TR-3B Astra, antygrawitacja i... dezinformacja.pdf

TR-3B Astra, antygrawitacja i...

dezinformacja

Czy coraz liczniejsze informacje z tzw. „dobrze poinformowanych kręgów wojskowo-

rządowych” opisujące egzotyczne konstrukcje latające oparte na technologii antygrawitacyjnej

stanowią faktyczne przecieki, czy celową dezinformację?

Wizerunek ufologii jako nowej gałęzi nauki lub jedynie gigantycznego, ogólnoświatowego

archiwum, w którym od ponad pół wieku gromadzone są raporty o różnych zjawiskach

wymykających się powszechnie uznanym standardom wiedzy, nie zmienia jej jednej zasadniczej

cechy – ciągłej ewolucji, jakiej podlega. Z pozoru nie ma w tym nic dziwnego. Kolejne zdarzenia

odsłaniają fakty, które po przekroczeniu pewnego poziomu ilościowego mogą być poddawane

wstępnej ocenie oraz weryfikacji. Przyrost wiedzy o każdym zjawisku nieuchronnie prowadzi zaś

do powstawania nowych hipotez i spekulowania pod kątem ich trafności. Jednak ta standardowa

tendencja w ufologii przybierać zaczyna ostatnio dość zaskakujące kształty. Coraz liczniej

pojawiające się od kilku lat informacje zdają się bowiem wskazywać, że to, co jeszcze do niedawna

stanowić mogło dowód potwierdzający nieziemską genezę fenomenu UFO, może obecnie równie

dobrze dowodzić demonstracji niezwykle zaawansowanej i doskonalonej potajemnie technologii,

jaką dysponuje armia i która niekoniecznie ma cokolwiek wspólnego z obcymi istotami. Mowa tu

przede wszystkim o pogłoskach mówiących o istnieniu całej floty sprawnych bojowo wojskowych

konstrukcji o napędzie antygrawitacyjnym.

Oczywiście, aby ufologia podobnie jak szereg uznanych już nauk przyrodniczych nie stała się z

czasem niewolnikiem utrwalanych przez lata dogmatów wstrzymujących lub wręcz blokujących

pokonywanie kolejnych horyzontów wiedzy, musi być otwarta na wszelkie nowe sugestie, które w

taki czy inny sposób starają się wyjaśnić niewątpliwą zagadkę, jaką jest zjawisko UFO. Jeżeli zatem

okazałoby się, że różne mocarstwa ze Stanami Zjednoczonymi na czele są rzeczywiście od pewnego

czasu w posiadaniu nieznanych powszechnie rozwiązań technologicznych, w tym napędu opartego

na kontroli ziemskiego pola grawitacyjnego, a za fenomenem UFO kryją się de facto liczne tajne

wojskowe programy, to taki fakt należałoby zaakceptować bez względu na konsekwencje, jakie

miałby on dla ufologii. Pytanie brzmi jedynie: na ile informacje o wojskowych pracach nad

napędem antygrawitacyjnym są efektem niezależnie odsłanianych przez ufologów zakamarków

wojskowych tajemnic, a na ile sprytnie spreparowanym materiałem dezinformacyjnym, który

rządowe agencje wywiadowcze przekazują celowo wespół z armią badaczom...

Katastrofy, odnalezienia i wojskowe badania wraków UFO

Przez wiele lat nić łącząca armię z fenomenem UFO ograniczała się w zasadzie do posądzania jej

przez wielu badaczy o zatajanie przed społeczeństwem prawdy o faktycznej naturze tego zjawiska.

Nie licząc takich publikacji, jak wydana w roku 1950 słynna książka Franka Scully'ego Behind The

Flying Saucers („Za kulisami latających spodków”) opisująca rzekome przejęcie przez USAF

(United States Air Force – Siły Powietrzne Stanów Zjednoczonych) wraku UFO rozbitego w roku

1948 w pobliżu Aztec w stanie Nowy Meksyk czy pochodząca z roku 1973 książka majora Donalda

Keyhoe'a Aliens from Space: the Real Story of Unidentified Flying Objects („Obcy z kosmosu –

prawdziwa opowieść o Niezidentyfikowanych Obiektach Latających”), dopiero badania Leonarda

Stringfielda i jego wydana w roku 1977 książka Situation Red, The UFO Siege oraz odczyt

wygłoszony na IX Kongresie MUFON-u (Mutual UFO Network – Wspólna Sieć Do Badań UFO) w

Dayton w roku 1978 sprawiły, że konspiracyjna rola armii amerykańskiej w sprawie zjawiska UFO

nabrała zupełnie nowego wymiaru. [1,2] Oto bowiem armia już nie tylko miała ukrywać same fakty,

podając fałszywe wyjaśnienia wielu dobrze udokumentowanych obserwacji UFO, ale była ponoć

także w posiadaniu ich wraków.

Początkowo ten nowo powstały aspekt badań ufologicznych określany obecnie mianem

„Katastrof UFO”, a przez nieżyjącego już Leonarda Stringfielda „Odnalezieniami Trzeciego

Stopnia”, traktowany był z dużą dozą nieufności. Później sytuacja ta uległa diametralnej zmianie, a

szeroko zakrojone badania skoncentrowane na poszukiwaniu oraz gromadzeniu materiałów

potwierdzających autentyczność katastrof obcych konstrukcji na naszej planecie stały się prioryte-

towym celem wielu liczących się ufologów.

Bezsprzecznie stymulatorem tej metamorfozy była – i do dziś pozostała – patowa sytuacja, w

jakiej od kilkudziesięciu lat znajduje się ufologia, która dysponując tysiącami wiarygodnych rapor-

tów z obserwacji UFO oraz setkami różnych innych dowodów poszlakowych sugerujących manifes-

tację jakiejś obcej inteligencji na naszej planecie, wciąż nie mogła (i nadal nie może) przedstawić

jednego, konkretnego i niezbitego dowodu, który raz na zawsze rozwiałby wszelkie wątpliwości w

tej kwestii.

Dowodem takim w iście materialnym tego słowa znaczeniu stać się miały szczątki jakiegoś

obiektu nie wykonanego ręką człowieka. Co ciekawe, dowód taki był nie tylko marzeniem części

sfrustrowanych ignorowaniem ich badań ufologów. Domagali się go także sceptycy, zarzucający

wręcz, że gdyby cała „afera z UFO” była prawdziwa, taki dowód już dawno by istniał. Janusz

Wojciechowski oskarżenie takie formułuje następująco:

„Tysiące samolotów zestrzelono dotychczas w wojnach, tysiące uległo wypadkom lotniczym;

natomiast żaden UFO nie został zestrzelony, zniszczony lub znaleziony po przymusowym

lądowaniu”. [3]

A że podobnych głosów było na przełomie lat 70-tych i 80-tych znacznie więcej, wątek katastrof

UFO zaczął być przez niektórych badaczy traktowany jako praktycznie jedyna szansa na

wykazanie, że nasza planeta jest odwiedzana przez obce inteligencje. Niestety dla tych wszystkich,

którzy swój czas oraz pieniądze zaangażowali na tropienie wojskowych akcji przejmowania

wraków rozbitych UFO kolejne lata badań przyniosły niemiłą niespodziankę. Poszukiwanie

materialnego dowodu manifestacji UFO – za jaki traktować należy cały aspekt Odnalezień

Trzeciego Stopnia – z roku na rok zaczęło przeradzać się w dobrze już ufologom znany schemat

kolekcjonowania i weryfikowania setek słownych relacji. I choć w relacjach tych wielu szanujących

się obywateli potwierdzało, że co najmniej od drugiej połowy lat 40-tych armia amerykańska

zaczęła wchodzić w posiadanie wraków UFO, były to wciąż tylko słowne relacje. W efekcie

dziesiątki skatalogowanych do tej pory przypadków katastrof UFO niewiele się różnią z punktu

widzenia ich wiarygodności oraz co najważniejsze mocy dowodowej od materiału, jaki udało się

ufologom zgromadzić w latach 50-tych i 60-tych. Różnica polegała jedynie na ich sensacyjności,

która zdecydowanie przewyższa raporty na temat obserwacji dziwnych świateł na nocnym niebie, a

nawet wszelkich Bliskich Spotkań.

Pod koniec lat 80-tych na bazie dość obszernego już wówczas zbioru informacji o

Odnalezieniach Trzeciego Stopnia powoli zaczął wyrastać kolejny mroczny aspekt łączący fenomen

UFO z armią. W tej trzeciej odsłonie tajnej działalności armii jej konspiracyjna funkcja uległa

dalszej modyfikacji do roli instytucji, która nie tylko przetrzymuje i ukrywa przed społeczeństwem

obcą technologię, ale czyni również wszelkie starania, aby wykorzystać ją do swoich celów. Jednym

z pierwszych rzeczników tej teorii był John Lear, który 29 grudnia 1987 roku w swoim

„Oświadczeniu” wspomniał między innymi o ściśle tajnym projekcie Aquarius realizowanym przez

NSA 1 oraz USAF, którego częścią był inny projekt o nazwie Snowbird. Jego celem było testowanie

oraz oblatywanie UFO przejętych przez wojsko. Miejscem tych eksperymentów miała być według

Leara w owym czasie mało jeszcze wówczas znana baza Groom Lake mieszcząca się na terenie

poligonu Nellis w Nevadzie. [4] Z czasem baza ta określana również terminem Dreamland lub

Strefa 51 (Area 51) stała się nie tylko najsłynniejszym amerykańskim tajnym poligonem

wojskowym, ale również jedynym w swoim rodzaju miejscem, gdzie starły się ze sobą dwie

początkowo dość zróżnicowane pod względem zainteresowań grupy badaczy – ufolodzy oraz

tropiciele tajnych wojskowych programów zbrojeniowych.

Zanim do tego doszło, kolejnych informacji na temat zaangażowania wojska w doskonalenie

obcej technologii dostarczył Robert Lazar podający się za byłego pracownika tej bazy, a konkretnie

jej ściśle tajnego sektora S-4 obejmującego podobno gigantyczną podziemną bazę ukrytą w zboczu

pobliskiej góry. W swoich wywodach Lazar poszedł znacznie dalej niż Lear, nie ograniczając się

jedynie do powielania opowieści z tzw. drugiej ręki o tym, co się tam rzekomo dzieje. Jak twierdził,

sam brał udział w realizowanym tam projekcie badawczym, którego celem było rozpracowanie

zasady działania napędu przetrzymywanych w Strefie 51 obcych pojazdów. Według Lazara tempo,

w jakim zgromadzeni w rejonie S-4 naukowcy borykali się z tym problemem, było dalekie od

pożądanego, czego głównym powodem były kłopoty w zastąpieniu obcych surowców materiałami

możliwymi do wytworzenia na Ziemi. Cała zaś praca sprowadzała się w zasadzie do testów i prób

poderwania w powietrze najlepiej zachowanych UFO.

Mimo iż sensacje Lazara, podobnie jak nieco wcześniej opowieści Leara, większość badaczy

UFO przyjęła z głębokim sceptycyzmem, to sama hipoteza o zaawansowanych i ściśle tajnych

badaniach wojska nad wykorzystaniem obcej technologii na trwałe zadomowiła się w ufologii lat

90-tych. A z czasem stała się obok zdarzenia z Roswell, syndromu wzięć oraz piktogramów

zbożowych jednym z jej najczęściej poruszanych aspektów. Był to jednak dopiero półmetek

swoistej mutacji, jakiej ta hipoteza miała niebawem ulec...

Kopiowanie obcej technologii

Za sprawą informacji podanych przez Lazara Strefa 51 stała się prawdziwą mekką badaczy UFO.

Coraz częściej dało się również słyszeć pogłoski na temat dziwnych świateł, jakie można było nocą

zaobserwować nad samą bazą i które wykonywały podczas lotu manewry niemożliwe do

przypisania żadnej konwencjonalnej konstrukcji latającej. Francuski badacz Pierre Guerin zdarzenia

te opisuje dość ogólnikowo, stwierdzając jedynie:

„Wielu naocznych świadków widziało nocą, jak twierdzą, dziwny, świecący, bezgłośny obiekt

latający, którego tor lotu wyklucza możliwość, że był to samolot”. [5]

O wiele ciekawszy i pełniejszy przebieg obserwacji świetlnych obiektów nad Groom Lake

podaje amerykański badacz dr Richard J. Boylan, z zawodu psychiatra-klinicysta, który odwiedził

między 9 kwietnia i 15 maja 1993 roku okolice kilku amerykańskich baz wojskowych, w tym w

rejon Groom Lake.

„O godzinie 21.15 nad skalną grań wzniosła się intensywnie świecąca złocista kula i zawisła

w powietrzu lekko chybocząc się na boki. Intensywność emanowanego przez nią światła była

wprost proporcjonalna do poboru mocy koniecznej do wykonania danego manewru. (...) Po

około pięciu minutach obniżyła się i zniknęła za górskim grzbietem.

O godzinie 21.40 w powietrze wzniosła się kolejna kula, która świeciła dla odmiany

jaskrawobiałym światłem z niebieskawym odcieniem. Osiągnąwszy pułap około 500 metrów

zawisła nieruchomo, po czym przesunęła się powoli na południe, a następnie zawróciła,

przeleciała na północ i ponownie zawisła nieruchomo. Potem pojazd zaczął mrugać i wykonywać

trudne do opisania manewry, które niemal przeczyły znanym prawom fizyki.

Kula skakała z miejsca na miejsce przemieszczając się na odległość od 100 do 200 metrów w

ciągu niespełna sekundy. (...) Obiekt przez kilka minut wykonywał te chaotyczne ruchy, łamiąc

w tym czasie prawa rządzące siłami bezwładności i grawitacji. Żaden samolot nie byłby w stanie

wykonać takich manewrów, bowiem żaden samolot nie potrafi zawrócić w ułamku sekundy pod

kątem prostym ani zawrócić tak szybko w miejscu, sprawiając wrażenie, że znajduje się w

dwóch miejscach równocześnie”. [6]

Te i inne podobne raporty dały podstawę dla hipotezy, jakoby na terenie Groom Lake odbywały

się testy zupełnie nowych pod względem systemu napędowego pojazdów. Odpowiedź na pytanie, o

jaki napęd mogło w ich przypadku chodzić, nasuwała się sama – napęd antygrawitacyjny.

Zaakceptowanie takiej hipotezy było dla szerokiego grona badaczy długo oczekiwanym dowodem

na to, że armia amerykańska dysponuje technologią, do jakiej nie mogła dojść jedynie własnymi

siłami – technologią pochodzącą z przejmowanych w katastrofach UFO. Pytanie, czy konstrukcje

widywane nad Groom Lake były obcymi statkami pilotowanymi przez wojskowych pilotów, czy też

pojazdami uzyskanymi na drodze odtworzenia ich technologii, pozostawało drugoplanowe.

Najistotniejszy był sam fakt manifestacji technologii, której geneza musiała być w taki czy inny

sposób pozaziemska. Mechanizm zegarowy bomby, jaką była akceptacja teorii o odtwarzaniu obcej

technologii przez wojsko, zaczął powoli tykać...

Amerykańska flota antygrawitacyjna

Z roku na rok hipotezy stawały się coraz odważniejsze, a w niektórych materiałach zaczęły

pojawiać się nawet głosy, jakoby dyskoidalne konstrukcje o napędzie antygrawitacyjnym stosowano

już w hitlerowskich Niemczech. Fakt taki usiłował na przykład w roku 1993 udowodnić w swoim

filmie „Tajemnice Trzeciej Rzeszy” Gerd Burde, opisując całą gamę niemieckich dyskoplanów serii

Haunebu i RFZ. [7] Jednak prawdziwą sensacją okazały się dopiero informacje na temat najnowszej

generacji amerykańskich maszyn bojowych realizowanych w ramach tak zwanych Czarnych

Projektów i określanych terminem Floty Antygrawitacyjnej.

O konstrukcjach tych jako pierwszy wspomniał cytowany już dr Richard J. Boylan, opierając się

na danych przekazanych mu przez emerytowanego pułkownika USAF Steve'a Wilsona. Według

tych informacji w skład amerykańskiej Floty Antygrawitacyjnej wchodzić miały:

• Lockheed Dark Star, a w zasadzie jej „prawdziwa” tajna wersja o kryptonimie X-22A będąca

dwumiejscowym pojazdem w kształcie dysku.

• Śmigłowce XH-75D (określany również skrótem TRA SH-75) oraz XH-Shark opracowane

przez Teledyne Ryan Aeronautical Corporation z San Diego w Kalifornii.

• Olbrzymi Czarny Trójkąt, który swoje jawne (?) loty miał rozpocząć 3 stycznia 1992 roku.

Pułkownik Wilson podał również pewne szczegóły na temat historii wojskowych badań nad

antygrawitacją, stwierdzając:

„(...) pierwszy w Stanach Zjednoczonych udany lot z napędem antygrawitacyjnym odbył się

18 lipca 1971 roku w sektorze S-4, w czasie którego zademonstrowano możliwości zaginania fal

świetlnych, co pozwoliło na uzyskanie całkowitej niewidzialności obiektu”. [8]

Pułkownik Wilson powrócił także do omawianego już tematu obserwacji dziwnych świateł nad

Groom Lake, mówiąc:

„Widziałem tę antygrawitacyjną kopię latającego spodka w locie testowym w roku 1992 na

terenie Strefy 51. W czasie lotu jego metaliczną powłokę otacza białoniebieska pulsująca

poświata, która pojawia się i znika co dwie sekundy”. [8]

20 września 1997 roku garść nowych rewelacji na temat amerykańskiej Floty Antygrawitacyjnej

przedstawił Donald Ware, podobnie jak Steve Wilson pułkownik USAF w stanie spoczynku. Tym

razem informacje były o tyle frapujące, że dotyczyły samolotu, co do którego istnienia nikt nie miał

najmniejszych wątpliwości – niewidzialnego dla radaru bombowca Northrop B-2 Spirit. Według

informacji, jakie posiadał pułkownik Donald Ware, samolot ten może latać w dwóch trybach:

konwencjonalnym (o którym informacje były jawne) oraz niekonwencjonalnym z użyciem... napędu

antygrawitacyjnego (o którym rzecz jasna informacje były tajne). [9] Taka miała być właśnie

największa tajemnica bombowca B-2 Spirit, który był powszechnie podziwiany głównie za swój

unikalny kształt i zastosowanie w nim technologii Stealth drugiej generacji.

Na dalszy ciąg rewelacji o wojskowych aparatach latających bazujących na napędzie

antygrawitacyjnym nie trzeba było już długo czekać. W miarę jednak, jak projektów tych

„przybywało”, coraz mniej mówiło się na temat pozaziemskiego pochodzenia zastosowanej w nich

egzotycznej technologii, a coraz więcej o tym, że to właśnie owe konstrukcje są odpowiedzialne za

większość doniesień na temat UFO.

Rys. 1. Śmigłowce XH-75D (z lewej) i XH-Shark (z prawej).

Podczas międzynarodowego kongresu ufologicznego w Loughlin w stanie Nevada w roku 1998

kolejne tajemnice dotyczące amerykańskiej Floty Antygrawitacyjnej odsłonił Edgar Rothschild

Fouche, były pracownik przemysłu zbrojeniowego przez przeszło 30 lat związany z badaniami

realizowanymi w ramach różnych Czarnych Projektów, między innymi na terenie Groom Lake i

bazy sił powietrznych Nellis. Przedstawione tam informacje zawarł również w swojej książce Alien

Rapture – The Chosen („Ekstaza obcych istot – wybrani”) napisanej wspólnie z Bradem Steigerem.

Opisana w niej historia brzmi doprawdy niesamowicie.

Począwszy od roku 1982 USAF rozpoczęły ściśle tajny program mający doprowadzić do budowy

obiektów latających wykorzystujących przełomową pod względem zaawansowania technologię.

Projekt ten określany także jako Program Aurora koordynowany był między innymi przez NSA

oraz CIA. Efektem całego przedsięwzięcia były początkowo dwie konstrukcje opracowane przez

tajne zakłady Lockheeda Skunk Works:

• SR-75 Penetrator – hipersoniczny samolot rozpoznawczy, którego pierwszy lot miał się

odbyć w roku 1987.

• SR-74 Scramp – hipersoniczny pojazd bezzałogowy w kształcie delty wykorzystywany przez

USAF do umieszczania na orbicie wokółziemskiej wojskowych satelitów.

Kolejnym osiągnięciem Programu Aurora miał być Kosmiczny Orbitalny Nuklearny Pojazd

Przechwytujący (SON-SIV) o kodowej nazwie Locust stosowany przez NSA, CIA i NRO 2 do

napraw tajnych satelitów wojskowych. Jednak bezsprzecznie najbardziej niezwykłą konstrukcją

opisaną przez Fouche'a była TR-3B Astra w kształcie trójkąta równobocznego o długości boku

wynoszącej 180 metrów. Był to ów tajemniczy olbrzymi „Czarny Trójkąt”, o którego istnieniu

napomknął wcześniej pułkownik Wilson. Tym, co miało wyróżniać TR-3B w stosunku do

pozostałych konstrukcji opracowanych w ramach Programu Aurora, była możliwość wpływania na

ziemskie pole grawitacyjne. Nazywając zaś rzecz po imieniu, według Fouche'a TR-3B miała

wykorzystywać napęd antygrawitacyjny, którego głównym elementem była jednostka określana

jako Rozrywacz Pola Magnetycznego ( Magnetic Field Distrupter – MFD), czyli plazmowy

akcelerator pierścieniowy otaczający kabinę załogi opracowany przez laboratoria Sandia i

Livermorc. [10]

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: