Sogyal Rinpocze - Starożytny przekaz Ningmapy.pdf

(516 KB) Pobierz
259739951 UNPDF
Ningmapowie nie są zainteresowani strukturą organizacyjną, hierarchią czy formalizmem i
teoretyczną dialektyką, dalece bardziej ceniąc sobie prostotę i naturalność; zawsze
podkreślają związek nauk, które studiują, z bezpośrednią pracą z umysłem. Najprostsze, a
zarazem najwyższe i najgłębsze nauki Ningmapy to Dzogczen (dosł. "wielka doskonałość"),
sprowadzające umysł do naturalnego stanu, pozbawionego iluzji i zaciemnień.
[ "Hidden Teachings of Tibet" Tulku Thondup Rinpocze ]
Sogjal Rinpocze
Starożytny przekaz Ningmapy
Nauki Ningmapy dzielą się na Długi Przekaz (Ring Gyu) Kamy i Krótki Przekaz (Nye Gyu)
Termy ; inne nauki mistrzowie otrzymali bezpośrednio w Czystych Wizjach (Dag Nang) od Bóstw
lub Guru, podczas doświadczeń lub snów.
Kama, czyli nauki kanoniczne, były przekazywane w nieprzerwanym przekazie od pierwotnego
Buddy Samantabhadry aż do dnia dzisiejszego. Na początku przekaz był utrzymywany w Tybecie
przez uczniów Padmasambhawy: Nyak Dżnianakumarę i Nubczien Sangye Jeszie, a później
(począwszy od XI w.) przez mistrzów z klanu Zur. W Tybecie wykształciły się dwie linie Kama:
linia Rong w Tybecie Centralnym i linia Kham we Wschodnim Tybecie. Pod koniec XVII w.
zostały one połączone przez Terdak Lingpę (1646-1714). Nauki Kama, zebrane przez Terdak
Lingpę i jego brata Loczien Dharmaśri (1654-1717? [1718] ) zostały następnie spopularyzowane w
klasztorze Dzogczen i Palyul, i w końcu opublikowane w 40 tomach przez Kyabdzie Dudjoma
Rinpocze.
Trzy Wewnętrzne Tantry zostały zestawione w tradycji Kama w trzech grupach: Do Gyu Sem
('Sutra', 'Maja' i 'Umysł'). Odnoszą się one do trzech tekstów 'Do Gonpa Dupa' anujogi, 'Gyu
Sangwa Nyingpo' mahajogi i do klasy umysłu 'Semde' ati jogi.
Termy to nauki ukryte głównie przez Padmasambhawę i Jeszie Tsogyal po to, aby mogły zostać
odkryte w najodpowiedniejszym czasie przez tertonów, będących emanacjami Padmasambhawy i
jego 25 uczniów. Wiele spośród tych Ter zostało zebranych przez Dziamgona Kongtrula i
Dziamjang Khyentse Wangpo w ponad 60-ciu tomach 'Rinczen Terdzo' (Cenna Skarbnica Term).
Termy można podzielić na 'Termy Ziemi' (Sa Ter), które posługują się fizycznymi przedmiotami i
'Termy Umysłu' (Gong Ter), odkrywanymi w strumieniu umysłu tertona. W dodatku do tych
wspomnianych powyżej przekazów (Umysłu, Bezpośredniego, Znaku i Ustnego) istnieją również
trzy szczególne przekazy Term; autoryzacja poprzez proroctwo, przekaz mocy, poprzez dążenie i
powierzenie się Dakiniom.
Literatura 'Terczio' posiada trzy części: Lama, Dzogczen i Tukdzie Czienpo (La Dzog Tuk Sum), to
jest łagodne i groźne sadhany Guru, nauki na temat dzogczen i cykl sadhan Awalokiteśwary. Istnieje
też podział na Kagye, Gongdu i Phurbę. Przykładem Gongder mogą być 'Siedem Skarbnic'
Longczenpy, 'Namcho' Mingyur Dordże, 'Longczen Nyingtik' Jigme Lingpy i termy Dudjoma
Rinpocze. Przykłady czystych wizji to: 'Yuthok Nyingtik' Yuthonka Yoten Gonpo, 'Rigdzin
Sokdrup' Lhatsun Namkha Jigmed, czy 'Gyaczen Nyer Nga' Wielkiego V Dalaj Lamy.
Począwszy od pierwszego tertona, Sangye Lamy (1000-1080) i Drapa Ngonshe (1012-1090),
odkrywcy czterech tantr medycznych, były setki innych mistrzów, którzy specjalizowali się w
odkrywaniu Ter, kontynuując to aż do czasów obecnych, kiedy to tertonami są Dudjom Rinpocze i
Dilgo Khyentse Rinpocze. Mówi się, że ma być stu wielkich i tysiąc pomniejszych tertonów,
spośród których pięciu najznakomitszych to: Nyang Ral Nyima Ozer (1124-1192), Guru Czowang
(1212-1270), Dordże Lingpa (1364-1405), Pema Lingpa (ur.1450) i Dziamjang Khyentse Wangpo
(1820-1892). Inni sławni mistrzowie term to: Pani Dziomo Memo (1248-1283), duchowa partnerka
Guru Czowanga ; Orgyen Lingpa (1323-ok.1360), odkrywca biografii Guru Rinpocze, tekstu
'Sheldrakma' i 'Kathang Denga' ; Rigdzin Godem (1337-1403), odkrywca 'Północnej Termy' ;
Sangye Lingpa (1340-1396), który odkrył cykl 'Lama Gongdu'; Karma Lingpa (XIV w.), odkrywca
cyklu 'Shyi Tro Gongpa Rang Drol', z którego pochodzą nauki o 'Sześciu Bardo' i Bardo Thodol;
Ratna Lingpa (1403-1478), który dokonał kompilacji Nyingma Gyubum; Tangtong Gyalpo
(1385-1510), niezwykły mistyk i inżynier, który przeżył 125 lat; Dzietsyn Nyingpo (1585-1656),
który odkrył cykl 'Koncziok Czidu'; Lhatsun Namkha Jigme (1597-ok.1650), odkrywca nauk
'Rigdzin Sokdup'; Wielki V Dalaj Lama, Ngawang Lobsang Gyatso (1617-1682), który w czystej
wizji otrzymał 25 nauk znanych pod nazwą 'Sangwa Gyaczen'; oraz jego uczeń i nauczyciel Terdak
Lingpa.
Longczen Rabdziam (Longczenpa ; 1308-1363) jest uważany za jednago z największych mistrzów
Dzogczen w tradycji Ningmapa. Był jednym z najbardziej błyskotliwych i oryginalnych twórców w
literaturze buddyzmu tybetańskiego, autorem ponad 200 dzieł, z których do dzisiaj przetrwało tylko
około 25-ciu. Najbardziej znane z nich to: 'Siedem Skarbnic' (Dzo Dun) i 'Trzy Trylogie'. To
właśnie Longczenpa połączył w spójny system nauki Vima Nyingtik i Khandro Nyingtik na temat
których napisał 'Trzy wewnętrzne Esencje'. Dzięki błogosławieństwu Longczenpy, otrzymanemu w
czystej wizji, Jigmed Lingpa zawarł esencję jego nauk w swej własnej Termie Umysłu, 'Longczen
Nyingtik', która bardzo szeroko rozpowszechniła się w Tybecie. Głównym dzierżawcą Longczen
Nyingtik był Pierwszy Dodrup Chen Rinpocze, Jigmed Trinle Ozer (1745-1821).
Wśród innych uczonych Ningmapy warto wymienić tak wielkie nazwiska jak Rongzom Czokji
Zangpo (1012-1088), pierwszy który w Ningmapie pisał obszerne traktaty; Ngari Panczen Pema
Wangyal (1487-1543); Patrul Rinpocze (1800-1887); Mipham Rinpocze (1848-1912), autor 32
tomów dzieł; III Dodrup Chen, Jigmed Tenpe Nyima (1865-1926), autor sześciu tomów dzieł;
Shaczen Gyaltsab, który napisał ponad 13 tomów dzieł; Khenpo Shenga (1871-1921), którego prace
wypełniają 15 tomów oraz Kyabdzie Dudjom Rinpocze (1904 - 1987).
Szkoła Ningmapa podkreśla znaczenie zarówno studiów jak i praktyki. W studiach nad Sutrajaną
wyróżnia się 'Trzynaście Wielkich Tekstów' wraz z komentarzami Patrula Rinpocze, Miphama i
Khenpo Shyenga. Są to:
Pratimoksza-sutra Buddy Siakjamuniego,
Winaja-sutra Gunaprabhy,
Abhidharmasamuccaya Asangi,
Abhidarmokosa Wasubandhu,
Prażnianamamulamadhjamika Nagardżuny,
Madhjamika-avatara Czandrakirtiego,
Catuhsatakasastra Arjadewy,
Bodhicarya-avatara Śantidewy,
Abhisamajalankara-nama-pradżniaparamita Asangi,
Mahajanasultralankara Asangi,
Madhjantavibhanga Asangi,
Dharmadharmatavibhanga Asangi
i Mahajana-uttara-tantra-śastra Asangi.
Studiuje się następujące (główne) teksty tantryczne: tantrę Guhjagarbha wraz z komentarzami, Dzo
Dun Longczenpy, Dom Sum ('Trzy Zasady') Ngari Panczena i inne teksty Kamy i termy, napisane
przez Minling Tercziena, Longczen Dharmaśri i innych.
W szkole Ningmapa istnieją dwie sangi: klasztorna i jogiczna (Ngak Phang). Tradycja Winaji, jaka
istnieje w Ningmapie pochodzi od syna Buddy, Rahuli i zachowuje ordynację linii
Mahamulasarwastiwadinów, którą do Tybetu wprowadził Śantarakszita. Tradycja ta osiągnęła swój
rozkwit w XVIII w., wraz z pojawieniem się reformatora Dzogczen Gyalse Taye, który
rewitalizował standardy dyscypliny i nauczania.
W Tybecie było ponad 1000 klasztorów Ningmapy, a tradycja ta rozprzestrzeniła się po
himalajskich rejonach Bhutanu, Sikkimu, Nepalu i Ladhaku. W Tybecie Centralnym
najważniejszym klasztorem Ningmapy był Orgyen Mindroling, zbudowany przez Tercziena
Gyurme Dordże (Terdak Lingpę) w 1676 roku oraz klasztor Thubten Dordże Drak, założony w
1610 roku przez Rigdzina Ngak Gi Wangpo (1580-1639). W Kham we wschodnim Tybecie, w 1159
r. Kadampa Desziek założył klasztor Khatok, a Rigdzin Kunzang Szierab w 1665 r. założył klasztor
Palyul. W 1685 r. Pema Rigdzin, który był pierwszym w linii Dzogczen Rinpocze założył klasztor
Dzogczen, któremu przeznaczone było stać się największym i jednym z najbardziej wpływowych
klasztorów Ningmapy we wschodnim Tybecie. W 1735 roku II Shechen Rabdziam Rinpocze,
Gyurme Kunzang Namgyal założył klasztor Shechen. W prowincjach Golok i Amdo również
znajdowało się wiele klasztorów Ningmapy np. klasztory Dodrup Chen i Tarthang.
W ostatnim stuleciu wiele zrobiono w celu skonsolidowania nauk Ningmapy, podczas duchowego i
kulturalnego renesansu w Tybecie, którego pionierami byli tacy mistrzowie jak Dziamjang
Khyentse Wangpo, Dziamgon Kongtrul Wielki i terton Czogyur Lingpa (1829-1870). W tym
okresie pojawili się również inni wspaniali mistrzowie Term, tacy jak Dudjom Lingpa i Terton
Sogyal.
Gdy po wydarzeniach 1959 r. Tybetańczycy udali się na wygnanie, Dudjom Rinpocze został
jednomyślnie wybrany Najwyższą Głową tradycji Ningmapy.
259739951.001.png
Urodzony w 1904 roku w płd-wsch. tybetańskiej prowincji Pemako, jednej z 'czterech ukrytych
krain" Padmasambhawy, został rozpoznany jako inkarnacja wielkiego tertona Dudjoma Lingpy.
Mówi się, że już mając pięć lat zaczął odkrywać termy. W wieku 14 lat udzielił pełnych inicjacji i
ustnych przekazów 'Rinczien Tredzo', a mając 17 lat ułożył swój pierwszy tekst na temat Dzogczen.
Dudjom Rinpocze był uważany za żyjącego reprezentanta Padmasambhawy. Był największym
tertonem i mistrzem Dzogczen swoich czasów i dzierżawcą wszystkich linii Ningmapy.
(Obecna inkarnacja - III Dudziom Rinpocze Pema Osel - kliknij tutaj . )
Inni mistrzowie Ningmapy *
(* kliknij na imiona aby zobaczyć zdjęcie)
Dilgo Khyentse Rinpocze , czołowy mistrz Dzogczen, odgrywał kluczową rolę w przekazywaniu
nauk Dzogczen. Niestrudzenie wędrował, aby nauczać tysiące swoich uczniów w Bhutanie, Nepalu,
Indii i na Zachodzie. Jest jednym z głównych uczniów wielkiego mistrza Rime, Dziamjanga
Khyentse Czokji Lodro, który będąc inkarnacją Vimalamitry i Trisong Detsena, był kluczową
postacią w linii przekazu Ningmapy i który opuścił ciało w Sikkimie w 1959 roku. Siedziba Dilgo
Khyentse Rinpocze znajduje się w klasztorze Shechen Tennyi Darge Ling w Boudha, Kathmandu.
(ZEWNĘTRZNA BIOGRAFIA DILGO KHYENTSE RINPOCZE 1910-1991
Biografia ta została podyktowana Orgyenowi Topgyalowi Rinpocze 20 maja 1983 r. w
Chanteloube.
Tybet dzieli się na trzy prowincje: U-Tsang, Kham i Amdo. Kham składa się z wielu małych
królestw, z których największe jest Derge. Derge rządzi król, w rządzie którego jest czterech
głównych, trzydziestu [drugorzędnych] oraz osiemdziesięciu pomniejszych ministrów. Rodzina
Dilgo była jedną z najważniejszych w Derge. Dziadek Khyentse Rinpocze, Tashi Tshering, był
najważniejszym ministrem. Był bardzo dobrym człowiekiem, a wszystko, co robił, było bardzo
uczciwe. Był także wysoce inteligentny i uczony. Jego żona była wyśmienitą praktykującą Dharmę,
która wiele razy omówiła [mantrę] mani. Ich syn był ojcem Khyentse Rinpocze. Głównymi lamami
rodziny byli Dziamyang Khyentse Wangpo i Dziamgon Kongtrul. Matka Dilgo Khyentse była córką
ministra z Derge. Wraz z ojcem Khyentse Rinpocze mieli czterech synów. Najstarszy umarł w
młodości Szedrub Rinpocze. Mieli również kilka córek. Ich ojciec nie chciał, aby synowie byli
tulku. Kiedy czwarty syn, Khyentse Rinpocze, przebywał w łonie matki, rodzina udała się w
odwiedziny do Miphama Rinpocze, który zapytał: "Czy twoja żona jest w ciąży?" "Tak", odparł
ojceic. Spytali go, czy będzie to syn czy córka. "To syn i ważne jest, żebyście powiadomili mnie,
kiedy będzie się rodził", rzekł Mipham Rinpocze. Podarował matce sznureczek ochronny i
powiedział, żeby w dniu, w którym będzie się miało narodzić dziecko, wysłali sługę, aby mu o tym
powiedział. Dał im również kilka pigułek Mańdziuśri i innych rzeczy.
W chwili jego narodzin, zanim jeszcze zaczął pić mleko matki, napisali mu na języku sylabę DHIH.
Później zabrali go do Miphama Rinpocze. Mipham Rinpocze powiedział, że jest to szczególne
dziecko. Jego ojciec powiedział, że od chwili narodzin miał długie czarne włosy, które spadały mu
na oczy i zapytał Miphama Rinpocze, czy powinien je obciąć. "Nie", odpowiedział Mipham
Rinpocze i sam splótł je w pięć węzłów, podobnie jak czyni się to w chińskiej tradycji związanej z
Mańdziuśri. Nadał mu imię Taszi Paldzior.
W Indii istnieje obyczaj, zgodnie z którym po narodzinach dziecka urządza się przyjęcie. Tak więc
Mipham Rinpocze urządził przyjęcie. Rodzinie Dilgo podano [tormę] tromo marko, a Mipham
Rinpocze podarował dziecku dwie bumpy (wazy), damaru, dzwonek i zwój żółtego jedwabiu. W
jakiś czas potem ponownie udali się w odwiedziny do Miphama Rinpocze. Udzielił dziecku
inicjacji Mańdziuśri i powiedział: "Będę dbał o ciebie we wszystkich twoich żywotach".
Któregoś dnia Szenczien Gyaltsab udał się domu Dilgo. "To dziecko jest bardzo ważne dla
klasztoru Szenczien - powiedział. - Jest wykluczone, żebyście mi go nie oddali". Jego ojciec
odpowiedział: "Jeżeli naprawdę myślisz, że przyniesie on pożytek istotom, oddam go wam. Ale
jeśli tak nie jest, nie pozwolę z niego zrobić lamy tylko po to, żeby mógł dostawać ofiary od ludzi".
"Nie, wcale tak nie będzie - powiedział Szenczien Gyaltsab. - On naprawdę przyniesie pożytek
istotom". W domu Dilgo była sypialnia, w której mogli spać odwiedzający ich dom lamowie.
Znajdował się w niej posążek Tseringmy, który wykonał Wangpo Tenga. Tam też spał Szenczien
Gyaltsab. W nocy posążek Tseringmy ożył i powiedział mu: "Jeśli weźmiesz tego syna Dilgo i
będziesz o niego dbał, przyniesie to wielki pożytek". Ojciec i cała rodzina poczuli wielkie oddanie
dla Szencziena Gyaltsaba.
W lecie było dużo pracy do zrobienia. Gospodarz zatrudnił wielu parobków, dla których w dużym
kotle gotowano zupę. Pewnego dnia, podczas zabawy z bratem, młody Khyentse Rinpocze wpadł
do zupy. Miał tak poparzoną dolną część ciała, że przez rok leżał chory w łóżku. Rodzina odmówiła
wiele modlitw długiego życia. Szenczien Gyaltsab powiedział, że będzie bardzo źle, jeśli on nie
zostanie mnichem. Obcięli mu więc włosy, khenpo Shenga Rinpocze wyświęcił go i wraz z nim
zaczął studiować trzynaście wielkich tekstów na temat sutr (Śungczien Cziusum). Khenpo Shenga
powiedział, że kiedy umrze, jego reprezentantem zostanie Khyentse Rinpocze.
Jednak ojciec i cała rodzina mieli więcej oddania dla Szencziena Gyaltsaba. Szenczien Gyaltsab
powiedział, że zamierza go intronizować. Zaprosił ich więc na jego Ri-thro do gompy Szenczien
przebywał na odosobnieniu, wysłali mu więc wiadomość o swoim przybyciu i zapytali, czy mogą
pójść go zobaczyć. W odpowiedzi napisał im, że Szedrub może przybyć w każdej chwili, ale
ponieważ nazajutrz wypadał pomyślny dzień, sam Khyentse Rinpocze powinien być intronizowany
właśnie wtedy. W pokoju stał duży tron. Szenczien Kongtrul, który był wówczas bardzo młody,
trzymał kadzidło, a Szenczien Gyaltsab ubrał się w swoje najwspanialsze szaty. Obaj umieścili
Khyentse Rinpocze na tronie. W pokoju było tylko parę osób. Wykonali [rytuał] Phunsum Tshogpa
Ngaden.
Szenczien Gyaltsab udzielił mu Wsparcia Ciała, Mowy, Umysłu, Właściwości i Aktywności. Jako
Wsparcie Ciała podarował mu: posąg Buddy, który wspierał praktykę Miphama Rinpocze (thugdam
ten), posąg należący do Pema Osel Dongag Lingpy (Dziamyanga Khyentse Wangpo), który był
rdzennym lamą Szencziena Gyaltsaba i trzy inne posągi. Wszystkie one były bardzo cenne. Jako
Wsparcie Mowy podarował mu wiele tomów pism Miphama Rinpocze i Dziamyanga Khyentse
Wangpo. Jako Wsparcie Umysłu dał mu dordże i dzwonek, których Mipham Rinpocze używał w
życiu. Jako Wsparcie Właściwości podarował mu dzwonek, damaru, bumpę i wszystkie
instrumenty niezbędne do dawania inicjacji. Jako Wsparcie Aktywności dał mu pieczęć Miphama
Rinpocze. Następnie wręczył mu certyfikat, który stanowił:
Dzisiaj zabieram syna Dilgo. Rozpoznaję w nim tulku Dziamyanga Khyentse Wangpo i nadaję mu
imię Gyurme Thegcziok Tenpai Gyaltsen. Powierzam mu nauki czterech Dziamgonów (Dziamgona
Nampara Shi - Khyentse, Kongtrula, Czielinga i Miphama), dwóch braci z Minling (Minlinga
Kumczie Nyi) oraz Nyingthiga. Teraz mogę umrzeć bez żalu.
W owym czasie Dzongsar Khyentse również przebywał z Szenczienem Gyaltsabem. Powiedział:
"Już przedtem spotkałem to dziecko. Sądzę, że jest to tulku Dziamyanga Khyentse Wangpo". Do
Szencziena Gyaltsaba powiedział: To bardzo dobrze, że dbasz teraz o to dziecko. Zrobię wszystko,
żeby mu słyżyć. Podarował mu wiele cennych przedmiotów jako Wsparcie Ciała, Mowy i Umysłu i
powiedział, że Szenczien Gyaltsab powinien przekazać mu Damngag Dzo i Nyingthik Yabshi i że
on sam przekaże mu Rinczien Terdzo.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika:

Zgłoś jeśli naruszono regulamin