Laurens Stephanie - Cykl Cynsterowie 10 - Kochanek doskonały.pdf - Cynsterowie - blueanhel

STEPHANIE LAURENS

KOCHANEK DOSKONAŁY

Tytuł oryginału: The Perfect Lover

ROZDZIAŁ 1

koniec lipca 1835 roku

gdzieś w pobliżu Glossup Hall niedaleko Ashmore w hrabstwie Dorset

- Niech to wszyscy diabli! - Simon Cynster ściągnął lejce gniadoszom i mrużąc oczy

zatrzymał się na wzgórzu górującym nad wioską Ashmore. Właśnie zostawił ją za sobą i

zmierzał do Glossup Hall, do którego trzeba było jechać jeszcze milę po usianej liśćmi

wiejskiej drodze.

Za domami teren wznosił się gwałtownie. Jakaś kobieta szła ścieżyną wijącą się pod

górę, o której Simon wiedział, że była prastarym wałem ziemnym. Z jego wierzchołka

rozciągał się widok aż po Solent, a przy dobrej pogodzie aż po wyspę Wight.

Nie był zaskoczony, że ktoś się tam wspina.

- I nic dziwnego, że nikt jej nie towarzyszy - mruknął sam do siebie.

Z rosnącą irytacją obserwował ciemnowłosą, smukłą i pełną nieopisanego wdzięku

postać, wdrapującą się na zbocze; długonogą kobietę, która nieuchronnie musiała przyciągnąć

wzrok każdego mężczyzny, jeśli tliła się w nim choć iskra życia.

Rozpoznał ją od razu: to była Portia Ashford, szwagierka jego siostry Amelii.

Portia musiała gościć w Glossup Hall, jedynej większej rezydencji w okolicy. Zaczęto

w nim kiełkować coraz silniejsze poczucie, że się narzuca.

- A niech to! - Simon uległ błaganiom swego starego przyjaciela Jamesa Glossupa i

zgodził się zatrzymać w drodze do Somerset, żeby wesprzeć go w przeprawie, jaką było

przyjęcie w Hall. Ale jeżeli miała tam być Portia, Simona czekała jego własna przeprawa.

Kobieta dotarła na szczyt wału i przystanęła, unosząc dłoń, by odgarnąć falę czarnych

włosów. Podniosła twarz, pozwalając, by owiał ją wiatr; spojrzała w dal, po czym z

wdziękiem ruszyła dalej ścieżką w stronę tarasu widokowego, stopniowo niknąc Simonowi z

oczu.

Ona nic mnie nie obchodzi.

Te słowa rozbrzmiewały mu w głowie echem; Bóg jeden wie, że powtarzał to nie raz,

ubierając w różne słowa, i to o wiele bardziej stanowcze. Portia nie była jego siostrą ani

kuzynką - właściwie to wcale nie byli spokrewnieni.

Zaciskając zęby, zerknął na konie, ujął lejce i zaklął w duchu.

- Wilks, obudźże się, człowieku! - rzucił lejce stajennemu, który dotąd drzemał za jego

plecami. Zaciągnął hamulec i zszedł na drogę. - Przytrzymaj je, niedługo wrócę.

Wsunął dłonie w kieszenie płaszcza i pomaszerował w stronę wąskiej ścieżki,

prowadzącej pod górę, łączącej się gdzieś tam ze ścieżką biegnącą z Glossup Hall, którą

Portia wspięła się na wzniesienie.

Na własne życzenie pakował się w kłopoty - a przynajmniej w kolejną wymianę

docinków - jednak po prostu nie mógł zostawić jej samej, bezbronnej wobec jakiegoś

nicponia, na którego mogłaby się natknąć. Nie on. Gdyby pojechał dalej, ani przez chwilę nie

czułby się spokojny, dopóki nie wróciłaby cala i zdrowa do Glossup Hall. A wziąwszy pod

uwagę jej zamiłowanie do pieszych wędrówek, to mogłoby potrwać wiele godzin.

Nie spodziewał się podziękowań za swoją troskę. Jeżeli uda mu się przetrwać bez

uszczerbku dla swego ego, będzie mógł uważać się za szczęściarza. Portia miała języczek

ostry jak brzytwa; nikomu nie udawało się ujść bez szwanku. Simon wiedział aż nazbyt

dobrze, jak zostanie potraktowany, kiedy ją dogoni... Dokładnie tak samo, jak przez ostatnie

dziesięć lat od chwili, kiedy zdał sobie sprawę, że Portia naprawdę nie miała pojęcia, jakim

jest łakomym kąskiem, jaką stanowi pokusę, i że tym samym potrzebna jej nieustanna

ochrona przed przygodami, ku którym zmierzała w błogiej nieświadomości.

Kiedy znajdowała się z dala od niego, nie na nim spoczywała odpowiedzialność. Gdy

była w pobliżu i to bez ochrony, Simon czuł się zobowiązany, by nad nią czuwać, by dbać o

jej bezpieczeństwo, i dobrze wiedział, że nie ma sensu walczyć z tą potrzebą.

Spośród wszystkich kobiet, jakie znal, ta bez wątpienia sprawiała najwięcej kłopotów i

nie bez znaczenia był tu fakt, że była też najbardziej inteligentna.

Kobiety! Simon rozmyślał o nich przez całą drogę. Jego wiekowa ciotka Clara

niedawno zmarła, zostawiając mu dom w Somerset. Spadek podziałał jak katalizator,

zmuszając do przeanalizowania własnego życia i do zadumy nad jego celem; ale obecny

niepokój miał głębsze przyczyny. Młody mężczyzna w końcu zdał sobie sprawę, co dla jego

starszych kuzynów i dla jego szwagrów stanowiło sens życia.

Sens, którego mu brakowało.

Rodzina... Gałęzie drzewa genealogicznego, dzieci i żony. Takie kwestie nigdy

przedtem nie wydawały się mieć dla niego znaczenia; teraz stały się warunkiem udanego

życia.

Jako potomek bogatej i utytułowanej rodziny, Simon wiódł wygodne życie. Cóż

jednak znaczyła wygoda wobec poczucia niespełnienia, które tak mu teraz doskwierało?

Problemem nie był brak zdolności do osiągania sukcesów, ale cel, przyczyna; tych istotnych

rzeczy mu brakowało. Spraw kluczowych.

Spadek po ciotce Clarze okazał się ostatecznym bodźcem. Cóż innego należało zrobić

z pełnym zakamarków wiejskim domem, jak tylko w nim zamieszkać? Simon musiał znaleźć

sobie żonę i założyć rodzinę, której potrzebował, by nadać swemu życiu właściwy kierunek.

Nie zaakceptował tej myśli bez oporów. Przez ostatnie dziesięć lat jego życie

przebiegało bez komplikacji, było dobrze zorganizowane, a kobiety wkraczały w nie tylko w

dwóch sferach - z których obie miał pod kontrolą. Mając za sobą niezliczone dyskretne

romanse, stał się mistrzem w radzeniu sobie z dobrze urodzonymi damami, z którymi

notorycznie flirtował - mistrzem w uwodzeniu, rozkoszowaniu się nimi i wreszcie w

uwalnianiu się od nich. Poza nimi, jedyne kobiety, z którymi przestawał, należały do jego

rodziny. To prawda, że w domowym zaciszu to one sprawowały rządy, ale jako że tak działo

się od zawsze, Simon nigdy nie odbierał tego jako ograniczenia czy wyzwania. Po prostu

przyjmował to jako konieczność.

Zaangażowany w finansowe interesy Cynsterów i rozrywki, jakie oferowały mu

wyższe sfery, do tego w erotyczne podboje i zwyczajowe spotkania rodzinne, wiódł aktywne i

przyjemne życie. Nigdy nie odczuwał potrzeby, by pokazywać się na balach i przyjęciach

zaszczycanych obecnością młodych dam na wydaniu. I przez to znalazł się teraz w sytuacji

nie do pozazdroszczenia, pragnąc żony i nie mając żadnych dogodnych sposobów, by ją

znaleźć bez wszczynania szumu, który odbiłby się echem w towarzystwie. Gdyby okazał się

na tyle niemądry, by zacząć uczęszczać na te bale i przyjęcia, życzliwe mamusie

zorientowałyby się natychmiast, że poszukuje żony - i przystąpiłyby do szturmu.

Simon był ostatnim nieżonatym Cynsterem ze swego pokolenia.

Dotarł na szczyt zewnętrznego wału i zatrzymał się. Grunt opadał łagodnym łukiem;

ścieżka skręcała w lewo, prowadząc do przysłoniętego tarasu widokowego, przycupniętego na

zboczu wału około pięćdziesięciu metrów dalej.

Widok zapierał dech w piersiach. Promienie słońca migotały na grzbietach morskich

fal w oddali; w delikatnej letniej mgiełce można było dostrzec zarys wyspy Wight. Simon

widział to już kiedyś. Skręcił w stronę tarasu widokowego; kobieta już tam była. Stała przy

barierce, wpatrując się w morze. Po jej postawie i nieruchomej sylwetce poznał, że go nie

zauważyła.

Zaciskając wargi, ruszył naprzód. Nie musiał się tłumaczyć, dlaczego do niej

podchodzi. Przez ostatnie dziesięć lat traktował ją z taką samą upartą opiekuńczością, jak

wszystkie kobiety ze swej rodziny. Była siostrą jego szwagra Luca. W jego odczuciu należała

do rodziny i była pod jego ochroną. Przynajmniej to jedno nie podlegało dyskusji.

Cóż za pokrętną logiką kierowali się bogowie postanawiając, że kobieta, by począć

dziecko, potrzebuje mężczyzny?

Portia stłumiła niechętne prychnięcie. W tym kryło się sedno problemu, przed którym

stanęła. Niestety, roztrząsanie tej kwestii nie miało sensu - bogowie tak postanowili i ona nie

mogła nic na to poradzić.

Mogła co najwyżej znaleźć sposób, by ominąć ten problem.

Przez tę myśl tylko rosła jej irytacja, skierowana głównie przeciwko samej sobie.

Nigdy nie pragnęła mieć męża, nigdy nie wyobrażała sobie, że zwyczajowa droga wiodąca do

miłego, układnego, społecznie akceptowanego związku - wraz ze wszystkimi jego

ograniczeniami - jest dla niej. Nigdy nie postrzegała własnej przyszłości w takiej

perspektywie.

Ale nie miała innego wyjścia. Poczuła, że drętwieje, ale uczciwie stawiła czoło

faktom: skoro pragnęła mieć dzieci, musiała znaleźć sobie męża.

Chłodna bryza, lekka niczym szept, pieściła jej policzki, delikatnie muskając ciężkie

pukle włosów. Uświadomienie sobie, że dzieci - jej dzieci, jej rodzina - są tym, czego w głębi

serca najbardziej pragnie, i że została wychowana, by podjąć i zrealizować to wyzwanie tak

jak jej matka, pojawiło się niczym ta bryza, przenikając ją niespodziewanie. Przez ostatnie

pięć lat pracowała u boku swoich sióstr, Penelopy i Anny, opiekując się podrzutkami w

Londynie. Oddała się temu przedsięwzięciu z typowym dla siebie zapałem, przekonana, że

ich ideały są godne i słuszne, tylko po to, by odkryć, że jej własne przeznaczenie czeka tam,

gdzie nawet nie przyszło jej do głowy szukać.

A zatem teraz potrzebny był jej mąż.

Biorąc pod uwagę jej urodzenie, pozycje i koneksje rodzinne oraz jej posag,

ściągnięcie sobie na głowę takiego obciążenia powinno być łatwe, mimo że Portia miała już

dwadzieścia cztery lata. Nie była jednak na tyle naiwna, by wyobrażać sobie, że każdy

dżentelmen będzie odpowiedni. Wziąwszy pod uwagę jej charakter, temperament i stanowczą

niezależność, mądry wybór był bardzo istotny.

Portia zmarszczyła nosek, wpatrzona niewidzącym wzrokiem w odległą panoramę.

Nigdy nie przypuszczała, że do tego dojdzie - że zapragnie mieć męża. Dzięki temu, że jej

brat Luc nie starał się popychać jej ani jej sióstr ku małżeństwu, mogły iść własną drogą. Jej

droga prowadziła z dala od sal balowych i salonów, od Almacka i podobnych zgromadzeń

Almack - Almack's Assembly Rooms przy King's Street w Londynie, słynący z elegancji wytworny

Laurens Stephanie - Cykl Cynsterowie 10 - Kochanek doskonały.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: