Sandemo Margit - Opowieści_08 - Uprowadzenie.pdf - M.Sandemo - Opowiesci - nygusek2506

MARGIT SANDEMO

UPROWADZENIE

Tytuł oryginału: „Bergtatt”

ROZDZIAŁ I

Liv się nudziła.

Już chyba pora znowu zacząć żyć niebezpiecznie. Można przecież żyć tak, by kusić

śmierć.

Jeśli nie dojdę do rogu, zanim zegar na kościelnej wieży zacznie wybijać godzinę, to

umrę, myślała. Ale nie wolno mi biec, muszę iść najzupełniej spokojnie, tak by nikt

niczego nie zauważył. Och, wskazówka już, już dochodzi, o, ratunku! Nie zdążę! Za

moment padnę tutaj martwa! Jeszcze trzy kroki... Uff, zdążyłam! Pierwsze uderzenie. Za

późno, mój drogi zegarze, nie tak łatwo mnie unicestwić, jak myślałeś.

Kolana jej dygotały od nerwowego napięcia, które dopiero co przeżyła. Zmęczona i

zdyszana, lecz szczęśliwa, że raz jeszcze udało jej się uniknąć śmierci, powlokła się

dalej.

Nagle zobaczyła nadchodzącą z naprzeciwka swą siostrę Tullę; w słonecznym blasku

jasne włosy lśniły jak gloria nad jej głową. Liv zachichotała cichutko. O rany, a gdyby tak

Tul - la mogła czytać w jej myślach? O wyścigu z kościelnym zegarem i śmiercią. Tulla by

tego nie zrozumiała, nie ona, istota całkowicie pozbawiona fantazji, która myślała jedynie

o tym, jak wypada w oczach innych, i która tak strasznie uważała, czy dobrze wygląda, i

zawsze wszystko robi tak, jak trzeba. Uznałaby pewnie, że siostra jest dziecinna. I,

oczywiście, miałaby rację. Ale co człowiek ma robić? Kiedy nic się nie dzieje, trzeba

czasem samemu wywołać trochę napięcia.

Napięcie! Przygody i mistyczne, trudne do wyjaśnienia zdarzenia, to było życie Liv.

- Hej, Tulla, dokąd pędzisz?

- Rany boskie, aleś mnie przestraszyła! I jak ty wyglądasz! Czy mama nie zabroniła ci

chodzić w tych dżinsach? Nie wolno ci się włóczyć po mieście, wracaj natychmiast ze

mną do domu!

- Zaraz, mam ważny interes do załatwienia. A zresztą to...

Tulla jednak była już daleko i Liv ruszyła przed siebie ze wzrokiem utkwionym w chodnik.

Szła po krawężniku i starała się tak stawiać kroki, by nie deptać po szparach pomiędzy

płytami. Od czasu do czasu jednak się to zdarzało i za każdym razem zmniejszały się jej

szanse, że jeszcze dzisiaj zobaczy Finna. Dziesięć skuch oznaczało, że on się w ogóle

nie pokaże.

Na szczęście jednak doszła do parku akurat w momencie, kiedy skusiła po raz dziewiąty,

zatem dzień udało się uratować.

Znalazła wolną ławkę z widokiem na miejsce pracy Finna - jak to robiła każdego dnia

przez ostatnie trzy tygodnie, czyli, dokładnie mówiąc, od chwili, kiedy wybuchło jej pło-

mienne, ale nieodwzajemnione uczucie do Finna. To właśnie był ów ważny interes, który

miała załatwić.

W gruncie rzeczy jednak fakt, że jej miłość była tak kompletnie beznadziejna, nie

odgrywał specjalnej roli. Przeciwnie, dzięki temu życie stało się znacznie bardziej

romantyczne. Liv wystarczało, że ma o kim marzyć, że jest ktoś, z kim w myślach może

się dzielić wszelkimi smutkami i radościami, powierzać mu swoje tajemnice. A Finn

wyglądał na człowieka pełnego współczucia, takiego, z którym można rozmawiać o

poważnych sprawach Bytu.

Kłopot polegał jedynie na tym, że dokładnie tak samo myślała o wszystkich tych

chłopcach, w których się regularnie zakochiwała. Zwykle zauroczenie trwało mniej więcej

miesiąc, później zazwyczaj chłopak zaczynał dostrzegać jej wyraźne uwielbienie i dawał

boleśnie jasno do zrozumienia, że wszelkie wysiłki pozostaną daremne.

Z Finnem jednak z całą pewnością będzie inaczej. On będzie... O rany, to on!

Szybko, trzeba przybrać odpowiedni wyraz twarzy, pamiętać o głęboko smutnym

spojrzeniu. Nie zapominaj o swojej tajemniczej, tragicznej przeszłości, Liv! Chociaż to

wcale nie jest łatwe przywoływać wspomnienie tajemniczej przeszłości, kiedy się ma

szesnaście lat, wkrótce siedemnaście, i nosi się nazwisko Larsen. Dla Liv jednak nie było

rzeczy niemożliwych. A już sprawa tajemniczej przeszłości to jej specjalność. Podrzutek,

dajmy na to, dziecko znalezione w kościelnej kruchcie... Prawdziwi rodzice jej nie

chcieli... Albo cierpiała na straszną chorobę, szczerze mówiąc była skazana na śmierć...

lecz z uśmiechem dzielnie cierpiała w samotności, świat nic nie wiedział o jej

zmaganiach.

Oczy Liv przybrały rozmarzony, pełen smutku wyraz, który uważała za swoją tajemną

broń. Finn nadchodzi! Nie patrz w tamtą stronę!

Ale oczy jej nie słuchały, zdradzieckie spojrzenie skierowało się tam, gdzie nie powinno.

Finn, bardzo ożywiony, rozmawiał z kolegą i przeszedł obok nawet na nią nie spoj-

rzawszy.

Dzisiaj także nie! Zawsze to samo. Liv zaczynała już tracić wiarę w swoją taktykę. Nie

jest to zdaje się najlepszy sposób, chyba nie wystarczy wyglądać możliwie najbardziej in-

teresująco. Ale co w takim razie powinna robić? Po tym jak na swoim pierwszym

szkolnym balu tańczyła tylko jeden jedyny raz, i to tak zwanego obowiązkowego walca,

znienawidziła tańce. Urodą też raczej mężczyzn nie oślepiała. Ale co tam! Finn z

pewnością nie zwraca uwagi na wygląd zewnętrzny, on dostrzeże wszystkie jej

wyjątkowe wewnętrzne wartości.

Spróbowała przybrać jeszcze bardziej cierpiący i dramatyczny wyraz twarzy. Udręka

psychiczna do granic wytrzymałości...

- Dlaczego masz taką naburmuszoną minę?

To znowu Tulla przeszła obok i bezczelnie dołączyła do Finna i jego kolegi. A na domiar

wszystkiego chłopcy sprawiali wrażenie zadowolonych, że ją widzą. Liv zerwała się z

ławki, przeleciała obok trojga niewiernych i poszła do domu.

Osada Ulvodden była centrum okręgu. Znajdowała się tu stacja kolejowa i szkoła

średnia, w której Liv uczyła się aż do ostatniej wiosny. W tej chwili nie robiła nic i czuła

się w tej sytuacji marnie.

Zabudowania Ulvodden stanowiło kilkanaście domów mieszkalnych, kościół, spora

fabryka i jakieś przedsiębiorstwa rozlokowane wzdłuż brzegu długiego jeziora. Na

zboczach gór ponad osadą znajdowały się rozrzucone chłopskie zagrody - duże i

zasobne najniżej, a im wyżej, tym mniejsze, które tuliły się do skalnych zboczy i były

prawie niewidoczne.

O nikim z Ulvodden nie można powiedzieć nic złego. I zawsze ma się do czynienia albo z

wujkiem, albo stryjecznym bratem, albo z kuzynką ciotki... sama rodzina. Larsenowie

sprowadzili się w te okolice stosunkowo niedawno i należeli do kręgów, o których matka

Liv mawiała „my, ludzie kulturalni”, co Liv uważała za określenie równie mętne, jak nie-

przyjemne. Pani Larsen, podobnie jak Tulla, chciała wracać do dużego miasta, Liv

natomiast bardzo dobrze się czuła w Ulvodden. To prawda, że w osadzie niewiele się

działo, ale za to było tu tyle interesujących i romantycznych miejsc, o których można było

wymyślać wspaniałe, pełne napięcia historie. A to Liv umiała jak nikt!

W dużym pokoju siedziała mama z jakąś przyjaciółką. Liv zatrzymała się przed drzwiami.

Tamte nie zauważyły, że przyszła, a drzwi były otwarte w ten ciepły wrześniowy dzień.

Liv słyszała głos matki:

- ... jakby Tulla i Liv nie były siostrami. Sama wiesz, jaka jest Tulla. Zawsze miła, zawsze

staranna, ładnie ubrana. Natomiast Liv... czasami ogarnia mnie rozpacz. Nikt by nie wie-

rzył, że niedługo skończy siedemnaście lat. Uważam, że zachowuje się jak

czternastolatka, chociaż z inteligencją u niej wszystko w porządku. Tylko że wciąż miewa

takie dziwaczne pomysły. Czy ty wiesz, co jej ostatnio przyszło do głowy?

- Nie. - Głos tamtej wyrażał najwyższe zainteresowanie.

- Szczerze mówiąc, to nie wiem, czy śmiać się, czy płakać. Ona powiedziała swojej

koleżance z dawnej klasy, że z jej pochodzeniem wiąże się jakaś tajemnica. I że wcale

nie nazywa się Larsen! No i co ty na to?

- Jezu Chryste! - jęknęła przyjaciółka zaszokowana.

- No! Czyż to nie okropne? Czy teraz się dziwisz, że martwi mnie ta dziewczyna? Ma

przecież taką wspaniałą rodzinę, dostaje takie ładne ubrania po Tulli, chociaż wszystko

niszczy niemal błyskawicznie. To dziecko, które parę lat temu miało taki cudowny

charakter... A teraz, wiosną, musiała odejść ze szkoły! Nigdy w domu nie odwiedzi jej

żadna koleżanka, nie ma przyjaciółki, wszędzie sama, ciągle pogrążona w marzeniach,

nic nie chce... Popatrz na Tullę, powtarzam jej ciągle, ale ona zawsze wtedy odwraca się

i znika. I to, że z takim uporem stara się być oryginalna... Mnie się to wydaje jakieś dzi-

waczne!

- Może to przez wygląd? - zastanawiała się przyjaciółka.

- Wygląd? No tak, zawsze była bardziej podobna do Ernsta niż do mnie - rzekła matka

zamyślona. - Ale przecież wcale nie wygląda źle. Ma przecież bardzo ładne oczy i

zdrowe mocne zęby. Gdyby tylko chciała coś ze sobą zrobić... - matka westchnęła. - Jak

to dobrze, że nie mamy takich problemów z Tullą.

Liv wślizgnęła się do kuchni. Czuła dziwny ucisk w piersiach i całkiem straciła ochotę na

jedzenie. Z poczucia obowiązku wypiła szklankę kwaśnego mleka, nic więcej nie była w

stanie w siebie wmusić. Wstyd jej było, że podsłuchiwała. Kiedy jest się takim

beznadziejnym jak ja, to czego innego można się spodziewać, myślała rozgoryczona.

Z kieszeniami pełnymi jabłek ponownie wyszła przed dom.

- Czy to ty, moje dziecko? - zawołała mama z pokoju.

- Nie, to tylko Liv - odparła i trzasnęła drzwiami, nie przejmując się matczynym pełnym

przestrachu okrzykiem: „Liv, co z tobą?”

Na dworze było niewypowiedzianie pięknie: pogodny i ciepły wrześniowy dzień,

płomiennie żółte liście opadały wolno z drzew i miedzianozłorych zarośli głogu. Liv po-

wlokła się obojętnie w dół, nad jezioro, i tam w samotności długo błądziła pogrążona w

marzeniach. Potem przeszła na drugą stronę falochronu, przeskakiwała z kamienia na

kamień, przemoczyła buty, zatrzymywała się od czasu do czasu i ciskała kamykami na

spokojną, jakby zrobioną ze szkła taflę wody.

Dawne koleżanki z klasy zaprosiły ją na doroczną zabawę w szkole w przyszły piątek.

Od wielu tygodni był to temat wszystkich rozmów, a w miarę zbliżania się balu podniece-

nie rosło. Liv odpowiedziała koleżankom tak jak zawsze.

- Czyście powariowały? - zawołała trochę zbyt głośno i ze zbyt wielkim napięciem w

głosie. - Nie mogę wam przecież robić wstydu! Nigdy w życiu żaden chłopak nie

zatańczył ze mną dwa razy, a ja też nie należę do tych, które pojmują każdy dyskretny

gest.

- Sama zachowujesz się beznadziejnie - powiedziała jedna z dziewcząt. - Myślę, że

wystarczyłoby, żebyś powiedziała do chłopaka coś w rodzaju: „Że też odważyłeś się mnie

poprosić” albo „Naprawdę chcesz tracić czas na taniec ze mną”, żeby się przekonał, że

nie jesteś zarozumiała.

Liv się zarumieniła. Koleżanka miała świętą rację.

Dlaczego ja nie mogę być taka jak inni, myślała. Dlaczego nie mam takich samych

zainteresowań jak moje rówieśnice? Dawniej zdarzało się, że z ufnym spojrzeniem

wyznawała koleżankom, iż bardzo lubi czytać książki o dawno wymarłych kulturach albo

że woli Strawińskiego niż muzykę pop, ale już od dawna nie czyni takich zwierzeń. Dużo

prościej jest milczeć i słuchać nie kończącego się paplania dziewczyn o chłopcach i o

strojach.

Nie żeby Liv nie lubiła chłopców, owszem, lubiła, nawet bardzo, tylko że ona chciała

czegoś więcej niż zwyczajnego podrywu, którym mogłaby się przechwalać. Ona chciała

mieć chłopca, z którym mogłaby się zaprzyjaźnić, kogoś, komu mogłaby zwierzyć

wszystkie swoje marzenia i fantazje, i który by jej również okazywał takie samo zaufanie.

Ale wśród znajomych Liv takich chłopców nie było. Wszyscy tutejsi młodzieńcy każdą jej

próbę filozofowania czy rozmowy na poważny temat kwitowali zawsze tym samym: „Czyś

ty całkiem zwariowała?”

Dlatego w klasie Liv była traktowana jako pleciuga wymyślająca najdziwniejsze historie,

która zawsze we wszystkim utrzymywała zbyt szybkie tempo i mówiła zbyt głośno. Bo

jeśli człowiek nie umie zdobyć przyjaciół w inny sposób, to może przynajmniej

rozśmieszać towarzystwo. To też jakaś forma wspólnoty, mimo wszystko.

Liv podniosła z ziemi bardzo dziwny kamień, jak przypuszczała kawałek rudy. Zaczęła

myśleć o tych bardzo dawnych czasach, kiedy ów kawałek rudy powstał, ale akurat

dzisiaj nie umiała się nad niczym skupić. Coś ją dręczyło, natrętne wspomnienie. Nie

miała ochoty na nic. Sprawiły to słowa matki na temat Tulli, dumy całego rodu, pierwszej

w rodzinie, która będzie miała maturę. Natomiast Liv nawet nie skończyła szkoły. Cóż to

za skandal dla jej spragnionej szacunku matki! Ojciec bywał w domu rzadko, i bardzo

dobrze, wybuchał bowiem o byle co. On też bardziej cenił Tullę.

Tulla wybierała się na szkolny bal. Ojciec bez słowa protestu dal jej pieniądze na nową

sukienkę. Liv zastanawiała się, co by powiedział, gdyby to ona wystąpiła z taką prośbą.

Ale ona nie zamierzała niczego takiego robić. Tańce dla niej nie istniały.

Zaszła tak daleko, że kościół znajdował się z tyłu za nią, ale nie zwracała na to uwagi.

Dom i wszystko, co za sobą zostawiła, należało jakby do innej epoki. Zresztą dobrze by

było, gdyby w domu musieli na nią trochę poczekać.

Na brzegu było coraz więcej kamieni, coraz trudniej iść. Lekka bryza wywoływała

delikatne kręgi na wodzie koło stóp Liv, a nad samą wodą unosiły się chmary owadów.

Kiedyś, dawno temu Liv zmartwiła się, że bezradne biedactwa utoną, i delikatnie zbierała

je znad wody tak długo, dopóki sobie nie uświadomiła, że nic im nie grozi i że one same

mogą z łatwością odlecieć. Ponad porośniętymi lasem zboczami widać było w oddali

pokryte śniegiem szczyty gór, lśniące intensywnie w blasku jesiennego słońca.

Liv doszła do miejsca na brzegu, któremu kiedyś nadała nazwę Gaj Ofiarny. Na płaskiej

skalnej półce rosły tu cztery brzozy i skłonna do niesamowitych i ponurych wizji wy-

obraźnia Liv podsuwała jej obrazy rytuałów pogańskich, gdy w ofierze składano ludzką

krew. Siedziała przez chwilę na skale, a w jej głowie kłębiły się myśli na przemian pełne

żalu, nienawiści, smutku i pragnienia zemsty.

Nigdzie nie jestem u siebie, nie należę do żadnej wspólnoty, użalała się nad sobą, kiedy

już podniosła się z miejsca i zaczęła się wspinać po zboczu ponad Gajem Ofiarnym. Tam

znalazła zaciszne miejsce, w którym mogła się położyć. Kto by się przejmował, gdybym

zginęła? Mama? Och, nie, nie ona. A ojciec to by pewnie nawet niczego nie zauważył.

Chociaż może by mu brakowało kogoś, na kim można wyładowywać złe humory. Finn?

Phi! A Tulla by pewnie powiedziała: „Tego właśnie można się było po niej spodziewać.

Wciąż chciała zwracać na siebie uwagę!” Dawne koleżanki szkolne pogadałyby o jej

zniknięciu dzień czy dwa i zapomniały, że w ogóle istniała.

A potem znaleźliby jej ciało. W jeziorze? Liv spojrzała znad krawędzi skalnego uskoku w

dół na fale toczące się z cichym pluskiem do brzegu i do niej. Nie, nie w jeziorze, to

okropne. No ale przecież w jakiś sposób musi umrzeć, więc na razie można pominąć ten

szczegół i pomyśleć o tym, że została znaleziona, blada i piękna. I wtedy wszyscy po-

wiedzą: „Och, Liv, ona była taka samotna. Nie rozumieliśmy jej, a teraz jest za późno”.

Łzy zaczęły spływać jej z oczu i wpadały do uszu, leżała bowiem na plecach i wpatrywała

się w niebieskozielone sklepienie ponad swoją głową.

No a potem pogrzeb... Cała szkoła pełni honorową wartę. To oczywiste, że cała szkoła

bierze udział w uroczystościach, mimo że Liv nie dotrwała do końca nauki. Grają marsza

żałobnego Chopina. Finn wyciera nos. Matka żałuje swego postępowania i szlocha

rozpaczliwie. Wszystko jest tak nieziemsko piękne. Najchętniej usiadłaby gdzieś na

galerii i rozkoszowała się... nie, do licha, tak nie wolno!

Liv odetchnęła głęboko i otarła łzy. Zachichotała niepewnie, po czym zamknęła oczy.

Plusk fal był taki usypiający. Tak rozkosznie było leżeć na słońcu... Ciepło, dobrze,

sennie...

Sandemo Margit - Opowieści_08 - Uprowadzenie.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: