Julie Garwood - Intryga.pdf - & Romanse DaCapo - Anulka_71

JULIE GARWOOD

Intryga

Shadow Music

Tłumaczyła: Dagmara Bagińska

Prolog

Dawno, dawno temu, w czasach, kiedy gwałtowne sztormy wdzierały się

od morza, pierwsza horda wojowników z dalekiego lądu przeszła przez nasze

góry i dotarła do naszych wybrzeŜy. Ze stalowymi mieczami, przypasanymi do

zbroi lśniącej w południowym słońcu niczym szklana łuska, maszerowali

dwójkami w kolumnach ciągnących się jak okiem sięgnąć. Nie pytali o

pozwolenie ani nie dbali o to, Ŝe wkraczają na czyjś teren. Mieli swoją misję i

nikt nie śmiał stanąć na ich drodze. Krocząc przez nasze piękne ziemie, brali

nasze konie i naszą Ŝywność, deptali nasze plony, wykorzystywali nasze kobiety

i zabijali naszych niewinnych ludzi. Zostawiali po sobie wielkie zniszczenie, a

wszystko w imię Boga.

Nazywali siebie krzyŜowcami. Wierzyli gorąco, Ŝe ich misja jest święta i

prawa, poniewaŜ tak powiedział im papieŜ, który pobłogosławił ich i wysłał w tę

podróŜ na drugi koniec świata. Mieli za zadanie nawracać niewiernych i siłą

zmuszać ich do przyjęcia wiary w Boga i nowej religii. Jeśli poganie odmawiali,

Ŝołnierze mieli prawo zabić ich swoimi świętymi i pobłogosławionymi

mieczami.

Droga przez nasze góry była jedynym przejściem dla krzyŜowców,

pozwalającym im na dalszą krucjatę, więc przekraczali ją całymi legionami, a

gdy juŜ docierali do naszych portów po drugiej stronie gór, kradli nasze statki,

Ŝeby dopłynąć do wyznaczonego celu.

Nasz mały kraj nazywał się wówczas Monchanceux. Rządził nami nasz

wuj, łaskawy król Grenier, który był człowiekiem miłującym swoją ojczyznę i

pragnącym ją chronić. Nie byliśmy bogatym krajem, lecz byliśmy zadowoleni.

Mieliśmy wszystkiego pod dostatkiem. Kiedy hordy intruzów zaczęły

przetaczać się przez nasze ziemie i okradać je ze wszystkiego, nasz król wpadł

we wściekłość, lecz nie pozwolił, by gniew kierował jego poczynaniami. Król

Grenier był sprytnym człowiekiem, więc wpadł na pomysł, jak rozwiązać tę

sytuację.

Postanowił zmusić kolejną grupę intruzów, Ŝeby zapłaciła myto za

przejazd przez góry. Przełęcz była na tyle wąska, Ŝe bez trudu moŜna było jej

bronić. Nasi wojownicy przywykli do zimna, śniegu i lodowatych wiatrów, więc

mogli bronić przejścia nawet miesiącami. A nadciągała właśnie surowa zima.

Dowódca rzekomo prawych najeźdźców rozgniewał się na wieść o tym,

Ŝe ma cokolwiek płacić. On i jego ludzie wypełniali przecieŜ świętą misję.

Zagroził, Ŝe zabiją całą ludność Monchanceux, łącznie z kobietami i dziećmi,

jeśli ktokolwiek zabroni im przejazdu. Zapytał, czy król Grenier i jego poddani

są w łasce kościoła, czy moŜe, jako poganie, zamierzają stanąć na drodze

boskiej sprawy? Odpowiedź na to pytanie miała zdecydować o losie kraju.

Nasz dobry i mądry król natychmiast przyjął wiarę. Powiedział dowódcy

najeźdźców, Ŝe tak on, jak i wszyscy jego poddani są poświęceni i moŜe tego

dowieść.

Wezwał do siebie ludność Monchanceux i przemówił do niej z balkonu

swojego pałacu. Dowódca armii krzyŜowców stał za nim.

– Od dzisiejszego dnia nasz kraj będzie nosił nazwę St. Biel na cześć

świętego patrona mojej rodziny, który jest obrońcą niewinnych – oznajmił król

Grenier. – Zbudujemy pomnik Świętego Biela i wymalujemy jego podobiznę na

drzwiach naszej katedry, Ŝeby kaŜdy, kto przybędzie do naszych wybrzeŜy,

dowiedział się o jego świętości, a my wyślemy hołd papieŜowi, okazując w ten

sposób naszą szczerość i oddanie. Myto, które pobierzemy za przejazd, zostanie

przekazane właśnie na ten cel.

Dowódca krzyŜowców znalazł się w kłopotliwym połoŜeniu.

Jeśliby odmówił zapłaty myta – oczywiście w złocie, gdyŜ tylko taką

formę akceptował król – czy nie sprzeciwiłby się tym samym, by król złoŜył

naleŜny hołd papieŜowi? A gdyby papieŜ usłyszał o tej odmowie, jakby

zareagował? Ekskomunikowałby go? Kazałby go stracić?

Po długiej nocy rozwaŜań i bicia się z myślami przywódca armii

zdecydował się zapłacić myto. Było to przełomowe wydarzenie i stało się

precedensem. Od tej pory kaŜda grupa krzyŜowców, chcąca przekroczyć nasze

ziemie, bez sprzeciwu płaciła myto.

Nasz król dotrzymał słowa. Kazał stopić złoto i wyrobić z niego monety,

a na kaŜdej wybić wizerunek Świętego Biela z aureolą wokół głowy.

Trzeba było przenieść część królewskiego skarbca, Ŝeby zrobić miejsce

dla wszystkich złotych monet. Przygotowano teŜ specjalny okręt, który miał

dostarczyć hołd Ojcu Świętemu. Pewnego dnia ogromne, cięŜkie skrzynie

zostały załadowane na okręt, a tłum mieszkańców zgromadził się w porcie,

obserwując odpłynięcie statku do Rzymu. Wkrótce po tym historycznym dniu

zaczęły pojawiać się plotki. Nikt nie mógł z całą pewnością powiedzieć, Ŝe

widział złoto, albo stwierdzić, ile z niego zostało wysłane. Kilku ambasadorów

twierdziło, Ŝe zaledwie jakieś marne grosze dotarły do papieŜa. Plotki o

ogromnym bogactwie naszego króla rozeszły się tak samo szybko, jak zniknęły,

niczym fale obmywające nasze brzegi.

Wreszcie odnaleziono szybszą drogę do Ziemi Świętej i krzyŜowcy

przestali przemierzać nasz kraj. Byliśmy wdzięczni za tę zmianę.

JednakŜe nie zostawiono nas w spokoju. Co parę lat przybywał do nas

ktoś w poszukiwaniu legendarnego złota. Król Anglii słyszał plotki o skarbie i

pewnego dnia wysłał do nas swojego barona. Kiedy wreszcie nasz władca

zgodził się, Ŝeby ów człowiek przeszukał pałac i monarszą posiadłość, baron

stwierdził, Ŝe wróci do Anglii i ogłosi, Ŝe nie ma Ŝadnego ukrytego skarbu. Król

Grenier był na tyle gościnny dla barona, Ŝe ten postanowił ostrzec monarchę, iŜ

ksiąŜę John z Anglii rozwaŜa najazd na St. Biel. Baron wyjaśnił, Ŝe ksiąŜę John

pragnie rządzić całym światem i niecierpliwie czeka na moment, kiedy przejmie

koronę Anglii. Baron stwierdził, Ŝe bez wątpienia wkrótce St. Biel stanie się

jedną z kolejnych własności Anglii.

Rok później nastąpiła inwazja. Kiedy oficjalnie St. Biel stało się

własnością Anglii, ponownie rozpoczęto poszukiwania złota. Świadkowie tych

wydarzeń zeznają, Ŝe nie pozostał ani jeden kamień, pod który by nie zajrzano.

Skarb zniknął, jeśli w ogóle kiedykolwiek istniał...

Wellingshire, Anglia

KsięŜniczka Gabrielle miała zaledwie sześć lat, kiedy wezwano ją do

umierającej matki. Eskortowała ją jej wierna straŜ, dwóch Ŝołnierzy po kaŜdej ze

stron, kroczących powoli, Ŝeby dziewczynka mogła za nimi nadąŜyć, gdy z

powagą przemierzali długi korytarz. Jedynym dźwiękiem, jaki było słychać, był

stukot ich butów na zimnej, kamiennej posadzce.

Gabrielle wzywano do łoŜa śmierci matki tyle razy, Ŝe straciła juŜ

rachubę.

Szła ze spuszczoną głową, wpatrując się w błyszczący kamień, który

znalazła. Na pewno spodoba się mamie. Był czarny, z białymi zygzakowatymi

Ŝyłkami na całej powierzchni. Jedna strona kamienia była tak gładka jak dłoń

matki, kiedy głaskała twarz Gabrielle. Za to druga jego strona była szorstka jak

bokobrody ojca.

Codziennie o zachodzie słońca Gabrielle przynosiła matce róŜne skarby.

Dwa dni temu złapała motyla. Miał takie piękne skrzydełka, całe złote w

purpurowe plamki. Mama stwierdziła, Ŝe to najpiękniejszy motyl, jakiego

kiedykolwiek widziała. Potem, kiedy Gabrielle podeszła z motylem do okna i

pozwoliła mu odlecieć, mama pochwaliła ją, Ŝe tak delikatnie postąpiła z

jednym z boskich stworzeń.

Wczoraj Gabrielle zerwała kwiaty na wzgórzu za murami miasta. Otaczał

ją zapach wrzosu i miodu i uznała, Ŝe ta woń jest nawet przyjemniejsza od

specjalnych olejków i perfum mamy. Gabrielle zawiązała grubą wstąŜkę wokół

łodyg i próbowała ułoŜyć ładny, bukiet, ale nie wiedziała, jak to zrobić, więc

wyszedł jej z tego tylko krzywy wiecheć. WstąŜka rozwiązała się, zanim zdąŜyła

podarować bukiet mamie.

Jednak to kamienie były ulubionymi skarbami mamy. Na stoliku przy

łóŜku trzymała pełen ich koszyk, które zebrała dla niej Gabrielle. Ten z

pewnością spodoba się jej najbardziej, pomyślała dziewczynka.

Gabrielle nie czuła niepokoju związanego z dzisiejszą wizytą. Mama

obiecała jej, Ŝe w najbliŜszym czasie nie odejdzie do nieba, a zawsze

dotrzymywała danego słowa.

Postacie rzucały długie ruchliwe cienie na kamienną posadzkę i ściany.

Gdyby Gabrielle nie była tak zaaferowana swoim znaleziskiem, z pewnością

zaczęłaby gonić swój cień, próbując go złapać. Długi korytarz był jej ulubionym

miejscem zabaw. Uwielbiała skakać na jednej nodze po kamiennych płytach

posadzki ciekawa, jak długo uda jej się nie upaść. Jeszcze nie udało jej się

doskoczyć na jednej nodze dalej niŜ do drugiego łukowato sklepionego okna. A

Julie Garwood - Intryga.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: