May Karol - Winnetou tom.3.pdf - Winnetou - JANUSZEK777

Aby rozpocząć lekturę,

kliknij na taki przy cisk ,

który da ci pełny dostęp do spisu treści książki.

Jeśli chcesz połączyć się z Portem Wydawniczym

LITERATURA.NET.PL

kliknij na logo poniżej.

Karol May

Winnetou

Tower Press 2000

ROZDZIAŁ I

NAD WIELKĄ KOLEJĄ ZACHODNIĄ

Od wczesnego ranka przebyłem znaczną przestrzeń. Opanowało mnie pewne znużenie, które

zwiększały jeszcze silne promienie słońca, dochodzącego już do zenitu. Postanowiłem więc

zatrzymać się, ażeby odpocząć i spożyć obiad. Preria rozciągała się przede mną falista i bezkresna.

Od pięciu dni, kiedy Ogellallajowie rozbili nasz mały oddziałek, nie zauważyłem żadnego zwierzęcia

ani żadnego śladu człowieka i zatęskniłem w końcu za jakąś rozumną istotą, za której pośrednictwem

mógłbym się przekonać, czy z powodu długotrwałego milczenia nie zapomniałem zupełnie mowy

ludzkiej.

Ponieważ w tej okolicy nie było potoku ani żadnej innej wody, nie było też lasu ani zarośli, przeto

nie potrzebowałem długo wybierać miejsca na postój, lecz mogłem stanąć, gdzie mi się podobało.

Toteż w pierwszym zagłębieniu falistego gruntu, na które natrafiłem, zeskoczyłem na ziemię, spętałem

.mego mustanga, zdjąłem zeń derkę i wyszedłem na wzniesienie, aby się tam położyć. Konia

musiałem zostawić na dole, ażeby go nie dostrzegł zbliżający się nieprzyjaciel, dla siebie zaś

obrałem punkt wyższy, by móc objąć wzrokiem całą okolicę. Nie obawiałem się, żeby mnie tam kto

zobaczył, gdyż położyłem się od razu na ziemi.

Miałem dostateczne powody do ostrożności. Wyruszyliśmy znad brzegów Platty w liczbie dwunastu

ludzi z zamiarem zejścia po wschodniej stronie Gór Skalistych do Teksasu. W tym samym czasie

różne plemiona Siuksów opuściły swoje wsie, aby wywrzeć zemstę za to, że zabito w ostatnich

czasach kilku ich wojowników. Wprawdzie wiedzieliśmy o tym, lecz pomimo całej naszej

przebiegłości wpadliśmy im w ręce i po krwawej walce, w której pięciu z nas utraciło życie,

rozproszyliśmy się na wszystkie strony.

Ponieważ po tropie, którego nie zdołaliśmy zatrzeć zupełnie, Indianie musieli poznać, iż udaliśmy się

na południe, przeto nie ulegało wątpliwości, że będą nas ścigać. Trzeba było mieć się na baczności,

jeśli się chciało uniknąć tego szczęścia, żeby owinąwszy się derką wieczorem, zbudzić się rano bez

skalpu w wiecznych ostępach Wielkiego Ducha.

Położyłem się więc na ziemi, wydobyłem kawałek suszonego mięsa bawolego, natarłem je w braku

soli prochem strzelniczym i spróbowałem doprowadzić zębami do stanu, który by pozwolił tę

skórzaną substancję przenieść do żołądka bez niebezpieczeństwa dla zdrowia.

Następnie wyjąłem z kieszeni ,,własnoręcznie” zrobione cygaro, zapaliłem je za pomocą punksu i

zacząłem wydmuchiwać z dymu esy-floresy z taką przyjemnością, jak gdybym był

plantatorem w Wirginii i palił skubane w rękawiczkach środkowe listki najprzedniejszego tytoniu.

Leżałem tak na kocu jeszcze przez jakiś czas, kiedy nagle obejrzawszy się przypadkiem poza siebie,

ujrzałem na widnokręgu punkt zbliżający się ku mnie pod kątem ostrym do kierunku mojej drogi.

Zsunąłem się wobec tego natychmiast ze wzniesienia tak głęboko, że mnie całkiem zasłoniło, i

przypatrywałem się dalej ruchomemu punktowi, w którym wnet rozpoznałem jeźdźca, zwyczajem

Indian siedzącego koniowi prawie na karku.

Zobaczyłem go w odległości może półtorej mili angielskiej. Koń jego wlókł się tak powoli, że

potrzebował chyba z pół godziny, aby przebyć milę. Spojrzawszy ponownie w dal, w stronę skąd

jeździec przybywał, zobaczyłem z przerażeniem jeszcze cztery punkty zdążające w ślad 4

za nim. Wyostrzyło to moją uwagę w najwyższym stopniu. Pierwszy jeździec był białym, czego

niezbicie dowodziło jego ubranie. Czyżby tamci byli Indianami, którzy go ścigali? Wycią-

gnąłem moją lunetę. Nie pomyliłem się. Jeźdźcy zbliżali się i po ich uzbrojeniu i tatuażu mo-głem

rozpoznać dokładnie, że są to Ogellallajowie, najbardziej wojownicze i najokrutniejsze plemię

Siuksów. Indianie mieli znakomite konie, gdy tymczasem koń białego wydawał się całkiem lichą

szkapą. Biały zbliżył się wreszcie do mnie tak, że mogłem mu się dokładnie przypatrzyć.

Był to człowiek chudy i niskiego wzrostu, a na głowie miał stary kapelusz pilśniowy bez kresy. Na

prerii szczegół ten mógłby ujść niezauważony, ale w tym wypadku odsłaniał on brak, który mnie

niezwykle uderzył. Biały nie miał uszu, a miejsce, na którym znajdowały się niegdyś, świadczyło, że

pozbawiono go ich przemocą. Widocznie poobcinano mu je bez lito-

ści. Z ramion zwisała mu ogromna dera, osłaniająca całkowicie górną część ciała tak, że wyzierały

spod niej tylko niezmiernie chude nogi w osobliwych butach, z których w Europie śmiano by się do

rozpuku, należały bowiem do rodzaju obuwia, jakie wyrabiają i noszą zwykle gauchowie1 z

Południowej Ameryki. Takie buty wyrabia się w ten sposób, że zdejmuje się skórę z nogi końskiej po

odcięciu kopyta, wtyka się nogę ludzką w tę rurę, dopóki jest ciepła, i czeka się, aż ostygnie. Skóra

przylega szczelnie do stopy i łydki, tworząc doskonałe obuwie, które ma tę tylko właściwość, że się

w nim chodzi na własnych podeszwach. U siodła jeźdźca wisiało coś podobnego do strzelby, co

jednak przypominało raczej patyk znaleziony przypadkowo w lesie. Klacz nieznajomego miała

wysokie, wielbłądzie nogi, niepomiernie wielki łeb z przerażająco długimi uszami i była bez ogona,

słowem – wyglądała tak, jak gdyby ją poskładano z końskich, oślich i wielbłądzich części ciała. Szła

z głową spuszczoną ku ziemi, uszy zaś, jakby zbyt ciężkie, zwieszały się tuż przy samej głowie jak u

psa rasy nowofundlandzkiej.

Niedoświadczony człowiek w innych okolicznościach uśmiałby się na widok tego jeźdźca, mnie

jednak wydał się on, pomimo swej osobliwej postaci, jednym z owych westmanów, któ-

rych trzeba wprzód poznać, zanim się oceni ich wartość. Nie przeczuwał widocznie, że tak blisko za

nim podąża czterech najstraszliwszych wrogów preriowego myśliwca, bo nie jechał-

by tak wolno i beztrosko, lecz obejrzałby się przynajmniej od czasu do czasu za siebie.

Zbliżył się już do mnie na odległość stu kroków i natrafił na mój trop. Kto pierwszy ten trop

spostrzegł, czy jeździec, czy jego klacz, nie mógłbym tego powiedzieć. Dość, iż zauwa-

żyłem, że klacz się zatrzymała, spuściła głowę jeszcze niżej i zaczęła zezować ku śladom me-go

mustanga, przy czym ruszała żywo uszami, to opuszczając je ku przodowi, to kładąc w tył, co

wyglądało tak, jak gdyby jakaś niewidzialna siła chciała jej te uszy z głowy powykręcać.

Jeździec zamierzał zeskoczyć z siodła, aby zbadać trop dokładniej, na co straciłby niepotrzebnie

wiele cennego czasu. Toteż powstrzymałem go od tego okrzykiem;

– Halo, hej, człowieku! Jedźcie dołem i przybliżcie się trochę ku mnie l Równocześnie zmieniłem

swoją postawę, aby mógł mnie zobaczyć. Klacz podniosła gło-wę, wyprężyła uszy naprzód, jak

gdyby się starała pochwycić w nie mój okrzyk jak piłkę, i wywijała przy tym pilnie krótkim,

bezwłosym kikutem ogona.

– Halo, master! – odpowiedział jeździec, – Na drugi raz zapanujcie nad swoim głosem i ryczcie

cokolwiek ciszej! Na tej starej łące nigdy się nie wie, czy tu lub ówdzie nie tkwią jakie uszy, które

nie powinny nic słyszeć. Chodź, Tony!

Na skutek tej zachęty klacz wprawiła w ruch swoje niesłychanie długie nogi i potem stanęła obok

mojego mustanga. Spojrzawszy nań wyniośle i z wielką niechęcią, odwróciła się do niego wprost

niegrzecznie pewną częścią ciała, którą na okręcie nazywają rufą, należała bowiem do tych, nie

rzadko na prerii spotykanych wierzchowców, które żyją wyłącznie dla swego pana, a wobec każdego

innego stworzenia zachowują się nieufnie i z dezaprobatą.

1 g a u c h o (hiszp.) — konny pasterz, pilnujący stad koni i bydła w stepach Ameryki Południowej 5

– Sam wiem dobrze, jak głośno wolno mi mówić – odparłem. – Skąd przybywacie i dokąd

zmierzacie?

– To was diabelnie mało obchodził

– Tak wam się zdaje? Nie grzeszycie zbytnią uprzejmością. Takie świadectwo mogę wam już teraz

wystawić z czystym sumieniem, chociaż zamieniliśmy zaledwie dwa słowa. Muszę wam się jednak

szczerze przyznać, że jestem przyzwyczajony, do tego, żeby na moje pytania odpowiadano!

– Hm, tak, wydajecie mi się bardzo dostojnym dżentelmenem – rzekł patrząc na mnie lekceważąco. –

Dlatego zaraz wam udzielę żądanego wyjaśnienia.

Po tych słowach wskazał ręką poza siebie oraz przed siebie, a potem dodał:

– Przybywam stamtąd, a tam zmierzam.

Ten człowiek zaczął mi się podobać. Uważał mnie pewnie za jakiegoś zabłąkanego, niedzielnego

myśliwca, Prawdziwy westman nie troszczy się o swoją powierzchowność i okazuje szczerą niechęć

do wszystkiego, co schludne. Kto latami włóczy się po Dzikim Zachodzie, tego wygląd zewnętrzny

nie nadaje się do salonu. W każdym porządnie ubranym człowieku westman domyśla się greenhorna,

po którym nie można się spodziewać niczego dobrego. Ja zaś właśnie niedawno zaopatrzyłem się w

forcie Rondall w nową odzież, a broń zawsze lubi-

łem utrzymywać w porządku. Te dwie okoliczności sprawiały, że nie mogłem zyskać uznania w

oczach sawannowego myśliwca. Dlatego też nie wziąłem za złe nieznajomemu osobnikowi tej

lakonicznej odpowiedzi, lecz odrzekłem spokojnie, wskazując tak samo jak on przed siebie:

– To starajcie się dojść “tam”, ale uważajcie na czterech Indian, którzy dążą za waszym tropem! Nie

spostrzegliście ich pewno dotychczas?

Obcy utkwił we mnie jasne, bystre oczka z wyrazem zdumienia i wesołości równocześnie.

–Nie spostrzegłem? Hi,hi,hi! Aż czterech Indian ja bym miał nie zauważyć! Wy, na przykład,

wydajecie mi się wcale szczególną figurą! Ci poczciwcy jadą za mną już od rana, ale ja się za nimi

nie potrzebuję wcale oglądać, gdyż sposoby tych panów są mi znane. Za dnia będą się trzymali w

odpowiednim oddaleniu, a spróbują podejść mnie dopiero, gdy się ułożę na noc. Ale bardzo się

przeliczą, gdyż okrążę ich wówczas i znajdę się na ich tyłach. Dotąd nie miałem jeszcze

odpowiedniego terenu do tych manipulacji. Będę mógł to zrobić dopiero tu, między tymi falistymi

wzgórzami. Jeżeli chcecie się nauczyć, jak stary westman zabiera się do takiej, zabawy z

czerwonoskórymi, to zaczekajcie tu z dziesięć minut. Ale wy pewnie zanie-chacie tego, gdyż

człowiek waszego pokroju diabelnie nie miewa ochoty wciągać do nosa indiańskiego zapachu.

Naprzód, Tony!

May Karol - Winnetou tom.3.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: