DARY ŚWIĘTEGO MIKOŁAJA
Mikołaj był jeszcze bardzo młodym człowiekiem, gdy jego rodzice umarli, zostawiając mu olbrzymi majątek.
- Co on zrobi z taką fortuną? - zastanawiali się krewni. Niektórzy proponowali nawet, że pomogą mu zarządzać spadkiem, lecz podziękował im grzecznie. Nie miał ochoty pomnażać pieniędzy. Wolał spędzać czas na czytaniu książek, rozmyślaniu i modlitwach.
Pewnego dnia usłyszał o dziewczynie, która nie mogła wyjść za mąż, bo nie miała posagu. Rodzice jej ukochanego byli nieugięci - nie zgodzą się na ślub i koniec.
Mikołaj miał potrzebną kwotę, mógłby pomóc, ale jak to zrobić? Nie chciał, żeby ktokolwiek sławił jego hojność. Nie znosił rozgłosu. Cały wieczór dumał co począć, a nocą, gdy już wszyscy spali, otulił się w ciemny płaszcz, naciągnął na głowę kaptur, wsadził za pazuchę woreczek z pieniędzmi i niepostrzeżenie dotarł do domu dziewczyny. Miał szczęście - okno było uchylone. Wrzucił przez nie swój dar i wrócił do domu. Nikt go nie zauważył.
Nazajutrz miasteczko aż huczało od plotek i domysłów.
- Któż to mógł zrobić? - zastanawiali się ludzie.
- Niech Pan Bóg Mu odpłaci - szeptała pośród łez radości obdarowana dziewczyna.
Innym razem do uszu Mikołaja do szła wieść o gromadce osieroconych dzieciaków. Wiedział, co jest im potrzebne - ciepłe ubranie, buty.
- Tylko jak tu się dowiedzieć o potrzebne rozmiary - dumał. Nie było rady – po raz pierwszy w życiu panicz wychowany w pałacu wybrał się na przedmieście, gdzie mieszkali nędzarze.
Wyprawa ta otworzyła mu oczy. Oprócz poszukiwanej gromadki sierot, zobaczył mnóstwo innych dzieci - obdartych, głodnych, zabiedzonych. Ich rodzice pracowali ponad siły, a i tak ledwo starczało na chleb.
- Mój Boże - modlił się Mikołaj - dzięki, że wyciągnąłeś mnie z mego bogatego domu i pokazałeś zupełnie inny świat. To co się działo później, aż trudno opisać, prezenty pojawiające się nie wiadomo jak i skąd. W najuboższych domach, zaskoczenie obdarowanych, niedowierzanie, łzy radości.
- Nareszcie moje maluch nie będą marznęły – płakała ze wzruszeniem jakaś uboga wdowa.
- Mamo, tato! Zobaczcie! – wołały dzieciaki sąsiada – i o nas nie zapomniał!
- Któż to może być – zastanawiali się ludzie. - I jak mu dziękować?
Nieraz próbowali czuwać w nocy, aby przyłapać tajemniczego dobroczyńcę na gorącym uczynku, ale Mikołaj był ostrożny. Pojawiał się niespodziewanie i równie szybko znikał, pozostawiając dary i wiarę w ludzką dobroć. W ten sposób dał cały swój majątek. Nie martwił się tym zbytnio. Był uczniem Jezusa, więc poszedł za Mistrzem. Został kapłanem, a potem biskupem Miry. Jego rządy błogosławili wszyscy - ubodzy, chorzy, którym usługiwał a nawet skazańcy za których wstawiał się u samego cesarza. Można powiedzieć, że całe jego życie było jednym wielkim darem dla świata. Dziś dzień, w którym narodził się dla nieba, jest dniem radości, prezentów, niespodzianek i otwartych serc. Tak to już jest z tymi świętymi. Umarli tak dawno, a wciąż czynią tyle dobra na ziemi.
opracowanie: Ewa Stadtmiiller
Promyczek Jutrzenki 12/2002 s. 6-8
lena552