teatrakcje_grudzien_web.pdf

premiera miesiąca: Wiele hałasu o nic

bohater miesiąca: Maciej Prus

15 recenzji teatralnych i ilmowych

wywiad z Antonim Pawlickim...

teatrakcje

redaktor naczelna

sekretarz redakcji

zespół

Katarzyna Meissner

Weronika Boruc

Natalia Staszczak (redaktor prowadząca dział “Teatr”) , Małgorzata Eliasz (redaktor prowadząca dział “Film”) ,

Aniela Dybowska, Marianna Lis, Karolina Matuszewska, Maria Paska, Dorota Wiankowska, Sabina Zygmanowska,

Karol Drozdowski, Michał Fijałkowski, Szymon Kazimierczak, Radosław Lubiak

Marta Wardyńska

Marta Ankiersztejn, Marianna Boruc, Marta Mieszczanek

Marta Ankiersztejn

Jakub Sokólski, Mateusz Kowalski

Tomasz Michalski

korekta

fotograie

fotograia na okładce

graika, skład i łamanie

konsultacje

5 >> Wstępniak

Katarzyna Meissner

25 >> Rewolucja nie ma racji bez powszechnej…

Marianna Lis

bohater miesiąca

z księgarskiej półki

6 >> Wyrwać z siebie słowo „kocham”

Katarzyna Meissner

26 >> Grabie, łopata, jak trzeba także kosa

Szymon Kazimierczak

premiera miesiąca

spoza sceny

8 >> Musimy tańczyć, jak nam grają

Natalia Staszczak

27 >> Teatr on-line

Maria Paska

recenzje

PLUS CAMERIMAGE 2008

11 >> Tołstoj baletowy

Michał Fijałkowski

12 >> Jego portret

Adam Karol Drozdowski

14 >> Sparaliżowane uczucia

Karolina Matuszewska

15 >> O astmie i innych chorobach duszy

Maria Paska

16 >> Ten czas jest w nas czy w was?

Natalia Staszczak

17 >> Taksówką na Lazurowe Wybrzeże

Weronika Boruc

18 >> Złoty cielec

Adam Karol Drozdowski

20 >> Promienie słońca na poplamionym

obrusie

Katarzyna Meissner

21 >> Szczęśliwego Nowego Roku

Radosław Lubiak

22 >> Motyle na szpilkach

Adam Karol Drozdowski

23 >> W moim magicznym domu...

Maria Paska

28 >> Jak święto kina to tylko w Łodzi

Sabina Zygmanowska

ilm/recenzja

30 >> Pora 33 scen z życia

Dorota Wiankowska

31 >> Miłość ponad politycznymi granicami

Małgorzata Eliasz

32 >> Przecież nie miał pan nogi

Aniela Dybowska

34 >> Mamma mia! Co za ilm!

Małgorzata Eliasz

wywiad miesiąca

35 >> Eksperymentalne dowiadczanie świata

– wywiad z Antonim Pawlickim

Sabina Zygmanowska

3 teatrakcje

Wstępniak

listopada zagościło chyba na stałe w kalendarzu tej części świata. Aura niezbyt sprzyjająca wypa-

dom na sanki okazuje się być jednak korzystną dla teatru. Za nami kilka naprawdę dobrych premier.

Przede wszystkim ta, którą okrzyknęliśmy wydarzeniem miesiąca – Wiele hałasu o nic w Teatrze Na-

rodowym. Na scenie przy Placu Teatralnym spotkali się Maciej Prus i Marcin Jarnuszkiewicz. Spod

ich rąk wyszedł spektakl w sposób niezwykły dotykający tej materii, która w człowieku najwrażliw-

sza – uczuć.

W numerze mamy przyjemność zaprezentować Państwu powiększony dział ilmowy. Działają-

Grudzień nie przyniósł ze sobą żadnych przyzwoitych opadów śniegu. Smętne przedłużenie

cy pod redakcją Małgorzaty Eliasz na stałe zagości w tej obszerniejszej formule na łamach Teatrak-

cji . Znajdzie się tam miejsce na recenzje najciekawszych produkcji obecnych na polskich ekranach,

wywiady z twórcami kina i reportaże z planów ilmowych.

Z okazji Świąt Bożego Narodzenia życzymy naszym Czytelnikom, by ten wyjątkowy czas spędzili

w gronie najbliższych i napełnili się wiarą, nadzieją i miłością, dzięki którym łatwiej będzie wkroczyć

w nowy rok. Niech kolejne 12 miesięcy upłynie Państwu w zachwycie nad światem, zarówno tym

rzeczywistym, jak i teatralnym.

W imieniu Redakcji,

Katarzyna Meissner

5 teatrakcje

Wyrwać z siebie słowo „kocham”

Wiele hałasu o nic to jego dziewiąte z kolei podejście do dramatów Szekspira. Wcześniej

Maciej Prus pracował m.in. nad Ryszardem III, Komedią omyłek czy Królem Lirem. Tym ra-

zem wyreżyserował najsmutniejszą z komedii angielskiego barda

Katarzyna Meissner

klasycznego. Kilkakrotny laureat Opolskich Konfrontacji Teatralnych Klasyka Polska nie raz powtarzał,

że bez grania kanonu dramatycznego nie można tworzyć teatru współczesnego, kolejne pokolenia

wyrastają bowiem na tym, co stworzyli ich poprzednicy. Dla reżysera istnieje łańcuch twórczy mię-

dzy utworami Mickiewicza, Gombrowicza i Różewicza. Tak pojmowana ciągłość literatury pozwala

wystawiać mu zarówno Słowackiego, jak i Becketta czy Witkacego.

Urodzony w 1937 roku Maciej Prus skończył aktorstwo na PWST w Krakowie, a zaraz potem re-

W wywiadach Maciej Prus zawsze podkreślał ogromne przywiązanie i szacunek dla repertuaru

żyserię w szkole teatralnej w Warszawie. Jako aktor współpracował z Teatrem 13 Rzędów w Opolu,

gdzie zagrał w Akropolis w reżyserii Jerzego Grotowskiego i Jerzego Szajny. W Starym Teatrze w

Krakowie współpracował z Konradem Swinarskim. Wpływ mistrzów sceny widać m.in. w jego po-

dejściu do aktora, który zawsze zdaje się być najbardziej nośnym elementem spektaklu. Zainspiro-

wany działalnością Szajny widzi pełnię spektaklu nie tylko w grze aktorskiej, ale także w doskonałym

porozumieniu reżysera i scenografa.

Po swoich premierach w teatrze koszalińskim, gdzie przygotował m.in.

> Edwarda II Christophe-

ra Marlowe’a, został zaliczony przez Jerzego Koeniga, ówczesnego redaktora naczelnego pisma

„Teatr”, do grona „młodych zdolnych”, zajmując miejsce m.in. obok Jerzego Grzegorzewskiego i

Izabeli Cywińskiej.

W roku 1987 przygotowuje

> Tytusa Andronikusa , debiutując w roli inscenizatora dramatów

Szekspira i pokonując tym samym lekki strach przed jego dramatami. Poszło mu na tyle dobrze,

że lata 90. upłynęły pod znakiem wysoko ocenianych przez krytykę adaptacji innych sztuk szek-

spirowskich.

Wiele hałasu o nic

Historię dwojga singli, którzy

postanawiają żyć samotnie,

ale ich plan rujnuje natura,

opowiada w sposób releksyjny

> okazało się dla reżysera niezwykle trudne w realizacji. Zetknął się bowiem z

wyjątkowo wrażliwą materią – ingerowaniem w ludzkie uczucia. Historię dwojga singli, którzy po-

stanawiają żyć samotnie, ale ich plan rujnuje natura, opowiada w sposób releksyjny. W tej sztuce

pozwolił sobie rozwinąć to, co było dla niego zawsze najbardziej fascynujące w dramatach Szek-

spira, czyli przejmujące typy ludzkie. Charaktery szekspirowskie to bohaterowie złożeni, pozbawie-

ni taniego realizmu, faktycznie wzbudzający litość i trwogę u widzów. Postaci Benedicka i Beatry-

cze przedstawia jako ludzi, którzy nie umieją wyrwać z siebie słowa „kocham”, ale intensywność ich

emocji jest tak ogromna, że przełamują w końcu tę barierę.

Z czym Maciej Prus chce zostawić tym razem swoich widzów? Przede wszystkim z releksją nad

ostrożnością wobec uczuć innych. Myśl prosta, jednak często odsuwana dzisiaj na margines ludz-

kich problemów.

Maciej Prus

fot. Marianna Boruc

bohater miesiąca

Musimy tańczyć, jak nam grają

„Musimy tańczyć, jak nam grają” – mówi smutno Beatrice patrząc przed siebie. „Pod wa-

runkiem, że nam grają”- odpowiada z powagą stojący daleko od niej Benedick. Choć nic na

to nie wskazuje, właśnie wyznali sobie miłość. Coś się między nimi skończyło, teraz będzie

już tylko inaczej

Natalia Staszczak

> to ponoć najsmutniejsza z komedii Szekspira. Choć nikt nie umiera, cała

intryga kończy się happy endem, a przekład Barańczaka tryska od oryginalnych zwrotów i dow-

cipnych dialogów, to całość nie jest zabawna. Tak napisał Szekspir, czy tak wyreżyserował Maciej

Prus?

Miło obejrzeć udany spektakl na dużej scenie Teatru Narodowego. Taki, w którym klasyczny

Wiele hałasu o nic

skich ). Oprócz rewelacyjnie rozegranych wszelkich sytuacji komicznych potrai być poważnym,

odważnym, a zarazem zagubionym mężczyzną. Wyznaje miłość Beatrice skromnie, spokojnie, bez

szaleństwa w głosie i przez to niezwykle szczerze. Patrycja Soliman jako bezczelna nieraz Beatri-

ce prawie do końca nie potrai zrzucić maski okrutnej i dumnej kobiety, która tak naprawdę pra-

gnie czyjegoś uczucia, akceptacji. Chce wystawić Benedicka na próbę- każe zabić jego przyjaciela

Claudio za to, że oczernił Hero i choć uświadamia sobie zło tej prośby, bez cienia wątpliwości i

wahania w głosie przekonuje do tego Benedicka.

Druga para- Claudio i Hero giną gdzieś w tym spektaklu. Nie są tak ważni, ich uczucie drugo-

już repertuar jest zinterpretowany na nowo, gdzie zachwycić mają pomysły reżyserskie, scenogra-

iczne oraz udana gra aktorska, a nie tanie efekty specjalne. I właśnie do takich należy najnowszy

spektakl w reżyserii Macieja Prusa Wiele hałasu o nic.

Fabuła tego utworu jest wręcz typowa dla komediowego Szekspira. Do Messyny wraca po

rzędne, intryga gorzej poprowadzona. Dziwi przede wszystkim wybór gościnnie występującego

w Narodowym Krzysztofa Wieszczka. Jego Claudio niczym się nie wyróżnia, ani w scenach ko-

micznych (jak dialog o domniemanym uczuciu Beatrice do Benedicka), ani w poważnych (gdy

oskarża ukochaną o rozwiązłość). Claudio jest przystojny, ale nijaki. Partnerująca mu Anna Gryce-

wicz jest cicha, spokojna, nawet gdy jej życie traci sens przez okrutne zniesławienie.

Wyróżnia się Artur Żmijewski, który jako dobry książę - rozsądny, z poczuciem humoru, nie wy-

wygranej bitwie książę Don Pedro (Artur Żmijewski), który chce zeswatać swoich ulubionych żoł-

nierzy- Benedicka (Grzegorz Małecki) i Claudia (Krzysztof Wieszczek) z dwiema urodziwymi pan-

nami- cichą i spokojną Hero (Anna Grycewicz) oraz rozgadaną, wyzwoloną Beatrice (Patrycja So-

liman). Intrygę, która ma temu przeszkodzić, knuje Don Juan (Maciej Kozłowski)- przyrodni brat

Don Pedra- i ucieka, a wszelkie nieporozumienia z czasem zostają wyjaśnione, oskarżenia wyco-

fane, uczucia miłości wyznane.

Jest jednak w tym utworze coś unikatowego. Szekspir nie czaruje jak we

suwa się niepotrzebnie na pierwszy plan, w żadnym ruchu i słowie nie ma przesady czy fałszywe-

go tonu. Dobrą rolą jest również kreacja Andrzeja Blumenfelda wcielającego się w Leonato- ojca

Hero. Dowiadując się o rzekomej zdradzie jedynej córki reaguje wybuchem niepohamowanej

złości i rozpaczy. Żal miesza się z gniewem, bezradność z utratą honoru.

Świetną rolę drugoplanową ma na swoim koncie Arkadiusz Janiczek (pomocnik Don Juana-

Szekspir nie czaruje jak we

Śnie nocy letniej , nie uśmierca

bohaterów jak w Otellu

> Śnie nocy letniej, nie

uśmierca bohaterów jak w Otellu, nie snuje romantycznych monologów jak w Romeo i Julii, by mó-

wić o miłości. Tu bohaterem jest jego inny ulubiony motyw- teatr. Szczególnie ten, który gramy

między sobą codziennie używając masek dumy, ironii i złośliwości, pod którą skryte są jak najlep-

sze intencje i pragnienie porozumienia. Dlatego unikatowe jest uczucie między Beatrice i Bene-

dickiem, unikalny nastrój, jaki wytworzyli na scenie aktorzy odgrywający ich role.

Beatrice jest nadzwyczaj dumna i krytyczna wobec mężczyzn. Benedick obiecuje sobie ży-

Żal miesza się z gniewem,

bezradność z utratą honoru

Boracio), który planuje całą intrygę, chcąc przypodobać się Don Juanowi- okazuje się zwyczajną

szumowiną.

Jest jeszcze komiczny aktorski epizod chwytających złych pomocników Don Juana Wesołków

cie w stanie kawalerskim, drwi z miłości. Ciągle sobie docinają, bawią cynizmem i złośliwościami.

Dopiero, gdy Benedick słyszy przypadkowo, od chcących ich zeswatać, jak to Beatrice go mocno

kocha, gdy dziewczyna poddana jest tej samej grze plotek, oboje rozumieją, że są dla siebie stwo-

rzeni. Któreś z nich jednak musi to wyznać pierwsze i skończyć tę farsę wzajemnego obrażania

się.

(Modest Ruciński, Wojciech Solarz, Przemysław Stippa, Leszek Zduń, Bartłomiej Bobrowski), którzy

bawią publiczność swoim analfabetyzmem i sposobem, w jaki pojawiają się na scenie.

Scenograia oraz kostiumy (Marcin Jarnuszkiewicz) są także warte uwagi. Scena pochyla się

w stronę widowni, jest zabudowana z trzech stron ścianami niczym z szarej tektury. Przypomina

pudełko, do którego z wielu otwieranych i zamykanych drzwi, okien wpada jakby z zewnątrz świa-

tło o wielu odcieniach (Mirosław Poznański). Są jeszcze dwa oszklone balkony i przykryte zapad-

nie, spod których wyglądają Wesołkowie. Kostiumy budzące zachwyt to klasyczne, połyskujące w

świetle długie spódnice z gorsetami. Jedynym elementem, nie pasującym do całości, są kominiar-

ki zamiast masek w scenie balu.

Oprócz aktorów, scenograii Maciej Prus wykorzystał wiele prostych, a jakże ciekawych pomy-

para Beatrice i Benedick. Już sam moment spotkania, sposób, w jaki się witają, sprawia, że widzo-

wie czują między nimi napięcie obecne aż do samego inału spektaklu. Grzegorz Małecki poka-

zuje, że jest mu pisane, nie tylko ostatnio nadużywane w Teatrze Narodowym emploi niedorajdy,

komedianta (Zubatyj w Miłości na Krymie, role w Opowiadaniach dla dzieci, Albin w Ślubach panień-

Cały spektakl jest wielkim popisem aktorskim. Na plan pierwszy wysuwa się zdecydowanie

premiera miesiąca

teatrakcje

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: