Courths-Mahler Jadwiga - Hiszpański zalotnik.pdf - Courths-Mahler Jadwiga - marylka05

JADWIGA COURTHS-MAHLER

Hiszpański

zalotnik

Było to w roku 1927. Rzęsiście oświetlona willa w eleganckiej

dzielnicy Berlina — Grünewaldzie. W wygodnie urządzonych

pomieszczeniach — wesołe towarzystwo. Pomiędzy gośćmi

przechadzało się dwóch mężczyzn. Wyższy z nich — interesująca,

rasowa postać — zwrócił się do swego towarzysza ze słowami:

— Nasz miły gospodarz, profesor Rasmusen, świętuje dziś jeden ze

swych licznych sukcesów zawodowych. Znów uratował życie osobie,

której śmierć byłaby dla nas wszystkich niepowetowaną stratą. To dla

niego ogromna satysfakcja. Podobno była to bardzo trudna operacja,

życie pacjenta wisiało na włosku.

— To prawda. I jak na słynnego chirurga jest niezwykle skromny.

— Wszyscy naprawdę wielcy ludzie są skromni.

— Wprowadził mnie pan we wspaniałe i wytworne towarzystwo,

panie doktorze!

— Doskonale pan do niego pasuje.

— Czy chce pan przez to powiedzieć, że ja też jestem wspaniały i

wytworny?

— Tak, i to pomimo tego ironicznego uśmiechu.

— Proszę mi wybaczyć, ale nie wydaję się sobie ani wspaniały, ani

wytworny. Zupełnie zdziczałem, nie nadaję się do salonów.

— Proszę zostawić innym ocenę własnej osoby; myślę, że nikt z

zebranych nie wpadłby na pomysł, by nazwać pana człowiekiem

zdziczałym. Jest pan horrendalnie bogaty, teraz, gdy wuj zostawił panu

olbrzymie posiadłości na Jawie.

— Ale przedtem, jak pan wie, kochany doktorze, byłem biedny jak

mysz kościelna. Uważam, że obowiązkiem bogaczy jest wydawać

pieniądze, by inni też mogli z nich korzystać. Dlatego zaraz jutro

obstaluję u krawca kilka ubrań z frakiem włącznie. Ale proszę pamiętać,

co mi pan obiecał, i nikomu nie mówić, że odziedziczyłem duży spadek.

Chcę uchodzić za ubogiego uczonego, wracającego z kilkuletniej

ekspedycji naukowej po Archipelagu Sundajskim. Zresztą to prawda. A

obcy ludzie nie muszą znać szczegółów mojego stanu majątkowego.

— Ma pan moje słowo. Ale jestem przekonany, że nawet jako ubogi

badacz będzie się pan godnie prezentował na tle tutejszego towarzystwa.

— Na miłość boską, przeraża mnie pan! Nie jestem gwiazdorem.

— Ale mógłby pan nim być. Zrobi pan wrażenie na młodych... i

starszych damach.

— Wcale się do tego nie palę. Bardzo pana proszę, by pan mnie

zbytnio nie reklamował, inaczej ucieknę.

W tym miejscu obaj wybuchnęli śmiechem.

— Nie ma pan wyboru. Pani domu, dzielnie sekundująca mężowi,

nakazała mi sprowadzić jak najwięcej interesujących osób. Wziąłem na

ambit i naopowiadałem jej o panu takich rzeczy, że nie może się

doczekać, kiedy pana pozna. Jak ją znam, upiększyła jeszcze te

opowieści — na pewno zrobi pan dziś furorę w towarzystwie.

— Teraz to już ucieknę, doktorze! To za dużo!

— Cicho! Oto i pani domu. Proszę nie zapominać, że jest żoną

sławnego człowieka.

— Do diabła, robi pan ze mnie pajaca!

— Przeciwnie — bóstwo! Proszę się trzymać roli, okazując

uprzejmość i łaskawość.

Przestali się śmiać. Stali przed piękną blondynką — panią domu,

obok której zjawił się zaraz profesor. Gospodyni z zalotnym uśmiechem

podała Gerdowi Rainsbergowi rękę.

— Och, jakże się cieszę, że pan doktor Gering dotrzymał słowa i

przyprowadził pana do nas. Zależy mi na ciekawych gościach.

Serdecznie pana witam w naszym domu.

— Łaskawa pani mnie zawstydza — odparł Gerd Rainsberg,

kłaniając się elegancko. — Obawiam się, że panią rozczaruję. Nie mam

talentów towarzyskich. Doktor Gering musiał pani wspomnieć, że

wracam z zupełnej dziczy; odzwyczaiłem się od cywilizowanych

spotkań.

— Och, zna pan tę uwagę Nietzschego: „Im gorzej mówią o sobie,

tym bardziej są uroczy”.

Pani domu rzuciła te słowa z takim wyrazem twarzy, jakby

codziennie czytywała Nietzschego. W rzeczywistości podchwyciła

gdzieś ten kalambur, by zręcznie żonglować nim w rozmowie. Chciała

się okazać godna swego wielkiego małżonka. Tym razem również

osiągnęła cel: Gerd Rainsberg, zaskoczony, przyjrzał jej się uważniej.

Ale dostrzegłszy kątem oka sarkastyczny uśmiech swego towarzysza,

zorientował się natychmiast, jak sprawy stoją.

Doktor Gering przedstawił uczonego lekarzowi, który przywitał go z

prostotą, podczas gdy pani domu podeszła do młodej dziewczyny,

rozmawiającej ze starszą damą, i biorąc ją pod ramię, pociągnęła ku

nowemu gościowi.

— Chodź, Jo, poznasz tego badacza, o którym ci opowiadałam.

Jolanta Warren pożegnała się grzecznie ze swą rozmówczynią,

której gospodyni skinęła niedbale głową, i podeszła ze swą ciotką do

trzech panów.

Była córką zmarłej siostry lekarza, a przy tym wykształconą i miłą

osobą, przydatną i chętną do pomocy, toteż ciotka zgodziła się ją

przygarnąć, ulegając gorącym namowom męża. Młoda sierota nie miała

lekkiego życia w domu wujostwa, ciotka była bowiem bardzo

wymagająca. Jo mówiła płynnie po francusku, włosku i angielsku, i

zatrudniana była przez panią domu jako tłumaczka, gdy zdarzali się

zagraniczni goście. Jeśli zjawiali się Włosi, była też tłumaczką wuja,

gdyż ten mówił tylko po francusku i angielsku.

Mimo iż Jolanta, sprawując w domu rozliczne funkcje, nie jadła

darmo chleba, ciotka raz na zawsze uznała się za jej dobrodziejkę,

oczekując od niej bezwzględnego posłuszeństwa. Życie Jolanty nie było

Courths-Mahler Jadwiga - Hiszpański zalotnik.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: