Courths-Mahler Jadwiga - Gdyby życzenia zabijały.pdf - Courths-Mahler Jadwiga - marylka05

JADWIGA COURTHS- MAHLER

gdyby życzenia zabijały

Roberta Warteg przytulona tkliwie do ramienia swego ojca,

przechadzała się z wolna po pokładzie spacerowym wielkiego

luksusowego parowca. Orkiestra okrętowa przygrywała, a większość

pasażerów znajdowała się na pokładzie. Na wspaniałym okręcie,

zaopatrzonym we wszelkie nowoczesne komfortowe urządzenia,

jechało eleganckie, kosmopolityczne towarzystwo; życie upływało

wśród zabaw i rozrywek, a ponieważ pogoda sprzyjała, więc

pasażerowie mogli rozkoszować się morską podróżą.

Henryk Warteg był znanym malarzem; nazwisko jego stało się

sławne, gdy przed laty obraz jego „Piękna Hiszpanka" otrzymał

nagrodę. We wszystkich salonach sztuki wisiały reprodukcje tego

dzieła, które było największym sukcesem malarza. Żaden z jego

późniejszych obrazów nie wywołał tak wielkiego zainteresowania, o

żadnym nie mówiono tak wiele. Malarz był człowiekiem ogromnie

chimerycznym, potrafił tworzyć tylko w chwilach natchnienia, nie

umiał malować pod przymusem. Nie byłby w stanie prowadzić

zbytkownego życia, gdyby miał zadowolić się jedynie swymi

dochodami. Poślubił więc kobietę, która wniosła mu ogromną fortunę.

Zanim ją poznał, był nieznanym malarzem, o którym nikt nie

mówił. Wszystko to zmieniło się od razu, gdy powrócił do domu ze

swoją piękną żoną. Ona wprowadziła go do najlepszego towarzystwa,

prowadziła dom na szeroką stopę, aby zaznajomić męża z

wpływowymi osobistościami i utorować mu drogę. A przy tym dzięki

swej niepospolitej urodzie stała się natchnieniem męża, wzniosła go

na szczyty, których nigdy nie zdołałby dosięgnąć bez jej pomocy.

Namalował ją w jej stroju narodowym — z pochodzenia była

Hiszpanką — a obraz ten został nagrodzony i wsławił imię malarza.

Wszyscy mówili o „Pięknej Hiszpance", która jako czarująca modelka

więcej w tym miała zasługi, iż obraz się udał, niż sam malarz. W

miłości pięknej i mądrej kobiety tkwiła jakaś moc sugestywna, która

działała na męża.

Henryk Warteg poznał Izabellę Carena, swoją przyszłą żonę,

podczas zabawy kwiatowej w Nicei. Piękną tę podróż zawdzięczał

swemu przyjacielowi, Goeblowi. Walter Goebel, znakomity rzeźbiarz

sprzedał właśnie kilka swoich dzieł i rozporządzał wówczas

znacznymi środkami.

Młody malarz ujrzał po raz pierwszy piękną dziewczynę z

południa na balkonie wytwornego hotelu; od pierwszego wejrzenia

zakochał się w niej do szaleństwa.

Izabella spotykała na każdym kroku wysokiego, smukłego

Niemca; jego zachwycone spojrzenia mimo woli przykuwały jej

wzrok. Izabella Carena po raz pierwszy w życiu przyjechała z matką

do Europy. Ojciec jej, Hiszpan, posiadał olbrzymie plantacje w

Brazylii, gdzie Izabella dotąd spędzała swoje życie. Matka jej była

córką Niemca i Hiszpanki, a rodzice jej mieszkali na wielkiej

brazylijskiej farmie. Gdy ojciec Izabelli umarł, córka została jego

spadkobierczynią, żonie zaś przysługiwała jedynie dożywotnia renta.

Było to zgodne z życzeniem matki Izabelli, która nie miała już

potrzeby łamać sobie głowy nad własnym testamentem.

Matka i córka kochały się bardzo. Ponieważ matka chciała poznać

kraj rodzinny swego ojca, więc pojechały do Europy. Ojciec Izabelli

na krótko przed śmiercią sprzedał większą część swoich posiadłości,

kapitał zaś ulokował w pewnych papierach. Zatrzymał jedynie swoją

najpiękniejszą hacjendę, aby spędzić tam spokojnie resztę życia. Owa

hacjenda stanowiła własność Izabelli, która miała zamiar powrócić

tam po podróży do Europy. Wszystko jednak miało się stać inaczej.

Henryk Warteg przez dłuższy czas podziwiał Izabellę z oddali;

wreszcie jednak nadarzyła się sposobność i został jej przedstawiony.

Zakochani spędzali ze sobą czarujące chwile. Walter Goebel, który

również wielbił piękną Izabellę, lecz wyrzekł się jej, widząc, że kocha

ona jego przyjaciela, — zajmował się matką, pragnąc dać młodej

parze okazję do porozumienia się. Niestety, pobyt obu przyjaciół

dobiegał kresu.

— Musimy wyjechać, Henryku! Postaraj się jak najprędzej dojść

do porozumienia z piękną Izabellą!

Henryk okazywał wprawdzie pięknej Hiszpance zupełnie jawnie

swoją miłość, nie miał jednak odwagi oświadczyć się o jej rękę. Cóż

miał on do zaofiarowania pięknej i bogatej dziewczynie?

Dopiero przypadek przyszedł mu z pomocą. Izabella z matką

wybrały się powozem na dłuższą wycieczkę. Henryk, pełen tęsknoty

za widokiem ukochanej, poszedł pieszo tą samą drogą, aby

przynajmniej móc z daleka śledzić ją wzrokiem. Szedł stromą ścieżką

wijąca się wśród skał nad brzegiem morza i ujrzał nagle powóz pań.

Konie spłoszyły się, biegnąc w kierunku niebezpiecznej pochyłości.

Henryk od razu zrozumiał, czym to grozi. Zeskoczył natychmiast

ze skały i wybiegł naprzeciw koni. Z całej siły pochwycił cugle i

zatrzymał spłoszone zwierzęta. Jeden z koni upadł, lecz mimo to

Henrykowi udało się zatrzymać powóz o kilka kroków od stromego

urwiska. Zaofiarował natychmiast swoją pomoc paniom, szczęśliwy,

że ukochana wyszła z tej przygody bez szwanku.

Matce Izabelli zaszkodził jednak ogromnie przestrach i zdenerwo-

wanie podczas szalonej jazdy. Od dawna już cierpiała na serce, a teraz

poważnie zaniemogła. Przy tej okazji Izabella zdradziła Henrykowi

swoje uczucia, toteż gdy młody człowiek pomagał jej wysiadać z

powozu, przycisnął ją gorąco do serca. Pocałowali się, a matka podała

młodzieńcowi rękę na znak przyzwolenia. Tak więc Henryk został

narzeczonym Izabelli.

W nocy został wezwany do hotelu, w którym mieszkały obie

panie. Matka Izabelli dostała silnego ataku serca i czuła, że zbliża się

koniec. Prosiła, aby Henryk nie opuścił córki jej i uczynił ją

szczęśliwą. Seniora Carena zmarła tej samej nocy, Izabella została

sierotą. Po pogrzebie udała się z przyjaciółmi do Niemiec, po czym w

Dusseldorfie odbył się cichy ślub.

Izabella obdarzyła męża córką, którą na pamiątkę dziadka po

kądzieli, nazwano Robertą. Rodzice jednak wołali na nią „Berti". Gdy

Berti skończyła piętnaście lat, postanowiono ją wysłać na dwa lata do

Genewy, na wytworną pensję dla młodych panien. Przed samym

wyjazdem jednak, matka zachorowała na zapalenie płuc i zmarła po

kilku dniach na rękach zrozpaczonego męża, który nie chciał jej

puścić od siebie.

Courths-Mahler Jadwiga - Gdyby życzenia zabijały.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: