1. Amulet.pdf

Błękitna miłość

S. C. Ransom

Przekład

Agata Kowalczyk

Mała błękitna kulka

Dzisiaj jestem

Małą błękitną rzeczą

Jak szalona kulka

Albo oko

Z kolanami przy ustach

Jestem idealnie okrągła

Obserwuję cię

..........

Dzisiaj jestem

Małą błękitną kulką

Z porcelany

Ze szkła

Jestem chłodna i gładka, i ciekawska

Nigdy nie mrugam

Obracam się w twojej dłoni

Obracam w twojej dłoni

Mała błękitna kulka

Artist Management; przekład: Agata Kowalczyk

Amulet

Łabędź szamotał się na samym brzegu. Jego wielkie skrzydła

tłukły w żwir i płoszyły inne ptaki. Patrzyłyśmy z przerażeniem,

jak się wykręca i obraca. Syczał przy tym głośno i groźnie.

- Nie wytrzymam! – zawołałam, żeby przekrzyczeć hałas. –

Sprawdzę, czy potrafię mu pomóc. Możesz po kogoś zadzwonić?

Policję, weterynarza, kogokolwiek? Zaraz zrobi sobie krzywdę. –

Ostrożnie ruszyłam w stronę ptaka.

- Alexo, nie wygłupiaj się!- krzyknęła Grace. – Złamie ci rękę.

- Muszę spróbować – mruknęłam. Powolutku zbliżałam się

do ptaka.

Miotał się jak szalony. Kiedy podeszłam bliżej, zrozumiałam

dlaczego. Obrączka na jego nodze zaczepiła się o kawałek

zakrzywionego drutu, sterczącego ze zbitego piasku i żwiru.

Zatrzymałam się i kucnęłam, żeby wyglądać mniej przerażająco.

Nie bardzo wiedziałam, jak się uspokaja zdenerwowanego

łabędzia, ale nikt mnie nie słyszał, więc spróbowałam.

- No już, już... – zagruchałam. – Dobry ptaszek. Nie zrobię ci

krzywdy.

Wbił we mnie nienawistne spojrzenie, ale nie machał już

skrzydłami z taka siłą. Przesunęłam się bliżej. Nie spuszczałam

oczu z groźnego dzioba i potężnych skrzydeł. Łabędź nagle

przestał syczeć i w niespodziewanej ciszy słyszałam tylko, jak jego

wielkie, błoniaste łapy szurały po plaży. Skrzydła miał szeroko

rozpostarte i usiłował wyglądać tak strasznie, jak się tylko dało. I

świetnie mu szło. Pomyślałam, że jeśli teraz złamię rękę, to

przynajmniej jest po egzaminach. Ostatni napisaliśmy dzisiejszego

ranka i popołudnie spędzaliśmy na imprezowaniu. Teraz

zostałyśmy już tylko Grace i ja. Reszta dawno rozeszła się do

domów, żeby się przygotować na wieczór.

Byłam ledwie kilka kroków od ptaka, kiedy uznał, że to dość.

Wyprężył się z wrzaskiem i zamachał skrzydłami. Byłam tak

blisko. Że czubki piór musnęły moją twarz. Nagle coś trzasnęło i

łabędź odfrunął niczym trzepocząca góra bieli. Zaskoczona

poleciałam do tyłu i wylądowałam tyłkiem w błotnistym piachu.

Po łabędziu zostały tylko resztki obrączki ornitologicznej tuż

obok drutu, który był przyczyna całego zamieszania. Szamoczący

się ptak porządnie zrył ziemię, a to żelastwo nawet nie drgnęło.

- Nic ci nie jest?! – zawołała zaniepokojona Grace. Zerknęła

na swoją komórkę. – Ciągle uważasz, że powinnam zadzwonić po

kogoś, kto będzie wiedział, co robić?

- Teraz to już nie ma wielkiego sensu – burknęłam i otarłam

błoto z nowych dżinsów. Niewiele to pomogło. – I tak już jestem

brudna. Sprawdzę, czy uda mi się coś zrobić z tym drutem! –

odkrzyknęłam.

To była niewielka plaża. Jedna z wielu, jakie pojawiały się

podczas odpływu w tej części Tamizy w Twickenham. Nad tę

akurat wychodził ogródek pubu Pod Białym Łabędziem. Łabędzie,

gęsi i kaczki były tu stałym elementem krajobrazu i często

zapuszczały się do ogródka w poszukiwaniu rozsypanych frytek

czy kawałka niechcianej bułki. Zwykle, kiedy tu przychodziłam, w

ogródku siedzieli goście, pili piwo i wygrzewali się na słońcu. Ale

tego późnego wtorkowego popołudnia na początku czerwca było tu

niemal pusto.

Podczas odpływu na plaży pojawiały się najróżniejsze śmieci

i ptaki bezpiecznie omijały większość z nich. Mimo to byłam

wściekła na kawałek drutu, który o mało nie złamał nogi

biednemu łabędziowi. Szarpnęłam go. Właściwie nie

spodziewałam się, że dam radę wyciągnąć ten drut. I rzeczywiście,

ani drgnął. Ale może udałoby mi się go zgiąć tak, żeby nie

zagrażał ptakom. Rozejrzałam się za czymś, czym mogłabym

przygiąć żelastwo do ziemi, bo moje palce sobie z tym nie radziły.

Znalazłam solidny kamień i zaczęłam nim walić w drut.

Kiedy się wykrzywił, dostrzegłam coś błękitnego. Zaciekawiona,

przestałam tłuc i odgarnęłam żwir u podstawy drutu. Okazało się,

że głęboko w błocie jest owinięty wokół niewielkiego, sczerniałego

pierścienia z metalu, mniej więcej wielkości mojej dłoni, z

okrągłym, błękitnym kamieniem. Kiedy na kamień padło światło

słońca, zamigotał jak opal. Kopałam dalej. Drut tkwił naprawdę

głęboko i wyglądało na to, że jest owinięty wokół dużego kamienia.

Wiedziałam, że szybko go nie ruszę.

Żelastwo było stare i od dawna tkwiło w wodzie. Im głębiej

kopałam, tym wydawało się bardziej kruche. Chwyciłam drut z

całych sił i zaczęłam wyginać; ułamał się już po chwili.

Wygrzebałam z piachu metalowy pierścień, żeby lepiej mu się

przyjrzeć.

Kamień był piękny – w kolorze głębokiego lazuru, ze złotymi,

różowymi i czerwonymi drobinkami, które migotały w słońcu.

Potarłam bransoletkę, zeskrobując z niej część starego brudu.

Błysnęło matowe srebro. Mimo zaskorupiałego błota widziałam

kunsztowny splot. Dlaczego ktoś przywiązał coś tak oszałamiająco

pięknego do wielkiego kamienia i wrzucił do rzeki?

Zabrałam bransoletkę do damskiej toalety w pubie.

Próbowałam ją doczyścić z rzecznego błota i mułu, który

najwyraźniej obrastał metal przez kilka ładnych lat. Usiłowałam

też doprowadzić do porządku moje ubranie, ale sprawa okazała

się beznadziejna. Zrozumiałam, że będę musiała wrócić do domu i

się przebrać. A to oznaczało, że na pewno się spóźnię na

spotkanie w Richmond, gdzie z resztą towarzystwa mieliśmy

zamiar uczcić zdane egzaminy.

Kiedy wycierałam bransoletkę do sucha, moje myśli pobiegły

w zupełnie innym kierunku. Jeśli spóźnię się do kina, pewnie

stracę szansę na to, żeby usiąść obok Roba. Wiedziałam, że

Ashley też ostrzy sobie na niego zęby i na pewno wykorzysta taką

okazję. Nie mogłam do tego dopuścić.

Rozmyślałam o nadchodzącym wieczorze i nie przestawałam

trzeć bransoletki. W toalecie było ciemnawo, świeciła tylko jedna

słaba żarówka i nie widziałam kamienia zbyt wyraźnie, ale przez

moment wydawało mi się, że jego powierzchnia pokryła się

zmarszczkami. Zupełnie tak, jakby oczko mrugnęło. Zaskoczona,

upuściłam bransoletkę do umywalki. Wzięłam ją i obejrzałam

kamień pod wszystkimi kątami. Nic się jednak nie stało i

uznałam, że to był jakiś odbłysk światła. Wysuszyłam znalezisko

do reszty i wróciłam do baru po coś do picia. Barman stał

znudzony i wycierał szklanki. Zerknął na mnie podejrzliwie,

niemal jakby miał nadzieję, że zamówię coś z alkoholem, żeby

mógł mi odmówić. Nie był zadowolony, kiedy przychodziliśmy do

baru, ale ogródek wynagradzał jego zachowanie.

Bar był pusty, ale plaża zaludniała się coraz bardziej. Dwaj

wysportowani goście usiłowali zwodować swoje kajaki. Przez

chwilę obserwowałam z balkonu, jak próbują zrobić wrażenie na

Grace, ale nie szło im najlepiej. Kajaki bujały się niepewnie na

wodzie i usłyszałam parę przekleństw. W pewnej chwili byłam

niemal pewna, że któryś z nich wpadnie do wody, ale w końcu

udało im się wsiąść i odpłynąć.

Wróciłam do ogródka z wysokimi, zimnymi szklankami, a

potem z Grace obejrzałyśmy moje znalezisko. Łyżeczką odgięłyśmy

w końcu drut owijający bransoletkę i mogłyśmy się jej lepiej

przyjrzeć. Wyglądała na srebrna, a duży, okrągły błękitny kamień

przypominał opal, ale trochę różnił się od o wiele mniejszego

kamyka, który moja mama miała w kasetce z biżuterią.

Przyglądałam się kolorowym drobinką zatopionym w

kamieniu i połyskującym na słońcu. Otworzyłam usta, żeby

powiedzieć Grace o mrugnięciu, które wcześniej zauważyłam, ale

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: