UMOWA O ROBOTY BUDOWLANE
Przez umowę o roboty budowlane wykonawca zobowiązuje się do oddania
przewidzianego w umowie obiektu, wykonanego zgodnie z projektem i z zasadami
wiedzy technicznej, a inwestor zobowiązuje się do dokonania wymaganych przez
właściwe przepisy czynności związanych z przygotowaniem robót, w
szczególności do przekazania terenu budowy i dostarczenia projektu, oraz do
odebrania obiektu i zapłaty umówionego wynagrodzenia.
Umowa o roboty budowlane jest umową konsensualną, odpłatną, dwustronnie
zobowiązującą, wzajemną. Jest ona odmianą umowy o dzieło, realizowaną w
ramach procesu inwestycyjnego. Jest to umowa handlowa.
Zgodnie z prawem budowlanym przez robotę budowlaną należy rozumieć
budowę, a także prace polegające na przebudowie, montażu, remoncie i
rozbiórce obiektu budowlanego. Podstawowym celem gospodarczym umowy o
roboty budowlane jest zrealizowanie zamierzonego przedsięwzięcia
inwestycyjnego i osiągnięcie rezultatu w postaci obiektu budowlanego lub ich
kompleksu.
Stronami umowy mogą być zarówno osoby fizyczne, osoby prawne i handlowe
spółki osobowe. Stronami umowy są inwestor oraz wykonawca (generalny
wykonawca). Kodeks cywilny nie wymaga od wykonawcy, aby profesjonalnie
wykonywał roboty budowlane, ale prawo budowlane nakłada na inwestora
obowiązek, by roboty budowlane były dokonywane przez osoby o odpowiednich
kwalifikacjach. Jest to zatem umowa handlowa (profesjonalna).
Przedmiot umowy i tym samym prawa i obowiązki - jak wyżej w definicji.
Przedmiotem świadczenia wykonawcy jest obiekt budowlany. Zgodnie z prawem
budowlanym przez obiekt budowlany należy rozumieć budynek wraz z
instalacjami i urządzeniami technicznymi oraz budowlę stanowiącą całość
techniczno-użytkową wraz z instalacjami i urządzeniami oraz obiekt małej
architektury.
Sposób zawarcia umowy podlega ogólnym regulacjom kodeksu cywilnego, a w
zakresie zamówień realizowanych ze środków publicznych – prawu zamówień
publicznych. Wymagana jest forma pisemna ad probationem. Przepisy
szczególne mogą nakładać obowiązek zachowania formy szczególnej, w tym ad
solemnitatem.
Oprócz umów o roboty budowlane do umów budowlanych należy zaliczyć: umowy
o prace geologiczne, o roboty geodezyjno-kartograficzne, o prace projektowe.
UMOWA LEASINGU
Przez umowę leasingu finansujący zobowiązuje się, w zakresie działalności
swego przedsiębiorstwa, nabyć rzecz od oznaczonego zbywcy na warunkach
określonych w tej umowie i oddać tę rzecz korzystającemu do używania albo
używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony, a korzystający
zobowiązuje się zapłacić finansującemu w uzgodnionych ratach wynagrodzenie
pieniężne, równe co najmniej cenie lub wynagrodzeniu z tytułu nabycia rzeczy
przez finansującego.
Umowa leasingu jest umową nazwaną, szczególnym rodzajem umów o
korzystanie z rzeczy (obok najmu i dzierżawy). Jest ona umową konsensualną,
odpłatną, dwustronnie zobowiązującą, wzajemną. Jest ona ponadto umową
terminową. Należy ona do umów handlowych (półprofesjonalnych), gdyż
finansujący musi prowadzić przedsiębiorstwo (a więc działalność gospodarczą).
Stronami umowy leasingu mogą być osoby fizyczne, prawne jak i handlowe
spółki osobowe. Stronami umowy są: finansujący (leasingodawca) i korzystający
(leasingobiorca). Finansujący jest przedsiębiorcą w rozumieniu art. 431 k.c. Po
stronie korzystającego nie musi wystąpić podmiot profesjonalny. Jeżeli umowa
jest jednak zawierana przez dwóch przedsiębiorców, mamy do czynienia z
obrotem dwustronnie profesjonalnym.
Przedmiotem umowy mogą być tylko rzeczy (ruchomości i nieruchomości,
oznaczone co do gatunku i co do tożsamości). Nie mogą być przedmiotem umowy
leasingu prawa. Czynsz w umowie jest zawsze wyrażony w formie pieniężnej i
stanowi w istocie podzielone w czasie świadczenie jednorazowe.
Podstawowe obowiązki stron wynikają z definicji.
Sposób zawarcia umowy podlega ogólnym regulacjom kodeksu cywilnego
(oferta i jej przyjęcie, aukcja, przetarg, negocjacje, umowa przedwstępna).
Umowa winna być zawarta na piśmie pod rygorem nieważności.
W umowie leasingu może być zastrzeżona tzw. opcja. Nie należy ona do
essentialia negotii, ale jest traktowana jako dodatkowe zastrzeżenie umowne.
Przez opcję należy rozumieć postanowienie umowne, w której jedna ze stron
przyznaje drugiej prawo ustanowienia określonego stosunku prawnego przez
złożenie jednostronnego oświadczenia woli.
UMOWA RACHUNKU BANKOWEGO
Przez umowę rachunku bankowego bank zobowiązuje się względemposiadacza rachunku, na czas oznaczony lub nieoznaczony, do przechowywania
jego środków pieniężnych oraz, jeżeli umowa tak stanowi, do przeprowadzania na
jego zlecenie rozliczeń pieniężnych.
Umowa rachunku bankowego należy do umów nazwanych (regulowana
przepisami k.c. i prawa bankowego).
Jest to umowa konsensualna, odpłatna,
dwustronnie zobowiązujące, ale nie ma charakteru umowy wzajemnej. Jest
to umowa handlowa, gdyż jedną ze stron umowy musi być bank.
Stronami umowy są bank (osoba prawna utworzona zgodnie z przepisami ustaw,
działająca na podstawie zezwoleń uprawniających do wykonywania czynności
bankowych obciążających ryzykiem środki powierzone pod jakimkolwiek tytułem
zwrotnym) i posiadacz rachunku bankowego. Posiadaczem może być osoba
fizyczna, prawna i jednostka organizacyjna, której ustawa przyznaje zdolność
prawną. Nie ma tej zdolności spółka cywilna. W tym ostatnim przypadku dochodzi
do współposiadania rachunku bankowego przez wspólników spółki (rachunek
wspólny).
Bank może obracać czasowo wolne środki pieniężne zgromadzone na rachunku
bankowym z obowiązkiem ich zwrotu w całości lub w części na każde żądanie,
chyba że umowa uzależnia obowiązek zwrotu od wypowiedzenia. Bank może
odmówić wykonania zlecenia posiadacza rachunku bankowego tylko w
wypadkach przewidzianych w przepisach szczególnych. Przy umowie zawartej na
czas nieoznaczony bank jest obowiązany informować posiadacza rachunku, w
sposób określony w umowie, o każdej zmianie stanu rachunku bankowego. Bank
jest obowiązany przesyłać posiadaczowi co najmniej raz w miesiącu bezpłatnie
wyciąg z rachunku z informacją o zmianach stanu rachunku i ustaleniem salda,
chyba że posiadacz wyraził pisemnie zgodę na inny sposób informowania o
zmianach stanu rachunku i ustaleniu salda. Posiadacz rachunku bankowego jest
obowiązany zgłosić bankowi niezgodność zmian stanu rachunku lub salda w
ciągu czternastu dni od dnia otrzymania wyciągu z rachunku. Posiadacz
imiennego rachunku bankowego obowiązany jest zawiadamiać bank o każdej
zmianie swego zamieszkania lub siedziby. Rozwiązanie umowy rachunku
bankowego zawartej na czas nie oznaczony może nastąpić w każdym czasie
wskutek wypowiedzenia przez którąkolwiek ze stron; jednakże bank może
wypowiedzieć taką umowę tylko z ważnych powodów. Roszczenia wynikające ze
stosunku rachunku bankowego przedawniają się z upływem lat dwóch. Nie
dotyczy to roszczeń o zwrot wkładów oszczędnościowych.
W pozostałym zakresie odsyłam do prawa bankowego – art. 49-68.
UMOWY KREDYTOWE
(prawo bankowe – art. 69-78a)
UMOWA AGENCYJNA
Przez umowę agencyjną przyjmujący zlecenie (agent) zobowiązuje się, w
zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, do stałego pośredniczenia, za
wynagrodzeniem, przy zawieraniu z klientami umów na rzecz dającego zlecenie
przedsiębiorcy albo do zawierania ich w jego imieniu. Do zawierania umów w
imieniu dającego zlecenie oraz do odbierania dla niego oświadczeń agent jest
uprawniony tylko wtedy, gdy ma do tego umocowanie.
Umowa nazwana, konsensualna, odpłatna, dwustronnie zobowiązująca,
wzajemna. Jest to zasadniczo umowa dwustronnie profesjonalna (handlowa).
Stronami umowy mogą być osoby fizyczne, prawne i handlowe spółki osobowe.
Stronami umowy są agent (przyjmujący zlecenie) i zleceniodawca. Agentem może
być jedynie przedsiębiorca w rozumieniu art. 431 k.c. Dający zlecenie zasadniczo
musi być również przedsiębiorcą. Jednakże w pewnych sytuacjach możliwe jest
udzielenie zlecenia agentowi przez osobę niebędącą przedsiębiorcą.
Co do przedmiotu umowy należy rozróżnić dwa typy agencji. W jednej z nich
agent pełni rolę pośrednika, w drugiej zaś przedstawiciela. W pierwszym
przypadku obowiązki agenta polegają na stwarzaniu możliwości zawierania umów
za odpowiednią prowizją. Jego zadaniem jest kojarzenie zleceniodawcy z
klientami. Agent nie zawiera tu umów w imieniu zleceniodawcy, a jego czynności
mają charakter czynności faktycznych (np. reklamy, promocja, oferowanie
towarów, usług, prezentów, próbek).
Za wykonywane czynności otrzymuje on wynagrodzenie określone w umowie.
Jeżeli sposób wynagrodzenia nie został określony w umowie, agentowi
przysługuje prowizja. Jeśli wysokość prowizji nie została w umowie określona,
należy się ona w wysokości zwyczajowo przyjętej w stosunkach danego rodzaju,
w miejscu działalności prowadzonej przez agenta. Jeśli nie można prowizji ustalić
w ten sposób, prowizję agenta ustala się w odpowiedniej wysokości, przy
uwzględnieniu wszystkich okoliczności bezpośrednio związanych z
wykonywaniem zleconych agentowi czynności.
W drugim przypadku, agent zobowiązuje się do zawierania w imieniu
zleceniodawcy umów. Dokonuje zatem czynności prawnych. Może ich
dokonywać, jeśli jest do tego umocowany. W razie wątpliwości domniemywa się,
że agent jest upoważniony do przedstawicielstwa biernego.
(oferta i jej przyjęcie, aukcja, przetarg, negocjacje, umowa przedwstępna). Forma
umowy może być dowolna. Jednakże zgodnie z k.c. w umowie agencyjnej
zawartej w formie pisemnej można zastrzec, że agent za odrębnym
wynagrodzeniem (prowizja del credere) w uzgodnionym zakresie odpowiada za
wykonanie zobowiązania przez klienta. Strony mogą w formie pisemnej podrygorem nieważności ograniczyć działalność agenta mającą charakter
konkurencyjny w okresie po rozwiązaniu umowy (nie dłużej niż 2 lata). Owe
ograniczenie może być odwołane przez dającego zlecenie również w formie
pisemnej pod rygorem nieważności.
Każda ze stron obowiązana jest do zachowania lojalności wobec drugiej. To jeden
z najistotniejszych obowiązków ciążących na stronach. Ponadto kodeksu cywilny
reguluje problematykę wynagrodzenia, prowizji, świadczeń wyrównawczych,
ograniczeń działalności konkurencyjnej.
UMOWA KOMISU
Przez umowę komisu przyjmujący zlecenie (komisant) zobowiązuje się za
wynagrodzeniem (prowizja) w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa do
kupna lub sprzedaży rzeczy ruchomych na rachunek dającego zlecenie
(komitenta), lecz w imieniu własnym.
Jest to umowa nazwana, konsensualna, odpłatna, dwustronnie
zobowiązująca, wzajemna. Jest to ponadto umowa handlowa.
Stronami umowy mogą być osoby fizyczne, prawne i jednostki organizacyjne
nieposiadające osobowości prawnej. Stronami umowy są komisant i komitent.
Komisant działa w zakresie prowadzonego przez siebie przedsiębiorstwa. Jest to
zatem umowa co najmniej jednostronnie profesjonalna.
Komisant działa we własnym imieniu ale na rachunek komitenta. Nie jest on
zatem pełnomocnikiem, lecz stroną transakcji. To odróżnia umowę komisu od
umowy zlecenia, kiedy to następuje bezpośredni skutek prawny dla dającego
zlecenie.
Do umowy komisu, w której jedną ze stron jest osoba fizyczna, która nabywa
rzecz w celach niezwiązanych z prowadzoną działalnością gospodarczą ma
zastosowanie ustawa z 2002 o sprzedaży konsumenckiej.
Przy umowie komisu można wyróżnić stosunek wewnętrzny i zewnętrzny między
uczestnikami transakcji. Stosunek wewnętrzny realizowany jest między
komisantem a komitentem, stosunek zewnętrzny między komisantem a
kupującym lub sprzedającym. W ten sposób komitent może pozostać anonimowy
wobec osób trzecich, a w szczególności nabywców i sprzedających.
Przedmiotem umowy może być wyłącznie kupno lub sprzedaż rzeczy
ruchomych. Nie mogą być przedmiotem transakcji papiery wartościowe. Należy
odróżnić dwa typy komisu: komis sprzedaży i komis kupna. Przy komisie
sprzedaży komitent zachowuje własność rzeczy oddanej w komis aż do momentu
jej zbycia przez komisanta. W przypadku komisu kupna komisant nabywa
własność rzeczy od osoby trzeciej, a następnie musi przenieść własność rzeczy i
wydać przedmiot transakcji komitentowi. Przy umowie komisu sprzedaży określa
się cenę przedmiotu jako minimalną, natomiast przy umowie komisu kupna jako
cenę maksymalną. Za świadczone usługi komisant pobiera wynagrodzenie,
najczęściej w formie prowizji wyrażonej w procentowym stosunku do ceny kupna
lub sprzedaży przedmiotu umowy. Możliwe jest jednak określenie wynagrodzenia
w inny sposób.
umowy może być dowolna.
UMOWA PRZEWOZU
Przez umowę przewozu przewoźnik zobowiązuje się w zakresie działalności
swego przedsiębiorstwa do przewiezienia za wynagrodzeniem osób lub rzeczy.
Przepisy kodeksu cywilnego mają zastosowanie do umowy przewozu jedynie
subsydiarne o tyle, o ile przepisy odrębne nie stanowią inaczej.
Umowa przewozu należy do umów o świadczenie usług. Usługą jest dokonanie
czynności faktycznej (w postaci przemieszczenia osób lub rzeczy z jednego
miejsca do drugiego).
Umowa ta nosi cechy zobowiązania rezultatu. Na gruncie
kodeksu cywilnego jest to umowa konsensualna, odpłatna, dwustronnie
zobowiązująca, wzajemna. Prawo przewozowe uzależnia natomiast zawarcie
umowy od przekazania przesyłki przewoźnikowi do transportu (jest to więc umowa
realna). Jest to umowa handlowa.
Stronami umowy przewozu są przewoźnik oraz druga strona, określana w
transporcie osobowym jako podróżny lub pasażer, a w transporcie towarowym
jako wysyłający, nadawca, frachtujący. Przewoźnikiem jest profesjonalista (jest to
więc umowa podmiotowo kwalifikowana). Może nim być zarówno osoba fizyczna,
prawna, ale także jednostka organizacyjna nie posiadająca osobowości prawnej.
W umowie przewozu może wystąpić jeden przewoźnik, ale możliwe są
rozwiązania, w których występuje ich więcej. Z tego punktu widzenia można
wyróżnić przewóz sukcesywny (wykonywany przez kilka osób będących
przewoźnikami w tej samej gałęzi transportu) i przewóz kombinowany
(wykonywany przez kilka osób będących przewoźnikami w różnych gałęziach
transportu). Ważne jest, aby wykonanie przewozu, bez względu na to czy jest to
przewóz sukcesywny czy kombinowany, odbywało się na podstawie jednego
dokumentu przewozowego. Zasadą jest, że odpowiedzialność kolejnych
przewoźników jest odpowiedzialnością solidarną między nimi w stosunku do
drugiej strony, chyba że przewoźnik-uczestnik przewozu sukcesywnego lub
kombinowanego udowodni, że szkoda nie powstała w czasie wykonywania przez
nich transportu.
Do elementów przedmiotowo istotnych omawianej umowy należą: oznaczenie
trasy przewozu, wynagrodzenie i określenie przedmiotu przewozu (czy mają być
do towary czy ludzie – sorry).
Podstawowe obowiązki stron wynikają z definicji ustawowej.
Sposób zawarcia umowy podlega ogólnym regulacjom kodeksu cywilnego, o ile
inne akty prawne nie zawierają uregulow...
dzingis88