Asnyk Adam - Kilka wierszy.pdf - poezja - kapitalny

Adam Asnyk

Miłość jak słońce

Posyłam kwiaty

Miłość jak słońce: ogrzewa świat cały

I swoim blaskiem ożywia różanym,

W głębiach przepaści, w rozpadlinach skały

Dozwala kwiatom rozkwitnąć wiośnianym

I wyprowadza z martwych głazów łona

Coraz to nowe na przyszłość nasiona.

Posyłam kwiaty - niech powiedzą one

To, czego usta nie mówią stęsknione!

Co w serca mego zostanie skrytości

Wiecznym oddźwiękiem żalu i miłości.

Posyłam kwiaty - niech kielichy skłonią

I prószą srebrną rosą jak łezkami,

Może uleci z ich najczystszą wonią

Wyraz drżącymi szeptany ustami,

Może go one ze sobą uniosą

I rzucą razem z woniami i rosą.

Miłość jak słońce: barwy uroczemi

Wszystko dokoła cudownie powleka;

Żywe piękności wydobywa z ziemi,

Z serca natury i z serca człowieka

I szary, mglisty widnokrąg istnienia

W przędzę z purpury i złota zamienia.

Szczęśliwe kwiaty! Im wolno wyrazić

Wszystkie pragnienia i smutki, i trwogi

Ich wonne słowa nie mogą obrazić

Dziewicy, choć jej upadną pod nogi;

Wzgardą im usta nie odpłacą skromne,

Najwyżej rzekną: "słyszałam - zapomnę".

Miłość jak słońce: wywołuje burze,

Które grom niosą w ciemnościach spowity,

I tęczę pieśni wiesza na łez chmurze,

Gdy rozpłakana wzlatuje w błękity,

I znów z obłoków wyziera pogodnie,

Gdy burza we łzach zgasi swe pochodnie,

Szczęśliwe kwiaty! mogą patrzeć śmiele

I składać życzeń utajonych wiele,

I śnić o szczęściu jeden dzień słoneczny...

Zanim z tęsknoty uwiędną serdeczniej.

Miłość jak słońce: choć zajdzie w pomroce,

Jeszcze z blaskami srebrnego miesiąca

Powraca smutne rozpromieniać noce

I przez ciemność przedziera się drżąca,

Pełna tęsknoty cichej i żałoby,

By wieńczyć śpiące ruiny i groby.

Karmelkowy wiersz

Między nami nic nie było

Bywało dawniej, przed laty,

Sypałem wiersze i kwiaty

Wszystkim dziewczątkom,

Bom myślał, o piękne panie,

Że kwiat lub słowo zostanie

Dla was pamiątką.

Między nami nic nie było!

Żadnych zwierzeń, wyznań żadnych.

Nic nas z sobą nie łączyło --

Prócz wiosennych marzeń zdradnych;

Wierzyłem - zwyczajnie - młody

Że jeszcze nie wyszło z mody

Myśleć i czuć,

Że trocha serca kobiecie

Świetnej kariery na świecie

Nie może psuć.

Prócz tych woni, barw i blasków

Unoszących się w przestrzeni,

Prócz szumiących śpiewem lasków

I tej świeżej łąk zieleni!

Prócz tych kaskad i potoków

Zraszających każdy parów,

Prócz girlandy tęcz, obłoków,

Prócz natury słodkich czarów;

Aniołków brałem na serio

I z śmieszną donkiszoterią

Wielbiłem lalki,

I gotów byłem, o zgrozo,

Za Dulcyneę z Tobozo

Stanąć do walki !

Prócz tych wspólnych, jasnych

zdrojów,

Z których serce zachwyt piło,

Prócz pierwiosnków i powojów,

Między nami nic nie było!

Lecz dziś komedię salonu,

Jak człowiek dobrego tonu,

Na wylot znam;

Z serca pożytek niewielki,

Więc mam w zapasie karmelki

Dla dam.

Sonet

Bez granic

Jednego serca! Tak mało, tak mało,

Jednego serca trzeba mi na ziemi!

Co by przy moim miłością zadrżało,

A byłbym cichym pomiędzy cichemi.

Potoki mają swe łoża-

I mają granice morza

Dla swojej fali-

I góry, co toną w niebie,

Mają kres dany dla siebie,

Nie pójdą dalej!

Jednych ust trzeba! Skąd bym

wieczność całą

Pił napój szczęścia ustami mojemi,

I oczu dwoje, gdzie bym patrzał śmiało,

Widząc się świętym pomiędzy świętemi.

Lecz serce, serce człowieka,

Wciąż w nieskończoność ucieka

Przez łzy tęsknoty męczarnie

I wierzy, że w swoim łonie

Przestrzeń i wieczność

pochłonie

I niebo całe ogarnie.

Jednego serca i rąk białych dwoje!

Co by mi oczy zasłoniły moje,

Bym zasnął słodko, marząc o aniele,

Który mnie niesie w objęciach do nieba;

Jednego serca! Tak mało mi trzeba,

A jednak widzę, że żądam za wiele!

Rezygnacja

Z całego tłumu zmyślonych

aniołów,

Połyskujących tęczą swoich

skrzydeł,

Została tylko szara garść popiołów

I wiotkie nici porwanych już sideł.

Wszystko skończone już pomiędzy

nami !

I sny o szczęściu pierzchły

bezpowrotnie,

Wziąłem już rozbrat z tęsknotą i

łzami

I żyć, i umrzeć potrafię samotnie.

Dziś jeden tylko duch mi

towarzyszy,

Co rezygnacji nosi ziemskie miano,

On wszystkie burze na zawsze

uciszy

I da mi zbroję w ogniu hartowaną.

Dziś nic z mych piersi skargi nie

dobędzie.

Nic jej nie przejmie zachwytem lub

trwogą.

Nie wyda dźwięku rozbite narzędzie,

Pęknięte struny zadrżeć już nie

mogą.

W tej zbroi - przejdę przez świat

obojętnie,

Surowe prawdy życia mierząc

wzrokiem,

Ani się gniewem kiedy

roznamiętnię,

Ani się ugnę przed losu wyrokiem.

Nie ma boleści, co by mnie trwożyła,

Bo dzisiaj nawet w własny ból nie

wierzę,

Ogniowa próba dla mnie się

skończyła

I do cierpiących więcej nie należę.

Patrząc się z dala na kłamliwe

rzesze,

Na ich zabiegi o błyskotki próżne,

Kamieniem na nie rzucić nie

pośpieszę

I pobłażania jeszcze dam

jałmużnę.

I żadne szczęście ziemskie mnie nie

zwabi,

Żebym się po nie miał schylić ku

ziemi...

I żaden zawód sił mych nie osłabi -

Przebytą męką panuję nad niemi.

Niech się więc kończy owa sztuka

ładna,

Co się zowie życiem, w cieniu

cichej nocy,

Bo żadna rozpacz i nadzieja żadna

Nad moim sercem nie ma już dziś

mocy !

Światowych uczuć nicość i obłuda

Już mnie nie porwie swym

chwilowym szałem,

Przestałem wierzyć w te fałszywe

cuda,

Więc i zwątpieniu ulegać przestałem.

Szkoda!

Szkoda kwiatów, które więdną

W ustroni

I nikt nie zna ich barw świeżych

I woni.

Szkoda pereł, które leżą

Tęsknota

Obłoki, co z ziemi wstają

i płyną w słońca blask zloty

ach, one mi się być zdają

skrzydłami mojej tęsknoty

W mórz toni;

Szkoda uczuć, które młodość

Roztrwoni.

Szkoda marzeń, co się w ciemność

te białe skrzydła powiewne

często nad ziemia obwisną

łzy po nich spływają rzewne

czasem i tęczą zabłysną

Rozproszą;

Szkoda ofiar, które nie są

Rozkoszą.

Szkoda pragnień, co nie mogą

gwiazdy, co krążą w

przestrzeniach

po drogach nieskończoności

są one dla mnie w marzeniach

oczami mojej miłości

Wybuchać,

Szkoda piosnek, których nie ma

Kto słuchać;

Szkoda męstwa, gdy nie przyjdzie

patrzą się w ciemne odmęty

te wielkie ruchome słońca...

i ja, miłością przejęty

patrzę i tęsknię bez końca

Do starcia -

I serc szkoda, co nie mają

Oparcia.

Asnyk Adam - Kilka wierszy.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: