Bilenkin Dymitr - Desant na Merkurego.pdf - Wielki zbiór Rosyjskiej science-fiction fantasy - piratrabarbar

DYMITR BILENKIN

DESANT

NA MERKUREGO

TYTUŁ ORYGINAŁU: ДЕСАНТ НА МЕРКУРИЙ

PRZEKŁAD: SŁAWOMIR K Ę DZIERSKI

PA Ń STWOWE WYDAWNICTWO „ISKRY” WARSZAWA 1984

O autorze

Dymitr Bilenkin (ur. 1933) – geolog geochemik z wykształcenia – pracuje jako dziennikarz

(„Komsomolska Prawda”, potem „Wokrug Ś wi ę ta”). Zajmuje si ę publicystyk ą naukow ą . Brał udział

w kilku ekspedycjach geologicznych. Jest autorem wielu ksi ąż ek popularno-naukowych. Pierwsze

opowiadanie science fiction opublikował w 1958 roku, pierwszy zbiór opowiada ń pt.: Marsjanskij

priboj , w roku 1967. Kolejne zbiory tego autora to: Nocz kontrabandoj (1971), Prowierka na

razumnost (1974) i Sniega Olimpa (1980). Czytelnikowi polskiemu znany jest z licznych opowiada ń

drukowanych w „Problemach”, almanachu Kroki w nieznane (Iskry) oraz serii opowiada ń fantasty-

cznych Stało si Ę jutro (Nasza Ksi ę garnia).

Połynow orientował si ę , ż e do psychologów odnosz ą si ę w kosmosie z pewn ą doz ą iro-

nii. Przede wszystkim dlatego, ż e ich praca była w zasadzie niedostrzegalna. Nieprzypadkowo

zreszt ą – psycholog, którego otoczenie zdaje sobie spraw ę z jego działalno ś ci, niewart jest

funta kłaków.

Oczywi ś cie miało to swoje złe strony. Gdy przyjmowano kogo ś do załogi na stanowi-

sko lekarza, biologa, psychologa, to kapitan nieporównanie bardziej interesował si ę , jakim le-

karzem i jakim biologiem jest kandydat. I niesłusznie! W czasie ostatniej konferencji kosmo-

psychologów jeden z uczestników opowiedział taki oto przypadek z własnej praktyki. Sytua-

cja była identyczna – obca planeta, l ą dowanie, nerwowo dygoc ą ce palce. Psycholog jednak

okazał si ę sko ń czon ą fujar ą . Dobrze znał dowódc ę statku, Tugarinowa, ale mimo to nie uznał

za stosowne przeprowadzi ć działa ń profilaktycznych. I w najbardziej krytycznym momencie

Tugarinow całkowicie przej ą ł sterowanie statkiem!

Tugarinowa w por ę obezwładniono. Ale w czasie tych sekund, kiedy kapitan r ę cznie

sprowadzał statek do l ą dowania na Wenus, paru osobom przybyło sporo siwych włosów.

Przecie ż nawet sta ż ysta wie, ż e reakcja człowieka, jego zmysł orientacji s ą zbyt wolne, by

człowiek mógł sam, bez pomocy automatów, wyl ą dowa ć na obcej planecie. W takiej sytuacji

przej ść na sterowanie r ę czne to tak, jakby wle źć do trumny i własnor ę cznie zatrzasn ąć wieko.

Oczywi ś cie post ę pek Tugarinowa łatwo zrozumie ć . Trudno, bardzo trudno jest le ż e ć

pokornie w fotelu i czeka ć : orzeł czy reszka, sukces czy ś mier ć . A wynik zale ż y od automa-

tów. Kota mo ż na dosta ć ! Wielu si ę buntowało przeciwko temu, nie tylko Tugarinow, ale

bezpieczniki poleciały wła ś nie u niego. Czy dlatego, ż e nie dowierzał automatom? Ha... Nie

automatom, ale ludziom, tym nieznanym, bezimiennym ludziom, którzy wykonali cał ą t ę

aparatur ę . Tugarinowi przewróciła w głowie dawna sława – i to wszystko. Zarozumiało ść i

zbytnia pewno ść siebie toczyły go jak choroba. W chwili niebezpiecze ń stwa nast ą pił kryzys.

I pilot kosmonauta przepadł. Zabroniono mu lata ć , umieszczono w sanatorium, by pod-

reperował nerwy.

Nerwy! Ile razy mo ż na przekonywa ć wszystkich i ka ż dego z osobna, ż e wymagaj ą one

nieporównywalnie wi ę kszej troski ni ż mechanizmy? I na Ziemi, i w kosmosie. Szczególnie w

kosmosie. No dobrze, niech sobie Baade uwa ż a psychologa za kogo ś w rodzaju szarlatana, w

porz ą dku. Szumerina, rzecz jasna, nie mo ż na zestawia ć z Tugarinowem, ale Połynow na

wszelki wypadek powinien zadba ć , by nie przyszły kapitanowi do głowy teraz jakie ś zb ę dne

my ś li.

– Ciekawe – powiedział Połynow – jaki b ę dzie ten Merkury?

– Zwyczajny – bez namysłu odparł Szumerin. Jego dłonie spoczywały na por ę czach

fotela. – Wiemy o nim prawie wszystko. Automatyczna Stacja Merkuria ń ska 51, ASM-63,

straciłem ju ż orientacj ę , ile ich ju ż tam było.

Baade, który przed chwil ą wzi ą ł si ę za obliczenia, uniósł głow ę .

– Nie masz, Michale, w sobie ani krzty romantyzmu. Na spotkanie z now ą planet ą – z

powag ą uniósł palec – nale ż y i ść jak na spotkanie z Pi ę kn ą Nieznajom ą .

Chwilami trudno było si ę zorientowa ć , czy Baade kpi, czy mówi serio.

– Słusznie – przytakn ą ł Połynow. – Czytaj Błoka póki czas. Wprawi ci ę w odpowiedni

nastrój. W przeciwnym razie sk ą d we ź miesz ten zapał, z którym po raz pierwszy postawisz

stop ę na Merkurym?

– Na diabła mi to, nie jestem dzieckiem...

– Lecz powa ż anym kapitanem ż eglugi mi ę dzyplanetarnej – sko ń czył za niego Połynow.

– A tak na marginesie mówi ą c, to słyszałem kiedy ś ciekawe zdanie: Starzejemy si ę dlatego,

ż e wstydzimy si ę młodo ś ci.

Szumerin mrukn ą ł co ś pod nosem i wyci ą gn ą ł r ę k ę w stron ę konsoli elektronicznej apa-

ratury nawigacyjnej, jakby chc ą c da ć do zrozumienia, ż e nie ma czasu na takie bzdury.

– Ooo, to wspaniała sentencja! – stwierdził Baade, kiwaj ą c głow ą .

– Przypomnijcie sobie – nie wytrzymał Szumerin – jak wyobra ż ali ś my sobie Marsa!

Niezwykły, tajemniczy. Przylecieli ś my. I nic szczególnego.

– Dobre sobie! – Baade znowu oderwał si ę od oblicze ń . – A na przykład epichordyza-

cja?

– Nie o to chodzi. Z naukowego punktu widzenia jest tam wiele ciekawych rzeczy. I na

Wenus równie ż . Chodzi mi o odczucia emocjonalne... Niebo, piasek, góry... Podobne, wszy-

stko podobne!

– I rozczarowałe ś si ę ? – Psychologa zainteresowała ta rozmowa. Odkrywał w kapitanie

co ś nowego.

– Gdybym si ę rozczarował, to przestałbym lata ć . Po prostu nie oczekuj ę spotkania z

Pi ę kn ą Nieznajom ą , jak to przed chwil ą okre ś lili ś cie.

– Słusznie – powiedział Baade. – Słusznie! Dwa razy dwa równa si ę cztery i po wszy-

stkim. Cała reszta to emocje. Ja te ż tak s ą dz ę .

Połynow nic nie odpowiedział. Wsłuchiwał si ę . W kabinie nawigacyjnej zawsze słycha ć

było delikatny szmer – zb ę dne przypomnienie tytanicznej pracy wykonywanej przez ukryte za

płytami i obudowami mechanizmy: tysi ą ce, miliony najrozmaitszych przeł ą czników, druko-

wanych obwodów i innych elementów elektronicznej kabalistyki. Teraz nat ęż enie d ź wi ę ków

wzrosło. Oznaczało to, ż e lada chwila rozlegnie si ę sygnał zapowiadaj ą cy l ą dowanie.

– Wiesz, Michał, kim jeste ś ? Sceptykiem? Mi ę dzyplanetarnym Pieczorinem? Nic podo-

bnego. Prymitywny mistyk z ciebie, bracie, wypisz, wymaluj, uczniak, który przed egzami-

nem powtarza oblej ę , oblej ę , w nadziei, ż e los lubi post ę powa ć na opak.

Milczenie. Szumerin patrzy na ekran.

– Jasne. Chyba mamy jeszcze sporo do zrobienia – odezwał si ę wreszcie. Elegancka

aluzja: jestem zaj ę ty, przeszkadzasz mi.

W porz ą dku, uznał psycholog. Teraz b ę dzie prze ż ywa ć . Prze ż ywaj sobie, prze ż ywaj,

dzi ę ki temu zapomnisz, ż e jeste ś czym ś w rodzaju Jonasza w brzuchu wieloryba.

Merkury dawał o sobie zna ć . Zmysły statku ju ż go wyczuwały. Impulsy radarów obma-

cywały powierzchni ę planety; uwa ż nie, kilometr po kilometrze ogl ą dały j ą oczy teleskopów;

palce analizatorów szperały w atmosferze steruj ą c sondami. Ludzie nic z tego nie widzieli i

nie słyszeli, wszystko jawiło im si ę pod postaci ą wypreparowanych, przedestylowanych da-

nych: cyfr, znaków, elektronicznych symboli. Poza tym ludzie mogli podziwia ć srebrzysty,

lekko zamglony i rosn ą cy szybko sierp planety. Albo obserwowa ć coraz szybszy bieg cyfr i

symboli, by – gdy zajdzie potrzeba – skorygowa ć trajektori ę lotu statku. Ale takie sytuacje

prawie si ę nie zdarzały.

Gdy do powierzchni było ju ż niedaleko, wł ą czył si ę jeszcze jeden przeł ą cznik. Teraz

trzeba było przypomnie ć ludziom, ż e nale ż y jeszcze zrobi ć to i to, to i to. Zapaliły si ę napisy

ś wietlne, rozległ si ę sygnał, fotele zmieniły poło ż enie tak, by przeci ąż enie oddziaływało naj-

słabiej.

Rozległo si ę dudnienie, wypełniaj ą c wkrótce cały statek. Wł ą czyły si ę silniki hamuj ą ce.

Olbrzymi kosmolot pierwszej klasy „Aleksander Newski” opadał w stron ę niewidzialnego

Merkurego. A ludzie mogli obserwowa ć to niezwykłe wydarzenie – pierwsze l ą dowanie na tej

planecie – wył ą cznie za po ś rednictwem elektronicznych wykresów krzywych na ekranach

oscylografów.

Przeci ąż enie rosło. Na przekór temu, na przekór rosn ą cemu ci ęż arowi ich ciał, czuli, ż e

spadaj ą . Serca zamierały w piersi. Spadali z kosmosu, z pustki, która wymykała im si ę spod

nóg, rozsypywała, kruszyła; skulone ciało bezwiednie oczekiwało na uderzenie.

Nie dało na siebie czeka ć .

Tak, nazywanie tego uderzeniem było ś mieszn ą przesad ą . Po prostu wstrz ą s, jak przy

niespodziewanym zatrzymaniu si ę windy. Czekano jednak na ń zbyt długo.

Oparcia foteli uniosły si ę . Usiedli. Szumerin otarł pot.

No, w takich warunkach nietrudno si ę rozbestwi ć , pomy ś lał Połynow. Lecieli ś my sobie,

lecieli, zasiedli ś my w fotelach, podenerwowali ś my si ę ociupink ę , wstrz ą s i – voilá! – Merku-

ry! Pasa ż erowie mog ą wysiada ć .

Na razie jednak wysi ąść nie mogli. Dopóki automaty nie przeprowadz ą rozpoznania

zgodnie z „programem nr 7”, dopóty włazu otwiera ć nie wolno. Pomiary radiacji, nat ęż enia

pól, próby wirusowe, licho wie co jeszcze, migoc ą ce serie cyfr i symboli w okienku analiza-

tora – do momentu, gdy zapali si ę zielone ś wiatełko i komputer oznajmi głosem przystojnej

stewardesy: – Zezwala si ę na wyj ś cie. Skafander numer...

Stali naprzeciwko siebie u ś miechaj ą c si ę z zakłopotaniem i zupełnie nie wiedzieli, jak

si ę w takiej chwili maj ą zachowa ć . Dobrze, ż e Baademu udało si ę unieszkodliwi ć kamer ę

filmow ą , która automatycznie wł ą cza si ę w czasie l ą dowania i utrwala dla potomno ś ci ich

oblicza.

– Wł ą czcie namiernik akustyczny – wpadł na pomysł Połynow.

Szumerin wzruszył ramionami (có ż mo ż na usłysze ć w tak rzadkiej atmosferze?), ale

spełnił pro ś b ę .

D ź wi ę k jednak był. Kosmonauci popatrzyli po sobie. Pierwszy d ź wi ę k, jaki usłyszeli na

Merkurym, do złudzenia im co ś przypominał.

– Podobne do szelestu suchych li ś ci – okre ś lił wreszcie Połynow.

– Otó ż to – nie wytrzymał Szumerin. – Lecieli ś my na kraj ś wiata, ż eby sobie posłucha ć

szelestu jesiennych li ś ci.

– Przyznacie jednak, ż e to niespodzianka. Czy ż by wiatr?

– Wkrótce si ę dowiemy.

Czas oczekiwania szybko staje si ę ci ęż arem, od którego zaczynaj ą bole ć ramiona.

Szumerin nawet zacz ą ł ju ż przest ę powa ć z nogi na nog ę .

Wreszcie elektroniczna „stewardesa” zlitowała si ę nad nimi. Potwierdziła, ż e na ze-

wn ą trz nie czyha na nich ż adne niebezpiecze ń stwo.

– Pan pierwszy. – Połynow, nie wiadomo czemu, zwrócił si ę do kapitana per pan.

Stał przy włazie i patrzył, jak wolno i niezgrabnie Szumerin schodzi po trapie.

Psycholog po raz pierwszy znalazł si ę na planecie, na której nikt dot ą d jeszcze nie był.

Dzieci ę ce marzenia spełniły si ę , ale wtedy wszystko, rzecz jasna, wygl ą dało inaczej. Jak?

Tego nie przypominał sobie zbyt dokładnie. Zdaje si ę , ż e wszystko było ró ż owe, przepełnione

szcz ęś ciem serce zamierało. Czy teraz równie ż był szcz ęś liwy? Połynow nie spieszył si ę z

odpowiedzi ą , było jako ś zbyt spokojnie, zbyt zwyczajnie. Mo ż e nawet troch ę strasznie, jak

wtedy, gdy stoj ą c wysoko, spojrzymy w dół. Ale nie czuł najmniejszego rozczarowania; by ć

mo ż e tak wła ś nie wygl ą da szcz ęś cie wielkiego spełnienia?

Grunt wygl ą dał niezwykle. Przede wszystkim był jaki ś nieostry, jakby widzieli go przez

zapotniał ą szyb ę hełmu. Na gładkiej i szarej, przypominaj ą cej beton powierzchni le ż ały cza-

rne jak sadza kamienie. Cienie wydłu ż ały ich kontury. Tak było wsz ę dzie. Czarne kamienie

oprawione w beton.

Rzecz jasna Szumerin chciał stan ąć tak, by mie ć pod nogami równy grunt. Zawahał si ę

przez chwil ę ; pewnie i jego deprymowała ta dziwna nieostro ść otoczenia. Uniósł wysoko

nog ę , odchylił głow ę do tyłu i ruszył jakby krokiem defiladowym.

I o mały włos upadłby, jego noga bowiem zapadła si ę w „beton” po kostk ę . Wzbił si ę

dymek.

Baade i Połynow nie wytrzymali i roze ś mieli si ę – mo ż e zbyt nerwowo, ni ż by to wyni-

kało z sytuacji.

– A to dobre! – gwizdn ą ł Szumerin i schylił si ę . – Przecie ż to obłok pyłowy!

Kosmonauci zbiegli w dół. Tak, kapitan nie mylił si ę : ten beton był w gruncie rzeczy

obłokiem pyłowym, such ą mgł ą zakrywaj ą c ą wszystkie wgł ę bienia.

– No có ż , jasna sprawa. – Baade podniósł si ę z kl ę czek i machinalnie otrzepał kolana

r ę kawic ą . – Grunt nagrzany do dwustu stopni, niewielka siła ci ąż enia i pyłki ta ń cz ą . Ruchy

Browna.

Połynow zawsze bardzo lubił ogl ą da ć przydro ż ne krajobrazy i mo ż e dlatego tak marzył

o chwili, w której po raz pierwszy zetknie si ę z Merkurym. Teraz jednak im dłu ż ej wpatrywał

si ę w pejza ż obcej planety, tym silniej narastało w nim pod ś wiadome uczucie wrogo ś ci i roz-

dra ż nienia.

Olbrzymie sło ń ce pi ę trzyło si ę nad widnokr ę giem Merkurego jak ś ciana białego płomie-

nia – tak jaskrawego, ż e horyzont zdawał si ę topi ć i ugina ć pod jego ci ęż arem. W dali równi-

na ż arzyła si ę m ę tnie, jakby podpalona o ś lepiaj ą cym blaskiem.

W górze zastygło czarnofioletowe niebo. W kosmicznym chłodzie powoli poruszały si ę

purpurowe j ę zyki protuberancji i to w jeszcze wi ę kszym stopniu przywodziło na my ś l skoja-

rzenie z roztwartym piecem, z którego w ka ż dej chwili mog ą run ąć na Merkurego płomienie i

ż ar.

Lecz od sło ń ca rozbiegły si ę na boki perłowe skrzydła korony; w ich rozmachu krył si ę

chłód zmierzchu. Pal ą ce południe, nieprzenikniona noc, aksamitny wieczór – wszystko to

s ą siadowało ze sob ą , tworz ą c przeciwne naturze kontrasty. Atmosfera Merkurego migotała i

ś wieciła, przesycaj ą c sob ą i ś wiatło, i mrok. Jak mgła, cho ć nie było to mgł ą . Nieuchwytne

dr ż enie powietrza, wibracja eteru – trudno było znale źć jak ąś precyzyjn ą nazw ę . Wszystko

było nieostre i dr żą ce, jakby widziane przez migotliw ą zasłon ę , któr ą wci ąż si ę miało ochot ę

zrzuci ć .

– Do diabła – zakl ą ł Połynow mrugaj ą c zawzi ę cie. Oko odruchowo zwi ę kszyło cz ę sto-

tliwo ść ruchu powiek, by w ten sposób usun ąć przeszkod ę – zetrze ć nie istniej ą c ą łz ę .

Pozostali czuli to samo rozdra ż nienie i przykro ść . Umysł, nie wiadomo czemu, nie

chciał rejestrowa ć tego, co widziały oczy: to było nowe, nieznane i nieprzyjemne wra ż enie.

W ż aden sposób nie mog ę zrozumie ć , co to takiego – westchn ą ł wreszcie Szumerin.

– Po prostu jeste ś my wewn ą trz ś wietlówki – odparł Baade mru żą c oczy. – Albo we-

wn ą trz zorzy polarnej, je ż eli wam to bardziej odpowiada. Rozrzedzona atmosfera, niewielka

odległo ść od Sło ń ca i w rezultacie wysoka jonizacja gazów. To wszystko. A poza tym...

Popatrzył na przyjaciół.

– Poza tym, zostali ś my ś wi ę tymi.

Wyci ą gn ą ł r ę k ę i wtedy wszyscy zauwa ż yli, ż e nad hełmami płon ą ledwo widoczne

Bilenkin Dymitr - Desant na Merkurego.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: