SŁOWNIK SYMBOLI BAŚNIOWYCH
Symbol ciemności, świata podziemnego, nocy, żarłoczności, agresji, przebiegłości,
początku życia i płodności (patrz: legenda o Romulusie i Remusie), nędzy i opieki.
W folklorze germańskim był on symbolem Czasu pożerającym sześć owieczek - Dni. W
kulturze morza śródziemnego Hades, Bóg podziemi, ubrany był w skórę wilka, a
gromowładny Bóg German, Odyn, występował w otoczeniu wilków. W baśniach wilk
zwykle jest przedstawiany jako bohater negatywny, choć jednocześnie, np. jako bohater
bajek Ezopa, jest nosicielem takiej pozytywnej wartości jak spryt.
Jako iż często utożsamiany był z mieszkańcami Zaświatów, pojawiał się w bajkach jako
odpowiednik Smoka, który z punktu widzenia psychologii bajki jest Jungowskim
"cieniem", czyli tą ciemną częścią naszej natury, która nie pozwala nam stać się w pełni
zintegrowaną jednostką. Będąc Cieniem wilk jest jednocześnie nosicielem wszystkich
naszych lęków i wad, dlatego też zgodnie z "prawem baśni" widzimy w nim to, czego
sami najbardziej się boimy i czego sami w sobie nie akceptujemy. Dlatego też, kiedy w
baśni pojawia się wilk, warto się zastanowić, jakie cechy mu przypisujemy: bo to mogą
być nasze cechy. Wilk stał się więc nosicielem najgorszych cech - jest postacią
negatywną i odpowiednikiem postaci kojota w tradycji indiańskiej, tego, który (jak wierzą
niektóre plemiona) przyniósł śmierć. Jednocześnie wilk, jak każda postać negatywna jest
niezbędny w bajce, ma on bowiem do spełnienia bardzo istotne zadanie: musi
doświadczać i nauczać Bohatera. Jest on więc nauczycielem i mistrzem. A uczy między
innymi o komplementarności, czyli dopełnianiu się światów. Wilk jako przedstawiciel
świata podziemnego, sacrum (natury, świata nieprzetworzonego) wchodzi w relacje z
człowiekiem, przedstawicielem świata ludzkiego, profanum (kultury, świata
przetworzonego) i uczy go, że życie nie może istnieć bez śmierci, męskość bez
kobiecości, a bez nocy dzień.
Asia i Edi Pyrek
AllPrivate