468. Lennox Marion - Hotel nad laguną.pdf - Harlequin Medical 3 - Agadoo86

Marion Lennox

Hotel nad laguną

Tytuł oryginału: A Special Bund of Family

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Gdy o pierwszej w nocy rozległ się dzwonek do drzwi, Dominie Spencer

wściekłym gestem cisnął pecynę niewyrośniętego ciasta do pojemnika na

śmieci. Przecież wszyscy wiedzą, że ten wieczór planował spędzić w domu!

Pacjent?

Alleluja, pomyślał, wybiegając do holu, żeby otworzyć drzwi. Tylko bez

żartów.

Sprawa okazała się nader poważna.

Na werandzie stała kobieta w ubłoconym poszarpanym ubraniu. Ile miała

lat? Dwadzieścia, trzydzieści? Nie potrafił określić jej wieku. Była średniego

wzrostu, drobnej budowy, w wiatrówce umazanej błotem i krwią. Na jednej

nogawce dżinsów widniała wielka krwawa plama. Miała mokre kasztanowe

włosy i wielkie przerażone oczy. Długie krwawiące zadrapanie od skroni aż do

brody.

Trzymała na rękach najbrzydszego psa pod słońcem. Buldog? Jego

groteskowo opasłe cielsko zwisało z jej rąk bezwładnie.

– Dzięki ci, Panie... – jęknęła, nim zdążył się odezwać. Podała mu psa, po

czym zatoczyła się jak pijana. Gdy przejął od niej zwierzaka, osunęła się na

podłogę werandy, ukrywając twarz w dłoniach.

Ustalić priorytety, pomyślał, nie wypuszczając psa z objęć. Najpierw ona,

potem pies.

Strugi deszczu zacinającego od wschodu zaczęły zalewać próg, więc

ostrożnie położył na wycieraczce psa, który legł jak worek z wodą, ale dla

lekarza najważniejszy jest człowiek.

– Co się stało? – Chwycił kobietę za nadgarstek, by policzyć puls.

Zdecydowanie za szybki. Gdy przyklęknął obok niej, zwymiotowała.

– Ratuj... – wykrztusiła.

Sięgnął po walające się na werandzie wiaderko, ale okazało się

niepotrzebne. To znaczy, że to nie pierwszy atak nudności.

Uważnie się jej przyglądał. Klęczała, więc rana na kolanie nie jest

poważna. Zadrapanie na twarzy też niegroźne. Swobodnie poruszała

ramionami. Doszedł więc do wniosku, że nie doznała istotnych obrażeń.

Może ma torsje z wyczerpania. Gdyby jemu przyszło dźwigać taki ciężar,

też by wymiotował.

Nie był pedantem, sprzątanie zajmowało ostatnie miejsce na jego liście

priorytetów, więc na poręczy werandy nadal wisiały nieuprzątnięte ręczniki,

teraz kompletnie nasiąknięte wodą. Odczekał, aż nieznajoma przestanie

wymiotować, żeby jednym z nich otrzeć jej twarz z błota i krwi. Potulnie

poddała się temu zabiegowi. To wyczerpanie.

– Wejdźmy do środka.

Popatrzyła na niego półprzytomnym wzrokiem, jakby dopiero teraz go

zobaczyła.

– Gdzie... ? Dokąd... ?

– Jestem lekarzem. – Przypomniał sobie o profesjonalnym uśmiechu

przeznaczonym dla pacjentów. – Domyślam się, że przeczytała pani tabliczkę

na bramie. Nazywam się Dominic Spencer. Proszę mi mówić Dom.

– Dominic – powtórzyła głucho.

– Dom brzmi lepiej. A pani?

– Erin Carmody.

– Co cię boli?

– Wszystko. – Zabrzmiało to jak zawodzenie, a z doświadczenia

wiedział, że konający pacjenci nie zawodzą.

– Coś konkretnie?

– Nie...

– Co się stało? – powtórzył.

– Skasowałam samochód.

Gdzie? O tej porze drogi w okolicy są puste.

– Czy jeszcze ktoś ucierpiał?

Pokręciła głową

– Nie. Jechałam sama.

– Blokuje drogę? Wezwać lawetę, żeby go ściągnęła?

– Nie.

– W porządku. Wejdźmy do domu, obejrzę cię lepiej.

– Nie wypada... – Mówiła z trudem, a w jej spojrzeniu wyczytał strach. –

O tej godzinie...

Spoglądało na niego dwoje przerażonych oczu.

– Rozejrzyj się. – Wskazał na bałagan panujący na werandzie: wiaderka,

łopatki, trójkołowy rowerek, stertę ręczników. – Mam dzieci, a oprócz tego

jestem lekarzem. Nic ci u nas nie grozi.

– Pies...

– Psa też nic złego tu nie spotka – mruknął. – Jesteście pod dachem

godnego zaufania doktora Spencera.

Uśmiechnęła się blado.

– Powiedziałeś to tak, jakbyś żałował, że nie jesteś casanową.

– Spuśćmy zasłonę milczenia na moje aspiracje – żachnął się. – Erin, nie

opieraj, się... wniosę cię do domu. Raz, dwa, trzy. – Wziął ją na ręce, nim

zdążyła zaprotestować.

Ma więcej niż dwadzieścia lat, może nawet dobiega trzydziestki.

Delikatne zmarszczki wokół oczu. Od uśmiechania się czy z powodu

zmartwień? Nie, od uśmiechania. Oraz piękne oczy, wargi i nos.

468. Lennox Marion - Hotel nad laguną.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: