Palmer Diana - Oszukana(1).pdf - barbara.nielsen83

DIANA PALMER

OSZUKANA

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Maureen Harris juŜ ponad godzinę była spóźniona do pracy. Od rana wszystko leciało

jej z rąk. Musiała uprzątnąć wodę wyciekającą z pralki, a kiedy się ubierała, podarła ostatnią

parę rajstop. Na koniec zapodziała gdzieś kluczyki od samochodu. Dysząc wbiegła do biura

MacFaber Corporation z gołymi nogami, kaskadą czarnych włosów, w sukience poplamionej

pitą w gorączkowym pośpiechu kawą.

Wysoki, potęŜnie zbudowany męŜczyzna wyszedł zza zakrętu korytarza, trzymając w

dłoni napełniony kubek. Dziewczyna zderzyła się z nadchodzącym, upadła na plecy i

obserwowała z przeraŜeniem, jak kubek wolno szybuje w powietrzu, a jego zawartość

wylewa się na dywan, na stojącego męŜczyznę oraz na jej i tak zmaltretowaną sukienkę.

Maureen usiadła, szybko podniosła z podłogi modne, połyskujące drucianą oprawką

okulary i załoŜyła je na nos, by lepiej widzieć. Spojrzała z rezygnacją na milczącego, nieco

ponurego męŜczyznę w szarym kombinezonie.

- Nie zapłaciłam w terminie rachunku za telefon - powiedziała bez związku. - A ci od

telefonów mają juŜ swoje sposoby. Wyleją ci wodę z pralki, podrą rajstopy, wychlapią kawę i

postawią na drodze kogoś nieznajomego.

Obcy uniósł brwi. Nie był ideałem męskiej urody. Bardziej wyglądał na zapaśnika niŜ

na mechanika, choć kombinezon, który nosił, nie pozostawiał cienia wątpliwości co do jego

profesji. Ciemne oczy mierzyły sylwetkę dziewczyny z uwagą, połączoną z zaciekawieniem.

Lekki uśmiech zmącił kamienne rysy. Maureen spojrzała na jego usta - wydatne, pełne seksu i

zadumy. Uznała, Ŝe przypomina Rzymianina, głównie dzięki wydatnemu nosowi i gęstym

brwiom. O takich brwiach wiedziała nieomal wszystko - niegdyś uczęszczała na kurs rysunku

i spędzała długie godziny na studiowaniu rzymskich profili. Oczywiście było to dawno, zanim

proza Ŝycia zmusiła ją do przyjęcia posady sekretarki w MacFaber Corporation.

PoniewaŜ nieznajomy nie odezwał się ani nie wyciągnął dłoni, Maureen wstała z

podłogi, spoglądając z niesmakiem na rozlaną po dywanie kawę. Przygładziła dłonią

rozwichrzone włosy.

- Przepraszam, Ŝe wpadłam na pana. Nie chciałam. Nie wiem, co powinnam teraz

zrobić - westchnęła. - Najlepiej będzie, jak sobie juŜ pójdę.

- Ile masz lat? - spytał męŜczyzna. Mówił bardzo głębokim, miękkim głosem.

- Dwadzieścia cztery - odparła zaskoczona pytaniem. Myślał, Ŝe jest zbyt młoda, by

pracować?

- Ale zwykle doskonale daję sobie radę - dodała.

- Od jak dawna tu pracujesz? - spytał, patrząc nieco podejrzliwie.

- Od trzech miesięcy. To znaczy... w tym nowym budynku. Dla firmy pracuję juŜ od

pół roku.

Powinna dodać, Ŝe od śmierci rodziców. Nie uczyniła tego.

- Wybrano mnie spośród maszynistek, Ŝebym zastąpiła jedną z sekretarek. Jestem

szybka. Och... chciałam powiedzieć, Ŝe piszę bardzo szybko. BoŜe... Czy nie powinnam

znaleźć gdzieś trochę piasku i przysypać ten dywan, nim ktokolwiek zobaczy?...

Zawiadom sprzątaczy. Za to im płacą. A sama wracaj do pracy. MacFaber nie znosi

lenistwa. Tak słyszałem - dodał chłodnym tonem.

Westchnęła.

- On chyba nikogo nie lubi. Nigdy tu nawet nie zajrzał, cud Ŝe ten koncern w ogóle

działa.

Krzaczaste brwi powędrowały w górę.

- Naprawdę? Myślałem, Ŝe ma tu swój gabinet.

- Wszyscy tak przypuszczali. Trzy miesiące temu przeniesiono nas ze starego

biurowca i zwiększono liczbę pracowników. Głównie sekretarek. Nawet osobista sekretarka

pana MacFabera, Charlene, jest nowa. Nikt więc nie wie, jak on wygląda. Charlene przyjmuje

zlecenia od wiceprezesa do spraw produkcji, który jest kimś w rodzaju zastępcy szefa.

ZniŜyła głos, przysuwając się.

- Podejrzewamy, Ŝe MacFaber przebrał się za ten wielki fotel w sali konferencyjnej.

- Zdumiewające - nieznajomy pokręcił głową. - Tak jakby szef był jedynie tworem

czyjejś wyobraźni! - na jego twarzy znów pojawił się cień uśmiechu.

Maureen przyglądała mu się przez chwilę. Nie wyglądał na kogoś, kto często się

śmieje. Był potęŜny - niemal olbrzymi. Wysoki, dobrze zbudowany, o władczej postawie,

szerokiej twarzy i głęboko osadzonych ciemnych oczach. Miał proste, gęste i czarne włosy,

równieŜ nadgarstki pokrywał mu ciemny zarost. Maureen zastanawiała się, jak wygląda reszta

jego ciała. Po chwili zdziwiła ją własna ciekawość. Była zwykłą dziewczyną o wesołym

usposobieniu, skromnie, choć schludnie ubraną. MęŜczyźni rzadko zwracali na nią uwagę,

nawet gdy, tak jak dziś, miała makijaŜ wart co najmniej pięćdziesiąt dolarów.

- Jesteś tu nowy? - spytała nieśmiało, nieświadomie przechodząc na „ty”, tak jak on

zwracał się do niej.

- Pracujesz jako mechanik? - dodała, poprawiając zsuwające się okulary. Cholera,

dlaczego wybrała tak beznadziejną oprawkę? Nie powinna nosić okularów. Gdyby była

piękna i pełna seksu…

- MoŜna przyjąć, Ŝe jestem nowy - odparł na jej wcześniejsze pytanie - a poniewaŜ

noszę kombinezon mechanika, reszty moŜesz domyślić się sama.

- Więc pracujesz przy nowym projekcie odrzutowca! - zawołała podekscytowana,

lekko zdziwiona jego zmieszaniem.

- Tak - mruknął niechętnie. - Wiesz coś o tym?

- Niewiele - westchnęła. - Nikt nie rozumie, dlaczego praca idzie tak cięŜko.

Specjaliści opracowali na komputerach kosztowny projekt, który miał według nich poprawić

stary projekt Fabera. Lecz lot próbny zakończył się fiaskiem. Kiepska sprawa - szczególnie,

Ŝe w Peters Aviation tylko czekają na naszą poraŜkę.

Skrzywił się, słysząc nazwę konkurencyjnej firmy.

- Na ich miejscu nie liczyłbym na to - powiedział chłodno. - Nie zamierzasz dzisiaj

pracować?

Zarumieniła się lekko. W głosie męŜczyzny pobrzmiewał ton rozkazu. Musiał być

przyzwyczajony do wydawania poleceń. Na pewno był Ŝonaty i miał dzieci. W jego wieku…

Ciekawe, ile ma lat? Spojrzała szybko w jego stronę, podnosząc torebkę i kubek po kawie.

Trzydzieści pięć, moŜe trochę więcej. Miał kilka siwych włosów i parę zmarszczek.

- Jestem Maureen - powiedziała. Przestąpiła z nogi na nogę, spoglądając zza szkieł

okularów. Chciałaby umieć mówić tak gładko jak Charlene.

- Jak masz na imię? - spytała.

- Jake - mruknął. - Przepraszam. Nie mogę się spóźnić.

Jake. Nie wyglądał na Jake'a. Patrzyła, jak odchodził. Pociągający. Czuła, Ŝe dzieje się

z nią coś dziwnego. Nigdy dotąd nie rozmawiała tak szczerze. Na dodatek spytała go o imię.

To juŜ szczyt odwagi.

Maureen uśmiechnęła się do siebie. MoŜe nie jest z nią tak źle, jak to sobie

wyobraŜała. MoŜe…

Była zadowolona, Ŝe zdecydowała się pozostać w Wichita. Co prawda, jej nowy

znajomy wyglądał na niezbyt zainteresowanego kontynuowaniem znajomości, ale nie była

tym zaskoczona. To chyba przez te okulary. Niestety, gdyby ich nie nosiła, prawdopodobnie

próbowałaby rozmawiać z wieszakiem lub drzewem w parku. Była krótkowidzem.

Niemal bez tchu wpadła w drzwi gabinetu Arnolda M. Blake'a i zajęła miejsce za

biurkiem. Rzuciła okiem na telefon. Linia była zajęta. Dzięki Bogu. Blake rozmawiał w

swoim pokoju. MoŜe nie zauwaŜył jej spóźnienia. Chwyciła słuchawkę drugiego aparatu i

połączyła się z pokojem sprzątaczy.

- Ktoś rozlał kawę na dywan leŜący przy wejściu - powiedziała, starając się nadać

głosowi najbardziej niewinne brzmienie. - Czy moglibyście się tym zająć?

Z drugiej strony dobiegło cięŜkie westchnienie.

- Czy to pani, panno Harris?

Przełknęła ślinę.

- Tak.

- Załatwione - padła sucha odpowiedź. - Znów się pani spóźniła?

Maureen poczuła, Ŝe się rumieni.

- Wyciekła mi woda z pralki.

- Ostatnim razem - mruknął męski głos - na dywanie był koktajl truskawkowy…

- Przepraszam - jęknęła. - CiąŜy nade mną klątwa. W poprzednim wcieleniu byłam

psychopatką i mordowałam ludzi toporem.

- Bez obaw, usuniemy wszystkie plamy. I dziękujemy za czekoladki, które przywiozła

pani z Nowego Orleanu - dodał głos. - Wszystkim bardzo smakowały.

Uśmiechnęła się smutno. Przez parę dni była w rodzinnym mieście, aby dopilnować

sprzedaŜy domu rodziców - ostatniej rzeczy, jaka łączyła ją z dawnym Ŝyciem. Planowali

przeprowadzić się razem z nią do Wichita, ale tuŜ przed wyjazdem zginęli w wypadku.

Maureen uznała, Ŝe trzeba zacząć wszystko od nowa. Za pieniądze uzyskane ze sprzedaŜy

domu wynajęła dwupoziomowe mieszkanie w Wichita. PoniewaŜ pracowała w MacFaber

Corporation, nie musiała się martwić o codzienne wydatki. Dobrze, Ŝe pomyślała o tych

czekoladkach.

- Dziękuję - odłoŜyła słuchawkę i ponownie spojrzała na swą sukienkę. Powinna być

jasnoniebieska. Tych plam niczym się nie da usunąć.

- Aaa, jest juŜ pani - odezwał się z uśmiechem Blake, stojąc w drzwiach gabinetu. -

Chciałbym podyktować list.

- Tak jest - schwyciła notes i ołówek. - Przepraszam. Spóźniłam się i wylałam kawę…

Wszystko tak się poplątało…

- Nie ma sprawy - odparł łagodnie męŜczyzna. - Proszę ze mną.

Podyktował jej kilka listów, wszystkie związane były z nowym projektem odrzutowca.

Maureen nigdy nie zwracała uwagi na treść dokumentów, bo zawierały szereg mało

zrozumiałych terminów technicznych. Blake kilkakrotnie musiał literować co trudniejsze

zwroty, lecz nigdy nie tracił cierpliwości.

Powiadano, Ŝe gdy Joseph MacFaber wpadał we wściekłość, ryczał jak zraniony

niedźwiedź. Ale on był potwornie bogaty, a na dodatek przejawiał zgoła samobójcze

Palmer Diana - Oszukana(1).pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: