Chah Ajahn - Naprawianie serca.pdf - Zdrowie - sollinio

Naprawianie Serca

Ajahn Chah

W dzisiejszych czasach ludzie poszukują zasług w wielu miejscach1. I zawsze wydają się

zatrzymywać w Wat Ba Pong

2. Jeśli nie zatrzymują

się tam w drodze do celu, czynią to w podróży powrotnej. Wat Ba Pong stało się

przydrożnym przystankiem. Niektórzy ludzie tak się spieszą, że nie mam okazji z nimi

porozmawiać czy choćby ich zobaczyć. Większość z nich szuka zasług. Nie widzę jednak

zbyt wielu, szukających sposobów uniknięcia niewłaściwego postępowania. Ludzie są tak

pochłonięci zdobywaniem zasług, że zapominają o miejscu, w którym je złożą. To tak

jakby chciało się zafarbować brudną, niewypraną szmatę.

Przekaz mnichów jest prosty jak to stwierdzenie, ale dla większości ludzi trudno jest

zastosować te nauki w praktyce. Jest to trudne, ponieważ nie rozumieją. Gdyby rozumieli,

byłoby o wiele łatwiej. Załóżmy, że mamy przed sobą dziurę i coś leży na jej dnie. Każdy,

kto włożyłby rękę do dziury, ale nie dosięgnął dna, powiedziałby, że dziura jest za głęboka.

Setki czy tysiące ludzi wkładających swoje ręce do dziury, powiedziałoby, że jest zbyt

głęboka. Nikt nie powiedziałby, że to jego ręka jest za krótka!

Jest tylu ludzi dążących do zdobycia zasług. Prędzej czy później będą musieli zacząć

szukać sposobu uniknięcia złego postępowania. Jednak niewielu z nich jest tym

zainteresowanych. Nauki Buddy są bardzo zwięzłe, ale większość ludzi mija je, tak jak

przechodzą przez Wat Ba Pong. Dla większości ludzi tym właśnie jest dhamma,

przydrożnym przystankiem.

Zaledwie trzy słowa, nic więcej - Sa

buddów.

Jeśli chcielibyśmy pofarbować kawałek materiału, musielibyśmy go najpierw uprać. Ale

większość ludzi tego nie robi. Bez patrzenia na materiał, zanurzają go od razu w barwniku.

Jeśli materiał jest brudny, farbowanie sprawi, że będzie wyglądać jeszcze gorzej. Pomyśl o

tym. Farbowanie brudnej, starej szmaty – czy będzie ona wyglądać dobrze?

Widzisz? Tego właśnie uczy buddyzm, ale większość ludzi przechodzi obok. Pragną

spełniać dobre uczynki, ale nie chcą porzucić czynienia rzeczy złych. To tak jakby

powiedzieć: „dziura jest za głęboka”. Każdy mówi, że dziura jest za głęboka. Nikt nie mówi,

że to jego ramię jest za krótkie. Musimy powrócić do siebie samych. Według tych nauk

musisz zrobić krok do tyłu i spojrzeć na siebie.

Czasem ludzie wybierają się na poszukiwanie zasług zatłoczonym autobusem. Może nawet

kłócą się w nim, albo są pijani. Zapytaj ich, gdzie jadą, a odpowiedzą, że poszukują zasług.

Pragną ich, ale nie chcą porzucić wad. W ten sposób nigdy nie zdobędą zasług.

Tacy właśnie są ludzie. Musisz spojrzeć bliżej, spojrzeć na siebie. Budda nauczał o

skupieniu i samoświadomości we wszystkich sytuacjach. Niewłaściwe postępowanie

ukazuje się w cielesnych, werbalnych i umysłowych czynnościach. Źródło dobra, zła,

dobrobytu i szkody leży w czynnościach, mowie i myślach. Czy zabrałeś dzisiaj swoje

czynności, mowę i myśli ze sobą? Czy zostawiłeś je w domu? Na to właśnie powinieneś

patrzeć. Nie musisz spoglądać daleko. Popatrz na swoje działania, mowę i myśli. Spójrz,

aby dostrzec, czy twoje postępowanie jest złe czy nie.

Ludzie tak naprawdę nie zwracają na to uwagi. Podobni są do naburmuszonej gospodyni

zmywającej naczynia, tak pochłoniętej naczyniami, że nie zdaje sobie sprawy z tego, że jej

własny umysł jest brudny! Czy widziałeś to kiedyś? Ona widzi tylko naczynia. Patrzy zbyt

daleko, czyż nie? Mogę założyć, że niektórzy z was tego doświadczyli. Ludzie koncentrują

się na zmywaniu naczyń, ale pozwalają, żeby ich umysły stawały się brudne, a to jest to, co

powinno być w centrum ich uwagi. Takie działanie nie jest dobre, zapominają o sobie.

Ponieważ ludzie nie widzą siebie samych, mogą popełnić wiele złych uczynków. Nie patrzą

na swoje umysły. Kiedy chcą zrobić coś złego, najpierw rozglądają się, aby sprawdzić, czy

nikt nie widzi. „Czy mama mnie nie zobaczy?”, „Czy mąż mnie nie zobaczy?”, „Czy dzieci

mnie nie zobaczą?”, „Czy żona mnie nie zobaczy”. Jeśli nikt nie patrzy, wtedy robią, co

zamierzyli. To znieważanie samego siebie. Mówią: nikt nie patrzy, więc szybko kończą,

zanim, ktoś ich zobaczy. A co z nimi? Czy oni nie są „kimś”, kto widzi swoje uczynki?

Widzisz? Ponieważ przeoczają siebie w ten sposób, nigdy nie znajdą tego, co ma

prawdziwą wartość, nie znajdą dhammy. Kiedy spojrzycie na siebie, zobaczycie siebie.

Kiedykolwiek będziecie zamierzali zrobić coś złego, jeśli zobaczycie się w porę, możecie

się zatrzymać. Jeśli chcecie zrobić coś wartościowego, spójrzcie na swój umysł. Jeśli wiesz

jak na siebie spojrzeć, wtedy będziesz wiedział, co jest dobrem i złem, szkodą i korzyścią,

wadą i zaletą. To są rzeczy, o których powinniśmy wiedzieć.

Jeśli nie mówiłbym o tych rzeczach, nie wiedziałbyś o nich. Masz w swoim umyśle żądzę i

iluzję, ale o tym nie wiesz. Nigdy nic nie będziesz wiedział, jeśli zawsze będziesz patrzył na

zewnątrz. To jest problem ludzi, którzy nie patrzą na siebie. Patrząc do wewnątrz,

zobaczysz dobro i zło. Widząc dobroć, możemy wziąć ją do serca i wobec tego

praktykować.

Porzucanie zła, praktykowanie dobra… To jest serce buddyzmu. Sa

czysta.

Gdy to zrozumiemy, osiągamy kusalassupasampada – sprawianie, że umysł staje się

cnotliwy i sprawny. Jeśli umysł jest taki, nie musimy wsiadać do autobusu, krążącego w

poszukiwaniu zasług. Nawet siedząc w domu, możemy je zdobyć. Ale większość ludzi po

prostu idzie szukać zasług po całej okolicy, bez porzucenia swoich wad. Kiedy wracają do

domu z pustymi rękami, wracają do swoich starych, kwaśnych min. Tam zmywają

naczynia z kwaśną miną, skupieni na ich dokładnym umyciu. Ci ludzie nie patrzą, są

daleko od zdobycia zasług.

Możemy wiedzieć to wszystko, ale tak naprawdę nie wiemy, czy znamy wnętrze naszego

umysłu. Buddyzm nie wkracza w nasze serce. Jeśli nasz umysł jest dobry i cnotliwy, jest

szczęśliwy. W naszym sercu jest uśmiech. Ale większość z nas prawie nie znajduje czasu na

uśmiech, czyż nie? Potrafimy się uśmiechać tylko wtedy, kiedy wszystko idzie po naszej

myśli. Szczęście większości ludzi zależy od tego, czy posiadają rzeczy zgodne z ich

upodobaniami. Chcą, żeby wszyscy ludzie na świecie mówili tylko przyjemne rzeczy. Czy

tak właśnie pojmujesz szczęście? Czy to możliwe, żeby wszyscy ludzie mówili tylko

przyjemne rzeczy? Jeśli tak jest, czy kiedykolwiek znajdziesz szczęście?

Aby znaleźć szczęście musimy użyć dhammy. Cokolwiek się wydarzy, czy właściwe rzeczy

czy nie, nie lgnij ślepo do tego. Po prostu zauważ i odłóż. Kiedy umysł jest spokojny, wtedy

możesz się uśmiechać. Z chwilą, gdy stajesz się czemuś przeciwny, umysł „psuje się”.

Wtedy nic nie jest dobre. Sacittapariyodapanam: usunąwszy nieczystości, umysł jest

wolny od trosk… spokojny, życzliwy i cnotliwy. Gdzie umysł promienieje i powstrzymuje

się od złego, tam jest spokój przez cały czas. Pogodny i spokojny umysł jest najlepszym

przykładem osiągnięć ludzkości.

Kiedy inni mówią rzeczy, które nam się podobają, uśmiechamy się. Kiedy mówią coś, co

nam się nie podoba, marszczymy brwi. Jak sprawić, żeby ludzie mówili każdego dnia tylko

miłe rzeczy? Czy to możliwe? Nawet twoje własne dzieci… Czy kiedykolwiek powiedziały

coś, co ci się nie podobało? Czy kiedykolwiek zdenerwowałeś swoich rodziców? Nie tylko

inni ludzie, ale także własny umysł potrafi nas zdenerwować. Czasami rzeczy, o których

myślimy, nie są przyjemne. Co możesz zrobić? Załóżmy, że spacerujesz i nagle wpadasz na

pniak drzewa… Łomot!… „Auć!”… Gdzie jest problem? Kto kogo tak w ogóle kopnął? Kogo

zamierzasz obwiniać? To twoja własna wina. Nawet własny umysł może być dla nas

nieprzyjemny. Jeśli o tym pomyślisz, zobaczysz, że to prawda. Czasem robimy rzeczy,

które nawet nam się nie podobają. Wszystko co możesz powiedzieć, to: „Niech to szlag!”,

nie ma nikogo innego, kogo można by było obwinić.

Zasługa czy łaska w buddyzmie to porzucenia tego, co jest niewłaściwe. Kiedy porzucimy

nieprawość, nie będziemy już źli. Gdzie nie ma stresu, tam jest spokój. Spokojny umysł to

czysty umysł, taki, który nie chowa w sobie żadnych gniewnych myśli, który jest jasny.

Jak możesz oczyścić umysł? Po prostu poprzez wiedzę. Na przykład możesz myśleć:

„Dzisiaj jestem w naprawdę złym nastroju, wszystko na co patrzę, razi mnie, nawet talerze

w kredensie”. Możesz mieć ochotę je porozbijać, każdy z nich. Na cokolwiek patrzysz,

wygląda źle: kurczaki, kaczki, koty i psy… nienawidzisz ich wszystkich. Wszystko co mówi

twój mąż, jest obraźliwe. Nawet patrząc w swój umysł, nie odczuwasz satysfakcji. Co

możesz zrobić w takiej sytuacji? Skąd bierze się to cierpienie? To się nazywa

„nieposiadanie zasług”. W Tajlandii jest takie powiedzenie, że kiedy ktoś umiera, jego

zasługi się kończą. Ale nie o to chodzi. Jest wielu ciągle żywych ludzi, którzy już

wyczerpali swoje zasługi… To ludzie, którzy nie znają zasług. Zły umysł po prostu zbiera

coraz więcej niegodziwości.

Wybranie się w te zasługo-zdobywcze podróże, jest jak budowanie pięknego domu bez

uprzedniego przygotowania gruntu. W niedługim czasie dom się zawali, czyż nie? Projekt

nie był dobry. Teraz musisz spróbować ponownie. Spróbować innego sposobu. Musisz

spojrzeć do swego wnętrza, spojrzeć na niedociągnięcia w twoich czynach, mowie i

myślach. Gdzie indziej masz zamiar praktykować, jeśli nie na swoich czynach, mowie i

myślach? Ludzie gubią się. Chcą praktykować dhammę w miejscach, które wydają im się

spokojne, w lesie lub w Wat Ba Pong. Czy Wat Ba Pong jest spokojne? Niekoniecznie.

Naprawdę spokojnie jest w twoim własnym domu.

Jeśli posiadasz wiedzę, wtedy, gdziekolwiek się znajdziesz, będziesz beztroski. Cały świat

jest doskonały właśnie taki, jaki jest. Wszystkie drzewa w lesie są doskonałe takie, jakie są:

jedne są wysokie, inne niskie, jeszcze inne puste… wszystkie rodzaje. Są po prostu takie,

jakie są. Przez ignorancję wobec ich prawdziwej natury idziemy i narzucamy sobie opinie

na ich temat: „Och, to drzewo jest za niskie! To drzewo jest puste!”. Te drzewa są po

prostu drzewami, są w lepszym położeniu niż my.

Dlatego właśnie mam te wierszyki tutaj na drzewach. Niech drzewa cię uczą. Czy

nauczyłeś się już czegoś od nich? Powinieneś nauczyć się od nich przynajmniej jednej

rzeczy. Jest tyle drzew i każde może cię czegoś nauczyć. Dhamma jest wszędzie, we

wszystkim w Naturze. Powinieneś to zrozumieć. Nie obwiniaj dziury za to, że jest za

głęboka… Odwróć się i spójrz na swoje własne ramię! Jeśli będziesz w stanie to zobaczyć,

będziesz szczęśliwy.

Gdy zdobędziesz zasługi lub cnotę, zachowaj je w swoim umyśle. To jest dla nich najlepsze

miejsce. Zdobywanie zasług tak, jak to zrobiłeś dzisiaj, jest dobre, ale nie jest to najlepsza

droga. Konstruowanie budynków jest dobre, ale nie najlepsze. Przebudowanie twego

własnego umysłu w coś dobrego jest najlepszą drogą. W ten sposób odnajdziesz dobroć,

czy przyjdziesz tutaj, czy zostaniesz w domu. Znajdź tę doskonałość wewnątrz swego

umysłu. Zewnętrzne struktury takie jak ta sala są jak „kora drzewa”, nie są „drewnem”.

Jeśli będziesz posiadał mądrość, wtedy gdziekolwiek spojrzysz, tam będzie dhamma. Jeśli

zabraknie ci mądrości, wtedy nawet dobre rzeczy zamienią się w złe. Skąd pochodzi to

zło? Po prostu z naszych własnych umysłów, właśnie stąd. Spójrz jak ten umysł się

zmienia. Wszystko się zmienia. Mąż i żona radzili sobie dobrze ze sobą nawzajem, potrafili

ze sobą rozmawiać. Ale przychodzi dzień, kiedy ich nastrój psuje się, a wszystko, co mówi

współmałżonek, wydaje się być obraźliwe. Umysł „zepsuł się”, znów się zmienił. Tak

Chah Ajahn - Naprawianie serca.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: