Cyfrówka z lustrzaną zastawką.pdf

Cyfrówka z lustrzaną zastawką

Fotografowanie popularną cyfrówką jest łatwe, przyjemne i na ogół daje niezłe efekty.

Mimo to zdarzają się sytuacje, gdy aparat kompaktowy zawodzi. Jak? Na ogół

spóźniając się z wykonaniem fotografii. Niezawodna pod tym względem jest lustrzanka,

nawet taka, która nie kosztuje majątku - najtańszy model kupisz już za niewiele ponad

dwa tysiące złotych.

Wielu z nas, wybierając cyfrowy aparat fotograficzny, zastanawia się nad niedrogą

lustrzanką. Myślimy o tym zwłaszcza wówczas, gdy po raz kolejny tracimy świetną

sytuację zdjęciową tylko dlatego, że spóźnialski kompakt nie zdążył jej zarejestrować.

Podstawową zaletą aparatu z lustrem jest sprawność systemu ustawiania ostrości, który

pozwala bardzo szybko wykonać zdjęcia. Aparaty kompaktowe, choć coraz lepsze, nie

mają na razie szans na dorównanie lustrzankom pod względem czasu reakcji na

polecenia użytkownika. Ponadto te szczególne i modne ostatnio cyfrówki umożliwiają

wymianę optyki, co pozwala na rozbudowę aparatu i przystosowanie go do różnych

potrzeb (inne obiektywy nadają się do zdjęć przyrodniczych, inne do makro, a jeszcze

inne do portretów czy zdjęć architektury). Ze względu na zastosowanie matryc o

znacznie większej powierzchni niż w aparatach kompaktowych, zdjęcia wykonane

lustrzanką są często lepsze. Różnicę odczuwa się głównie po ustawieniu większej

czułości - zdjęcia zarejestrowane z ISO 400, a nawet ISO 800 są akceptowalne pod

względem poziomu szumów.

Czy jednak aparat SLR (Single Lens Reflex Camera) jest jedynie słusznym

rozwiązaniem, czy ma też jakieś wady? Nie ma jedynie słusznych rozwiązań i nie ma

urządzeń bez wad. W SLR dominują zalety, ale cyfrowa

lustrzanka jest spora i ciężka. To może przeszkadzać, zwłaszcza

gdy dużo podróżujesz. W dodatku trzeba nosić równie ciężkie

dodatkowe obiektywy lub inne akcesoria, np. osobną lampę

błyskową. Wymiary i waga nie we wszystkim będą jednak

przeszkadzać - ciężki korpus aparatu dzięki swojej masie

niweluje drgania urządzenia, zwiększając szanse na wykonanie

nieporuszonego zdjęcia przy średnim lub długim czasie

naświetlania. W lustrzance jest co niwelować - umieszczone wewnątrz systemu lustro

(patrz przekrój aparatu na ilustracji) podczas wykonywania zdjęcia przemieszcza się i

powoduje spore drgania. Aparat kompaktowy, który nie musi opuszczać i podnosić

żadnych elementów podczas fotografowania, pozwala na wykonanie nieporuszonego

zdjęcia przy dłuższym czasie naświetlania.

Parametry techniczne i wyniki

testów

Przekrój cyfrowej lustrzanki dobrze ilustruje zasadę jej działania.

1. Wymienny obiektyw aparatu SLR.

2. Ruchome lustro. Gdy kadrujemy, znajduje się między obiektywem (1) a migawką (7) i

matrycą (6) CCD lub CMOS. Odbija wpadający do obiektywu

obraz, który następnie wyświetla się na zmatowionej szybce -

"matówce" (3).

Aby był widoczny w wizjerze, trzeba go przenieść na płaszczyznę

prostopadłą do matówki. Służy do tego system zwierciadeł (4) lub

stosowany w droższych modelach pryzmat pentagonalny, dzięki

któremu obraz jest przekierowywany do wizjera (5). Gdy

wykonujesz zdjęcie, lustro podnosi się do góry, odsłaniając przestrzeń między

obiektywem a migawką, która otwiera się, dopuszczając światło na powierzchnię matrycy

(a w analogowych modelach - światłoczułego filmu).

Lustrzanka w zasięgu możliwości

Pierwsze cyfrówki, które na rynku pojawiły się na początku

lat dziewięćdziesiątych to aparaty kompaktowe (za

pierwszy uznawany jest Logitech Foto-Man z 1990 roku).

Niedługo po rynkowym debiucie cyfrowych kompaktów

producenci zaoferowali także cyfrowe lustrzanki (Kodak

DSC-100, pokazany na kolońskich targach Photokina w

1990 roku). Pod względem osiągów bił na głowę

kompaktową zabawkę proponowaną przez potentata

komputerowych akcesoriów. Niestety, jego cena (ok. 25

000 euro) była zbyt dużą przeszkodą dla większości

potencjalnych nabywców, aby cyfrowa lustrzanka miała

szansę się upowszechnić. Na zaporową cenę "chorowało"

także wiele później wprowadzanych modeli lustrzanek

cyfrowych. Sytuacja zmieniła się dopiero pod koniec lat

dziewięćdziesiątych, gdy na cyfrowe "lustro" z wymienną

optyką stać już było fotoreporterów nie tylko z czołowych

światowych agencji, ale także pracujących dla mniej

zamożnych wydawnictw. Wprowadzony na rynek w 2000

roku Canon EOS D30, wyposażony w matrycę CMOS,

kosztował już "tylko" 3250 euro. Kilkanaście tysięcy złotych

za cyfrową lustrzankę, podczas gdy amatorskie kompakty

kosztowały około 6 tysięcy, nie wyglądało już tak źle - na

cyfrowe lustro pozwalali sobie nawet zamożni hobbyści.

Sytuacja zmieniła się we wrześniu 2003 roku, kiedy to

Canon wprowadził pierwszy "tani" model - EOS 300D. Ten

cieszący się do dziś ogromną popularnością aparat był

Samsung GX-1L - to pierwsza

lustrzanka firmowana przez

Samsunga. Aparat nie różni się

prawie niczym od taniej

lustrzanki Pentaksa, z którym

koreański producent zamierza

współpracować przy tworzeniu

własnego systemu SLR.

pierwszą cyfrową lustrzanką dostępną dla fotoamatora - jego cena wraz z obiektywem w

momencie wprowadzania na rynek nieznacznie przekraczała 4 tysiące złotych. Obecnie

jest już wielu producentów tanich aparatów tego typu i jesteśmy świadkami wojny

cenowej.

Walka o klienta

Producenci dostrzegli w tym asortymencie bardzo duży potencjał - co roku pojawia się

kilka nowych tanich modeli SLR. Do obecnych już na tym rynku Canona, Nikona,

Olympusa, Pentaksa dołączają firmy spoza branży. Cyfrową lustrzanką może pochwalić

się Samsung, kilka tygodni temu zadebiutowało Sony, a niebawem pojawi się model

Panasonica. Giganci branży elektronicznej nie zaryzykowali tworzenia własnego systemu

SLR. Samsung związał swoje produkty z Pentaksem, Sony, przejmując fabryki Minolty,

kontynuuje linię cyfrowych Dynaksów, Panasonic nawiązał współpracę z Olympusem i

niebawem zaoferuje cyfrowy korpus do systemu 4/3. Powodem takich mariaży nie jest

chyba technologia - każdy z wymienionych koncernów branży RTV zapewne mógłby

opracować własny system. Najbardziej liczą się - moim zdaniem - miliony już

sprzedanych obiektywów. Dużo łatwiej sprzedać cyfrowy korpus lustrzanki użytkownikowi

mającemu już kolekcję szkieł, które zgromadził do lustrzanki analogowej (idąc tym

tropem, nieco trudniej będzie znaleźć nabywcę Panasonicowi, wykorzystującemu nowy,

bo wprowadzony w 2003 roku system optyki Olympusa).

Bój o klienta zapowiada się bardzo interesująco, czego dowodzą ceny, które w

porównaniu z pierwszymi cyfrowymi aparatami SLR są zadziwiająco niskie i zrównały się

z cenami lepszych kompaktów. Jest o co się bić - każdy nowy klient to potencjalny

nabywca kolejnych elementów systemu, zwłaszcza optyki, która często kosztuje więcej

niż sam korpus.

Siedem tanich luster

Do redakcji trafiło siedem tanich lustrzanek, kosztujących

wraz z obiektywami od 2300 do 3750 złotych i

reprezentujących prawie wszystkie marki. Zabrakło jedynie

Pentaksa i niedostępnej jeszcze na rynku nowości

Panasonica. W teście wykorzystywaliśmy tzw. optykę

kitową, czyli obiektywy dostarczane z lustrzankami w

zestawie. Na ogół nie są wysokiej jakości - użytkownik

kupujący korpus wraz z obiektywem godzi się na

kompromis między jakością optyki a ceną (w zestawie

optyka jest na ogół tańsza niż kupowana osobno). Takie

rozwiązanie jest dobre dla początkujących, ale mając

dobre obiektywy, warto rozważyć zakup korpusu bez

wspomnianej "kitowej" optyki.

Pierwsza cyfrowa lustrzanka

Sony - Alpha 100. Aparat

zbudowany na podstawie

Koniki Minolty 5D.

Ponieważ w testach wykorzystaliśmy obiektywy z zestawów, wyniki mogą być niższe od

tych, które uzyskalibyśmy, stosując optykę profesjonalną. Największym poszkodowanym

wydaje się aparat Canona, którego "kitowy" obiektyw EF-S 18-55 1:3,5-5,6 nie uchodzi

za demona jakości, mówiąc oględnie.

Udany debiut

Na początku tego roku nastąpiło coś, czego mało kto się spodziewał: Konica Minolta

ogłosiła zakończenie produkcji aparatów. Jednakże dział fotograficzny japońskiej firmy

nie został zlikwidowany, a w znacznej części przejęty przez Sony. I jak się okazuje -

sądząc chociażby po wynikach tego rankingu - koncern nie zrobił złego interesu. Cyfrowe

lustrzanki Minolty, oznaczane dotąd jako Dynax, zyskały nową elektronikę, a w

szczególności nową matrycę (brak matryc o wysokiej rozdzielczości był jedną z przyczyn

wolnego rozwoju systemu Dynax). Sony, czołowy producent elementów CCD,

wyposażyło swój pierwszy model lustrzanki, Alphę 100, w przetwornik najdokładniejszy w

tej klasie aparatów - matrycę o rozdzielczości 10 milionów pikseli! Na podstawie aparatu

Konica Minolta Dynax 5D powstał aparat oferujący dużą rozdzielczość, pasujący do kilku

milionów sprzedanych obiektywów Minolty oraz dysponujący unikatowym systemem

stabilizacji matrycy Anti-Shake (obecna nazwa to Super Steady Shot). System jest

wbudowany w korpus, a nie jak u konkurencji w obiektyw, dzięki czemu będzie działał

prawie z każdym, nawet tanim obiektywem (więcej o systemach stabilizacji przeczytasz

w PCWK z listopada 2005 roku).

Budową korpusu Alpha 100 niewiele różni się od pierwowzoru. Sony dokonało tylko

stosunkowo niewielkiego tuningu, który ma mały wpływ na wygodę fotografowania.

Aparat dobrze leży w ręku, bo zastosowano spory i dobrze wyprofilowany uchwyt (dla

praworęcznych). Podobnie jak Minoltą 5D, Alphą można wygodnie sterować, nie

zagłębiając się w menu. Do podstawowych ustawień służą dwa duże koła trybów -

umieszczone po prawej stronie służy do zmiany trybów

naświetlania (m.in. wybór preselekcji oraz programów

tematycznych), a drugie pozwala na szybkie ustawienie czułości,

balansu bieli czy metody pomiaru światła. Lustrzanka Sony,

podobnie jak jej poprzednik, ma tylko jeden wyświetlacz LCD -

pełni on funkcję zarówno ekranu do podglądu wykonanych zdjęć,

jak i monitora wyświetlającego aktualne ustawienia cyfrówki. To

wbrew pozorom wygodne rozwiązanie - kontrola parametrów jest

w zasięgu wzroku zaraz po odsunięciu oka od wizjera. Na

wygodę obsługi ma również wpływ system automatycznego włączania i wyłączania LCD,

który reaguje na zbliżenie i oddalenie oka od wizjera. W porównaniu z modelem Dynax

5D, aparat dysponuje znacznie lepszym wyświetlaczem, który składa się nie ze 115, a

230 tysięcy punktów (to ważna zmiana - niedostateczna rozdzielczość dużego

wyświetlacza w modelu Minolty kłuła w oczy). Przeciwnicy łączenia funkcji dużego i

Odchylany panel LCD w

Olympusie E 330. Aparat może

na bieżąco wyświetlać podgląd

kadru.

dodatkowego wyświetlacza zwracają uwagę na zwiększoną energochłonność. Podobne

rozwiązanie - tylko jeden wyświetlacz - zastosował w tanich lustrzankach również

Olympus.

Pod względem jakości zdjęć oraz wydajności (liczba fotografii

zarejestrowanych w danym czasie) aparat spisał się wyjątkowo

dobrze, a nawet powyżej naszych oczekiwań, bo nie

spodziewaliśmy się, że debiutant dorówna wieloletnim liderom.

Atutem Alphy jest nie tylko dopracowana przez Minoltę

ergonomia, ale także sprawna elektronika, która pozwala szybko

zapisać wiele zdjęć. W teście sprawdzaliśmy sprawność trybu

fotografii seryjnej, zmuszając aparaty do zapisania jak

największej liczby zdjęć w ciągu 30 sekund. Próbę najlepiej

przeszedł właśnie model Sony, wykonując aż 78 zdjęć w

najlepszej jakości JPEG. Drugie miejsce przypadło Nikonowi D70s, który okazał się

słabszy aż o 15 klatek.

Aparat bardzo dobrze oceniliśmy pod względem ostrości zdjęć - ze względu na

najdokładniejszą matrycę Alpha nie miała sobie równych w odwzorowywaniu

najmniejszych szczegółów tablicy ostrości. Wygląda na to, że obiektyw dodawany w

zestawie ma niezłe możliwości (zarówno pod względem ostrości obrazu, jak i niskiej

dystorsji przy szerokim kącie). Więcej będziemy mogli o nim powiedzieć dopiero wtedy,

gdy pojawi się w tej klasie lustrzanek więcej dziesięciomegówek, co umożliwi

konfrontację w miarę równych sobie rywali. Pod względem dynamiki obrazu aparat spisał

się dobrze, choć nie rewelacyjnie, podobnie jak inne modele tego rankingu - dobrze

zarejestrował najjaśniejsze szczegóły obrazu, słabiej detale w cieniach.

Alpha 100 ma tendencje do mocnego zazieleniania tych partii obrazu, które znajdują się

w głębokim cieniu. Konstruktorzy powinni dopracować odporność na szumy. W tej próbie

aparat spisywał się przyzwoicie i dorównał produktom Canona i Nikona, ale po

ustawieniu czułości odpowiadającej ISO 800 czy 1600 przegrał ze starymi markami.

Przyczyną jego kłopotów mogą być mniejsze niż u konkurencji komórki matrycy CCD, na

której jest ich o 2 miliony więcej niż w Canonie i aż o 4 miliony więcej niż w Nikonie.

Większe zaszumienie nie jest jedyną wadą nowego produktu Sony. Aparat, już jako

Konica Minolta, krytykowany był za słabo wytłumiony mechanizm podnoszenia lustra w

porównaniu z modelami Canona, Nikona czy Olympusa, w których lustro pracuje cicho i

delikatnie. Naszym zdaniem, producent powinien także dopracować działanie

autofokusu, który ustępuje najlepiej pod tym względem ocenianemu systemowi Canona.

Canon EOS 350D to

bezpośredni następca

popularnego modelu EOS

300D.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: