Proces ekshumacji i identyfikacji ofiar wojny na terenie.pdf

ARCH. MED. SĄD. KRYM., 2009, LIX, 225-231 PRACE POGLĄDOWE

Eva Elvira Klonowski 1 , Ireneusz Sołtyszewski 2

Proces ekshumacji i identyfikacji ofiar wojny na terenie

bośni i Hercegowiny w latach 1992-1995*

Process of exhumation and identification of victims of the 1992-1995

war in the territory of Bosnia and Herzegovina

1 Z Instytutu ds. Osób Zaginionych, Sarajewo, bośnia i Hercegowina

Kolegium Dyrektorów: M. bogdanić, M. Jurišić, A. Mašowić

2 Z Zakładu Kryminalistyki i Medycyny Sądowej UWM w Olsztynie

Kierownik: prof. dr hab. b. Młodziejowski

W wyniku wojny na terenie bośni i Hercegowiny w la-

tach 1992-1995 na listach osób zaginionych znalazło

się około 30 000 nazwisk. Walki i czystki etniczne

miały miejsce na terenie całego kraju, co skutkowa-

ło tym, że ciała osób zabitych lub zamordowanych

były zakopywane w różnych, często przypadkowych,

niemniej jednak dobrze ukrytych miejscach, wrzu-

cane do głębokich naturalnych jam, studni i rzek,

palone we własnych domostwach lub pozostawiane

na miejscu zabójstwa – polach, łąkach i lasach.

W związku z powyższym kluczowe znaczenie ma

pozyskanie informacji o miejscu potencjalnego grobu

lub grobów co umożliwia ich prawidłową lokalizację.

Do końca 2008 roku ekshumowano ponad 20 000

ofiar. Niestety większość z nich przedstawia tylko

fragmenty szkieletów, połamane kości lub ich drobne

odłamki. W tej sytuacji tylko zakrojone na szeroką

skalę badania DNA pozwolą w przyszłości odpowie-

dzieć na to pytanie ile osób kryje się pod tą liczbą.

Przypuszcza się, że proces identyfikacji zostanie

zakończony do 2015 roku.

septic tanks and caves, or simply left unburied in

fields, meadows and forests. Therefore, it is essential

to obtain information about the potential grave or

graves, which allows their proper location. More

than 20 000 victims were exhumed to the end of

2008. Unfortunately, majority of remains recovered

from secondary graves represents either incomplete

skeletons, not associated bones or bone fragments.

In this situation, only a large-scale DNA testing, in

the future, will answer for question how many people

are victims of that war. It is predicted that process of

exhumation and identification will be finished until

2015 year.

Słowa kluczowe: ekshumacje, identyfikacje

ofiar wojny. bośnia i Hercegowina

Key words: exhumation, identification, vic-

tims of the war, bosnia and Herzegovina

WSTĘP

Na terenie bośni i Hercegowiny, w wyniku

trwającej od kwietnia 1992 roku do listopada

1995 roku wojny domowej, zginęło ogółem 100

000 osób [1]. Z tej liczby ponad 30 000 nazwisk

znalazło się na listach osób zaginionych sporzą-

dzonych przez trzy państwowe komisje do spraw

poszukiwania osób zaginionych – bośniacką,

chorwacką i serbską. Taka organizacja poszuki-

Three and half years of war in bosnia-Herzegovina in

1992-1995 took lives of thousands of people. About

30 000 of them were accounted for and reported as

missing. Fighting and ethnic cleansing took place

throughout the country. In consequence bodies of

killed persons were buried in endless number of

clandestine mass graves, dumped into rivers, wells,

* Autorzy pracy dedykują ją Prof. dr hab. med. Jerzemu Janicy.

226 Nr 3

Eva Elvira Klonowski

wań wynikała z ustaleń traktatu pokojowego za-

wartego w listopadzie 1995 roku w Dayton (USA)

i związanego z tym podziału administracyjnego

bośni i Hercegowiny na Federację bośni i Her-

cegowiny (bośniacy i Chorwaci) oraz Republikę

Serbską. Na liście opracowanej przez bośniacką

Państwową Komisję do Poszukiwania Zaginio-

nych Osób w bośni i Hercegowinie znalazło się

ostatecznie 27 734 nazwiska. Państwowa Komi-

sja Republiki Serbskiej do Wymiany Więźniów

Wojennych i Poszukiwania Zaginionych Osób

sporządziła listę około 3500 osób, a biuro do

Wymiany Więźniów i Zaginionych Osób Chor-

wackiej Strony Federacji bośni i Hercegowiny

umieściło na swoich listach 869 osób, które

zaginęły w trakcie tego konfliktu [2].

przy wydobywaniu i badaniu szczątków ludz-

kich. badania DNA też są finansowane przez

ICMP z międzynarodowch donacji, a ich wyniki

są od 2003 roku podstawowym narzędziem

w identyfikacji osób zaginionych.

EKSHUMACJA

W procedurze ekshumacji udział biorą:

specjaliści medycyny sądowej, antropolodzy

i archeolodzy sądowi, inspektorzy i technicy

policji kryminalnej oraz pracownicy Instytutu

ds. Osób Zaginionych (dawniej członkowie

poszczególnych komisji) pod nadzorem przed-

stawiciela lokalnej prokuratury. Do odkopywania

grobów, transportu, a następnie przechowywa-

nia szczątków ludzkich są zatrudniane lokalne

przedsiębiorstwa pogrzebowe. Sezon ekshuma-

cyjny w bośni i Hercegowinie nie jest określony

przepisami prawa i jest uzależniony jedynie od

pory roku. W bośni, posiadającej klimat konty-

nentalny, trwa on od wiosny do późnej jesieni.

W Hercegowinie, gdzie nie ma mrozów i rzadko

pada śnieg ekshumacje można prowadzić cały

rok.

Pierwszym etapem jest ustalenie dokładnej

lokalizacji grobu/grobów, a zbieraniem informa-

cji i ich sprawdzaniem zajmują się pracownicy

Instytutu ds. Osób Zaginionych. Informacje

dostarczane są najczęściej przez osoby, które

albo same przeżyły egzekucję, albo widziały ją

z ukrycia. Rzadziej informatorami są ci, którzy

uczestniczyli w zbieraniu, przewożeniu lub zako-

pywaniu zwłok. Czasami informacja dostarczana

jest przez kogoś, kto dowiedział się o istnieniu

grobu od osoby biorącej udział w egzekucji albo

od kogoś, kto zupełnie przypadkowo natknął

się na źle ukryty grób. Najrzadziej informacje

przekazują sami oprawcy pod wpływem wy-

rzutów sumienia lub w obawie przed surowym

wyrokiem.

Należy podkreślić, że kluczowe znaczenie ma

uzyskanie w miarę dokładnej informacji na temat

istnienia grobu/grobów, bowiem poszukiwanie

„na ślepo” kończy się z reguły niepowodzeniem.

Wynika to z wielu przyczyn. bośnia i Hercego-

wina jest krajem górzystym, pokrytym lasami,

z wieloma naturalnymi rozpadlinami, pieczarami,

i jaskiniami. Walki i czystki etniczne miały miej-

sce na terenie całego kraju (pow. 51 129 km 2 ),

co skutkowało tym, że ciała osób zabitych lub

zamordowanych były zakopywane w różnych,

często przypadkowych, niemniej jednak dobrze

ukrytych miejscach, wrzucane do głębokich

naturalnych jam, studni i rzek, palone we włas-

ORGANIZACJA POSZUKIWAń

OSób ZAGINIONYCH

Proces ekshumacji i identyfikacji osób za-

ginionych, prowadzony na terenie bośni i Her-

cegowiny, jest przedsięwzięciem unikalnym na

skalę światową, ponieważ od samego począt-

ku odbywał się pod pełną kontrolą lokalnych

komisji ds. poszukiwania osób zaginionych

przy współpracy organów ścigania i wymiaru

sprawiedliwości. Głównym zadaniem komisji

było zbieranie informacji o zaginionych osobach

i miejscach gdzie znajdują się groby, a także

sprawdzanie wskazanych miejsc w czasie tak

zwanych „przedwizyt ” . O ile uzyskane informa-

cje zostały potwierdzone w terenie istnieniem

grobów, wówczas komisje (obecnie role te

przejął Instytut ds. Osób Zaginionych) koordy-

nowały ekshumacje prowadzone pod nadzorem

lokalnych władz.

Do 2007 roku ekshumacje, badanie szcząt-

ków ludzkich, identyfikacja i pogrzeby finanso-

wane były wspólnie przez bośniaków i Chor-

watów oraz oddzielnie przez Serbów. Od 2008

roku wszystkie zobowiązania finansowe w tym

zakresie przejął na siebie rząd bośni i Herce-

gowiny.

Należy podkreślić, że od 1998 roku Między-

narodowa Komisja do ds. Poszukiwania Zagi-

nionych (International Commission on Missing

Persons, ICMP) wspierała finansowo lokalne

komisje oraz dostarczała niezbędny sprzęt i ma-

teriały potrzebne do ekshumacji i badania wydo-

bytych szczątków ludzkich. Z uwagi na fakt, że

bośnia i Hercegowina nie ma swoich własnych

specjalistów od 2001 roku Komisja angażuje

również antropologów i archeologów sądowych,

którzy pomagają w otwieraniu grobów i asystują

Nr 3 227

nych domostwach lub pozostawiane na miejscu

zabójstwa – polach, łąkach i lasach.

Klasyczne metody poszukiwań, takie jak

obserwowanie zmian w wegetacji czy ukształ-

towaniu terenu, nie dają zwykle pozytywnych

rezultatów. Wykorzystanie specjalnie tresowa-

nych psów ( cadaver dogs) , georadaru, sond czy

wykrywacza metalu jest pomocne w ustaleniu,

tzw. mikrolokacji, co dzieje się dopiero po tym

jak się uzyska konkretną informację o istnieniu

grobu. Georadar lub sonda przydatne są rów-

nież do ustalenia głębokości warstwy ziemi przy-

krywającej zwłoki, szczególnie w odniesieniu do

kilkuletnich grobów. Niestety georadar zawodzi

przy poszukiwaniu grobów położonych np. na

nierównym podłożu, na zboczach gór, brzegach

rzek albo w terenie zalesionym. bezpośrednio

po zakończeniu działań wojennych , do bada-

nia głębokości grobów zawierających świeżo

rozkładające się zwłoki przydatna była sonda.

W przypadku, kiedy ziemia pobrana przez sondę

znajdowała się bezpośrednio nad rozkładający-

mi się zwłokami ludzkimi, wówczas wyczuwało

się charakterystyczny zapach wskazujący na

obecność grobu . W lokalizacji grobów ofiar lu-

dobójstwa popełnionego przez wojska Republiki

Serbskiej na mieszkańcach Srebrenicy, w lipcu

1995 roku, wykorzystano zdjęcia satelitarne, wy-

konane w czasie egzekucji, zakopywania zwłok

i bezpośrednio po ich zakopaniu.

Groby (zawierające zwłoki jednej lub kilku

osób) odkopuje się najczęściej ręcznie. Podob-

nie w przypadku grobów położonych w trudno

dostępnym terenie. Masowe groby, zawierające

szczątki od kilkunastu do kilkuset osób, odkopy-

wane są za pomocą koparek. W zależności od

głębokości warstwy ziemi pokrywającej zakopa-

ne zwłoki, na początku używa się dużej koparki

służącej do ściągnięcia powierzchniowego zwa-

łu ziemi i do ustalenia granic grobu. Po dojściu

do pierwszych śladów istnienia grobu używa

się już tylko małej koparki, która powoli i syste-

matycznie „zeskrobuje” cienkie warstwy ziemi,

zabezpieczając w ten sposob przed uszkodze-

niem zakopane ciała/szczątki. Optymalna sy-

tuacja jest wtedy, gdy pracę koparki nadzoruje

archeolog sądowy. Od momentu, gdy koparka

natrafi na pierwsze zwłoki/szczątki do akcji

wkracza zespół ekshumacyjny i pomagający

im robotnicy (rycina 1). Odkryte i oczyszczone

z ziemi szczątki są numerowane i fotografowane

in situ, a następnie wkładane do oznaczonej

tym samym numerem torby na zwłoki (tzw.

body bag ) i wydobywane z grobu. Zawartość

torby jest ponownie fotografowana, po czym

torba jest zamykana i umieszczana w środku

transportu. Każdego dnia, po zakończeniu prac

ekshumacyjnych, grób i jego zawartość jest foto-

grafowana, a następnie grób przykrywa się folią

ochronną. W trakcie prac grób zabezpieczany

jest przez lokalną policję (także w nocy i dni

wolne od pracy). Po ostatecznym zakończeniu

ekshumacji dno grobu jest jeszcze raz starannie

przeszukiwane, sfotografowane i grób jest zasy-

pywany ziemią wcześniej z niego wydobytą.

Ryc. 1. Teren ekshumacji grobu CRNI VRH koło

Zwornika (wschodnia bośnia).

Fig. 1. Exhumation site in CRNI VRH near Zwornik

(east bosnia).

bADANIE ANTROPOLOGICZNE

I MEDYCZNO-SĄDOWE

W zależności od rejonu gdzie odbywają się

ekshumacje, wydobyte szczątki ludzkie przecho-

wywane są w mniej lub bardziej dostosowanych

do tego celu pomieszczeniach cmentarnych

(Mostar, Visoko, Tuzla), a także pomieszcze-

niach pofabrycznych lub magazynach np. San-

ski Most (rycina 2), czy nawet w kontenerach

(Odžak). Jedynie szczątki 8000 zamordowanych

mężczyzn i chłopców mieszkańców Srebrenicy

przechowywane są w specjalnie do tego celu

wybudowanym budynku-chłodni znajdującym

się w Tuzli.

Przed badaniem antropologicznym kości

muszą być dokładnie umyte i wysuszone. Opty-

malną metodą jest mycie, tak kości jak i odzieży,

wodą pod ciśnieniem przy użyciu maszyn Kär-

cher. Kości umieszczane są w specjalnie skon-

struowanym pojemniku z drucianej siatki, która

umożliwia przepuszczanie silnego strumienia

wody i zapobiega jednocześnie wypadaniu ko-

ści na zewnątrz. W zależności od miejsca gdzie

szczątki ludzkie są przechowywane, umyte kości

OFIARY WOJNY 1992-1995 W bOśNI I HERCEGOWINIE

228 Nr 3

albo rozkładane są luźno na dużych arkuszach

papieru pakowego (np. Sanski Most), albo pa-

kowane do plastikowych siatkowych worków

i pozostawiane do wysuszenia. W Mostarze,

położonym w południowo-zachodniej części

kraju, gdzie w lecie temperatury przekraczają

40 0 C, umyte kości rozkładane są najczęściej na

torbach na świeżym powietrzu, gdzie wysychają

w ciągu kilkunastu minut.

potylicznej – guzowatość potyliczna zewnętrzna

i kresy karkowe; kościach skroniowych-wyrostek

sutkowy; i na żuchwie – wcięcie tylnego brzegu

gałęzi [7, 8].

Do oszacowania wieku badanych szczątków

kostnych używa się standardów wiekowych

opracowanych dla następujących kości:

• obojczyki – zrastanie mostkowego końca

[7, 9],

• żebra – zmiany wiekowe w obrębie most-

kowego końca [10, 11],

• trzony kręgów piersiowych i lędźwiowych

– zmiany w obrębie trzonów kręgowych

[12, 13],

• kości łonowe – zmiany wiekowe powierzch-

ni spojeniowej [11, 14, 15, 16],

• kości miedniczne – zmiany wiekowe po-

wierzchni uchowatej [17],

• zęby jednokorzeniowe (siekacze i kły)

– transparentność korzenia [18, 19].

Metodę oceny wieku na podstawie zrastania

się szwów czaszkowych [20, 21] stosuje się

w sytuacjach, gdy przypadek przedstawia sama

czaszka nieposiadająca uzębienia. W przypadku

badania kości młodych osób stosuje się meto-

dy oceny wieku zrastania nasad kości długich,

zrastania pozostałych kości i wyrzynania zębów

[9, 12, 22, 23, 24]. Do zapisu stanu uzębienia

używa się standardowych kodów odontolo-

gicznych opracowanych w 2002 roku przez

Interpol na potrzeby identyfikacji ofiar katastrof

masowych.

Wysokość ciała oblicza się na podstawie

pomiarów kości długich – udowej i piszczelo-

wej, a w przypadku ich braku strzałkowej lub

ramieniowej, korzystając z odpowiednich stan-

dardów [25, 26, 27]. Od 2006 roku do oceny

wieku i obliczania wysokości ciała stosuje się

standardy zweryfikowane dla populacji bośni

i Hercegowiny [9, 11, 16, 28].

W czasie badania szczątków wydobytych

z masowych pierwotnych grobów stosunko-

wo często istnieje potrzeba przeprowadzenia

procesu reasocjacji, czyli uzupełnienia niekom-

pletnych szkieletów brakującymi elementami

kostnymi, które w czasie ekshumacji zostały

wydobyte osobno albo z innymi przypadkami

[29, 30]. Połamane kości uzupełniane są braku-

jącymi fragmentami a rozbite czaszki zlepiane

w całość.

Należy podkreślić, że w wielu przypadkach

ustalenie przyczyny zgonu i sposobu w jaki

śmierć nastąpiła ( cause and manner of death )

jest bardzo trudne lub wręcz niemożliwe. Więk-

szość ekshumowanych było ofiarami czystek

Ryc. 2. Magazyn w Sanski Most: szczątki wydobyte

z jaskini Jama Lisac.

Fig. 2. A warehouse in Sanski Most: remains recovered

from the Jama Lisac cave.

Wysuszone kości (reprezentujące każdy

przypadek) układane są w położeniu anato-

micznym i poddawane szczegółowym bada-

niom antropologicznym. Pierwszym etapem

jest inwentaryzacja oryginalnego „ status quo ”

szczątków reprezentujących każdy przypadek,

korzystając ze schematów szkieletu ludzkiego.

brakujące kości zaznacza się kolorem czerwo-

nym. Na schematach zaznacza się wszystkie

uszkodzenia i złamania kości, także pobrane

próbki kości i zębów. O ile badany przypadek

zawiera dodatkowe elementy kostne nieprzypa-

dające jednemu osobnikowi, wówczas elementy

te opisuje się na osobnym schemacie i wyłącza

z przypadku, umieszczając je w osobnym worku

oznaczonym tym samym numerem, ale z dodat-

kiem liter „ Ex ” (od słowa „extra” – dodatkowe).

Następnym etapem jest ustalenie tzw. profilu

biologicznego badanych szczątków. Ustalenie

płci odbywa się na podstawie ukształtowania

łuku łonowego i wielkości wcięcia kulszowego

większego na kościach miednicy oraz pomiaru

przekroju główki w kości ramiennej i udowej [3,

4, 5, 6]. W przypadku samej czaszki bierze się

pod uwagę ukształtowanie i wielkość elemen-

tów kostnych: na kości czołowej – brzeg nad-

oczodołowy, łuki brwiowe, guzy czołowe; kości

Eva Elvira Klonowski

Nr 3 229

OFIARY WOJNY 1992-1995 W bOśNI I HERCEGOWINIE

etnicznych, które zabijano en mass, a następnie

zakopywano w masowych grobach, wrzucano

do głębokich jaskiń lub innych niedostępnych

miejsc, jak również palono (rycina 3). Dlatego

uszkodzenia występujące na kościach mają

często charakter mechaniczny ( post mortem)

co w istotny sposób utrudnia wydanie opinii

sądowo-lekarskiej . Na przykład badanie szcząt-

ków ekshumowanych z miejsca Jakarina Kosa

przedstawiających minimum 298 osób wykazało

uszkodzenia postrzałowe tylko w 38,9% [31].

Z kolei w trakcie badań szczątków 744 kosow-

skich Albańczyków ekshumowanych z maso-

wych grobów w Serbii stwierdzono, że w 32%

przypadków brak jest możliwości ustalenia

przyczyny zgonu [32].

ny uzyskany w wyniku przeprowadzonych badań

antropologicznych był zgodny z informacjami

podanymi przez rodzinę, wówczas dokument

o identyfikacji podpisywany był przez rodzinę

i przedstawiciela policji. Niestety, wraz ze wzro-

stem liczby ekshumowanych ofiar, a szczególnie

w obliczu wykopywania niekompletnych szcząt-

ków kostnych z wtórnych grobów masowych,

zaczęła rosnąć liczba niezidentyfikowanych lub

niemożliwych do zidentyfikowania szczątków

ludzkich. Do końca 2002 roku wspólna bośnia-

cko-chorwacka komisja ekshumowała z 250

masowych grobów i kilkuset pojedynczych

szczątki 14 598 osób, z czego zidentyfikowano

tylko 8000. Komisja serbska w tym czasie ziden-

tyfikowała 1350 osób spośród 2400 ekshumo-

wanych [33]. W 2000 roku ICMP zdecydowało

się na finansowanie programu identyfikacji przy

pomocy badania DNA. Program ten polega na

porównaniu profili DNA uzyskanych w czasie

badania kości i zębów pobranych z ekshumowa-

nych szczątków ludzkich z profilami uzyskanymi

z krwi pobranej od rodzin poszukujących swoich

bliskich. Wdrożenie programu trwało ponad dwa

lata. W tym czasie ICMP przeszkoliło niezbędny

personel, otwarto 5 ośrodków, w których rodziny

zaginionych mogły oddać krew. W Tuzli utworzo-

no centrum do przyjmowania, archiwizowania

i przechowywania próbek (kości, zębów i krwi).

Proces analizy DNA rozdzielono w ten sposób,

że w Sarajevie uruchomiono laboratorium do

analizy DNA z kości i zębów, a w Tuzli do ana-

lizy krwi. Opracowano też specjalny program

komputerowy do porównywania analizowanego

DNA. Pierwsza próbna identyfikacja na podsta-

wie analizy DNA została oficjalnie przedstawio-

na w listopadzie 2001 roku. Kolejnym etapem

było uzyskanie przez laboratoria certyfikatu

akredytacji. Zakończenie wdrażania programu

pozwoliło na rutynowe wykonywanie identyfi-

kacji ofiar wojny na podstawie analizy DNA. Do

maja 2009 roku na terenie bośni i Hercegowiny

zebrano ogółem 68 786 próbek krwi pobranych

od najbliższych członków rodzin poszukujących

23 170 swoich bliskich. W Centrum w Tuzli zgro-

madzono ogółem 31 300 próbek pobranych

w trakcie ekshumacji. Na podstawie analizy

DNA ustalono, że próbki te pochodzą od 12

025 osób [34].

Ryc. 3. Grób ze szczątkami 2 osób spalonych w po-

bliżu Foca (południowo-wschodnia bośnia).

Fig. 3. A grave with the remains of two individuals

burned near Foca (south-east bosnia).

Końcowym etapem badania post mortem

jest pobieranie próbek kości i/lub zębów do

analizy DNA. Procedura pobierania próbek

odbywa się na podstawie wytycznych ICMP.

W przypadku kompletnego szkieletu zalecane

jest pobranie pary zdrowych zębów trzonowych.

W przypadku, kiedy nie jest zachowana więź

pomiędzy czaszką i resztą szkieletu konieczne

jest pobranie dwóch próbek: jedną z czaszki

(zęby trzonowe) i drugą z kości udowej.

IDENTYFIKACJA

W latach 1995-2002 identyfikacje były prze-

prowadzane w tradycyjny i jedyny wówczas

możliwy sposób, polegający na rozpoznawaniu

przez rodziny zaginionych osób odzieży i przed-

miotów znalezionych przy ekshumowanych

szczątkach. W przypadku, kiedy profil biologicz-

PODSUMOWANIE

Do końca 2008 roku, czyli w ciągu 13 lat od

zakończenia wojny, na terenie bośni i Hercego-

winy ekshumowano ponad 20 000 ofiar. Niestety,

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: