bhagawadgita.pdf

Bhagawad Gita taka jaką jest

SPIS TREŚCI I KRÓTKIE STRESZCZENIE ROZDZIAŁÓW

ANEKS

ROZDZIAŁ I

Obserwacja wojsk na Polu Bitewnym Kuruksetra

Obserwując dwie przeciwne armie ustawione w szyku bojowym, Arjuna – potężny wojownik – widzi w nich

swoich bliskich krewnych, nauczycieli i przyjaciół, gotowych walczyć i oddać swoje życie. Owładnięty smutkiem i

żałością, słabnie, doznaje oszołomienia i traci determinację walki.

ROZDZIAŁ II

Treść Gity w skrócie

Arjuna podporządkowuje się Krsnie jako Jego uczeń i Krsna rozpoczyna Swoje nauki, tłumacząc mu podstawową

różnicę pomiędzy tymczasowym, materialnym ciałem a wieczną duszą. Pan tłumaczy proces transmigracji, naturę

bezinteresownej służby dla Najwyższego i cechy osoby samozrealizowanej.

ROZDZIAŁ III

Karma-yoga

Każdy musi podjąć jakiś rodzaj działania w tym materialnym świecie. Ale nasze działanie może nas albo związać z

tym światem, albo wyzwolić z niego. Poprzez bezinteresowne działanie dla przyjemności Najwyższego, można

wyzwolić się z prawa karmy (akcji i reakcji) i osiągnąć transcendentalną wiedzę o jaźni i Najwyższym.

ROZDZIAŁ IV

Wiedza Transcendentalna

Wiedza transcendentalna – duchowa wiedza o duszy, Bogu i ich związku – zarówno oczyszcza, jak i wyzwala.

Taka wiedza jest owocem bezinteresownego działania w służbie oddania ( karma-yoga ) . Pan tłumaczy odległą

historię Gity, cel i znaczenie Swoich okresowych zstąpień do tego świata oraz potrzebę zbliżenia się do guru,

zrealizowanego nauczyciela.

ROZDZIAŁ V

Karma-yoga – Działanie w Świadomości Krsny

Wykonując wszelkie zewnętrzne czynności, ale wewnętrznie wyrzekając się ich rezultatów, mędrzec –

oczyszczony przez ogień transcendentalnej wiedzy – osiąga spokój, wolność od przywiązań, wyrozumiałość,

duchową wizję i szczęście.

ROZDZIAŁ VI

Dhyana-yoga

Astanga-yoga, mechaniczna praktyka medytacyjna, polega na kontroli umysłu i zmysłów i skupieniu uwagi na

Paramatmie (Duszy Najwyższej, formie Pana usytuowanej w sercu). Praktyka ta kulminuje w samadhi, pełnej

świadomości Najwyższego.

ROZDZIAŁ VII

Wiedza o Absolucie

Pan Krsna jest Najwyższą Prawdą, najwyższą przyczyną i siłą utrzymującą wszystko, zarówno materialne, jak i

duchowe. Zaawansowane dusze podporządkowują Mu się w oddaniu, podczas gdy dusze niepobożne kierują swoje

umysły ku innym przedmiotom kultu.

ROZDZIAŁ VIII

Osiąganie Najwyższego

Poprzez pamiętanie Pana Krsny w oddaniu w ciągu całego swego życia, a szczególnie w czasie śmierci, można

osiągnąć Jego najwyższą siedzibę, będącą poza tym materialnym światem.

ROZDZIAŁ IX

Wiedza Najbardziej Poufna

Pan Krsna jest Najwyższą Osobą Boga i najwyższym przedmiotem kultu. Dusza jest wiecznie związana z Nim

poprzez transcendentalną służbę oddania ( bhakti ) . Poprzez rozbudzenie swojego czystego oddania można powrócić

do Krsny w królestwie duchowym.

ROZDZIAŁ X

Bogactwa Absolutu

Wszystkie cudowne zjawiska, będące przejawem siły, piękna, wielkości albo wzniosłości, czy to w świecie

materialnym czy duchowym, są jedynie cząstkowymi manifestacjami boskich energii i bogactwa Krsny. Jako

najwyższa przyczyna wszystkich przyczyn, podłoże i istota wszystkiego, Krsna jest najwyższym przedmiotem czci

dla wszystkich istot

ROZDZIAŁ XI

Forma Kosmiczna

Pan Krsna obdarza Arjunę boskim wzrokiem i objawia Swoją okazałą i nieograniczoną formę jako kosmiczny

wszechświat. W ten sposób ostatecznie dowodzi Swojej boskości. Krsna tłumaczy, że oryginalną formą Boga jest

Jego własna, wszechpiękna, podobna ludzkiej forma. Tę formę można postrzec jedynie dzięki czystej służbie

oddania.

ROZDZIAŁ XII

Służba Oddania

Bhakti-yoga – czysta służba oddania dla Pana Krsny jest najwyższym i najbardziej odpowiednim środkiem do

osiągnięcia czystej miłości do Krsny, która jest najwyższym celem egzystencji duchowej. Ci, którzy podążają tą

najwyższą ścieżką, rozwijają cechy boskie.

ROZDZIAŁ XIII

Natura, Podmiot Radości i Świadomość

Kto rozumie różnicę pomiędzy ciałem, duszą i Duszą Najwyższą poza nimi obiema, osiąga wyzwolenie z tego

materialnego świata.

'ROZDZIAŁ XIV

Trzy Siły Natury Materialnej

Wcielone dusze znajdują się pod wpływem trzech sił, czyli cech: dobroci, pasji i ignorancji. Pan Krsna tłumaczy

czym są te siły, w jaki sposób na nas działają, w jaki sposób można je pokonać, i symptomy osoby, która osiągnęła

ten transcendentalny stan.

ROZDZIAŁ XV

Yoga Najwyższej Osoby

Ostatecznym celem wiedzy wedyjskiej jest uwolnienie się od uwikłania w tym materialnym świecie i poznanie

Pana Krsny jako Najwyższej Osoby Boga. Kto rozumie najwyższą tożsamość Krsny, podporządkowuje się Mu i

angażuje się w służbę oddania dla Niego.

ROZDZIAŁ XVI

Natury Boskie i Demoniczne

Osoby, które posiadają cechy demoniczne i żyją w sposób dowolny, nie przestrzegając zaleceń pism świętych,

oczekują niskie narodziny i dalsze uwikłanie w materialną niewolę. Ale ci, którzy posiadają cechy boskie i żyją w

sposób zgodny z zaleceniem autorytetów pism, stopniowo osiągają duchową doskonałość.

ROZDZIAŁ XVII

Rodzaje Wiary

Są trzy typy wiary, odpowiadające trzem siłom materialnej natury i rozwijające się z tych sił. Czyny spełniane

przez osoby, których wiara jest w pasji i ignorancji, przynoszą jedynie nietrwałe, materialne rezultaty, podczas gdy

czyny spełniane w dobroci, zgodnie z zaleceniami pism świętych, oczyszczają serce i prowadzą do czystej wiary w

Pana Krsnę i oddania dla Niego.

ROZDZIAŁ XVIII

Doskonałość Wyrzeczenia

Krsna wyjaśnia znaczenie wyrzeczenia i wpływ sił natury na ludzką świadomość i czynności. Wyjaśnia realizację

Brahmana, mówi na temat chwał Bhagavad-gity i ostatecznej konkluzji Gity: najwyższą ścieżką religii jest

absolutne, bezwarunkowe, miłosne poddanie się Panu Krsnie, który uwalnia od wszystkich grzechów, obdarza

całkowitym oświeceniem i umożliwia powrót do wiecznej, duchowej siedziby Krsny.

ANEKS

Autor

Śri Śrimad A. C. Bhaktivedanta Swami Prabhupada pojawił się w tym świecie w roku 1896, w Kalkucie, w

Indiach. Po raz pierwszy spotkał swojego mistrza duchowego, Śrila Bhaktisiddhantę Sarasvatiego Gosvamiego,

w 1922 roku w Kalkucie. Bhaktisiddhanta Sarasvati, wybitny uczony religijny i założyciel sześćdziesięciu

czterech Gaudiya-Matha (instytutów wedyjskich), polubił tego wykształconego, młodego człowieka i przekonał

go, aby poświęcił swoje życie nauczaniu wiedzy wedyjskiej. Śrila Prabhupada został jego studentem, a

jedenaście lat później formalnie inicjowanym uczniem.

W czasie ich pierwszego spotkania, Śrila Bhaktisiddhanta Sarasvati Thakura poprosił Śrila Prabhupada, aby

szerzył wiedzę wedyjską w języku angielskim. W kilka lat później Śrila Prabhupada napisał komentarz do

Bhagavad-gity, wspomagał działalność Gaudiya-Matha, a w roku 1944 zaczął wydawać Back to Godhead –

dwutygodnik w języku angielskim, który obecnie jego uczniowie wydają na Zachodzie w ponad trzydziestu

językach.

W uznaniu dla uczoności i oddania Śrila Prabhupady, w 1947 roku Gaudiya Vaisnava Society nadało mu tytuł

"Bhaktivedanta". W roku 1950, w wieku lat pięćdziesięciu czterech, Śrila Prabhupada porzucił życie rodzinne,

przyjmując porządek vanaprastha, aby bardziej poświęcić się swoim studiom i pisaniu. Śrila Prabhupada

przeniósł się do świętego miasteczka Vrndavana, gdzie w bardzo skromnych warunkach żył w średniowiecznej

świątyni Radha-Damodara. Tam przez kilka lat całkowicie oddawał się głębokim studiom i pisaniu. W roku 1959

przyjął wyrzeczony porządek życia (sannyasę). W Radha-Damodara Śrila Prabhupada rozpoczął pracę nad

dziełem swego życia: wielotomowym tłumaczeniem i komentarzami do Śrimad-Bhagavatam (Bhagavata Purana)

– zawierającego osiemnaście tysięcy wersetów. Napisał również Łatwą podróż na inne planety.

Po wydaniu trzech tomów Bhagavatam, Śrila Prabhupada opuścił Indie, w 1965 roku, aby wypełnić misję

swojego mistrza duchowego. Następnie napisał ponad sześćdziesiąt tomów autorytatywnych tłumaczeń,

komentarzy i podsumowujących studiów na temat filozoficznych i religijnych klasyków Indii.

Kiedy w roku 1965 Śrila Prabhupada po raz pierwszy przybył drogą wodną do Nowego Yorku, był praktycznie

bez grosza. Po niespełna roku wielkich trudów, w lipcu 1966 roku założył Międzynarodowe Towarzystwo

Świadomości Krsny. Aż do chwili, gdy opuścił ten świat (14 listopada 1977 roku), przewodził temu towarzystwu

i był świadkiem jego rozrostu do przeszło stu aśramów, szkół, świątyń, instytutów i społeczności rolniczych.

To właśnie Śrila Prabhupada założył duchową społeczność New Vrndavana w Zachodniej Virginii i

zaprowadził na Zachodzie wedyjski system edukacji, gurukulę.

Śrila Prabhupada również zainspirował konstrukcję kilku wielkich, międzynarodowych, kulturalnych centrów

w Indiach. Centrum w Śri-dhama Mayapur w Zachodnim Bengalu jest miejscem, gdzie zaplanowano miasto

duchowe. Jest to ambitny projekt, którego wykonanie będzie trwało następne dziesięć lat. We Vrndavanie w

Indiach jest wspaniała świątynia Krsna-Balarama i Międzynarodowy Dom Gościnny. Duże kulturalne i

szkoleniowe centrum jest też w Bombaju. Poza tym w planie jest również budowa innych centrów, w dwunastu

innych ważnych miejscach Półkontynentu Indyjskiego.

Jednakże najbardziej znaczącym darem Śrila Prabhupady są jego książki. Wysoce respektowane przez

społeczeństwo akademickie za ich autorytatywność, głębię i jasność, służą za standardowe podręczniki na

wydziałach wielu uczelni. Jego prace zostały przetłumaczone na przeszło trzydzieści języków. Bhaktivedanta

Book Trust, założone w roku 1972 w celu publikowania jego książek, stało się największym światowym

wydawcą w dziedzinie religii i filozofii Indii.

Pomimo swego zaawansowanego wieku, Śrila Prabhupada – jedynie w przeciągu dwunastu lat – czternaście

razy okrążył kulę ziemską, dając wykłady na sześciu kontynentach. Pomimo takiego ożywionego trybu życia,

Śrila Prabhupada nie przestawał pisać. Jego prace stanowią prawdziwą bibliotekę filozofii, religii, literatury i

kultury wedyjskiej.

Prolog

Chociaż Bhagavad-gita była wielokrotnie publikowana i jest powszechnie czytana jako osobne dzieło, oryginalnie

pojawiła się jako epizod Mahabharaty, epickiej historii w sanskrycie z czasów starożytnych. Mahabharata

opowiada o wydarzeniach wiodących do obecnego wieku Kali. To właśnie na początku tego wieku, jakieś pięć

tysięcy lat temu, Pan Krsna przekazał Bhagavad-gitę Swemu przyjacielowi i wielbicielowi Arjunie.

Ich rozmowa jeden z największych filozoficznych i religijnych dialogów znanych człowiekowi – miała miejsce

tuż przed rozpoczęciem walki, wielkiego bratobójczego konfliktu pomiędzy setką synów Dhrtarastry po jednej

stronie, a ich kuzynami Pandavami, synami Pandu, po drugiej.

Dhrtarastra i Pandu byli braćmi zrodzonymi w dynastii Kuru, wywodzącej się od króla Bharaty – dawnego

władcy świata – od którego imienia Mahabharata przyjęła swą nazwę. Ponieważ Dhrtarastra, starszy brat, był od

urodzenia ślepcem, tron, który w innym wypadku należał się jemu, przekazano jego młodszemu bratu, Pandu.

Pandu zmarł w młodym wieku, a pięciorgiem jego dzieci – Yudhisthirą, Bhimą, Arjuną, Nakulą i Sahadevą –

zaopiekował się Dhrtarastra, który w rezultacie został też – na pewien czas – królem. Tak więc synowie

Dhrtarastry i Pandu wychowywali się w tym samym pałacu. Wszyscy byli szkoleni w sztuce militarnej przez

doświadczonego Dronę, otrzymując też rady czcigodnego "dziadka" rodu – Bhismy.

Jednakże synowie Dhrtarastry – szczególnie najstarszy, Duryodhana – byli pełni nienawiści i zawiści wobec

Pandavów. A ślepy i złośliwy Dhrtarastra pragnął, aby jego synowie, a nie synowie Pandu, odziedziczyli

królestwo.

Tak więc Duryodhana – za przyzwoleniem Dhrtarastry – snuł plany zabicia synów Pandu, którym udało się –

dzięki troskliwej opiece ich wuja Vidury i ich kuzyna Pana Krsny – ujść z życiem.

Pan Krsna nie był zwykłym człowiekiem, ale Samym Najwyższą Osobą Boga, który zstąpił na tę Ziemię i grał

rolę księcia w ówczesnej dynastii. W roli tej był On również bratankiem żony Pandu, Kunti, czyli Prthy, matki

Pandavów. Więc Krsna sprzyjał prawym synom Pandu i chronił ich, zarówno jako ich krewny, jak też jako

wieczny obrońca religii. W końcu jednakże sprytny Duryodhana wyzwał Pandavów do wzięcia udziału w grze

hazardowej. W tym zgubnym turnieju Duryodhana i jego bracia zawładnęli Draupadi, wierną i oddaną żoną

Pandavów, i znieważyli ją poprzez usiłowanie obnażenia jej przed zgromadzeniem książąt i królów. Ocaliła ją

przed tym boska interwencja Krsny, ale w tej oszukańczej grze hazardowej Pandavowie zostali podstępem

pozbawieni królestwa i skazani na trzynastoletnie wygnanie.

Po powrocie z tułaczki Pandavowie poprosili Duryodhanę o zwrot swego prawowitego królestwa, jednakże ten

bezceremonialnie odmówił im. Będąc zobowiązanymi – jako członkowie porządku książęcego – pełnić

administracyjne funkcje społeczne, Pandavowie poprosili, aby oddano im chociaż pięć wiosek. Ale Duryodhana

butnie odpowiedział, że nie odstąpi im nawet takiego kawałka ziemi, w który mogliby wbić szpilkę.

Do tego czasu Pandavowie cierpliwie znosili wszystko, ale w tym momencie wojna zdawała się być

nieuniknioną.

Niemniej jednak, kiedy książęta całego świata podzielili się już – niektórzy stając po stronie synów Dhrtarastry,

a inni biorąc stronę Pandavów – Krsna osobiście przyjął rolę posłańca synów Pandu i udał się do pałacu

Dhrtarastry, aby pertraktować w sprawie pokoju. Jednakie Jego prośba została odrzucona, i teraz wojna była

pewna.

Pandavowie, osoby o najwyższych zasadach moralnych, rozpoznali w Krsnie Najwyższą Osobę Boga, podczas

gdy niepobożni synowie Dhrtarastry – nie. Jednakże Krsna zgodził się wziąć udział w wojnie odpowiednio do

pragnienia przeciwnika. Jako Bóg, nie wziąłby udziału w walce osobiście. Ale ktokolwiek pragnął, mógł

skorzystać z armii Krsny – podczas gdy strona druga mogła mieć Samego Krsnę, który wystąpiłby w roli doradcy i

pomocnika. Duryodhana, geniusz polityczny, złakomił się na siły wojskowe Krsny, podczas gdy Pandavowie

zgodnie pragnęli mieć po swojej stronie samego Krsnę.

Tak więc Krsna został woźnicą Arjuny, zgodziwszy się kierować bajkowym powozem łucznika. To doprowadza

nas do momentu, w którym rozpoczyna się Bhagavad-gita: dwie armie ustawione w szyku bojowym, gotowe do

stoczenia walki, a Dhrtarastra niecierpliwie pyta swego sekretarza Sanjayę, "Cóż uczynili oni?"

Zatem czytelnik jest już pokrótce zaznajomiony z wydarzeniami prowadzącymi do bitwy na Polu Kuruksetra,

konieczna jest jedynie krótka uwaga odnośnie do tego tłumaczenia i komentarza.

Ogólnym wzorem, którego przestrzegali dotychczasowi tłumacze prezentujący Bhagavad-gitę, było odsuwanie

na bok Osoby Krsny, aby zrobić miejsce na swoje własne koncepcje i filozofie. Historia Mahabharaty jest

uważana za malowniczą mitologię, a Krsna staje się poetycznym środkiem wykorzystywanym do przedstawienia

idei jakiegoś bezimiennego geniusza, albo w najlepszym razie jest pomniejszą osobowością historyczną.

Ale osoba Krsna – przynajmniej w opinii Samej Gity – jest zarówno celem, jak i istotą Bhagavad-gity.

To tłumaczenie jednak, jak i jego komentarz, kieruje czytelnika ku Krsnie, a nie odsuwa go od Niego. Pod tym

względem Bhagavad-gita Taka Jaką Jest jest wyjątkowa. Również rzeczą wyjątkową jest to, iż dzięki temu

Bhagavad-gita staje się całkowicie jednolitą i zrozumiałą. Jako że Krsna jest mówcą Gity, jak również jej

ostatecznym celem, jest to niewątpliwie jedyne tłumaczenie, które prezentuje to wielkie pismo święte w jego

prawdziwej wymowie.

Słowo wstępne

Początkowo napisałem Bhagavad-gitę Taka Jaką Jest w postaci, w jakiej prezentowana jest obecnie. Kiedy po

raz pierwszy opublikowano tę książkę, oryginalny rękopis skrócono na nieszczęście do około 400 stron,

pozbawiono go i ilustracji tłumaczenia większości oryginalnych wersetów Śrimad Bhagavad-gity. We wszystkich

moich pozostałych książkach – Śrimad-Bhagavatam, Śri Iśopanisad itd. – stosuję następujący system:

przedstawiam oryginalny tekst, daję jego łacińską transliterację i ekwiwalenty angielskie dla każdego słowa w

sanskrycie, tłumaczenie i następnie wyjaśnienie tekstu. To czyni książkę bardzo autentyczną, naukową i

przejrzystą. Toteż nie byłem bardzo szczęśliwy, kiedy musiałem pomniejszyć oryginał. Jednak później, kiedy

znacznie wzrósł popyt na Bhagavad-gitę Taka Jaką Jest, wielu naukowców i wielbicieli prosiło mnie o

przedstawienie tej książki w jej pierwotnej postaci. Tak więc obecnie próbujemy zaprezentować tę wielką księgę

wiedzy w niezmienionej postaci, z pełnym tłumaczeniem parampara, w celu głębszego i progresywniejszego

rozpowszechnienia ruchu świadomości Krsny.

Nasz ruch świadomości Krsny jest prawdziwy, historycznie autoryzowany, naturalny i transcendentalny, dzięki

temu, że oparty jest na Bhagavad-gicie Taka Jaką Jest. Stopniowo staje się on najbardziej popularnym ruchem.

szczególnie wśród młodszego pokolenia. Staje się on również coraz bardziej interesującym dla pokolenia

starszego. Ludzie starsi wiekiem zaczynają interesować się nim tak bardzo, że ojcowie i dziadkowie moich

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: