Tego dnia spokojną klasę IV "A" już słyszałem na korytarzu naszego domu katechetycznego! Kiedy otworzyłem drzwi salki i znalazłem się w środku, do moich uszu dobiegły tylko wyzwiska i krzyki, a nikt z uczniów nie zauważył mojej obecności. "To wszystko przez Agatę" - krzyczał Gerard. - "Nieprawda - oponował Marcin. Winna jest Aneta".
Widząc ten stan rzeczy jeszcze raz otworzyłem drzwi i mocno nimi trzasnąłem. Klasa zauważyła mnie i ucichło. "Co tu się dzieje?" - zapytałem, "Bo, proszę księdza, klasa się podzieliła na dwa obozy - powiedział Gerard. A z kim jest ksiądz?" - "Zaraz, zaraz, co się właściwie stało. Musicie mi wszystko wytłumaczyć" - powiedziałem. I wówczas zaczęli wszyscy naraz wyjaśniać tak głośno, że nic nie rozumiałem: "Spokojnie. Jeśli są dwa obozy, to proszę, aby przedstawiciele jednego i drugiego obozu wyjaśnił sprawę".
Pierwszy przyszedł Gerard. Powiedział, że jest z obozu Anety, że Aneta obraziła się na Agatę, bo Agata miała do niej przyjść i razem miał iść do kościoła. Tymczasem ona niepotrzebnie czekała, a Agata poszła sama. Powiedział też, że Aneta nigdy jej tego nie może przebaczyć i jeszcze nagadał trochę na Agatę. Teraz podszedł Marcin - z obozu Agaty. Powiedział dokładnie to samo, tylko że w jego relacji winną okazała się Aneta, a Agata po prostu wyszła późno z domu i zapomniała już o Anecie.
Po stronie jednej, jak i drugiej dziewczynki, stanęła grupa tzw. "życzliwych" kolegów i koleżanek, podburzających jeszcze bardziej na siebie dwie jak wiedziałem - do niedawna dobre przyjaciółki. "Moi drodzy - powiedziałem. - Dzisiaj nie będzie lekcji, ale godzina pojednania. Musimy sprawę bez gniewu rozwiązać do końca. Wypowie się każda z dziewczynek, jak do tego doszło: I na pewno się pogodzą. A wy już w tej chwili podajcie sobie ręce. Przecież gniewają się na siebie Aneta z Agatą, dlaczego, więc Gerard patrzy krzywo na Marcina Jacek na Mariolę, a Agnieszka na Macieja?"
Niechętnie, ale zmuszeni zaczęli sobie podawać ręce. Wtedy wziąłem na bok Agatę i Anetę i kazałem im jeszcze raz spokojnie porozmawiać. Minęła lekcja.
"Moi kochani - powiedziałem. - Wieczorem spotykamy się w kościele, wszyscy mamy przyjąć Pana Jezusa. On nas pogodzi do końca: Ale już przedtem musicie sobie sami przebaczyć. Chcę was wszystkich widzieć przyjmujących Komunię św."
Na Mszę św. przyszli wszyscy. W jednym rzędzie przyjmowali Komunię św. A po Mszy św. czekali już na mnie przed kościołem: "Proszę księdza, u nas już nie ma dwóch obozów" - powiedział Gerard. Przybiegły Agata z Anetą trzymając się za ręce: "Już jest wszystko w porządku. Niech ksiądz źle o nas nie myśli". Widziałem, że ta życiowa katecheza była udana.
Ks. Bogdan Molenda MIŁOŚĆ PRZEBACZAJACA BK 87
lena552