Courths-Mahler Jadwiga - Pierwsza miłość Eryki.pdf - Courths-Mahler Jadwiga - marylka05

Jadwiga Courths-Mahler

Pierwsza miłość Eryki

— Łaskawy panie, nie mogę już dłużej pracować! Stałam się

stara i nieporadna. Od kiedy mam chore nogi, jestem coraz bardziej

niezdarna. Nie mogę nadal spełniać swoich obowiązków tak, jak bym

chciała, i dlatego będzie najlepiej, jeżeli poproszę o zwolnienie mnie z

pracy.

— Ależ kochana pani doktor! Jeżeli pani teraz przestanie

pracować, stanie się pani jeszcze bardziej nieporadna, a to wcale nie

poprawi pani zdrowia!

— Zdaję sobie z tego sprawę! To jest właśnie najgorsze —

umysłowo jestem zupełnie sprawna i mogłabym nadal pełnić swoje

obowiązki. Niestety, fizycznie jest ze mną źle. W gospodarstwie dużo

spraw zostało zaniedbanych. Moje oczy już nie dostrzegają

wszystkiego, a moje nogi nie nadążają tam, gdzie powinnam być.

Niestety, służba to wykorzystuje i zaniedbuje się. Dostawcy

przysyłają gorszy towar, ponieważ nie mam sił, żeby codziennie

osobiście sprawdzać, co mają w sklepach. Wszystko mnie denerwuje,

a teraz znoszę to gorzej niż dawniej, kiedy mogłam wyładować złość,

pracując dwa razy więcej. Wiem, że nie mogę panom służyć tak jak

dawniej i nie chcę czekać, aż usłyszę: “Pani doktor, nie potrzebujemy

pani, jest pani zwolniona".

Ojciec i syn, którzy dotąd słuchali z uwagą, roześmiali się na

głos:

— Tego pani nigdy nie usłyszy! Od piętnastu lat prowadzi pani

nasz dom tak wzorowo, że nie odczuliśmy, że zabrakło tu pani domu!

Nie widzimy żadnych niedociągnięć.

— Ale ja je widzę, proszę pana.

— Jednak zawsze wszystko było w najlepszym porządku,

zwłaszcza kiedy wydawaliśmy duże przyjęcia.

— Za dwa lub trzy lata panowie to zauważą.

— Czy pani może sobie wyobrazić, jakie nieszczęście nas spotka

jeśli będziemy musieli zatrudnić nową osobę? Mam wrażenie, że

wszystko się zawali, jeżeli pani przestanie nad tym czuwać jak dobry

duch! — rzekł syn, a pan domu przytakiwał, kiwając głową.

— Proszę pana, wczoraj zauważył pan małą dziurkę w koszuli.

Nie dopilnowałam bielizny, ponieważ nie mogę stać, a dziewczęta nie

są dokładne, kiedy mnie nie ma.

— To żadna tragedia; każdemu może się zdarzyć!

— No tak, ale pana to zdenerwowało, mój młody panie!

— Tylko przez chwilę, ponieważ spieszyłem się i chciałem już

wyjść. Proszę pomyśleć, ile razy dostanę podartą koszulę, jeżeli pani

porzuci nas na pastwę losu! Ojcze, odezwij się! Coś musimy

wymyślić!

Starszy pan, wyglądający jeszcze młodo, bezradnie pokręcił

głową. Syn, który był bardzo podobny do swojego przystojnego ojca i

miał jego szare oczy, również nie wiedział, co robić, choć obaj

panowie doskonale sobie radzili z wieloma zawodowymi sprawami,

bardziej skomplikowanymi niż ten domowy problem.

Wreszcie starszy pan rzekł:

— A może pani zaangażuje młodą osobę, która będzie pani

asystentką? Pod pani nadzorem wykonywałaby te obowiązki, które są

najbardziej uciążliwe. Miałaby pani do czynienia tylko ze swoją

asystentką i nie musiałaby pilnować służby i chodzić do dostawców.

Proszę się nad tym zastanowić! My dwaj będziemy bardziej bezradni

niż niemowlęta, jeżeli pani nas opuści!

Pani doktor, kobieta sześćdziesięcioletnia, sympatyczna i nadal

przystojna, uśmiechnęła się. Starszemu panu nałożyła na talerz kurze

udko, a młodemu podała miskę z sałatą. Po chwili odpowiedziała:

— Szczerze mówiąc, nie chcę panów zostawić na łasce losu.

Jestem w tym domu przeszło piętnaście lat i bardzo się do panów

przywiązałam. Pańska propozycja nie jest zła; myślałam o czymś

podobnym i chciałam przyuczyć jedną z dziewcząt, które tutaj

pracują. Niestety to proste wiejskie dziewczęta. Poza tym pozostałe

służące nie miałyby przed nią respektu. Musi to być osoba

wykształcona, posiadająca takt i umiejętność kierowania służbą bez

spoufalania się, a jednocześnie wzbudzająca szacunek i respekt.

Oczywiście, można będzie kogoś znaleźć, ale będzie wymagało pensji

dla asystentki. Gościnne pokoje świecą pustkami, można więc jeden

przeznaczyć dla takiej młodej osoby, a przy tak licznej służbie jeszcze

jedno danie przy posiłkach nie będzie stanowiło poważnego wydatku.

Obaj panowie odetchnęli.

— Pani doktor! Pensja dla asystentki nie stanowi problemu.

Zależy nam żeby pani została z nami. Proszę więc zaangażować jakąś

młodą osobę; ma pani wolną rękę i sama pani zadecyduje o wyborze

swojej pomocnicy. Muszę przyznać, że poważnie zmartwiłem się i

dziękuję Panu Bogu, że wszystko zostanie po staremu. Proszę szybko

kogoś znaleźć, żeby pani miała pomoc, kiedy w przyszłym miesiącu

wydamy nasze planowane duże przyjęcie.

— Dziękuję panom za okazaną życzliwość! Bardzo mnie to

wzruszyło.

— Chyba pani nie sądzi, że jesteśmy niewdzięcznikami!

Piętnaście lat to dużo i my też jesteśmy do pani przywiązani! — rzekł

ojciec, podając pani doktor Willing rękę.

Zobaczył łzy w jej oczach; nie mogła mówić. Skinęła głową, a

młody mężczyzna dodał:

— Pani doktor, zastępowała mi pani matkę. Przecież miałem

piętnaście lat, kiedy pani przyjechała. Bardzo potrzebowałem

matczynej opieki i czułości.

Starając się opanować rozczulenie, odpowiedziała:

— Byłam szczęśliwa, że mogłam być pomocna i że ktoś mnie

potrzebował. Mój młody panie! Na początku wojny straciłam

jedynego syna i męża. Praca pozwoliła mi przetrwać okres rozpaczy i

bólu. Poza tym musiałam zarabiać na życie.

— Tak, tak, droga pani doktor. Oddała pani ojczyźnie to co

najdroższe!

— Wiele przeżyłam i nigdy nie myślałam, że zaznam jeszcze

radości. Moją jedyną pociechą była świadomość, że mąż nie wiedział

o śmierci syna, a syn nie wiedział, że ojciec zmarł na tyfus. Praca,

którą znalazłam w tym domu, i dobroć obu panów pomogły mi

odzyskać psychiczną równowagę i spokój.

Courths-Mahler Jadwiga - Pierwsza miłość Eryki.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: