Drugi norweski laureat Nagrody Nobla, Knut Hamsun (1859-1952), zyskał światowy rozgłos w dziedzinie literatury autobiograficzną powieścią Sult (Głód), która wyznacza początek neoromantyzmu w Norwegii. Hamsun został uhonorowany Nagrodą Nobla w 1920 roku za powieść Markens Grøde (Błogosławieństwo ziemi) wydaną w 1917 roku. Twórczość Hamsuna jest determinowana głęboką awersją do cywilizacji oraz wiarą, że jedynym spełnieniem człowieka jest ziemia. Ten rodzaj prymitywizmu (a także towarzysząca mu nieufność do wszystkich nowoczesnych rzeczy) został najpełniej wyrażony właśnie w powieści Błogosławieństwo ziemi, często uznawanej za jego arcydzieło. Jego wcześniejsza twórczość zwykle koncentruje się na wyrzutkach i włóczęgach agresywnie nastawionych do cywilizacji. W środkowym etapie działalności literackiej Hamsuna agresywność ustępuje miejsca melancholijnej rezygnacji związanej z utratą młodości. Dzieła Hamsuna są uznawane za klasykę literatury norweskiej i należą do jednych z najczęściej tłumaczonych na inne języki norweskich utworów beletrystycznych. W entuzjastycznie przyjętej przez krytykę biografii Hamsuna (Enigma, życie Knuta Hamsuna, 1987), Robert Ferguson nazwał Hamsuna jednym z najbardziej znaczących i pomysłowych stylistów literackich ubiegłego wieku, stwierdzając, że praktycznie każdy z żyjących europejskich czy amerykańskich pisarzy świadomie lub podświadomie znajdował się pod wpływem powieści Hamsuna. Knut Hamsun napisał ponad 40 książek, z których część weszła na stałe do klasyki literatury.
Bolshoi