doc

CENTRALNA STABILIZACJA

- TERAPIA

Mięśnie odpowiadające za stabilizację centralną (w kolejności napinania się):

·         Mięśnie dna miednicy

·         Mięsień poprzeczny brzucha i wielodzielny

·         Przepona- pozostaje cały czas w lekkim napięciu. Napięcie to ulega zwiększeniu w czasie wysiłku

Mięśnie odpowiadające za stabilizację centralną utrzymują pozycję spoczynkową.

Mięśnie tzw. II warstwy:

·         Mięśnie skośne brzucha

·         Mięsień czworoboczny lędźwi

Mięśnie powierzchowne:

·         Taśmy mięśniowe

Problemy z centralną stabilizacją:

·         Mięsień wielodzielny- może powodować problemy dyskowe ze względy na ciśnienie dyskowe rosnące wraz z wyłączeniem funkcji mięśnia. Pojawia się hipermobilność, dolegliwości bólowe- znacznie częstsze u mężczyzn.

·         Mięśnie dna miednicy- występuje częściej u kobiet zwłaszcza po porodzie. Powoduje nietrzymanie moczu (badania donoszą że dolegliwość ta dotyczy ok. 50% populacji).

·         Mięsień poprzeczny brzucha- często osłabienie funkcji występuje u sportowców. Powoduje przepuklinę brzuszną i pachwinową.

·         W chorobach płuc, brak centralnej stabilizacji powoduje nasilenie dolegliwości związanej ze schorzeniem.

Poprawa stanu pacjenta poprzez naukę centralnej stabilizacji.

Nauka:

·         Kaszel

·         Śmiech

·         „Ciasne jeansy”

·         Wstrzymywanie moczu

METODA AUSTRALIJSKA

Bazuje na ćwiczeniach w łańcuchach otwartych.

1.      Ćwiczenia z użyciem stabilizera:

Pacjent leży na plecach. Stabilizer umieszczony pod odcinkiem lędźwiowym kręgosłupa. Ustawiamy ciśnienie 40 mm Hg.

Pacjent wykonuje wdech, wydech i napina dolną część brzucha. Ciśnienie wzrasta do ok. 50 mm Hg. Pacjent wykonuje ćwiczenie starając się utrzymać tę wartość.

·         Pacjent przyciąga piętę do pośladka przesuwając ją po kozetce.

·         Uniesienie kończyny dolnej  i przyciąganie pięty do pośladka w powietrzu.

·         Przyciąganie obu pięt do pośladków.

2.      Uniesienie głowy, uniesienie kończyny dolnej- zamknięcie łańcucha kinematycznego.

METODA NORWESKA

Bazuje na ćwiczeniach w łańcuchach zamkniętych.

Ćwiczenia wykonuje się przez kilkanaście do kilkudziesięciu sekund à 4 pełne oddechy.

1.      Uniesienie obręczy miednicznej bez ruchu przodopochylenia i tyłopochylenia miednicy.

2.      Uniesienie obręczy miednicznej i wyprost jednej kończyny dolnej w stawie kolanowym.

3.      Uniesienie obręczy miednicznej, wyprost kończyny dolnej w stawie kolanowym i odwiedzenie kończyny dolnej w stawie biodrowym.

4.      Uniesienie miednicy do góry, wyprost kończyny dolnej w stawie kolanowym i dociskanie odcinkiem piersiowym kręgosłupa na krążek.

5.      Uniesienie miednicy do góry, wyprost kończyny dolnej w stawie kolanowym i zgięcie w stawie biodrowym. Druga kończyna dolna oparta na piłce.

NAUKA PRAWIDŁOWEGO USTAWIENIA MIEDNICY

1.      Pacjent stoi przy ścianie. Dociska odcinek lędźwiowy do ściany à tyłopochylenie miednicy; a następnie zwiększa lordozę odsuwając odcinek lędźwiowy od ściany à przodopochylenie miednicy.

2.      Pacjent leży tyłem. Dociska odcinek lędźwiowy do kozetki a następnie zwiększa lordozę lędźwiową (można podłożyć wałek pod odcinek lędźwiowy lub włączyć ruch głowy)

3.      Pacjent leży na boku. Kończyny dolne zgięte w stawach kolanowych i biodrowych do około 90o. Pacjent „wydłuża” kończynę dolną przesuwając kolano kończyny dolnej położonej na górze względem kończyny dolnej położonej na dole. à ruch wydłużania tułowia.

4.      Pacjent stoi. Pod jedną kończyną dolną podkładamy krążek. Pacjent unosi drugą kończynę dolną pracując ruchem miednicy w górę i w dół skracając i wydłużając kończynę dolną.

5.      Pacjent leży na plecach. Pod odcinkiem lędźwiowym umieszczamy wałek. Pacjent przyciska odcinek lędźwiowy do wałka à wywołuje tyłopochylenie miednicy; a następnie odrywa odcinek lędźwiowy od wałka à wywołuje przodopochylenie miednicy.

6.      Pacjent siedzi na piłce. Ręce na talerzach biodrowych. Terapeuta uczy pacjenta biernie ruchu przodopochylenia i tyłopochylenia miednicy. Następnie pacjent wykonuje ruch samodzielnie.

ĆWICZENIA W LEŻENIU PRZODEM

1.      Pacjent leży na brzuchu. Pod brzuchem umieszczamy stabilizer. Pacjent robi wdech, następnie wydech, napina dolną część brzucha i utrzymuje ciśnienie. Zgina kończynę dolną w stawie kolanowym próbując przyciągnąć piętę do pośladka (ćwiczenie w łańcuchu otwartym).

2.      Pacjent leży na brzuchu. Wałek umieszczony pod dolną częścią brzucha. Pacjent unosi miednicę do góry opierając się na dłoniach i palcach stóp. (ćwiczenie w łańcuchu zamkniętym).

3.      Pacjent leży na brzuchu. Unosi miednicę do góry wspierając się jednocześnie na łokciach i kolanach (ćwiczenie w łańcuchu zamkniętym). Zwracamy uwagę na kompensację w odcinku piersiowym kręgosłupa.

ĆWICZENIA W LEŻENIU NA BOKU

1.      Pacjent leży na boku. Stabilizer umieszczamy pod bokiem pacjenta. Pacjent unosi wyprostowaną nogę do góry i utrzymuje ciśnienie w stabilizerze.

2.      Pacjent leży na boku. Stabilizer umieszczamy pod bokiem pacjenta. Pacjent unosi wyprostowaną nogę do góry, zgina i prostuje staw kolanowy.

3.      Pacjent leży na boku. Stabilizer umieszczamy pod bokiem pacjenta. Pacjent unosi wyprostowaną nogę w górę i zatacza kółka w powietrzu.

4.      Pacjent leży na boku podparty na łokciu i kolanie. Unosi miednicę w górę tak aby tworzyć linię prostą z barkami i udami.

5.      Pacjent leży na boku. Unosi miednicę do góry podpierając się na dłoni i stopie. Kończynę dolną i górną położone na górze unosi i utrzymuje miednicę na stałym poziomie w jednej linii z barkami i udami.

ĆWICZENIA W SKRĘCONEJ MIEDNICY

Przykład:

·         Kolec biodrowy tylny górny po stronie prawej obniżony

·         Kolec biodrowy przedni górny po stronie prawej wyżej

1.      Pacjent leży na plecach. Stabilizer pod prawym talerzem biodrowym. Ciśnienie ustawione do 40-50 mm Hg. Taśma terapeutyczna między lewą stopą pacjenta a prawą ręką. Pacjent unosi rękę i nogę a prawą strona stara się utrzymać ciśnienie w stabilizerze.

2.      Pacjent leży na plecach. Unosi do góry lewą kończynę górną i lewą kończynę dolną a prawą kończynę dolną zgiętą w stawie biodrowym dociska do podłoża.

3.      Pacjent przyjmuje pozycję klęku podpartego. Unosi wyprostowaną lewą kończynę dolną i utrzymuje miednicę w jednej linii z plecami i nogą, nie kompensując odcinkiem piersiowym kręgosłupa.

DIAGNOSTYKA NEUROLOGICZNA DLA POTRZEB FIZJOTERAPII

Badanie neurologiczne pozwala na:

·         Wykluczenie poważnej patologii

·         Zlokalizowanie problemu

·         Porównanie wyników terapii

·         Określenie czy patologia dotyczy ośrodkowego czy obwodowego układu nerwowego

Badanie odruchów:

Skala 0-4:

0-     Brak odruchu

1-     Odruch słabszy, trudniejszy do wywołania

2-     Norma

3-     Odruch wzmożony, szybki i mocny, powtórzony odruch

4-     Odruch kloniczny à skierowanie do lekarza neurologa à OUN

Badając odruchy należy porównywać je z druga stroną ciała, zbadać czy po kilkakrotnej próbie wywołania odruchu, odruch słabnie czy ulega wzmożeniu. Odruchy nie powinny słabnąć.