Morris Debrah - Ogród po deszczu.pdf - Harlequin Romans - magda05051995

Debrah Morris

Ogród po deszczu

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Ellin Bennett lubiła ryzyko, lecz nie do tego stopnia, by

narażać życie i pędzić po górskiej drodze z najwyższą

dozwoloną szybkością. Szczególnie gdy podróżowała z córką.

Wjeżdżając na wąską, krętą szosę, zacisnęła palce na

kierownicy i zwolniła. Naprawdę nie zawsze warto

ryzykować.

Zauważyła kolejny znak uprzedzający o zwierzętach na

drodze. Jak go rozumieć? Czy to ostrzeżenie przed dzikimi

bestiami, czy zaproszenie, by podziwiać miejscową faunę?

Należy mieć się na baczności, bo w każdej chwili przed maskę

może wyskoczyć sarna o wielkich oczach? Zastanawiała się,

jak po jedenastu latach w Chicago przyzwyczai się do życia na

płaskowyżu Ozark.

- Mamusiu! Święty Mikołaj nie będzie wiedział, gdzie

mnie szukać.

- Nie martw się, Lizzie. On na pewno cię znajdzie. Ellin

spojrzała w lusterko i ciepło się uśmiechnęła. Jej czteroletnia

jedynaczka miała różowy płaszczyk, diadem z kryształu

górskiego i obrażoną minę.

- Mówiłam, że dziś nie jestem Lizzie.

- Och, najmocniej przepraszam Waszą Wysokość.

Wybacz mi, królewno.

Pomyliła się już czwarty raz, więc musiała pokornie

przeprosić za brak dworskich manier.

- Jak Święty Mikołaj mnie znajdzie? - martwiło się

dziecko. - Przecież nie wie, że przeprowadziłyśmy się do

babci.

- On wie wszystko.

Ellin nie miała wesołego, świątecznego nastroju, ale nie

chciała psuć córce radości.

- Dom babci nie ma komina...

Lizzie była z natury bardzo pogodna, ale po

przeprowadzce straciła poczucie bezpieczeństwa i coraz

bardziej martwiła się nadchodzącymi świętami.

- Mikołajowi to nie przeszkodzi.

- Nie zobaczy komina, nie będzie wiedział, jak wejść do

domu i gdzie zostawić prezenty.

- Poradzi sobie, znajdzie jakiś sposób - pocieszyła ją

matka.

- Kiedy dostaniemy choinkę?

- Już niedługo, kochanie. Chwileczkę. - Nieufnie

popatrzyła na krętą drogę i głęboki rów obok. - Teraz muszę

bardzo uważać.

- Dzisiaj? - drążyła Lizzie.

- Może.

- Nie mów „może". - Dziewczynka wykrzywiła buzię w

podkówkę. - Powiedz, że na pewno dzisiaj.

- Zobaczymy...

Wymijająca odpowiedź, zalecana w poradnikach dla

rodziców, zwykle przynosiła pożądany skutek. Lecz nie

dzisiaj.

- Święty Mikołaj będzie zły, że nie mamy choinki.

Pogniewa się - oświadczyła Lizzie z przekonaniem.

- Och, nie pogniewa się. Szczególnie na królewnę. Dobra

wróżka mu nie pozwoli.

Ellin usłyszała podejrzany dźwięk, więc zerknęła na

siedzenie obok. Szpic Pudgy leniwie gryzł rączkę jej

eleganckiej torebki.

- Wara od tego! Nie wolno!

Zabrała torebkę, z niesmakiem usunęła z niej kłąb sierści i

wyrzuciła za okno. Wiekowy pies jej babci już stracił kilka

zębów i zaczynał łysieć.

Pani Ida Faye Boswell stęskniła się za swym nerwowym

ulubieńcem i poprosiła wnuczkę, by zabrała go na świąteczne

przyjęcie w Shady Acres. Natomiast pani Polk, kierowniczka

ośrodka, głęboko wierzyła w zbawienny wpływ zwierząt i

była przekonana, że widok psa dobrze zrobi

osiemdziesięcioletniej rekonwalescentce po operacji biodra.

- Mamusiu, gdzie jest anioł? Ten, który zawsze wisi na

czubku choinki.

- W kartonie w garażu.

- Lampki też tam są? I bałwanki?

- Tak, Perełko.

Ellin z bólem serca rozstała się z domem nad jeziorem

Michigan, ale dla dziecka przeprowadzka była prawdziwą

tragedią. Podczas wynoszenia mebli Lizzie płakała rzewnymi

łzami. Uspokoiła się nieco, gdy matka obiecała, że zabierze do

Arkansas pudło ulubionych ozdób.

- Pokażesz mi po powrocie do domu?

- Tak.

Ellin robiła dobrą minę do złej gry, lecz też mocno

przeżyła ostatnie wydarzenia. Jej nowa, tymczasowa praca

była jak na ironię spełnieniem nieprzemyślanego życzenia, by

uciec na kraj świata.

Marzyła o dziennikarstwie już w liceum, gdzie redagowała

szkolną gazetkę. Jako studentka przysięgła sobie, że przed

ukończeniem trzydziestu pięciu lat dojdzie do stanowiska

redaktora naczelnego. Temu dążeniu poświęciła wszystkie

siły, walczyła zaciekle i zdystansowała słabszych

przeciwników. Zwolniła nieco tempo, aby wyjść za mąż,

urodzić dziecko i przeprowadzić rozwód, lecz nawet wtedy

myślała o karierze.

Wytrwale wspinała się po szczeblach zawodowej drabiny i

przez ostatnie pół roku pracowała jako zastępca redaktora

naczelnego znanego dziennika w Chicago. A potem nagle

wszystko runęło... Musiała wydać gazetę w terminie, a

jednocześnie przygotować Lizzie do pierwszego występu, z

pośpiechu naruszyła podstawową zasadę dziennikarską i

przyjęła do druku artykuł, którego treści nie sprawdziła. A

przecież przed popełnieniem takiego błędu przestrzega się

studentów pierwszego roku!

Z zamyślenia wyrwało ją pytanie:

- Mamusiu, Rudolph to pan czy pani?

- Pani - odparła, nie bardzo wiedząc, o co chodzi.

- A Olive?

- Co Olive?

- Nie pamiętasz piosenki? - Lizzie zanuciła, trochę

fałszując. - Olive jest drugim reniferem Świętego Mikołaja.

To on czy ona?

- Wszystkie renifery są rodzaju żeńskiego - powiedziała

Ellin bez zastanowienia.

Myślami była w Chicago. Wzięła na siebie całą

odpowiedzialność za pomyłkę, ale jednocześnie tłumaczyła

zwierzchnikom, że to pierwsze potknięcie w długoletniej

praktyce. Jej argumenty nikogo nie przekonały i Ellin straciła

pracę. W pierwszej chwili miała ochotę zmienić nazwisko i

uciec, gdzie pieprz rośnie.

- Czemu żona Świętego Mikołaja nie pomaga mu

rozwozić prezentów?

- Bo nie chce odbierać mężowi zasług.

W duchu dodała, że inteligentna kobieta woli siedzieć w

ciepłym domu, niż marznąć w saniach pędzących naokoło

globu. Zaraz jednak przywołała się do porządku i zganiła się

w duchu za cynizm. Trzeba wypić piwo, którego się

nawarzyło. Drabina zachwiała się, lecz to wcale nie znaczy, że

wszystkie marzenia o karierze legły w gruzach. Jeszcze

zostało trochę czasu do trzydziestych piątych urodzin... Na

razie przez trzy miesiące będzie redaktorką gazety „Post" w

Waszyngtonie.

Morris Debrah - Ogród po deszczu.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: