Zygmunt Zeydler-Zborowski - Złoty centaur.pdf - Zeydler-Zborowski Zygmunt - joe77joe77

ROZDZIAŁ I

Nie mógł już dłużej wytrzymać.

Cały dzień przez kolorową zasłoną prażyło słońce. Nagrzane wielogodzinnym

upałem powietrze było gęste i lepkie jak błotna kąpiel.

Na kartce papieru czerniło się kilka zdań. Przeczytał je jeszcze raz, skrzywił

się z obrzydzeniem i odsunął od siebie maszynę. Strugi potu spływały mu po

plecach.

Wstał, poszedł do łazienki, zrzucił slipy i odkręcił prysznic. Wiedział, że to

tylko chwilowa ulga, że potem będzie jeszcze gorzej, ale nie mógł oprzeć się

pokusie.

Żeby chociaż Joanna była ze mną - myślał, wycierając się kosmatym

ręcznikiem. Nie lubił, kiedy Joanny nie było w domu. Ale przecież to on ją

namawiał, żeby pojechała do matki. Wolał to niż dwudniową wizytę teściowej.

Zresztą miał zamiar pracować.

Zajrzał do pokoju Joanny. Tu także było duszno, ale nie tylko duszno. W

powietrzu unosił się intensywny zapach smażonego dorsza. Najwidoczniej

sąsiedzi z dołu zabrali się do przygotowywania wczesnej kolacji.

To przyśpieszyło decyzję, która zaczynała się wykluwać już w łazience.

Niedbale narzucił na siebie koszulę i spodnie, wsunął stopy w sandały i wybiegł z

mieszkania. Wiedział, że nie napisze tego artykułu, a bezmyślne ślęczenie przy

maszynie nie miało najmniejszego sensu.

Ulice były pełne upału. Domy jak ogromne piece wyrzucały żar ze swych

murów. Rozmiękły asfalt uginał się pod nogami.

Marceli zszedł w dół i minąwszy Park Kultury, znalazł się nad Wisłą. Tu było

trochę chłodniej. Mógł swobodniej odetchnąć.

Usiadł na trawie i patrzył na rzekę. Po praskiej stronie plaże roiły się od

ludzi, mimo iż słońce już się zniżyło. Na moście dudniły przepełnione tramwaje.

Siedział tak może godzinę, może trochę dłużej. Rytmiczny ruch wody działał

nasennie. Powieki stawały się coraz cięższe. Miły bezwład ogarniał całe ciało.

I nagle pojawił się niepokój. Zrodził się najzupełniej niespodziewanie i

uderzył na alarm.

Czy zamknąłem mieszkanie? Rany boskie, czy zamknąłem mieszkanie? W

żaden sposób nie mógł sobie przypomnieć momentu przekręcenia klucza w

zamku.

Senność w jednej chwili zniknęła. Zerwał się i ruszył z powrotem przez Park

Kultury. -Radio, lodówka, telewizor... Wszystko wyniosą, absolutnie wszystko,

jego ubrania, sukienki Joanny, bieliznę... Zaczął biec.

Zadyszany zwolnił w Alejach Ujazdowskich i skręcił w kierunku Wilczej.

Rozhuśtana wyobraźnia tworzyła obrazy pełne grozy. Widział drabów

ogałacających mieszkanie. Jednocześnie uświadomił sobie, że zapomniał

odnowić polisę asekuracyjną. Miał to załatwić w zeszłym tygodniu, ale tak jakoś

zeszło...

Znowu przyśpieszył kroku. Nie czekając na windę, wbiegł na trzecie piętro.

Mieszkanie było oczywiście zamknięte. Wszystko w najzupełniejszym porządku.

Włamywaczy ani śladu.

Marceli odetchnął z ulgą i wytarł spocone czoło. Przez chwilę zastanawiał się,

co robić. Nie miał ochoty siedzieć w czterech ścianach, tym bardziej, że jeszcze

ciągle nie było czym oddychać. Zadzwonić do któregoś z kolegów? Nie miał

ochoty na wódkę, a zresztą kogóż o

tej porze w sobotę mógłby zastać w domu? Więc co? A może do kina? Ten

pomysł najbardziej mu się podobał. Wziął „Express” z biurka i zaczął przeglądać

kina. W „Kongresowej” szedł kryminalny film francuskiej produkcji. Już dawno

miał ochotę zobaczyć go. Ale czy dostanie jeszcze bilet? Bardzo wątpliwe.

Postanowił spróbować.

Kasy były zamknięte. Wszystkie bilety na dwudziestą sprzedane. Marceli

doznał uczucia ogromnego rozczarowania. Miał jednak nadzieję, że jedno

miejsce znajdzie się dla niego. Nagle zrodziła się w nim gwałtowna chęć, żeby

obejrzeć ten film. Lubił kryminały i podobała mu się Simone Signoret, a poza

tym sala Kongresowa miała klimatyzację. Nareszcie trochę chłodnego,

orzeźwiającego powietrza.

Stał niezdecydowany i posępnym spojrzeniem odprowadzał ludzi śpieszących

do kina.

A może jakiś konik? - I nagle, jak za dotknięciem różdżki czarodziejskiej, pojawił

się przy nim szczupły, młody człowiek.

- Potrzebuje pan bilecik? - spytał konfidencjonalnym szeptem.

- Tak, jeden.

- Mam jak raz jeden. Sam środeczek.

- Ile?

- Trzy dychy.

- Dwadzieścia pięć - zaproponował Marceli.

Szczupły blondyn rzucił wokoło szybkie, niespokojne spojrzenie.

- No, dobra. Niech będzie moja strata. Chodź pan trochę na bok.

Po chwili Marceli podawał bileterowi zdobyty bilet. Był bardzo zadowolony,

że udało mu się dostać do kina, ale jednocześnie dręczyły go wyrzuty sumienia.

Nie tak dawno przecież wydrukował energiczny artykuł wymierzony przeciwko

„konikom”.

Rewia mody dobiegała końca. Odnalazł swoje miejsce i bez większego

zainteresowania patrzył na kościste modelki, prezentujące najnowsze „kreacje”

Centralnego Domu Towarowego. Sympatyczny pan, stojący przed mikrofonem,

zachwalał sukienki, kostiumiki i garsonki. Wreszcie ostatnia modelka zniknęła

za kulisami, pianista uderzył końcowy akord światło na sali zgasło. Podczas

kroniki Marceli zauważył, że miejsce z prawej strony nie było zajęte. Więc

jednak nie wszystkie bilety sprzedane - pomyślał. - A może ktoś się spóźnił,

może przyjdzie po kronice? Ciekawe, kto to będzie: mężczyzna, kobieta? Ktoś

samotny. Może jakaś staruszka.

Nie, to nie była staruszka. Aż się zdziwił, że taka śliczna dziewczyna przyszła

sama. Spojrzała na niego. Wydało mu się, że w dużych, ciemnych oczach dojrzał

porozumiewawczy błysk.

Zaczął się film. Przez pewien czas Marceli kątem oka obserwował swą

sąsiadkę. Niebawem jednak akcja tocząca się na ekranie zaczęła przykuwać jego

uwagę. Już na samym początku w pociągu znaleziono ciało zamordowanej

młodej kobiety. Była trochę podobna do tej z prawej strony.

Film był nieźle zrobiony i akcja toczyła się wartko. W pewnej chwili Marceli

poczuł, że dziewczyna podaje mu paczkę zawiniętą w papier. Zdziwił się, ale nie

zdążył zareagować, bo właśnie rozpoczął się na ekranie pościg za mordercą..

Siedział zaciskając kurczowo palce na zawiniątku, zupełnie tak, jakby to on

prowadził samochód policyjny w zawrotnym tempie. Sala rozbłysła światłem.

Oprzytomniał. Miejsce po jego prawej stronie było puste.

Rozejrzał się, szukając wśród wychodzących dziewczyny o czarnych oczach.

Nie mógł jej dostrzec. Trochę zdziwiło go to, że tak szybko zniknęła. Przecież

jeszcze nie mogła wyjść. Zapomniała paczki. A w ogóle dlaczego dała mu ją do

potrzymania? Co to znaczy? Zapatrzony w ekran nie zauważył, kiedy wstała i

wyszła. Jak to się stało?

Zaczął przepychać się do wyjścia. Chciał wsunąć tajemniczą paczkę do

kieszeni marynarki, ale się nie zmieściła. Sądził, że dziewczyna czeka na niego

przed kinem, żeby odebrać swoją własność.

Na dworze było duszno. Ponad domami kłębiły się gęste chmury przecinane

zygzakami błyskawic. Zbierało się na burzę.

Zbiegł po schodach, szukając wzrokiem dziewczyny. Nie było jej.

Zapomniała o swojej paczce - pomyślał. - Co za idiotka.

Zaczął iść w kierunku Alei.

Nagle podeszło do niego dwóch mężczyzn.

- Pan pozwoli z nami.

Cofnął się gwałtownie, szykując się do obrony. Był przekonany, że napadają

go chuligani. Błyskawicznie ocenił sytuację. Nie wyglądali na atletów. Mógł

zaryzykować.

- Pan pozwoli z nami do radiowozu - powtórzył niższy. - Milicja.

Dopiero teraz Marceli zauważył stojący opodal radiowóz.

O co chodzi?

Porozmawiamy w komendzie. Pan pozwoli z nami. Proszę nie stawiać

oporu.

Ależ ja nie mam zamiaru... Nic nie rozumiem... Czego panowie chcą ode

mnie?

- Porozmawiamy w komendzie. Proszę, niech pan siada. Chyba nie zależy

panu na zbiegowisku.

Marceli posłusznie wsiadł do szarej warszawy. Był zupełnie oszołomiony. Nie

mógł zrozumieć, co znaczy ta cała historia. Dopiero po chwili przyszło mu na

myśl, że może powinien się wylegitymować. Sięgnął do kieszeni i wyjął

legitymację dziennikarską.

- Jestem dziennikarzem. Panowie chyba się pomylili. Proszę, oto moja

legitymacja.

Siedzący koło niego mężczyzna nawet nie spojrzał w tym kierunku.

Niech mi pan da tę paczkę - powiedział.

To nie moja paczka. Jakaś dziewczyna dała mi ją w kinie do potrzymania.

Zygmunt Zeydler-Zborowski - Złoty centaur.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: