Piekara Jacek - Opowiadania.pdf - Piekara Jacek - stefanek9

JACEK PIEKARA

OPOWIADANIA

PIĘĆ PŁONĄCYCH WZGÓRZ

Była pierwsza po południu. Czas największej spiekoty, kiedy powietrze zdawało się

zastygać w nieruchomą bijącą żarem ścianę. Ale tutaj - myślał O’Reilly w cieniu

rozłożystych drzew, koło basenu z szumiącym wodotryskiem rozpryskującym na wiele

metrów wokół krople wody - tutaj było naprawdę rześko i miło. O’Reilly siedział w

wiklinowym fotelu wolniutko sącząc z oszronionej szklanki purpurowy sok owoców

maldo. Najcudowniejszą rzecz, ze wszystkich cudów, które natura wytworzyła na

Taurydzie. O’Reilly - ziemski agent handlowy, wciąż, mimo wielu lat rezydentury,

wciąż był w stanie rozkoszować się drobnymi radościami, jakich nie skąpił tutaj

zwykły, powszedni dzień. Chociażby tym, że można siedzieć spokojnie we własnym

cichym i ustronnym ogrodzie, popijać maldowy sok i z leniwą satysfakcją myśleć o

tym, że przed czwartą nadejdzie czas kąpieli i masażu. A kąpiel i masaż na Taurydzie

były rzeczą nadzwyczajną, zwłaszcza kiedy prestiż pozwalał na posiadanie tak

pięknych i zręcznych niewolnic jakie mieszkały w domu O’Reillego. Nikt też od

dwunastej aż do czwartej nie zakłóci czasu sjesty, nie będzie nagłych telefonów,

niespodziewanych wizyt ani żadnych spraw nie cierpiących zwłoki. I właśnie wtedy,

kiedy agent porównywał niespokojne, pełne ciągłego pośpiechu i napięcia życie na

Ziemi z życiem Taurydy, wtedy właśnie zabrzmiał przy drzwiach wejściowych mocny

głos gongu. O’Reilly uniósł się lekko w fotelu i odłożył szklankę. Prawą dłoń położył

na rękojeści miecza. Któż to na Boga wybrał tak niefortunny czas odwiedzin? Przecież

nawet wróg nie przyszedłby po jego głowę w czasie sjesty, bo byłoby to powszechnie

uznane za dyshonor. Były lepsze pory na morderstwo niż czas pomiędzy dwunastą a

czwartą.

- Trzej Przyjaźni Nieznajomi, mój panie - obwieścił niewolnik pochylony w

głębokim ukłonie. Agent zastanowił się przez chwilę.

Mógł nie przyjąć tych ludzi. Potraktowali go przecież jak osobę o nikłym prestiżu,

której można przerywać czas odpoczynku. Ale z drugiej strony, jeżeli znali pozycję

O’Reillego (a w stolicy każdy znał ją dobrze) i nie chcieli go obrazić, to sprawa z którą

przybywali musiała być wyjątkowej wagi.

Po chwili namysłu kazał niewolnikowi przyprowadzić gości. Trzech barczystych,

wysokich mężczyzn, z których każdy miał jeden miecz u lewego boku, a drugi,

krótszy, w pochwie wystającej nad prawe ramię. Policjanci. To oczywiste. Ale cóż w

domu O’Reillego mogą chcieć policjanci? I to w dodatku o tak niewłaściwej porze.

Wszyscy byli w maskach Przyjaznych Nieznajomych, ale agent nie zmienił swej maski

Obojętnego Przechodnia. Miał do tego pełne prawo i nie czuł się wcale w obowiązku

nakładać ani Gościnnego Gospodarza, ani też rewanżować się gościom Przyjaznym

Nieznajomym. W innym przypadku mogłoby to być zrozumiane jako obraza, a nawet

stać się powodem pojedynku, ale O’Reilly i tak wyświadczył im łaskę wpuszczając do

domu o niestosownej porze. Policjanci powitali agenta w ceremonialny, niezwykle

grzeczny sposób, po czym ten, który stał pośrodku wyszedł krok do przodu.

Gospodarz do tej pory nie wstał z miejsca ani nie zaproponował im, aby usiedli.

Najpierw chciał usłyszeć, co mają do powiedzenia.

- Kiedy spotykam człowieka - zaczął policjant - co poświęcił swe życie lasowi, on

zwraca się ze skargą. Zobacz, mówi, te rosłe drzewa co stały tak dumnie, a dziś topór

drwala strzaskał ich pnie i leżą teraz w pyle drogi. Patrz, mówi dalej ten człowiek,

jakże okrutny był drwal, który to uczynił. Lękam się, że jego topór może rychło

zastukać do drzwi mego domu.

Policjant zamilkł, a O’Reilly przez chwilę przetrawiał otrzymaną wiadomość.

Taurydański obyczaj zakazywał zwracania się z problemem, którego rozwiązanie

nie leżało w gestii rozmówcy. Oczywiście wolno było prosić o pomoc, ale wtedy

stosowano skomplikowaną ceremonię przypowieści i alegorii, nie chcąc narażać się na

odmowę, która mogłaby być dla proszącego śmiertelną obrazą.

Teraz wystarczyłoby, aby agent nie odpowiedział ani słowem, a przybysze

wycofaliby się ceremonialnie i nikt do nikogo nie mógłby mieć pretensji. Ale O’Reilly

nauczył się, że na Taurydzie dobrze jest pozyskiwać sobie wdzięczność i przychylność

innych. Nawet jeśliby mieli to być tylko policjanci. Dał więc znak niewolnikom, którzy

natychmiast przystawili gościom trzy wiklinowe fotele, po czym zmienił maskę na

Przyjaznego Nieznajomego. Policjanci usiedli lekko przykładając lewe dłonie do

prawej piersi - znak wdzięczności, który jednak nie nadszarpywał prestiżu. Teraz agent

czekał na ich dalsze słowa.

- Pan, ekscelencjo - zaczął policjant - cieszy się sławą człowieka, który zgłębił

wspaniałe utwory naszych mistrzów. Ja i moi przyjaciele pragniemy usłyszeć pańskie

zdanie, ekscelencjo, na temat czynu megethona Astemynuusa i radość nasza nie będzie

miała granic, gdy podzieli się pan z nami swymi zawsze jakże trafnymi przemyśleniami.

„O Boże” - pomyślał O’Reilly - „trafiony, zatopiony. Kto to był, u cholery

megethon Astemynuus i kto napisał ten traktat? Chyba mistrz Lodwerus. A może nie

on? Zaraz, zaraz skojarzyć to z drzewami, o co tu do diabła może chodzić?”

Odwoływanie się do dzieł starożytnych pisarzy, do ich traktatów filozoficznych czy

heroicznych eposów było starą i uświęconą metodą nawiązywania rozmowy, której nie

można było zacząć wprost. Jednak przybyszowi z Ziemi, choćby najbardziej zżytemu z

taurydańską historią i obyczajami, sprawiało to ogromne trudności. Trzeba było

bowiem przekopać całe tomy dzieł mistrzów, pisane w archaicznym języku

starotaurydańskim i w dodatku jeszcze zapamiętać ważniejsze fakty, a najlepiej

zapamiętać wszystko.

I wtedy O’Reillemu przypomniało się, kim był megethon Astemynuus. Oczywiście!

Przecież to jedna z historii heroicznego eposu poety Bredorwusa. Rzecz o dostojniku,

mistrzu miecza i jednym z najbardziej znaczących ludzi na Taurydzie, który

zrezygnował z zaszczytów i dostatku, aby zająć się pokonaniem okrutnych morderców

z Górskich Klanów, grasujących nocami w stolicy. Teraz rzecz stawała się jasna.

Sytuacja się powtórzyła. Ktoś zakłóca spokój mieszkańcom miasta, a policja nie może

sobie z tym poradzić. Ale dlaczego, na Boga, oczekują wsparcia od niego? Fakt, że

dobrze włada mieczem nie stanowi jeszcze o tym, że będzie pomagać w poszukiwaniu

zbrodniarzy. Na to O’Reilly nie miał ani chęci, ani czasu. Ale, zaraz... tu musi być

drugie dno. Nie przychodzi się do człowieka o tak wielkim prestiżu i nie prosi bez

powodu o pełnienie roli policjanta. Jeszcze chwilka, zaraz, olśnienie było blisko. Boże,

dokładniej czytać traktat Bredorwusa i już wszystko byłoby wiadome. Jak to się

zaczynało. Aha, jest! Dlaczego megethon Astemynuus zrezygnował z dostojeństw?

Dlatego, że na czele górskich band stał jego brat i megethon uważał za swój honorowy

obowiązek zabić tę zakałę rodziny. Ale, Boże, czyżby to znaczyło że...

- Brat przestaje być bratem, gdy traci honor - rzekł O’Reilly - a śmierć jest

wybawieniem dla zbrodniarza i radością dla sprawiedliwego.

Oferta została przyjęta. Teraz formuły, symbole i alegorie przestały być potrzebne.

Można wreszcie zacząć się posługiwać zwykłym, funkcjonalnym językiem, bo

rozmawianie w sposób ceremonialny, choć czasem użyteczne, czasem miłe, a zawsze

szkolące spryt, pamięć, logikę i refleks, w tej sytuacji wikłałoby tylko sprawę.

- Doniesienia o morderstwach wpływają od prawie pół roku - zaczął policjant. - Na

razie zdarzyło się jedenaście przypadków. Ciosy świadczą o tym, że mieczem

posługuje się mistrz walki, dwukrotnie pokonał on trzech przeciwników na raz.

„Ho, ho” - zastanowił się O’Reilly. - „To brzmi niewiarygodnie. Taurydańczycy

szkolą się w posługiwaniu mieczem od wczesnego dzieciństwa. Przecież na tej

pozbawionej chorób i zewnętrznego niebezpieczeństwa planecie właśnie pojedynki są

sposobem selekcji naturalnej i one pozwalają na eliminację jednostek mniej zaradnych

życiowo. Niezły kozak musi być z tego mordercy skoro zabija trzech za jednym

zamachem”.

- Dlaczego sądzicie, że to Ziemianin? - zapytał.

- Dzisiaj znaleźliśmy następnego trupa - wyjaśnił policjant. - Cios został zadany od

tyłu.

No i wszystko się wyjaśnia. Przecież to hańba uderzyć odwróconego lub

uciekającego wroga. Żaden Taurydańczyk by tego nie uczynił. Tak splamić honor

mógł tylko przybysz z Ziemi.

„Swoją drogą” - pomyślał agent - „to koszmar, że hańbiące zachowanie jest

wyjaśnieniem narodowości mordercy”. Ale cóż, Ziemianie nie cieszyli się szacunkiem

Taurydańczyków. Z jednym wyjątkiem, ale O’Reillego nikt tu już nie uważał za

obcego. Inaczej nie przyszliby do niego z tą sprawą. Zresztą, prośba o pomoc była w

gruncie rzeczy gestem przyjaźni w stronę agenta. W tym właśnie tkwiła cała specyfika

Taurydy. Ci, którzy przychodzili z prośbą o pomoc, nagle stawali się

wyświadczającymi przysługę. Policjanci okazywali O’Reillemu zaufanie pragnąc, aby

właśnie on poradził sobie z tajemniczym mordercą. Teraz już pokonanie nocnego

zabójcy stało się dla agenta kwestią honoru i prestiżu. Musiał to zrobić, by

odwdzięczyć się policjantom. Postąpili delikatnie, uważając, że w rodzinie każdy

powinien wymierzać sprawiedliwość błądzącemu i nikt postronny nie powinien się do

tego mieszać. Ale O’Reilly wiedział, że zadanie nie będzie łatwe. Człowiek, który

pokonuje trzech przeciwników w walce na miecze jest nie lada mistrzem. Co prawda,

agent słynął ze wspaniałego opanowania sztuki walki, ale teraz czuł, że trafi na wroga

co najmniej równego sobie.

- Chciałbym otrzymać kod waszego komputera - rzekł O’Reilly.

- Oczywiście - odparł policjant i wyciągnął z sakwy przy pasie magnetyczną kartę.

Wstali z foteli.

- Pozostaje mi tylko życzyć panu, ekscelencjo, miłego dnia i mam nadzieję, że nasza

jakże nieodpowiednia i godna pożałowania wizyta nie zakłóciła rozmyślań ekscelencji.

Agent pożegnał ich grzeczną, ceremonialną formułą i dał znak niewolnikom, aby

odprowadzili gości do drzwi. Westchnął ciężko. Nie było jeszcze drugiej, a nie

wyglądało na to, aby można było próżnować przez następne dwie godziny. Wolnym

krokiem udał się do gabinetu i siadając przy pulpicie komputera wystukał na

klawiaturze kod policyjny. Najpierw zamierzał sprawdzić jak wygląda sytuacja Ziemian

na Taurydzie i w chwilę potem miał pełne dane. Przebywało tu stu szesnastu Ziemian,

z czego osiemdziesięciu siedmiu w stolicy - pozostałych O’Reilly na razie

wyeliminował. Z mieszkających w mieście, tylko sześciu przebywało dłużej niż pół

roku. Jednym z nich był sam agent, a więc pozostawało pięciu potencjalnych

podejrzanych. O’Reilly przyjrzał się uważnie kolejnym sekwencjom danych.

Robert McNamara, lat 62, wysłannik Konsorcjum Metali Ciężkich. Jego można

było wyeliminować. Spokojny grubas, bez aspiracji i ambicji, traktujący pobyt na

Taurydzie jako wygodną synekurę i dobre wakacje. Bardzo słabo znał taurydański, nie

używał masek, prawdopodobieństwo, że to on był owym tajemniczym mordercą

zbliżało się do zera. Agent przypuszczał, że McNamara nie miał nawet pojęcia o walce

mieczem.

Zatem następny: Silvester Calhoun, lat 21, siostrzeniec McNamary, spędzał na

Taurydzie długie wakacje, nie zajmował się niczym poza drobną pomocą dla wuja. Ten

raczej też nie.

Trzeci podejrzany: Tom Fleming, lat 41, od dwóch lat na Taurydzie, podejrzenia o

przemyt, dochody bliżej nie wyjaśnione, biegła znajomość języka, używał masek,

cieszył się pewnym prestiżem, wytrawny znawca sztuk walki. Wydawał się najbardziej

pasować, ale czy biznesmen i przemytnik bawiłby się w nocne morderstwa?

Następny: Hubert Ostrovsky, lat 35, obserwator z ramienia Ligi Rozwoju, świetny

znawca historii i zwyczajów Taurydy, człowiek o sporym jak na Ziemianina prestiżu,

w pełni zaaklimatyzował się na planecie. O’Reilly znał go bardzo dobrze i dlatego był

pewien, że jest on niezdolny do popełnienia tak haniebnej zbrodni. Poza tym, jego

umiejętności w sztuce walki były przeciętne.

Piąty Ziemianin to Sergio Duval, dezerter z Floty Kosmicznej, osobnik o zerowym

prestiżu, nie chodził w masce, nałogowy alkoholik. Gdyby używał maski zabito by go

już w pierwszych dniach pobytu, a tak liczne niezręczności jakie popełniał po prostu

były ignorowane. Teoretycznie typ jak najbardziej zdolny do popełnienia zbrodni, ale

odpadał ze względów czysto praktycznych. Po prostu jego znajomość walki

ograniczała się do wiedzy którą stroną trzymać miecz. A to trochę za mało by dać radę

trzem taurydańskim fechmistrzom.

Więc w takim razie kto? Może któryś z dwudziestu dziewięciu ludzi mieszkających

poza stolicą? To nawet rozsądne. Przecież lepiej nie angażować się na własnym terenie

i wyjeżdżać tylko na gościnne występy. Ale to było do sprawdzenia. Policja

rejestrowała obecność gości spoza metropolii. Wystarczyło tylko porównać daty

rozjazdów i daty morderstw, aby dojść do prostego wniosku, że przestępstwa nie

popełnił żaden z tych dwudziestu dziewięciu. Chyba że działało ich dwóch

naprzemiennie. Tego wykluczyć się nie da, ale prawdopodobieństwo obecności dwóch

fechmistrzów wśród szesnastu Ziemian była wręcz zerowa. A więc w takim razie -

O’Reilly westchnął ciężko - pozostawało pięciu. Którego z nich można wyeliminować

z całą pewnością? McNamarę i Ostroyskiego. A Duval? Czy potrafiłby udawać

degenerata i alkoholika, a naprawdę być znawcą miejscowych zwyczajów i

wykwalifikowanym mordercą? Nie. A więc odrzucamy trzech. Co wiadomo o młodym

Calhounie? Właściwie nic. Spokojny, młody człowiek. Chodził bez maski, a więc jego

prestiż był zerowy, traktowano go jako gościa uprzejmie, ale z pogardliwym

dystansem. Ale do Fleminga - biznesmena i przemytnika nie pasują przecież nocne

morderstwa. A może to porachunki na tle lewych interesów? O’Reilly przejrzał listę

ofiar i bezradnie pokręcił głową. Nie. Zamordowanych nic nie łączyło ze sobą. Po

prostu zwykłe, przypadkowe ofiary. Biedni przechodnie, którzy padli łupem

psychopaty. A miejsca, gdzie znajdowano trupy? O, tu mógł być ślad. Agent wyświetlił

na ekranie plan miasta i kazał nanieść komputerowi miejsca odnajdywania zwłok. No,

no, tak - to coś dawało. Wszystkie punkty można było zmieścić w okręgu o średnicy

półtora kilometra. Akurat najgorsza dzielnica stolicy. Pięć Płonących Wzgórz. Tak to

się ślicznie nazywało. Nazwa pochodziła jeszcze z czasów wojny klanów, kiedy Klan

Ognisty miał swoje umocnienia na wzgórzach i pewnej pięknej nocy zostały one

zdobyte i podpalone przez Klan Długich Toporów. Całe lata straszyły ze szczytów

ruiny zwęglonych fortyfikacji, póki jakieś sto lat temu nie zaczęto tam stawiać nowych

domów. Zresztą dom to brzmi zbyt dumnie, jeżeli widziało się choć raz te nędzne

lepianki, wokół których piętrzyły się rzędy śmietnisk, spływały nieczystości i unosił się

potworny fetor zgnilizny. Dzielnica słynęła z tego, że było tam równie łatwo stracić

życie, jak splunąć, a bandy rabusiów grasowały pod osłoną nocy. Ale nie zabijano od

tyłu. Honor i zwyczaj były jedyną regułą nawet dla najgorszych przestępców, jeżeli

tylko wywodzili się z Taurydy. Zresztą człowieka, który poddał się, zdjął maskę albo

założył Pokornego Jałmużnika nie spotykało z reguły nic złego. Oczywiście obdzierano

go do cna ze wszystkiego, co tylko miało jakąś wartość, ale nie było powodów, by

zabijać, jeżeli tylko w grę nie wchodziła rodowa zemsta. Wypada jednak wspomnieć,

że na Taurydzie rzadko kto o jakim takim prestiżu decydował się poddać

Piekara Jacek - Opowiadania.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: