Courths-Mahler Jadwiga - Skradzione życie.pdf - Courths-Mahler Jadwiga - marylka05

JADWIGA COURTHS-MAHLER

Skradzione życie

Wśród wzniosłej ciszy gigantycznego świata południowych

Himalajów, po chińskiej stronie wlokło się dwóch mężczyzn. Dyszeli

ciężko, wyczerpani do ostateczności. Oczy ich nie widziały już

majestatycznego piękna górskich kolosów, piętrzących się po same

chmury; błyszczały gorączkowym blaskiem i spoglądały w górę na strome,

nielitościwe skały, wśród których zabłąkali się i które wydawały im się

podobne do więziennych murów.

Wiedzieli, że nie ma stąd wyjścia. Już od wielu dni skalny labirynt

drwił sobie z ich zmysłu orientacyjnego. Nie mogli odszukać drogi do

zamieszkanych okolic, gdzie znaleźliby pożywienie i spoczynek dla

strudzonych ciał. Odzież zmięta i poszarpana wisiała na ich wychudłych z

głodu postaciach — nie pomyśleli o tym, by zrzucić brudną bieliznę i

zastąpić ją czystą, chociaż posiadali jeszcze w plecakach po jednej

zmianie.

Zaprzątała ich wyłącznie jedna myśl: kiedy będą mogli zaspokoić

głód, kiedy będą mogli wyciągnąć się na posłaniu bez obawy, że umrą z

wycieńczenia lub zamarzną. Pragnienie gasili śniegiem lub lodem. Było to

ich jedyne pożywienie od chwili, gdy skończyły się ich zapasy żywności,

obliczone na dwa dni.

Jeden z mężczyzn zachwiał się nagle i osunął bez sił na ziemię.

— Nie mogę iść dalej. Pozwól mi umrzeć, Norbercie! Ratuj się sam,

jeżeli możesz... Masz więcej sił ode mnie. Pozdrów ojczyznę, moją

matkę... ja już nie mogę...

Norbert Greinsberg, sam blady i wyczerpany, spojrzał na

wycieńczonego towarzysza.

— Raveneck, zbierz siły! Jeśli cię tu zostawię, zginiesz niechybnie. Ja

sam ledwie żyję...

Jan Raveneck uczynił apatyczny ruch ręką.

— Wszystko skończone, śmierć się zbliża... Tu... tu jest mój

pamiętnik... dla mojej matki... Weź go... ja umieram...

Ostatnim wysiłkiem podniósł rękę, wskazując swój portfel. Potem

zamknął oczy. Towarzysz z wahaniem spoglądał na jego bezwładne ciało.

Widząc, że Raveneck nie daje znaku życia, sięgnął ręką do kieszeni i

wydobył kawałek czekolady. Pozostało jeszcze pół tabliczki. Chciwie

włożył kawałeczek do ust. Resztę schował znowu do kieszeni.

Zdołał poprzednio zabrać ze wspólnych zapasów prowiantu kilka

tabliczek czekolady. Krzepił się nimi ukradkiem, gdy towarzysz tego nie

widział. Dlatego też nie opadł tak szybko z sił. Nawet w ostatniej chwili

nie dał swemu towarzyszowi ani kawałeczka. Niechaj tamten umiera! On

chciał wędrować dalej i szukać ratunku.

Ponurym wzrokiem spojrzał na leżącą postać. Pochylił się nad

towarzyszem, ujął go za ramiona i mocno nim potrząsnął.

— Raveneck! Wstań! Musimy ruszyć dalej!

Jan leżał jednak bez ruchu. Norbert przyłożył ucho do jego piersi. Nie

usłyszał bicia serca.

— Nie żyje! — szepnął ochryple.

Wyjął teraz z kieszeni zmarłego jego portfel, pieniądze i płaski

niewielki notes. Był to pamiętnik Jana pisany dla matki. Norbert zabrał

również zegarek swego towarzysza. Zmarłemu te przedmioty są już

niepotrzebne, jemu natomiast mogą się przydać.

Norbert był zbyt osłabiony, aby wykopać grób dla zmarłego. Trudno,

niech tutaj leży! Lęk o własne życie kazał mu iść przed siebie i szukać

drogi. Pozostawił przy zmarłym tylko jego plecak, który zawierał trochę

bielizny. Naprzód! Naprzód! Przecież z tego labiryntu musi się znaleźć

jakieś wyjście!

Norbert wziął do ust jeszcze jeden okruch czekolady. Resztę schował

bohatersko do kieszonki. Potem powlókł się dalej.

Jan Raveneck i Norbert Greinsberg poznali się w Hongkongu.

Greinsberg pracował jako korespondent w dużej angielskiej firmie, Jan

Raveneck miał posadę sekretarza u pewnego Amerykanina, pana

Stenhove'a, dyrektora wielkiego koncernu. Pan Stenhove mieszkał od

wielu lat w Hongkongu. Lubił bardzo Jana Ravenecka, a przede wszystkim

cenił jego energię, pracowitość i zdolności.

Podczas urlopu Raveneck i Greinsberg spotkali się w pewnej górskiej

miejscowości, położonej w południowych Himalajach. Tutaj jeszcze

bardziej zbliżyli się do siebie. Raveneck zauważył wprawdzie, że

Greinsberg posiada niewiele sympatycznych cech charakteru, obcował z

nim jednak nadal, byli bowiem jedynymi Niemcami w tej małej chińskiej

wiosce.

Obydwaj młodzieńcy robili wycieczki w pobliskie góry. Wreszcie

pewnego dnia dotarła i tutaj wieść o wielkiej wojnie światowej. Wiedzieli,

że muszą się ratować ucieczką, inaczej bowiem zostaną internowani w

obozie dla jeńców wojennych. Przed zamierzoną ucieczką wysłali

oficjalnie swój bagaż koleją. Postanowili uciekać drogą wśród gór, aby

uniknąć granicy i rewizji paszportów.

Ponieważ oprócz języka francuskiego i angielskiego znali równie

dobrze język chiński, więc mogli zataić swoje pochodzenie. Sądzili, że uda

im się przedostać na wybrzeże. Wędrowali już od kilku dni, aż wreszcie

zabłądzili w górach. Jan Raveneck był tak wyczerpany, że padł bez życia

na drodze. Jego towarzysz powędrował dalej.

Po trzygodzinnej wędrówce Norbert Greinsberg poczuł, że i jego

opuszczają siły. Zjadł od dawna ostatni okruch czekolady. Dręczył go

straszliwy głód. Nie mógł już postąpić ani kroku dalej. Osłabiony oparł się

o jakąś skałę. Błędnym wzrokiem spoglądał przed siebie. Nagle drgnął.

Ujrzał nad skałami słup dymu. Gdzie się unosi dym, tam pewno pali się

ogień. A gdzie płonie ognisko — tam muszą przebywać ludzie.

Zebrał ostatek sił i powędrował w kierunku dymu. I oto ujrzał

wreszcie na wąskim płaskowzgórzu małą chatkę. Z piersi jego wyrwał się

okrzyk. Chwała Bogu, to z tej chaty unosi się dym. A więc jest

zamieszkana! Z chaty rozlegał się jakiś dziwny, jednostajny dźwięk.

Norbert nie zważał jednak na to. Było mu wszystko jedno. Mniejsza o to,

kto mieszka w chacie. Aby tylko mógł tam dostać kawałek chleba i

zaspokoić ten okropny głód.

Słaniając się dopadł chaty, otworzył drzwi i na pół omdlały padł na

progu. W chacie siedział samotny mnich, który odmawiał modlitwy

obracając przy tym specjalny modlitewny młynek.

— Jeść! Jeść! — jęknął Norbert, wyciągając błagalnie ręce.

Mnich, człowiek wysoki, szczupły, lecz silny, podniósł się z zydla.

Wziął Norberta za ręce i ułożył go na swoim własnym posłaniu.

Potem podszedł w milczeniu do komina. Na płycie stała miska, napełniona

jakąś papką. Mnich nakarmił zgłodniałego gorącą strawą, którą Norbert

łapczywie połknął. Potem napełnił kieliszek jakimś płynem. Był to napój

pachnący aromatycznie ziołami. Po wypiciu tego trunku Norbert poczuł,

Courths-Mahler Jadwiga - Skradzione życie.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: