Przybysz 02 - Najeźdźca - Cherryh Carolyn Janice.pdf - A tu dużo nowych ebooków - sewulka

C. J. Cherryh

Najeźdźca

(Invader)

Przełożyła: Agnieszka Sylwanowicz

Data wydania oryginalnego: 1995

Data wydania polskiego: 1998

Rozdział 1

Samolot przechylił się ostro na skrzydło i zaczął schodzić w dół, co

zapowiadało lądowanie w Shejidan. Bren Cameron przez sen i z zamkniętymi oc-

zyma potrafił rozpoznać podejście do północnego pasa.

Tak właśnie było. Środki przeciwbólowe wykonały znakomitą robotę. Bren

pamiętał, że ostatnio oglądał chmury nad cieśniną Mospheiry; pewnie obsługa

uratowała jego drinka, bo szklaneczka zniknęła z tacy przykrytej teraz ser-

wetką.

Ręka na temblaku i liczne stłuczenia. Operacja.

Gdy obudził się tego ranka - był pewien, że to było tego ranka, jeśli

zachował jakie takie poczucie czasu - nad jego łóżkiem pochylał się i coś do

niego mówił pracownik Biura Spraw Zagranicznych, a nie matka czy Barb. Boże,

nie zrozumiał połowy z tej oracji, chodziło chyba o jakieś pilne spotkanie,

aiji żądał jego natychmiastowej obecności, miał miejsce jakiś drobny kryzys w

rządzie nie mogący czekać, aż on wyzdrowieje po ostatnim, który, jak mu się

wydawało, zażegnał przynajmniej na kilka dni. Tabini dał mu urlop, powiedz-

iał, żeby wyjechał i poradził się własnych lekarzy.

Kryzys wiszący wszystkim nad głową najwyraźniej jednak nie chciał

czekać: pracownik Biura nie podał dokładnych szczegółów sytuacji na kontynen-

cie - co samo w sobie nie było zaskakujące, ponieważ ludzki rząd na

Mospheirze i patronat aijiego z siedzibą w Shejidan nie rozmawiały ze sobą w

sprawach wewnętrznych aż z taką szczerością.

Oba rządy w gruncie rzeczy w ogóle nie prowadziły rozmów, jeżeli nie

był przy nich obecny Bren jako tłumacz i mediator. Ciekawe, w jaki sposób

Shejidan zażądał jego obecności, nie korzystając z jego usług, ale ten, kto

zadzwonił, najwyraźniej przekonał Mospheirę, że to sprawa życia i śmierci.

- Podniosę panu stolik, panie Cameron.

- Dzięki. - Po raz pierwszy w życiu miał rękę na temblaku. Kiedy tylko

mógł, jeździł na nartach, i to brawurowo; w ciągu dwudziestu siedmiu lat

swego życia dwa razy chodził o kulach. Unieruchomiona ręka była jednak nowym

doświadczeniem i, co już zdążył odkryć, prawdziwą przeszkodą w jakiejkolwiek

pracy urzędniczej.

Stolik został podniesiony i zamocowany. Steward pomógł Brenowi ustawić

oparcie fotela, wyciągnął końcówki pasa bezpieczeństwa i chciał go zapiąć:

piankowy pancerz od obojczyka po kłykcie oraz bandaże ściskające Brenowi tors

wcale nie ułatwiały mu pochylania się czy sięgania, ale przynajmniej palce

miał zalane pianką tylko do połowy.

Udało mu się chwycić pas o własnych siłach, odciągnąć go i zapiąć, za-

nim z powrotem zacisnął mu się na piersi - drobny tryumf w dniu pełnym nie-

powodzeń.

Żałował, że zażył środek przeciwbólowy. Nie miał pojęcia, że będzie

taki silny. Powiedzieli: „jeśli będziesz go potrzebował” i po szaleńczym

wysiłku, żeby uporządkować swoje sprawy w biurze, a potem dotrzeć na lotni-

sko, Bren pomyślał, że potrzebuje go, żeby nieco stępić ból.

Zbudził się po godzinie, gdy samolot podchodził do lądowania w stolicy.

Miał nadzieję, że w Shejidan nie poplątano informacji i że o godzinie

jego przybycia wie ktoś poza urzędnikami na lotnisku. Samoloty latające

między Mospheirą i kontynentem kilka razy dziennie przewoziły tylko towary.

Kiedy na pokładzie był Bren, w małym przeszklonym przedziale na przedzie sa-

molotu, który zwykle służył do przewożenia delikatnych ładunków medycznych,

pojawiało się dwóch stewardów, dwa fotele, lista win i kuchenka mikrofalowa.

Tak wyglądała jedyna linia pasażerska obsługująca Mospheirę i kontynent dla

jedynego pasażera, który regularnie kursował między Mospheirą i kontynentem -

dla niego, Brena Camerona, paidhi-aijiego.

Pilnie strzeżonego paidhi-aijiego, nie tylko oficjalnego tłumacza, ale

arbitra badań technicznych i rozwoju oraz stałego mediatora dla atewskiej

stolicy w Shejidan i wyspiarskiej enklawy ludzkich kolonistów na Mospheirze.

Wypuszczono podwozie.

Gdy samolot wśliznął się w chmury, gładki, szary dywan, który ut-

worzyły, widoczny dotąd za oknem, zmienił się w przesłaniającą wszystko

klaustrofobiczną watę.

O szybę uderzyły krople deszczu. Samolot lekko się zachwiał pod uder-

zeniem wiatru.

Nieoczekiwanie paskudna pogoda. Skrzydło rozbłysło bielą błyskawicy.

Stewardzi rzeczywiście mówili coś o deszczu nadciągającym nad Shejidan. Nie

wspomnieli jednak o burzy. Bren miał nadzieję, że aiji wysłał po niego samo-

chód. Miał nadzieję, że nie będzie musiał iść daleko.

Deszcz zalewał okna, a gęste, szare chmury nie pozwalały niczego

dostrzec. Takiego właśnie dnia przybył do leżącego w głębi kontynentu Malguri

- jakiś tydzień temu? Wydawało się to niewiarygodnie dawno temu. W ciągu tego

tygodnia zmienił się cały świat.

Zmieniła się cała równowaga atewskiej władzy i zagrożenia - a to z

powodu jednego ludzkiego statku, który teraz znajdował się na orbicie

planety. Atevi mogli zupełnie słusznie podejrzewać, że jest on mile widziany.

Po stu siedemdziesięciu pięciu latach milczenia niebios z łatwością mogli

dojść to tego błędnego wniosku.

Było to także sto siedemdziesiąt pięć lat podejmowania własnych decyzji

przez ludzkich rozbitków na Mospheirze oraz wypracowywania zasad współistni-

enia z ziemią atevich. Ludzie byli zadowoleni - do czasu pojawienia się tego

statku, który nie tylko wprowadzał zamęt w spokojne, przewidywalne i dostat-

nie życie poszczególnych osób, ale też dość niespodziewanie stawiał atevich

przed faktem istnienia aż dwóch ludzkich skupisk; a dopiero w ciągu ostatnich

lat zapanowały całkowicie pokojowe stosunki z ludźmi mieszkającymi na wyspie

u wybrzeży atewskiego kontynentu.

Można zatem było sobie wyobrazić, że aiji w Shejidan, przywódca Patro-

natu Zachodniego, zupełnie słusznie chciał wiedzieć, co jest w transmisjach,

które teraz krążyły między owym statkiem i naziemną stacją na Mospheirze.

Paidhi sam chciał znać odpowiedź na to pytanie. W ciągu ostatnich

dwudziestu czterech godzin zmienił się stopień jego użyteczności na kontynen-

cie - lecz on sam nie otrzymał żadnych specjalnych wskazówek od prezydenta

czy departamentu stanu co do tych odpowiedzi, ani jednej cholernej infor-

macji, którą zapamiętałby w przebłysku świadomości. Owszem, wiedział z

autopsji, że jeśli sprawy potoczą się źle i stosunki między ludźmi i atevimi

popsują się, to ta strona cieśniny nie będzie bezpiecznym miejscem pobytu dla

człowieka: ludzie i atevi stoczyli już jedną krwawą wojnę z powodu źle zrozu-

mianych intencji. Bren nie wiedział, czy zdoła sam zapobiec następnej wojnie,

lecz jeśli chodzi o pracę paidhiego miał on stale świadomość, że jeśli nie w

jego mocy leży kierowanie przyszłością ludzi na Mospheirze i w tym zakątku

wszechświata, to z całą pewnością leży w niej zawalenie sprawy.

Jeden wyłom w bardzo ważnym Patronacie Zachodnim - i jeden bardzo ważny

przywódca, jak aiji Shejidan, straci pozycję.

Jeden durny człowiek z nadajnikiem radiowym lub jeden zapalczywy ateva

z myśliwską strzelbą - a tych było stanowczo za dużo na kontynencie, by Bren

czuł się spokojnie: na wsi broń oznaczała pełny stół. Atewscy chłopcy uczyli

się strzelać w wieku, kiedy dzieci ludzi uczyły się jeździć na rowerze - a

atevi byli cholernie dobrymi strzelcami. Niektórzy zostawali licencjonowanymi

zawodowcami w społeczeństwie, gdzie zabójstwo stanowiło zwykły tryb postępow-

ania prawnego.

A jeśli Tabini-aiji straci panowanie nad Patronatem Zachodnim i ten

zacznie się rozpadać, to wszystko się rozleci. Atevi mają prowincje, lecz nie

mają granic. Nie potrafią zinterpretować linii na mapie zgodnie z żadną lo-

giką czy rozsądkiem, poza tym, że wiedzą, gdzie w przybliżeniu posiadłości

sąsiadujące z ową linią stykają się z rozmaitymi terenami, mającymi wpływ na

dany obszar, kulturę i siatkę więzów lojalności względem innych patronatów,

nie mających najmniejszego związku z geografią.

Z wielu jeszcze innych względów społeczeństwo świata istniejącego poza

Mospheirą nie było społeczeństwem ludzkim i jeśli atewski rząd upadnie po

niemal dwustu latach tworzenia przemysłu i skomplikowanej struktury władzy,

jednoczącej setki drobnych atewskich patronatów...

...to będzie to osobista wina Brena.

Samolot wyrwał się z chmur. Deszcz ściekał strużkami po szybie,

zniekształcając panoramę miasta pozbawionego wysokich budynków, z której wy-

rastało zaledwie kilka kominów. Na zboczach spowitych deszczem wzgórz

usadowiły się pokryte dachówką domy zorganizowane w pomyślną dla atevich geo-

metrię.

Samolot przechylił się i Bren zobaczył rozległy kompleks rządowy,

będący jego celem: Bu-javid, rezydencję aijiego rozlokowaną na najwyższym

wzgórzu na skraju Shejidan, wzgórzu otoczonym hotelami i zajazdami wszelkich

kategorii, pobłyskującymi w szarej mgiełce - Boże - bezczelnymi neonami.

Hotele te stanowiły wyraźny dowód atewskiej demokracji. Podczas

zwykłych audiencji i w nagłych przypadkach zatrzymywali się w nich petenci,

zwykłe osoby pragnące uzyskać osobiste posłuchanie u władcy największego pa-

tronatu świata.

Podczas pełnienia obowiązków legislacyjnych te same pokoje hotelowe

zajmowali prawodawcy wybrani do hasdrawadu wraz z ochroną i resztą personelu.

W tych wynajmowanych na kilka nocy pokojach u stóp wzgórza znajdowała miejsce

dla siebie i swojego personelu nawet garstka członków tashridu, cieszących

się świeżo nadanym szlachectwem i nie mających przodków związanych z Bu-

javid, sąsiadując ze sklepikarzami, murarzami, numerologami i ekipami telewi-

zyjnych wiadomości.

Ponieważ od dawna nieobecne niebezpieczeństwo dosłownie zawisło nad

światem, hotele na dole były zatłoczone, a obsługa w restauracjach na pewno

poszła w rozsypkę. Komisje ustawodawcze zapewne odbywały posiedzenia. Hasdra-

wad i tashrid pewnie szaleją. Nie spodziewani petenci szturmują drzwi lic-

znych sekretarzy aijiego, domagając się wyjątkowej i natychmiastowej audi-

encji w sprawach swoich szczególnych, zagrożonych interesów. W salach Bu-

javid przepychają się specjaliści od techniki, fanatyczni numerolodzy i

szaleni teoretycy - a wszystkich ich popierają zagorzali wyznawcy o dzikim

spojrzeniu - ponieważ według atevich cały wszechświat można opisać za pomocą

liczb, które są pomyślne lub niepomyślne: liczby dawały danemu przedsięw-

zięciu błogosławieństwo lub skazywały je na porażkę, a istniał tysiąc różnych

sposobów wyznaczania liczb ważnych dla danej sprawy.

Niech Bóg ma w opiece proces inteligentnego podejmowania decyzji.

Pas startowy był już blisko. Bren patrzył, jak pod skrzydłem samolotu

przepływają magazyny i fabryki Shejidan: dachy, a w końcu podziurawione

deszczem kałuże, rozmyty obraz wentylatorów i zarys znaku firmowego na

żwirze. Z ziemi nigdy nie widział Aquidańskich Zakładów Rur i Armatury. Razem

jednak z iglicą Zachodniego Zrzeszenia Kopalń i Przemysłu i dachem Patanad-

skich Zakładów Lotniczych i Kosmicznych stanowiły one uspokajający akcent

wszystkich jego powrotów na tę stronę cieśniny.

Ciekawy pomysł, żeby Shejidan stał się schronieniem.

Podczas tej bytności na Mospheirze Bren nie widział się nawet z matką.

Nie przyjechała do szpitala. Zadzwonił do niej po przylocie - w swoim pokoju

szpitalnym miał czas na trzy telefony, zanim prawie całkowicie pozbawiono go

przytomności, szpikując środkami przeciwbólowymi, i odwieziono na badania.

Wyraźnie pamiętał, że dzwonił i rozmawiał z nią, powiedział, gdzie jest i że

rano będzie miał operację. Powiedział jej, bagatelizując sprawę, że nie musi

przyjeżdżać, że może zadzwonić do szpitala i zapytać o niego, kiedy odzyska

przytomność. Tak naprawdę jednak, chociaż nie chciał się przed samym sobą do

tego przyznać, miał nadzieję, że matka przyjedzie i okaże nieco matczynej

troski.

Zadzwonił też do swego brata Toby’ego, aż na północne wybrzeże, gdzie

Toby mieszkał z żoną. Brat był pewien, iż nic mu się nie stało; bardzo się

ucieszył, że w obecnych warunkach Bren wrócił do pracy - o czym paidhi oczy-

wiście nie mógł rozmawiać z rodziną, więc nie mówili na ten temat; i to by

było tyle.

Do Barb zadzwonił na końcu - nie miał wątpliwości, że Barb przyszłaby

do szpitala, ale nie odebrała telefonu. Zostawił informację: „Cześć, Barb,

nie wierz wiadomościom, nic mi nie jest. Mam nadzieję, że się zobaczymy, póki

tu jestem”.

Kiedy jednak się obudził, nad jego łóżkiem pochylał się tylko ktoś z

departamentu, pytając: Jak się pan czuje, panie Cameron?

A także: Naprawdę mamy nadzieję, że będzie pan w stanie...

Dzięki, odpowiedział.

Cóż innego mógł powiedzieć? Dziękuję za kwiaty?

Koła dotknęły ziemi, zapiszczały na wilgotnych płytach. Patrzył przez

zalane deszczem okna na niebo koloru popiołu, na mokre betonowe pasy star-

towe, na terminal o funkcjonalnej, bryłowatej architekturze. Wszystko to

równie dobrze mogłoby być międzynarodowym portem lotniczym na Mospheirze.

Kiedy leżał w szpitalu, zespół z Bezpieczeństwa Narodowego zajął się

jego komputerem; eksperci z departamentu stanu i ABN na pewno przejrzeli jego

wszystkie pliki, od prywatnych listów po notatki do wystąpień i spostrzeżenia

słownikowe, ale musieli się śpieszyć. Nawet wiedząc, że wkrótce zostanie wez-

wany, spodziewał się, że przynajmniej jeden dzień poleży sobie na słońcu.

Coś jednak przybrało rozmiary kryzysu i kiedy ochrona odebrała go z os-

trego dyżuru w szpitalu, żeby odstawić do biura, dostał z powrotem komputer

oraz trzydzieści minut w biurze po drodze na lotnisko - całe trzydzieści mi-

nut na resztkach narkozy i środków uśmierzających ból, żeby załadować pliki,

których mógł potrzebować, i nowe kody zabezpieczeń - oraz odrzucić prośbę

sekretarza prezydenta o sprawozdanie, którego prezydent najwyraźniej nie miał

dostać. W międzyczasie Bren wpuścił do systemu swego osobistego Poszukiwacza

na sygnale, żeby wydobył wszystko, co się da - całą korespondencję od jego

własnego personelu, Biura Spraw Zagranicznych, departamentu stanu i wszelkich

innych osób.

Z powodu tego pośpiechu nawet nie wiedział, jakie dokładnie pliki

ściągnął ani co mógłby dostać, gdyby postawił się cenzorom departamentu

stanu, i co mogło się zmienić w głównej bazie danych. Ich samolot miał niez-

wykle wąskie okno wejścia do atewskiej przestrzeni powietrznej, co samo w so-

bie już świadczyło o wzroście napięcia. Na lotnisko pędzili jak stado

szatanów, właściwie wypchnęli z rozkładu wszystkie lokalne loty mosphei-

rańskie; gdy samolot osiągnął odpowiedni pułap, Bren dostał sok i zamierzał

przez godzinę popracować - niestety zasnął, obserwując chmury.

Myślał, że tylko da odpocząć oczom. Że odgrodzi się od słonecznego

blasku, tego ostrego blasku panującego nad chmurami. Nawet teraz nie był pe-

wien, czy jego organizm wydalił już ten przeklęty środek przeciwbólowy.

Wszystko pływało mu przed oczyma. Myśli przewijały się chaotycznie. Bren nie

miał pojęcia, co go czeka, nie pamiętał, co powiedział mu człowiek z departa-

mentu.

Samolot podkołował nie na zwykłe stanowisko, lecz do ślepego,

pozbawionego okien końca terminalu pasażerskiego. Kiedy pilot wyłączył sil-

niki, Bren stoczył zwycięski pojedynek z pasem, po czym spojrzał wyczekująco

na stewardów, mając nadzieję na pomoc przy niesieniu bagażu, i ostrożnie

wstał z fotela.

Jeden ze stewardów wyciągnął bagaż ze schowka obok kuchni. Bren zatrzy-

mał przy sobie komputer, mimo że drugi steward wyciągnął po niego rękę.

- Proszę o kaftan - powiedział i odwrócił się plecami, by steward

pomógł mu go włożyć. Był to trochę niesezonowy kaftan, który trzymał na

wszelki wypadek na Mospheirze, uszyty w stylu atevich, z licznymi guzikami i

długi do kolan. Włożył zdrową rękę do rękawa, a drugi narzucił na unie-

ruchomione ramię - przeklęty kaftan zsuwał się i gdyby była to Mospheira w

lecie, to nie zawracałby sobie głowy ubiorem; tu jednak był Shejidan, gdzie

dżentelmen zdecydowanie nie pokazuje się w miejscach publicznych bez kaftana.

Dżentelmen zdecydowanie pilnuje też, by mieć starannie zapleciony war-

kocz i ozdobić go wstążkami wskazującymi na jego pozycję i pochodzenie, jed-

nak atewska publiczność będzie musiała mu wybaczyć: włosy mógł mu zapleść w

wymagany sposób jedynie sanitariusz w szpitalu. Bren zamierzał uchronić war-

kocz podczas lotu przed zetknięciem z oparciem fotela, ale po tej niezamier-

zonej drzemce nie ręczył za jego stan. Teraz pochylił głowę i wyciągnął go

jedną ręką spod kołnierza kaftana, nie zrzucając tego ostatniego na ziemię,

poczuł na policzku niepożądany kosmyk włosów, które spróbował utknąć za

uchem.

Następnie podniósł komputer, zarzucił pasek na zdrowe ramię i niespi-

esznie ruszył do przodu. Obawiał się, że wedle dworskich kryteriów przed-

stawia żenująco niechlujny widok.

Dotarł jednak tutaj; miał nadzieję, że dotrze do Bu-javid bez nie-

potrzebnych opóźnień i rozgłosu, i z plikami, których potrzebował do pracy.

Jeśli wszyscy, którzy mieli się porozumieć, porozumieli się i jeśli aiji nie

odbywał nieustannych posiedzeń, to w chwili, gdy do samolotu będą podjeżdżały

schodki, na Brena powinien już czekać samochód. Zagrzmiało mu tuż nad głową i

paidhi pomodlił się w duchu, by tak było.

Musiał też pamiętać, że opuszcza miejsce, gdzie siedzenia, stoły i

drzwi były przystosowane dla osób jego wzrostu: tutejsze schody miały wyższe

stopnie, a mogąc posługiwać się tylko jedną ręką, Bren czuł się w tej chwili

zmarznięty, rozdrażniony i bliski łez.

- Dziękuję - powiedział do stewardów, którzy otworzyli drzwi samolotu.

Podjeżdżały schodki - nie te z baldachimem, a co dopiero mówić o tunelu:

stuknęły w samolot, który aż się zachwiał, a jeden ze stewardów postawił ba-

gaż Brena na zalanym deszczem podeście chwiejnej, metalowej drabiny.

Żadnego samochodu. Nie jest dobrze. Wszystko sprawiało wrażenie

pośpiechu przeważającego nad planowaniem. Pędzona wiatrem mgła wpadała przez

otwarte drzwi i Bren był już gotów wrócić do suchego wnętrza samolotu, gdy

zza dziobu maszyny wypadła furgonetka z emblematem ochrony lotniska i zaha-

mowała tuż przed olbrzymią kałużą. Pojawiła się tak nagle, że nerwy Brena

wyczulone na sprawy bezpieczeństwa napięły się, a ciało sprężyło do skoku w

tył.

- Ostrożnie. Stopnie są wyższe.

- Wiem. Wiem, ale dziękuję. Dobrego lotu. Bardzo dziękuję. Proszę

podziękować załodze.

Uniósł ramię, żeby nie zsunął mu się z niego pasek komputera i wy-

chodząc na schodki w pędzony wiatrem deszcz, poczuł nagłe, niebezpieczne

zachwianie równowagi. Chwycił się poręczy, wciąż mając przekrzywione ramię i

walcząc o utrzymanie na nim paska komputera.

Otworzyły się boczne drzwi furgonetki. Wyszedł z niej uzbrojony ateva -

szybko poruszający się, ciemny olbrzym w nabijanej srebrem czerni ochrony Bu-

javid i osobistej straży aijiego - po czym wbiegł po schodkach, które

zatrzeszczały pod jego ciężarem.

- Nadi Bren! - zawołał damski głos i ponury dzień nabrał jaśniejszych

barw.

- Jago!

Przybysz 02 - Najeźdźca - Cherryh Carolyn Janice.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: