26..św. Paweł niestrudzony podróżnik.docx

Święty Paweł - niestrudzony podróżnik [dla kl. I gimnazjum - wg podręcznika Słowo Boga jest blisko Ciebie]

2 jednostki lekcyjne

Cel ogólny: ukazanie  św. Pawła Apostoła jako wzoru wiernego i wytrwałego głosiciela Ewangelii.

Metody pracy: pogadanka, wykład, praca z tekstem źródłowym, z podręcznikiem, z mapą, drama, inscenizacja, konferencja prasowa, tekst do uzupełnienia.

Formy pracy: indywidualna, zespołowa, w grupach.

Środki dydaktyczne: Pismo św. (Dz. 14, 8-20), mapa „Podróże św. Pawła” oraz mapki do wklejenia do zeszytu, scenariusz inscenizacji: „Uzdrowienie kaleki w Listrze”, scenariusz konferencji prasowej, odbitki tekstów do uzupełnienia.

Cele operacyjne:

·         uczeń wie, kim był św. Paweł;

·         uczeń potrafi wymienić najważniejsze fakty i wydarzenia z życia św. Pawła;

·         uczeń potrafi wyjaśnić rolę św. Pawła w szerzeniu Ewangelii;

·         uczeń umie wyjaśnić sens posługi misyjnej w Kościele;

·         uczeń umie - na wzór św. Pawła - wiernie i wytrwale świadczyć o Chrystusie w każdych okolicznościach;

·         uczeń potrafi wskazać zadania współczesnego chrześcijanina w misyjnej służbie dla Kościoła.

Przebieg katechezy

Wprowadzenie:

Katecheta rozpoczyna od pytania: Jakimi środkami lokomocji dzisiaj ludzie podróżują? Jak podróżowano w czasach Chrystusa?           

Dzisiaj podróż trwa bardzo krótko. W pierwszych wiekach po Chrystusie podróżowanie było  trudne i niebezpieczne. Ludzie poruszali się pieszo, na osiołkach, wielbłądach (konie miało jedynie wojsko rzymskie). W daleką podróż morską wyprawiano się statkiem żaglowym.

Uświadomienie celu:

Dzisiaj będziemy mówić o jednym z podróżników tamtych czasów - o św. Pawle Apostole.

·         Zapis tematu: Święty Paweł - niestrudzony podróżnik.

·         Z jakiej księgi Pisma św. dowiadujemy się o życiu pierwszych chrześcijan?

Dzieje Apostolskie, które dostarczają nam bardzo wiele informacji o formowaniu się chrześcijaństwa, należą do ksiąg historycznych Nowego Testamentu. Chociaż nie jest to dzieło w ścisłym znaczeniu historyczne, opisuje ono, jak wyglądało życie pierwszych chrześcijan po Wniebowstąpieniu Jezusa Chrystusa; w sposób niemal kronikarski kreśli drogi misyjne uczniów Chrystusa.

·         Kto jest autorem Księgi?

Św. Łukasz, grecki lekarz, twórca Ewangelii, późniejszy towarzysz podróży św. Pawła, opowiada głównie o apostołach: św. Pawle i św. Piotrze, aczkolwiek centralną Osobą jest Jezus Chrystus, który żyje i działa w świecie poprzez wspólnotę Kościoła. Św. Łukasz czerpał materiał do opisywanych wydarzeń od naocznych świadków, którzy znali św. Pawła i jego towarzyszy podróży. Niektóre wydarzenia przedstawia na podstawie osobistych doświadczeń.

Rozwinięcie: 

Uczniowie zapoznają się z biografią św. Pawła. Czytają z podręcznika (Słowo Boga jest blisko Ciebie, wyd. Św. Wojciecha, Poznań) pierwszy akapit: Św. Paweł - życie.

           Następnie otrzymują mapkę przedstawiającą „Podróże św. Pawła” (katechizm) i - posuwając się od miasta do miasta - zaznaczają czterema różnymi kolorami trzy wielkie podróże Apostoła i podróż do Rzymu.

W tym czasie katecheta przybliża sytuację polityczną, religijną i kulturową ówczesnej Europy oraz wyjaśnia misyjną strategię św. Pawła.

·         Jak św. Paweł kontaktował się z założonymi przez siebie gminami chrześcijańskimi?

·         Przypomnijcie sobie i odszukajcie na mapce miasta adresatów listów Pawłowych.

·         Uczniowie czytają fragmenty: 1Tes 5,9-10; Ef 2,8; 1 Kor 10, 32-33; Rz. 10,1.9.

·         Czego dotyczą listy św. Pawła?

Podsumowanie: Listy św. Pawła są ciągle żywe, aktualne. Zawierają cenne wskazówki dotyczące wiary i życia chrześcijańskiego. Jako podsumowanie i utrwalenie tej jednostki lekcyjnej uczniowie otrzymują tekst do uzupełnienia (zobacz aneks), po którym przyklejają wypełnioną i pokolorowaną mapkę.

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

Na następne spotkanie wyznaczeni uczniowie (najlepiej ochotnicy) przygotowują inscenizację: „Uzdrowienie w Listrze” na podstawie Dz. 14, 8 - 20,  wg otrzymanego scenariusza oraz konferencję prasową do tej samej perykopy.

Kontynuacja tematu

Katechezę rozpoczynamy od przypomnienia poznanych wiadomości o życiu i podróżach św. Pawła.

Posłuchajcie, co przydarzyło się św. Pawłowi w Listrze (uczniowie odnajdują na mapie Listrę).

Scenariusz inscenizacji: Uzdrowienie kaleki w Listrze - Dz. 14, 8-20

Osoby: narrator, Paweł, kaleka, Barnaba, tłum, kapłan Zeusa, Żydzi, towarzysze Pawła i Barnaby.

Listra- tablica informacyjna;  na środku sceny leży człowiek o bezwładnych nogach;  ludzie przechadzają się, rozmawiają.

Narrator:  W Listrze mieszkał pewien człowiek o bezwładnych nogach, kaleka od urodzenia, który nigdy nie chodził.

Paweł: Słuchajcie Izraelici i wy , którzy boicie się Boga. Bóg wybrał niegdyś ojców naszych, wyprowadził swój lud z ziemi egipskiej. Z potomstwa Dawida dał Bóg Zbawiciela - Jezusa Chrystusa. Ale mieszkańcy Jerozolimy nie uznali Go, zażądali od Piłata , aby Go stracił. Ale Bóg Go wskrzesił z martwych. Każdy, kto w Niego wierzy jest usprawiedliwiony ze swoich grzechów.

Kaleka (słucha przemówienia Pawła; wpatruje się w niego)

Paweł (spoglądając na kalekę, woła głośno):  Stań prosto na nogach!

Kaleka (zrywa się na nogi, skacze, chodzi, cieszy się, pokazuje się innym): Patrzcie! To ja!  

Tłum (reaguje żywo; woła): Bogowie przybrali postać ludzi i zstąpili do nas! Lud Listry czci cię, potężny Zeusie, (zwracają się do Barnaby). Zeusie, królu bogów , wielbimy ciebie.

Ktoś z ludu (zwracając się do Pawła): O wielki Hermesie!

Narrator: - Kapłan Zeusa również chciał złożyć ofiarę bogom.

Kapłan Zeusa (nadchodzi; przywiódł przed bramę woły i  wieńce): Wszechmocny Zeusie, składamy ci woły.

Paweł: Te ofiary są dla Boga bez znaczenia. Bóg chce naszych serc.

Paweł i Barnaba („rozdzierają” szaty, rzucają się w tłum, usiłują wyjaśniać, krzyczą): Ludzie, dlaczego to robicie!?  My także jesteśmy ludźmi, podobnie jak wy podlegamy cierpieniom. Nauczamy  was, abyście nawrócili się do Boga żywego, który stworzył niebo i ziemię, i morze, i wszystko, co w nim się znajduje.

Barnaba: W dawnych czasach pozwolił On na to, że każdy naród chodził własnymi drogami, a czyniąc dobro,  nie przestawał dawać świadectwa o sobie.

Paweł: Zsyłał wam deszcz z nieba i urodzajne lata, karmił was i napełniał radością wasze serca.

Tłum powstrzymany, sytuacja opanowana .Nadchodzą jednak Żydzi, podburzają tłum, zaczyna wrzeć, robi się gorąco, niebezpiecznie, rzucają kamieniami - z papieru. Paweł zostaje wywleczony za miasto.

Towarzysze Pawła i Barnaby  (otaczając Pawła, opatrują jego rany): Może powinniśmy wracać do Antiochii.

Barnaba: Wszędzie napotykamy opór, mogli cię zabić.

Paweł podnosi się, wchodzi do miasta.

Narrator: Nie zniechęceni tymi wydarzeniami Paweł z Barnabą udali się nazajutrz do Derbe.

Podsumowanie: Uczniowie dzielą się swoimi przeżyciami i odczuciami.

Podróżowanie w tamtych czasach było niezwykle uciążliwe. Św. Paweł musiał pokonywać trudności lokomocyjne i niewygody. Spotykał się zarówno z wielkim uznaniem i życzliwością jak, i z szykanami,  niezrozumieniem, a nawet wrogością.

Konferencja prasowa  (Dz. 14,8-22 )

Dziennikarz 2: W Listrze - niewielkiej mieścinie na krańcach Likaonii miał miejsce niezwykły przypadek. Człowiek - kaleka od urodzenia, został cudownie uzdrowiony. Na pytania dziennikarzy będzie odpowiadał Paweł z Tarsu, sprawca tego niezwykłego wydarzenia, a zarazem ofiara reakcji tłumu.

Dz 1: Cała Listra mówi o panu i o tym, co się tu wydarzyło. Nie jest pan z Listry. Skąd pan pochodzi? Czym się pan zajmuje?

Paweł: Nazywam się Paweł. Pochodzę z Tarsu. Jestem głosicielem Jezusa Chrystusa - Zbawiciela świata, Apostołem Pana naszego.

Dz 1: Co przeżywał pan, widząc człowieka o bezwładnych nogach, kalekę od urodzenia, który nigdy nie chodził?

Paweł: Współczułem mu, bardzo chciałem mu pomóc, on potrzebował pomocy, on potrzebował Jezusa, aby go uzdrowił.

Dz 2: Co pan czuł, kiedy ten człowiek po wypowiedzeniu pańskich słów - zaczął chodzić? Czy  odczuwał pan satysfakcję, zadowolenie  z siebie? Czy był pan dumny?

Paweł: Dumny? Nie!!! Czułem radość ducha, szczęście. Spełniając wolę mego Pana, zawsze  odczuwałem niezmierną radość, a moja wiara się umacniała.

Dz 1: Sprawił pan to własną mocą, czy mocą kogoś innego?

Paweł: We mnie nie ma nic nadzwyczajnego. Moc, której  doświadczył ten nieszczęśliwy, chory człowiek  nie jest moja, lecz pochodzi od Boga, o którym nauczam i którego głoszę.

Dz 2: Za kogo pan się uważa po tym wydarzeniu?

Paweł: Jestem narzędziem w rękach Boga. Bóg posługuje się ludźmi w realizacji swoich planów. Wiem coś o tym.

Dz 2: Co pan ma na myśli?

Paweł: Moje powołanie. Nie jest tajemnicą, kim byłem przed moim nawróceniem.

Dz 1: Dlaczego akurat ten chory? Tylu ludzi potrzebuje uzdrowienia.

Paweł: To nie przypadek. To człowiek  ufny, pełen nadziei i wiary koniecznej do uzdrowienia. To także znak świadczący o prawdziwości moich słów. Ludzie prędzej uwierzą, gdy zobaczą, dlatego też bardzo potrzebne są znaki. To Duch Święty mną kierował, ja byłem Mu posłuszny.

Dz 2: Jak zachowywali się świadkowie tego wydarzenia?

Paweł: Ludzie byli poruszeni, panował entuzjazm. Zaczęli  widzieć w nas bogów. Nazwali mnie Hermesem, a Barnabę - Zeusem.

Dz 2: Co czuli ci ludzie?

Paweł: Proszę ich zapytać.

Dz 1: Ludzie uznali, że jest pan bogiem, który przybrał postać ludzką. Co pan na to?

Paweł: To absurd. Musieliśmy wiele tłumaczyć, że jesteśmy ludźmi, że tak jak każdy podlegamy cierpieniom, że to, co się wydarzyło jest dziełem Boga.

Dz 2: Ludzie chcieli złożyć panom ofiarę. Jak pan to przyjął?

Paweł: Nauczałem ich o zmartwychwstaniu, zbawieniu, o prawdzie. Słuchali, lecz gdy tylko stał się cud, powrócili do swych marności uznając nas za pogańskie bóstwa. Me serce zawrzało gniewem. Rozdarliśmy szaty i próbowaliśmy z Barnabą powstrzymać ich od tego świętokradztwa. Ledwo udało nam się odwieść ich od tego zamiaru.

Dz 2: Jak to się stało? Najpierw uwielbienie,  szacunek, boska cześć, a  zaraz potem doświadczył Pan takiej wrogości, stał się Pan ofiarą kamienowania, pół żywego wywleczono Pana poza mury miasta.

Paweł: Żydzi, którzy przybyli z Ikonium podburzyli  tłum. Ludzie tak łatwo dali się zwieść, mimo, że byli świadkami cudownego uzdrowienia.

Dz 2: Ale pan przeżył.

Paweł: Jak widać. Bracia nie opuścili mnie. Opatrzyli moje rany. Tak, Bóg nie pozwolił mi umrzeć. Chwała Mu za to i dziękczynienie!

Dz 1: Czy czuje pan do tych ludzi niechęć, a może nienawiść?

Paweł: Nie, nie  czuję  nienawiści. Chrystus,  gdy  chodził  po ziemi nauczał  i leczył, później został zabity, choć czynił samo dobro. Pan Jezus nakazał kochać nieprzyjaciół. To raczej radość wypełnia me serce, że stałem się godzien cierpieć dla Jego imienia.    ...