Courths-Mahler Jadwiga - Co stanie się z Lori.pdf - Courths-Mahler Jadwiga - marylka05

Jadwiga Courths - Mahler

Co stanie się z Lori

Heinz Rommersdorf wrócił z objazdu pól. Zeskoczył z

wierzchowca, a wodze rzucił stajennemu.

— Trzeba konia dobrze wytrzeć i trochę z nim pochodzić po

dziedzińcu — rzekł do młodego mężczyzny. Potem wszedł szerokimi

kamiennymi schodami do dworu. W sieni czekał już stary lokaj i

odebrał dżokejkę i szpicrutę. Badawczo spojrzał na poważną opaloną

twarz. Lokaj miał na sobie skromną liberię. Kurtkę w biało-niebieskie

pasy nosił do pracy przed południem; po południu wkładał granatową

marynarkę.

Heinz Rommersdorf przyjaźnie skinął głową i poszedł do

swojego gabinetu, gdzie czekały na niego gospodarskie księgi. Lokaj

patrzył za nim z troską w oczach.

Ledwo młody dziedzic usiadł przy biurku, lokaj zjawił się i

zamierzał postawić na biurku małą tacę z drugim śniadaniem. Heinz

Rommersdorf podniósł oczy:

— Nie jestem głodny, zabierz to, Karolu!

Lokaj zmartwiony odpowiedział:

— Proszę pana, cztery godziny jeździł pan po polach, pierwsze

śniadanie ledwo pan tknął!

Heinz Rommersdorf uśmiechnął się lekko.

— Karolu, widzę, że mnie kontrolujesz.

— Tak, ponieważ wiem, że pan zaniedbuje posiłki!

— Czy chcesz mnie utuczyć?

— Nie, ale nie pozwolę, żeby pan opadł z sił!

Dziedzic wzruszył ramionami:

— No to dawaj to, co przyniosłeś. Wiem, że nie dasz mi

spokoju!

Zjadł kanapkę, wypił filiżankę herbaty i odsunął tackę. Lokaj

zadowolony opuścił pokój.

Heinz Rommersdorf nachylił się nad księgami. Obliczał

dochody — były wysokie. Majątek odziedziczył po zmarłym wuju.

Jego synowie polegli na froncie, a stary pan nie miał sił ani ochoty

zajmować się rolnictwem, więc zostawił wszystko w nie

najlepszym stanie. Od dziesięciu lat, od kiedy majątek przejął

Heinz Rommersdorf dochody stale rosły.

Młody dziedzic pracował od świtu do nocy. Miał szczęście:

nadzorca i pracownicy byli uczciwi i oddani, ponieważ był dla nich

dobry. Żył skromnie, nie miał rodziny, więc dużo pieniędzy

inwestował w nowoczesne maszyny rolnicze, konie i bydło.

Tuż przed objęciem majątku młody dziedzic miał ciężkie

przeżycie, które uczyniło z niego człowieka poważnego i

zamkniętego w sobie. Dawniej, mimo że biedny, był pełen radości,

kochał życie. Tragiczny wypadek — myślał, że ponosi winę za to, co

się wydarzyło — zaciążył na jego losie. Odsunął się od świata.

Uważano go za dziwaka i odludka, chociaż miał dopiero trzydzieści

osiem lat.

Po śmierci rodziców zabrał do siebie starego lokaja Karola i

jego żonę — oboje wiernie służyli w rodzinie od wielu lat. Mieli

jedynaka Petera Lenza, który dzięki pilności i zdolnościom został

nadzorcą w majątku młodego dziedzica. Stary lokaj nie chciał

słyszeć o emeryturze i bezczynnym życiu u syna. Nadal służył u

swojego młodego pana i był jego powiernikiem.

W majątku Lindenhof wszystkim domownikom, służbie i

robotnikom powodziło się bardzo dobrze; dziękowali Bogu za

łaskawy los. Wyjątkiem był młody dziedzic. W jego życiu

wydarzyła się tragedia: jak sądził, ponosił winę za śmierć człowieka,

którego bardzo kochał. Stało się to bez jego wiedzy i winy, kiedy z

przyjacielem Fryderykiem Roda przyjęli zaproszenie na polowanie

w majątku znajomego.

Podczas polowania Fryderyk padł od kuli. Widząc

martwego przyjaciela u swoich stóp, Heinz poczuł, że świat wokół

niego się zawalił. Potem dowiedział się, że żona przyjaciela,

słysząc o śmierci męża, zmarła na udar serca. Czuł się winny

również tej drugiej śmierci. Był bliski obłędu; chciał popełnić

samobójstwo, ale powstrzymała go od tego desperackiego kroku

myśl, że nieżyjący przyjaciel Fryderyk Roda i jego żona zostawili

dziecko — ośmioletnią córeczkę. Dziewczynka nie miała

krewnych, była sama na świecie.

Fryderyk Roda nie miał majątku. Był dobrze zarabiającym

naczelnym inżynierem w dużej fabryce, ale zostawił tylko niewielkie

oszczędności. Dziecko zostało bez środków do życia.

Heinz Rommersdorf nie był jeszcze wtedy bogaty, jednak

uważał za swój święty obowiązek zaopiekować się sierotą.

Niedługo potem odziedziczył po wuju majątek i postanowił

zapewnić dziewczynie jak najlepsze wychowanie i wykształcenie.

Zwrócił się do przyjaciółki swojej matki, pani Sanders, wdowie

po majorze. Prosił ją, żeby się zajęła osieroconym dzieckiem.

Starsza pani, żyjąca samotnie, z radością zgodziła się wychowywać

małą Lori Roda. Przyrzekła, że będzie j ą traktować jak własną

córkę, a dziecko będzie się u niej czuło jak we własnym domu

rodzinnym.

Heinz Rommersdorf hojnie wynagradzał panią Otylię Sanders

prosząc, żeby dziecko miało wszystko co najlepsze. Regularnie

otrzymywał listy od pani Sanders, ale nigdy nie odwiedzał małej

Lori od dnia, kiedy ją przywiózł do miłej damy. Raz w roku

otrzymywał list od Lori, w którym dziękowała za wszystko

dobremu “wujowi". Oczywiście, dziecko nie wiedziało, że Heinz

Rommersdorf czuje się winny śmierci jej rodziców. Lori widziała w

nim człowieka, który jej pomógł, kiedy została sama. Czuła

wdzięczność i szanowała dobrego “wujka".

Kiedy przychodziły listy od małej Lori lub od pani Sanders,

poczucie winy odżywało i Heinz Rommersdorf był jeszcze bardziej

ponury i milczący niż zwykle.

Mijały lata. Heinz Rommersdorf stale myślał o Lori jak o

małej dziewczynce, mimo, że wyrosła już na panienkę. Postanowił

ją adoptować, kiedy zgodnie z prawem będzie mógł to zrobić.

Chciał, żeby osierocona dziewczynka odziedziczyła po nim

majątek. Na razie powinna zostać u pani Otylii Sanders, dopóki nie

Courths-Mahler Jadwiga - Co stanie się z Lori.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: