Seksualnosc- blogoslawienstwo czy przeklenstwo.pdf

ks. Marek Dziewiecki

Seksualność -

błogosławieństwo czy przekleństwo?

Spis treści

Wstęp

Część I. Bolesne oblicza ludzkiej seksualności

1. Seksualność bez prawdy

2. Seksualność bez miłości

3. Seksualność bez płodności

Część II. Błogosławione oblicza ludzkiej seksualności

1. Specyfika ludzkiej seksualności

2. Potrzeba integracji w sferze seksualnej

3. Integracja seksualna a postawa wobec ciała

4. Integracja seksualna a postawa wobec płciowości

5. Miłość małżeńska i rodzicielska sensem ludzkiej seksualności

6. Dorastanie do błogosławionej seksualności

Zakończenie

Bibliografia

Inne publikacje autora

Wstęp

Chrześcijaństwo widzi ludzką seksualność w sposób bardzo pozytywny. W Piśmie Świętym

ukazywana jest ona jako jeden z symboli miłości Boga do człowieka. Jej sensem jest bowiem

wyrażanie najbardziej niezwykłej miłości, jaka może zaistnieć między mężczyzną a kobietą

na tej ziemi, a mianowicie miłości małżeńskiej i rodzicielskiej. Pozytywne patrzenie na

ludzką seksualność nie wyklucza jednak realizmu w tej dziedzinie. W taki właśnie

pozytywny, a jednocześnie realistyczny sposób Kościół patrzy na człowieka w obliczu

seksualności. Z jednej strony ostrzega przed zagrożeniami i krzywdami w tej dziedzinie. Z

drugiej strony Kościół ukazuje wielkość człowieka, który jest zdolny do tego, kierować

własną seksualnością w sposób świadomy i odpowiedzialny, a zatem własną mocą. Bez

sięgania po substancje chemiczne. Bez popadania w uzależnienia. Bez wyrządzania krzywdy

sobie i innym ludziom.

Po grzechu pierworodnym nikomu nie jest łatwo w dojrzały sposób kierować seksualnością.

Porażki w tej dziedzinie okazują się wyjątkowo dotkliwe i bolesne. Prowadzą do

dramatycznych krzywd, grzechów, uzależnień, patologii, przestępstw, a nawet do fizycznej

śmierci. W odniesieniu do sfery seksualnej nie istnieje zatem ziemia neutralne. Człowiek,

który nie kieruje w dojrzały sposób swoją seksualnością sprawia, że staje się ona dla niego

miejscem cierpienia i przekleństwa, zamiast być miejscem radości i błogosławieństwa.

Kościół przypomina współczesnemu człowiekowi, że dojrzale przeżywana i wyrażana

seksualność jest sposobem wyrażania miłości wiernej i wyłącznej miłości małżeńskiej oraz

miejscem odpowiedzialnego przekazywania życia. Natomiast seksualność przeżywana w

sposób oderwany od prawdy, miłości i płodności staje się miejscem wyrażania przemocy (np.

gwałt czy molestowanie seksualne) i przekazywania śmierci (np. choroba AIDS czy aborcja).

Niniejsza publikacja zawiera dwie części. Część pierwsza demaskuje takie sposoby

przeżywania i wyrażania seksualności, które sprzeciwiają się Bożemu zamysłowi i które w

konsekwencji prowadzą do popadania w bolesne konflikty i krzywdy. Część druga opisuje

warunki, które trzeba spełnić, aby osiągnąć dojrzałą integrację seksualną, czyli aby

zharmonizować tę sferę życia z naturą i godnością człowieka, który jest powołany do życia w

świętości i wolności dzieci Bożych.

Część I

Bolesne oblicza ludzkiej seksualności

1. Seksualność bez prawdy

Tchórzostwo wobec prawdy

Istnieje bezpośredni związek między sposobami myślenia danego człowieka o sobie i o sensie

ludzkiego życia a sposobami wyrażania swego człowieczeństwa i swojej seksualności.

Zaburzone myślenie prowadzi do zaburzonych zachowań i krzywd. Człowiek jest istotą

rozumną, ale może korzystać ze swojej zdolności myślenia nie po to, by szukać prawdy, lecz

po to, by od niej uciekać. Może tak bardzo manipulować własnym myśleniem, że zaczyna

nałogowo oszukiwać samego siebie i że z tego powodu umiera. Przykładem są tu alkoholicy

czy narkomani, którzy w większości przypadków tak długo wmawiają sobie, że nie są

uzależnieni, aż umierają. Podobnie większość umierających na AIDS to ludzie, którzy

wmawiali sobie, że prezerwatywa daje im „bezpieczny” seks.

Oszukiwanie samego siebie doszło obecnie do takich rozmiarów, że logiczne myślenie na

temat człowieka i jego zachowania stało się „niepoprawne” politycznie, a rodzice i

nauczyciele boją się przypomnieć swoim wychowankom (a może i samym sobie?) nawet tak

oczywisty fakt, że czystość przedmałżeńska i wierność małżeńska to jedyny sposób, który

skutecznie chroni przed AIDS oraz przed wszystkimi innymi bolesnymi konsekwencjami

zaburzonej seksualności. Tchórzostwo współczesnego człowieka wobec prawdy o sobie i o

własnym postępowaniu doszło już do takiego stopnia, że cenzurujemy nawet język, którego

używamy. Dla przykładu nie wypada obecnie powiedzieć, że ktoś kłamie, tylko że mówi

prawdę „inaczej”, albo że ktoś zabija własne dziecko, tylko że „rozwiązuje” swoje problemy

społeczne czy finansowe. Okazuje się, że o ile w systemach totalitarnych ludzie boją się

mówić to, co myślą, to w „nowoczesnych” demokracjach boją się myśleć. Mają oczy, które

nie widzą i uszy, które nie słyszą. Uciekają od prawdy o ich własnym postępowaniu.

Naukowcy z dumą twierdzą, że żyjemy w społeczeństwie informatycznym, które opiera się na

wymianie wiedzy. Tymczasem współczesne społeczeństwo opiera się na wymianie wiedzy na

temat świata zewnętrznego oraz na wymianie fikcji na temat człowieka!

W konsekwencji modne są obecnie zupełnie absurdalne ideologie i mity na temat człowieka i

jego życia. Najgroźniejszym z tych mitów jest przekonanie, że istnieje łatwe szczęście: bez

Boga, bez zasad moralnych, bez miłości, prawdy i odpowiedzialności, bez czujności i

dyscypliny. Kto ulega takiemu mitowi, ten powtarza dramat grzechu pierworodnego, który

polegał na iluzji, że człowiek potrafi bez Boga – a nawet wbrew Bogu – odróżnić to, co go

rozwija od tego, co go niszczy. Tymczasem bez Boga potrafimy jedynie mieszać dobro ze

złem i czynić zło. Współczesne mity i iluzje o człowieku mówią, że każdy ma „swoją”

prawdę, że wszystko należy tolerować (może z wyjątkiem... Kościoła katolickiego), że

wszyscy powinni żyć na luzie oraz kierować się popędami, emocjami i spontanicznością, że

istnieje wychowanie bez stresów, że szkoła powinna być neutralna światopoglądowo, że

wolność to czynienie tego, co łatwiejsze, a nie tego, co wartościowsze.

Ucieczka od prawdy o człowieku w nieuchronny sposób prowadzi do ucieczki od prawdy o

ludzkiej seksualności. Także w tej sferze wiele jest ideologicznych manipulacji i groźnych

mitów. Jednym z takich absurdalnych mitów jest twierdzenie, że zachowania w sferze

seksualnej to prywatna sprawa danego człowieka. Tymczasem zachowania seksualne mogą

być tak drastycznie szkodliwe, że większość z nich zakazana jest kodeksem karnym, a nie

tylko normami moralnymi. Inny mit głosi, że sensem ludzkiej seksualności jest zaspakajanie

doraźnej przyjemności bez żadnych zobowiązań i konsekwencji. Tymczasem kierowanie się

doraźną przyjemnością prowadzi do uzależnień seksualnych i przestępstw. Popatrzmy na inne

istotne prawdy o ludzkiej seksualności, od których ucieka współczesny człowiek.

Seksualność „termometrem” dojrzałości

Nie jest rzeczą przypadkową fakt, że niektórzy ludzie nie mają większych problemów z

własną seksualnością i nie pozwalają się skrzywdzić w tej dziedzinie. Inni natomiast zupełnie

nie radzą sobie z tą sferą, popadając w uzależnienia, choroby, załamania psychiczne,

uzależnienia, przestępstwa czy stany samobójcze. Obowiązuje tu bowiem zasada, że sposób

przeżywania i wyrażania własnej seksualności wiąże się ściśle z całą sytuacją danej osoby, z

jej sposobem przeżywania siebie i własnego życia.

Im bardziej dojrzały jest dany człowiek w sferze psychicznej, moralnej, duchowej, religijnej i

społecznej, tym łatwiej przychodzi mu dojrzale kierować swoją seksualnością. Im więcej

miłości doświadcza oraz im bardziej potrafi kochać, tym bardziej jest spokojny i rozważny w

sferze seksualnej. Z kolei im bardziej jest ktoś niedojrzały i nieszczęśliwy, im mniej

doświadcza miłości od swoich bliskich oraz im mniej potrafi kochać, tym większe przejawia

problemy, napięcia i trudności w sferze seksualnej. Z tego właśnie powodu przykazanie „Nie

cudzołóż” jest szóstym, a nie pierwszym przykazaniem. Aby rozsądnie kierować własną

seksualnością trzeba najpierw respektować pierwszych pięć zasad, które proponuje nam

Dekalog. Trzeba strzec się, by nie postawić w miejsce Boga żadnej osoby, rzeczy czy

przyjemności (przykazania 1-3). Trzeba mieć dojrzałe więzi rodzinne, oparte na miłości,

wzajemnym szacunku rodziców i dzieci oraz na poczuciu bliskości i bezpieczeństwa (czwarte

przykazanie). Trzeba także zająć dojrzałą postawę wobec życia i zdrowia własnego oraz

innych ludzi (piąte przykazanie). Jeśli ktoś ubóstwia siebie, innych ludzi, albo jakąś chwilową

przyjemność, jeśli ma zaburzone więzi rodzinne, albo lekceważy zdrowie i życie, jeśli kłamie

i kradnie to nie jest w stanie rozsądnie kierować swoją seksualnością.

Dla ludzi nieszczęśliwych i żyjących poza miłością sfera seksualna staje się nadmiernie,

chorobliwie wręcz atrakcyjna z kilku powodów. Po pierwsze, przyjemność seksualna wydaje

im się jedyną czy główną drogą do osiągnięcia szczęścia, za którym bardzo tęsknią i którego

nie są w stanie osiągnąć. Po drugie seksualność jest dla takich ludzi jednym ze sposobów

odreagowania napięć i niepokojów, których jest przecież wiele w życiu człowieka, który nie

kocha i nie czuje się kochany. Po trzecie, ludzie nieszczęśliwi dramatycznie zawężają swoje

pragnienia i aspiracje, gdyż nie czują się na siłach, by dążyć do miłości, prawdy, świętości

czy radości życia. Stają się coraz bardziej skłonni do tego, by sięgać po nikotynę, alkohol,

narkotyk czy seks. Zaburzona aktywność seksualna nie wynika wtedy z tego, że młodzi

odczuwają wyjątkowo silny popęd, ale z tego, że są nieszczęśliwi i próbują za pomocą

seksualności odreagować swoje napięcia psychiczne, moralne czy społeczne. Masturbacja,

współżycie przedmałżeńskie czy sięganie po pornografię grozi tym bardziej, im bardziej dany

nastolatek żyje poza szczęściem i miłością, im więcej przeżywa napięć, niepokojów i

konfliktów w domu rodzinnym, w szkole, w grupie rówieśników czy znajomych, a także w

kontakcie z samą sobą. Seksualność może być drogą błogosławieństwa jedynie dla ludzi

szczęśliwych i umiejących kochać.

Istnieje wyraźna analogia między zaburzoną seksualnością, typową dla ludzi nieszczęśliwych,

a narkotykiem. Po pierwsze, zarówno aktywność seksualna ludzi nieszczęśliwych jak i

sięganie po narkotyk ma na celu odreagowanie bolesnych napięć i niepokojów oraz

poszukiwanie choćby chwili zadowolenia, którego brakuje im w codziennym życiu. Po

drugie, zarówno od niedojrzałej seksualności jak i od narkotyku człowiek szybko się

uzależnia, popadając w dramatyczne zaburzenia i cierpienia. Po trzecie, zarówno na

niedojrzałej seksualności, jak i na narkotykach można dużo zarobić. Właśnie dlatego

sprzedawcy śmierci sugerują, że istnieją „miękkie” narkotyki, a sprzedawcy pornografii,

prostytucji czy antykoncepcji sugerują, że w dziedzinie seksualnej żadne zachowania nie są

szkodliwe, albo że prezerwatywa gwarantuje „bezpieczny” seks. W obu przypadkach

powodem kłamstw i manipulacji jest chęć zdobycia nieszczęśliwego, a przez to „dobrego” i

„wiernego” klienta, któremu można sprzedać najbardziej nawet toksyczne towary i na którym

można dużo zarobić.

Toksyczni „wychowawcy” i toksyczne iluzje

Jednym ze zdumiewających obecnie zjawisk jest to, że im więcej osób uważa się za

specjalistów w uczeniu nas drogi do szczęścia i satysfakcji, tym więcej jest wśród nas ludzi

nieszczęśliwych, poranionych i bezradnych. Dzieje się tak z kilku powodów. Po pierwsze,

najczęściej próbują nas uczyć sztuki szczęśliwego życia ci, którzy sami żyć nie umieją, np.

znerwicowani pedagodzy, skorumpowani politycy, rozwiedzeni seksuolodzy czy negujące

własną płeć feministki. Po drugie, większość współczesnych „specjalistów” od szczęśliwego

życia popełnia ten sam błąd, czyli obiecuje nam łatwe szczęście, a zatem takie, które nie

istnieje na tej ziemi. Po trzecie, dominuje obecnie kultura ponowczesności, która pod mile

brzmiącym hasłem ”wyzwolenia” człowieka od wszelkich norm moralnych, społecznych i

religijnych prowadzi w rzeczywistości do nowych form niewolnictwa, uzależnień i cierpień

na nieznaną wcześniej skalę. Innymi słowy coraz częściej proponowane są nieszczęsne

pomysły na osiągnięcie szczęścia. Popatrzmy na kilka typowych przykładów w tym

względzie.

Pierwszy z oczywistych błędów polega na przekonaniu, że dążenie do szczęścia jest

najlepszym sposobem na osiągnięcie szczęścia. Tymczasem w rzeczywistości jest dokładnie

odwrotnie, gdyż szczęście nie jest osiągalne wprost. Jest ono konsekwencją życia opartego na

miłości i prawdzie, wolności i odpowiedzialności, szlachetności i dojrzałości. Ktoś, kto za

wszelką cenę dąży do osiągnięcia szczęścia, nie stara się kochać, być ofiarnym czy stawiać

sobie konieczne wymagania. Skupia się jedynie na tym, co wydaje mu się w tym momencie

miłe, łatwe i przyjemne, nie wymagające wysiłku ani pracy nad sobą. Ktoś taki postępuje w

sposób, który oddala go od szczęścia. Staje się nadmiernie skoncentrowany na samym sobie,

na własnych odczuciach, przeżyciach i potrzebach. Takie przesadne, czasem chorobliwe

skupianie się na samym sobie i na dążeniu do szczęścia prowadzi do coraz większych lęków,

napięć i rozczarowań.

Drugi nieszczęsny pomysł na szukanie szczęścia polega na myleniu przyjemności ze

szczęściem. Tymczasem szczęście to coś znacznie więcej niż przyjemność. Chwilowa

przyjemność jest pospolita, gdyż może ją osiągnąć każdy człowiek, nawet jeśli jest kimś

niedojrzałym, zaburzonym, czy załamanym. Natomiast radość jest arystokratyczna, gdyż

może jej doświadczyć tylko ten, kto kocha. Aby osiągnąć doraźną przyjemność wystarczy

zjeść coś, co smakuje, zaspokoić jakieś odruchy popędowe albo wstrzyknąć sobie narkotyk.

Ale żadna przyjemność nie gwarantuje szczęścia. Przeciwnie, prowadzi do zawężenia

pragnień i uzależnień, a w konsekwencji do cierpienia, a nawet śmierci. Tak się dzieje na

przykład w przypadku tych, którzy dla doznania chwili przyjemności sięgają po alkohol czy

narkotyk, albo decydują się na współżycie seksualne kosztem sumienia i zdrowia. W

dzieciństwie każdy z nas przeszedł fazę kierowania się wyłącznie tym, co sprawia

przyjemność. Dla niemowlęcia taka postawa jest czymś normalnym. Jednak powinna być ona

tylko fazą rozwoju, a nie sposobem na całe życie. Szczęście jest osiągalne tylko dla tych, dla

których miłość, prawda, wierność i odpowiedzialność to coś znacznie ważniejszego niż

chwilowa przyjemność. Cywilizacja oparta na doraźnej przyjemności jest nie tylko

cywilizacją uzależnień i śmierci. Jest też cywilizacją rozpaczy. To przecież rozpaczliwa

sytuacja, gdy największą aspiracją człowieka nie jest miłość, prawda, wolność,

odpowiedzialność i trwała radość lecz jedynie chwilowa przyjemność.

Kolejny nieszczęsny pomysł na szukanie szczęścia polega na wmawianiu sobie, że każdy

sposób postępowania jest równie dobry i że człowiek sam potrafi odróżnić to, co go rozwija,

od tego, co go krzywdzi i co oddala go od szczęścia. Tymczasem bez pomocy Boga człowiek

potrafi jedynie mieszać dobro ze złem i oszukiwać samego siebie. Kierowanie się

subiektywnymi przekonaniami zamiast prawdą i zdrowym rozsądkiem prowadzi do

rozczarowań i cierpienia. Człowiek potrafi bowiem oszukiwać samego siebie. Niektórzy

oszukują samych siebie tak długo i okrutnie, że z tego powodu umierają. Tak właśnie czyni

większość alkoholików czy narkomanów, którzy nawet w obliczu bliskiej już śmierci nadal

wmawiają sobie, że nie są uzależnieni i że alkohol czy narkotyk wcale ich nie niszczy.

Równie okrutnie oszukują samych siebie ci, którzy wmawiają sobie, że prezerwatywa

gwarantuje im bezpieczny seks. Część z nich płaci za taką naiwność najwyższą cenę:

umierają z powodu choroby AIDS. Okazuje się, że w dyktaturze ludzie boją się mówić o tym,

co myślą, a w demokracji boją się myśleć. Boją się zwłaszcza myśleć o sobie i własnym

postępowaniu.

Jeszcze jednym z nieszczęsnych sposobów szukania szczęścia jest przekonanie, że aby być

szczęśliwym, trzeba „uwolnić się” od małżeństwa i rodziny. Tymczasem tylko w szczęśliwej

i trwałej rodzinie można znaleźć poczucie bezpieczeństwa i optymalne warunki rozwoju.

Niemniej groźny mit polega na przekonaniu, że związki homoseksualne są równie dobrą

drogą do szczęścia, co związek kobiety i mężczyzny. Tymczasem ludzie żyjący w takich

związkach są okaleczeni psychicznie (mają zaburzoną postawę do osób odmiennej płci) oraz

fizycznie (nie mogą mieć własnych dzieci). Ponadto badania wykazują, że mają zaburzone

więzi z osobami własnej płci i stąd statystyczny homoseksualista przyznaje się do posiadania

od kilkuset do kilku tysięcy „partnerów”. W tej sytuacji ewentualna legalizacja „związków”

homoseksualnych byłaby legalizacją fikcji. Od szczęścia oddala też mit, że „wolne związki”

są równie dobrą drogą do szczęścia jak małżeństwo. Tymczasem „wolne związki” nie istnieją,

tak jak nie istnieje sucha woda czy kwadratowe koło. To wewnętrznie sprzeczne wyrażenie

jest używane przez tych, którzy żyją w związkach nietrwałych, niewiernych i niepłodnych.

Tym samym żyją w związkach, w których mogą doświadczyć jedynie chwilowej

przyjemności, ale w których nigdy nie znajdą trwałego szczęścia.

Kolejny nieszczęsny sposób na szukanie szczęścia polega na przekonaniu, że trzeba

„wyzwolić” się od wszelkich norm i zasad moralnych, aby być szczęśliwym. Tymczasem

normy moralne chronią nas przed wyrządzaniem krzywdy sobie i innym ludziom oraz

pokazują najpewniejszą drogę do osiągnięcia trwałego szczęścia. Podstawową przyczyną

odrzucania norm moralnych jest fakt, że po grzechu pierworodnym łatwiej jest człowiekowi

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: