ZA DUŻO KOBIET_Zygmunt Zeydler-Zborowski.pdf

ZYGMUNT ZEYDLER-ZBOROWSKI

ZA DUŻO KOBIET

Rozdział I

Przytuliła się do jego pleców.

- Dlaczego tak pędzisz? Dokąd się tak spieszysz? Możemy

tutaj rozłożyć obozowisko.

Zwolnił i zjechał na wąską leśną drogę. Ustawił motor pod

sosną i zdjął kask. Nagrzane powietrze pachniało żywicą.

Słońce przez liście młodych brzóz zraszało swym złotym

deszczem trawy i mchy.

- Jak tu pięknie - powiedziała cicho. - Cudownie.

Ubóstwiam las w takie słoneczne, letnie popołudnie. Zabrał się

do odwiązywania z bagażnika torby z zapasami żywności, a

Anka wyruszyła na poszukiwanie jagód.

- Jezus Maria!

Rzucił torbę i pobiegł za dziewczyną.

- Co się stało?

- Patrz! Tam..! Tam..!

Leżał wśród gęstych krzaków paproci. W pierwszej chwili

można go było nie dostrzec, gdyby nie sterczące brązowe buty,

starannie wyczyszczone.

- Pijany?

- Coś ty, Romek? Nie żyje. Nie widzisz? To trup.

- Chodź. Zmywamy się stąd. Chodź, chodź, nie gap się.

- Co masz zamiar zrobić?

- Wracamy do Warszawy. Odechciało mi się tej całej

wycieczki.

- Musimy zawiadomić milicję.

- Jeszcze czego. Żeby powiedzieli, że ja go ciućknąłem.

- Skąd wiesz, że ktoś go zamordował? Może serce.

- Jakie serce? Nie widzisz krwi?

Anka podeszła bliżej.

- Rzeczywiście. Krew. Chyba nożem.

No, chodźże już. Nie mamy tu nic do roboty.

Energicznie potrząsnęła głową.

- Nie, Romek. Nie możemy tak tego zostawić. Musimy

zawiadomić milicję.

- Koniecznie chcesz się w to pakować? Czy ty sobie

wyobrażasz ile będziemy mieli przykrości, ile czasu stracimy na

różne przesłuchania?

- Chyba nie boisz się milicji?

- Oszalałaś? Nikogo się nie boję. Nie chcę tylko mieć

kłopotów. Leżał w tych krzakach, a że my zupełnie

przypadkowo... Wracajmy i w ogóle przestańmy o tym myśleć.

Co nas to wreszcie obchodzi? Facetowi już nie pomożemy, a

sami wpakujemy się w paskudną historię.

- Nie, Romek. Tak nie można. W każdym razie ja się

absolutnie na to nie zgadzam. Jeżeli ty nie zawiadomisz milicji,

to ja to zrobię. A wtedy twoja sytuacja będzie trochę głupia. Jak

ci się zdaje?

Niechętnie wzruszył ramionami.

- No dobra już, dobra. Jak tak koniecznie chcesz, to

jedziemy na milicję.

Porucznik Kozera od niedawna pracował w Wydziale

Zabójstw i czekał na okazję, żeby móc się wykazać swoją wiedzą

fachową, zdobytą na kilkuletnich studiach.

Z ogromnym też zapałem zabrał się do pracy, w której

dopomagał mu stary, doświadczony praktyk - sierżant Wol-

niak. Widział on już niejednego trupa i od lat był otrzaskany z

najrozmaitszymi zbrodniami. Niełatwo go było zadziwić czy też

wyprowadzić z równowagi.

- Ostrym narzędziem przebito komorę serca - powiedział

lekarz, po dokonaniu powierzchownej obdukcji zwłok.

- Nóż?

Lekarz z powątpiewaniem pokręcił głową.

- Nie wygląda mi to na nóż. Sekcja oczywiście dokładnie

wykaże, ale tak na pierwszy rzut oka...

- Co pan ma na myśli?

- Wie pan co, poruczniku? Zaryzykowałbym twierdzenie, że

zabójstwa dokonano nożyczkami.

- Nożyczkami?

- Tak. A raczej dużymi nożycami, takimi jakich używają

krawcy.

- To bardzo interesujące - powiedział Kozera i zamyślił się.

- Jak pan ocenia czas zgonu?

- Zwłoki leżą tu mniej więcej od czterdziestu ośmiu godzin.

Nie dłużej. Miejsce jest zacienione. To trzeba brać pod uwagę.

Wśród tych paproci rozkład nie nastąpił zbyt szybko.

Kozera zamienił jeszcze kilka słów z lekarzem, a następnie

zwrócił się do sierżanta, który właśnie zbliżył się i wycierał

zapiaszczone dłonie o spodnie.

- No i jak?

- Słabo, obywatelu poruczniku. Żadnych dokumentów.

- Będą trudności z identyfikacją.

- Ano, na to wychodzi.

- Dokładnie przeszukaliście kieszenie?

- Ma się rozumieć. Nic ciekawego. Trochę osobistych

drobiazgów, grzebień, scyzoryk, pilnik, trochę forsy luzem,

długopis i kilka guzików.

- Jakie to guziki?

- Takie zwyczajne, od spodni.

- Żadnego notesu, notatek?

- Nic z tych rzeczy. Ani notesu, ani notatek, ani pugilaresu.

Garnitur bardzo przyzwoity, koszula i krawat w najlepszym

gatunku i buty pierwsza klasa, chyba zagraniczne.

- Tak. Chyba zagraniczne - pokiwał głową Kozera.

-Wszystko to dokładnie sprawdzimy. Tu obok, na tej leśnej

drodze, zauważyłem trochę gliny. Ślady bieżnika są dosyć

wyraźne. Trzeba zrobić odlewy. I jeszcze jedna sprawa. Można

by porobić zdjęcia denata. Dalibyśmy je do prasy i telewizji.

Może ktoś by go poznał.

Sierżant skrzywił się.

- Wątpię, obywatelu poruczniku, żeby to coś dało.

Zmieniony. Jednak już tu jakiś czas leży, a cieplutko.

W zimie to co innego. Ciekawe, kto go tak załatwił.

- Ba. Ja także chciałbym to wiedzieć - uśmiechnął się

Kozera. - Lekarz twierdzi, że prawdopodobnie morderca użył

krawieckich nożyc. Zdaje się, że będziemy musieli rozejrzeć się

wśród krawców.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: