Rosnau Wendy - Długie Upalne Lato.pdf - ROMANSE - iwona.nowakowskalara

Wendy Rosnau

Długie Upalne Lato

Angola, więzienie stanowe Propozycja zwolnienia warunkowego była podejrzana. Gdyby jednak

Johnny na nią przystał, już za godzinę mógłby odetchnąć świeżym powietrzem. Gdyby nie

dziwaczne warunki zwolnienia, ani przez chwilę nie zastanawiałby się nad możliwością

opuszczenia pół roku wcześniej więzienia o zaostrzonym rygorze. Wyłaź, Bernard warknął

strażnik. Masz iść do naczelnika. Johnny podniósł się z pryczy i powolnym krokiem opuścił celę.

Chwilę później stanął przed Pete'em Laskym, siedzącym za biurkiem. No to co, Bernard, chcesz się

dzisiaj stąd zmyć? bezbarwnym głosem zapytał naczelnik więzienia. Mam szansę na intratną

państwową robotę? Chciałbyś, co? Pete Lasky obdarzył więźnia krzywym uśmiechem. Nic z tego,

Bernard. Ciebie może uratować tylko spokój. Oducz się dawać ludziom

w zęby. Gadałem przez telefon z szeryfem Tuckerem z twojej mieściny ciągnął naczelnik. Facet

chyba nie jest uszczęśliwiony, że wychodzisz przed terminem. Podobno jesteś tam potrzebny jak

dziura w moście. Pete Lasky wręczył więźniowi decyzję o zwolnieniu warunkowym. Nie wolno ci

zbliżać się do faceta, którego chciałeś uśmiercić. Każde twoje przewinienie spowoduje

natychmiastowy powrót za kratki. Nie wolno ci nosić broni. Jeśli pogwałcisz choć jeden z

wypisanych w tym dokumencie warunków, zarobisz na dodatkowe sześć miesięcy odsiadki. Więc

jak? Johnny wepchnął ręce do tylnych kieszeni dżinsów i zacisnął pięści. Z mroków niepamięci

przed jego oczami wynurzył się obraz zalewiska o wschodzie słońca i postać ojca, który uczył go

tam wędkowania. Jeśli byłby na zwolnieniu warunkowym, to już przez najbliższe cztery miesiące

właśnie ten widok mógłby budzić go każdego ranka. Znał zalewisko z dzieciństwa. Wiedział, gdzie

są najlepsze miejsca do wędkowania, gdzie mają gniazda czaple i gdzie kończą się na moczarach

wszystkie ukryte przesmyki. Wiedział także, jakie poruszenie wywoła w mieście jego powrót. No i

jak? Zgoda mruknął Johnny, spoglądając w okno. Niebo było błękitne i tak idealnie czyste, że być

może to właśnie jego widok przesądził o ostatecznej decyzji. Cztery miesiące pracy w Oakhaven,

posiadłości Mae Chapman, na pewno mnie nie zabije, czego nie mogę powiedzieć o następnym pół

roku spędzonym tutaj. Godzinę później przeszedł przez bramę więzienia

i znalazł się w przedsionku piekła. Tak jego matka zwykła nazywać luizjański sierpień. Minęła

dopiero dziesiąta, a już powietrze było gorące i parne. Johnny ruszył szosą w stronę Tunica.

Przeszedłszy około dwóch kilometrów, ściągnął bawełnianą koszulkę i przewiązał się nią w pasie.

Opuściwszy Common przed piętnastu laty, nigdy nie zamierzał tam wracać. Jego rodzice nie żyli i

nie miał żadnych krewnych. Ale po otrzymaniu dziwacznego listu, w którym oferowano mu duże

pieniądze za należącą do niego ziemię, ciekawość wzięła górę nad zdrowym rozsądkiem i pojechał

do Common, aby dowiedzieć się, o co chodzi. Jego ziemia? Co prawda ojciec miał niegdyś w

Common własne gospodarstwo, ale ponieważ od lat nie płacił podatku gruntowego, dom i ziemia

powinny już dawno przejść w inne ręce. Tydzień po przyjeździe do miasta Johnny poszedł do

ratusza, gdzie usłyszał, że nadal jest właścicielem ojcowskiego domostwa. Dlaczego? Nie potrafił

odpowiedzieć na to pytanie. Prawdę powiedziawszy, w Common mieszkały tylko dwie życzliwe

mu osoby. Stary Virgil Diehl może i chciałby mu pomóc, ale przecież nie dysponował żadnymi

wolnymi środkami. Drugą osobą była Mae Chapman, właścicielka Oakhaven. Ale dlaczego miałaby

mu pomagać? Johnny opuścił ratusz z postanowieniem udania się natychmiast do starszej pani i

wyjaśnienia sprawy. Jednak tego dnia panował tak nieznośny upał, że po drodze

wstąpił do Peppera na kufelek zimnego piwa. Gdy tylko otworzył drzwi baru, uprzytomnił sobie, że

popełnia błąd. Zobaczył bowiem przed sobą zaciekłego wroga jeszcze ze szczenięcych lat. Nie

zamierzał zabić Farrela Craiga, o co go potem oskarżano. To prawda, wyciągnął nóż, ale tylko

dlatego, że przeciwnik zamierzył się na niego butelką z odłamaną szyjką. W oczach Clifftona

Tuckera, który niezwłocznie pojawił się w barze, wyglądało to źle i Johnny nie mógł temu

zaprzeczyć. Działał w obronie własnej, ale miejscowy szeryf miał na ten temat odmienne zdanie.

Tak więc Johnny został aresztowany i skazany na rok pobytu w więzieniu o zaostrzonym rygorze. I

tu właśnie przebywał, gdy pół roku później zaproponowano mu wcześniejsze zwolnienie pod

warunkiem odpracowania czterech letnich miesięcy w rodzinnym mieście. Zrobi to, a potem

sprzeda odziedziczone gospodarstwo i wyjedzie na zawsze. O zachodzie słońca dojechał autobusem

do Common. Wysiadł w centrum. Miał przed sobą miasto, w którym spędził pierwsze piętnaście lat

życia. Gdyby babcia wiedziała, z kim ma mieć do czynienia, nigdy w życiu nie zgodziłaby się

zatrudnić takiego kryminalisty. Zdegustowana Nicole cisnęła pismo na biurko. Wyłączyła stary,

stojący obok telefonu wentylator, wzięła do ręki słuchawkę i wystukała numer motelu. Po trzecim

dzwonku odezwał się Virgil Diehl i oznajmił z miejsca:

Mamy wolne pokoje i czarną kawę.

Dzień dobry, panie Diehl. Mówi Nicole Chapman. A, mała Nicki! Słyszałem, że wróciłaś do nas z

dużego miasta. Założę się, że Mae szaleje z radości. Ja też, ma petite. Jesteś najładniejszą

dziewczyną w naszej parafii. Merci, panie Diehl. Miło, że pan tak mówi. Człowiek prowadzący

interesy musi być grzeczny. Virgil zaśmiał się. Ale tobie, ma petite, nie jest potrzebny pokój w

motelu, więc po co dzwonisz? Zamilkł na chwilę. Zdaje się, że wiem. Wiedział, oczywiście.

Wiadomość o powrocie Johnny'ego Bernarda do Common i jego zatrudnieniu w Oakhaven zdążyła

już obiec supermarket, piekarnię, drogerię na rogu i oba bary. Wiem od szeryfa Tuckera, że w

motelu zatrzymał się pan Bernard powiedziała Nicole. Wynajął pokój? Chodzi ci o Johnny'ego?

Tak, jest tutaj. O, właśnie stanął w drzwiach. Czy mogę z nim porozmawiać? Możesz, oczywiście,

ma petite. Czekając przy telefonie, Nicole włączyła ponownie wentylator. Urodzona w Kalifornii,

była przyzwyczajona do upalnej pogody, ale żar lejący się z nieba w Luizjanie i duża wilgotność

powietrza były dla niej nie do zniesienia. Przez całe dwadzieścia pięć lat dotychczasowego życia

nigdy nie była tak spocona jak teraz. Jeszcze raz rzuciła okiem na leżące na biurku pismo, które

godzinę temu dostarczył do Oakhaven szeryf Tucker. Nie musiała czytać słowa po słowie.

Wystarczyła jej jedynie informacja, że niejaki Jonathan Bernard

zostaje zwolniony warunkowo z więzienia zarówno dlatego, że chce zatrudnić go u siebie Mae

Chapman, jak i ze względu na jego dobre sprawowanie. Dobre sprawowanie. Nicole prychnęła z

dezaprobatą, spoglądając na długą listę wykroczeń, których ten człowiek dopuścił się przez

trzydzieści lat. Najwcześniejsze przewinienia popełnił jeszcze jako małolat, lecz potem przez całe

siedem lat zachowywał się nienagannie, co wyglądało na to, że wszedł na dobrą drogę. Kiedy

jednak Nicole zwróciła szeryfowi Tuckerowi uwagę na ten fakt, w odpowiedzi usłyszała, że ten

miejscowy zabijaka, zakała Common, nie wie, co to dobra droga. To prawda, w Oakhaven

potrzebowali jakiegoś solidnego rzemieślnika, który jeszcze tego lata jakimś cudem

wyremontowałby rozpadający się dom. Ale w żadnym razie nie wolno im było zatrudnić Jonathana

Bernarda. Nicole musiała więc interweniować. W słuchawce odezwał się nagle męski głos: To ja.

Jestem już zajęty, nie wezmę tej roboty. Kiepskie maniery tego człowieka mówiły o nim wiele. Ale

głęboki głos z południowym akcentem, przeciągający sylaby, robił wrażenie. Nicole na chwilę

straciła wątek. Z trudem wzięła się w garść. Czy ,,ja'' oznacza Jonathan Bernard? spytała cierpkim

tonem. Aha. Ludzie mówią mi Johnny. Czym handlujesz, chérie? Sprzedam ci zaraz bilet

autobusowy w jedną stronę, miała ochotę odpowiedzieć Nicole. Niczym nie handluję, panie

Bernard. Dzwonię

z Oakhaven w sprawie pańskiego zatrudnienia. Jest już nieaktualne. Na drugim końcu linii

zapanowało milczenie. Panie Bernard...? Chcę porozmawiać ze starszą panią. Zaskoczył Nicole.

Ja... ona drzemie w ogrodzie. Była to zresztą prawda. Prosiła panią o powiadomienie mnie, że

zmieniła zdanie? Nicole miała nadzieję rozwiązać sprawę bez włączania do niej

siedemdziesięciosześcioletniej babki. To wcale nie jest... Ta robota jest warunkiem mojego

przedterminowego zwolnienia wyjaśnił Bernard. Starsza pani podpisała oświadczenie, że zatrudni

mnie w pełnym wymiarze godzin na całe lato. To zostało już postanowione. Ten człowiek mijał się

z prawdą. Babcia była zbyt mądra na to, by podpisywać cokolwiek bez porady prawnika. Wiem, co

mówię, chérie. Klamka zapadła. Klamka zapadła. Nicole wydawało się, że w głosie Bernarda

przebija wesołość. Wyłączyła wentylator i zaczęła szybko przerzucać papiery, które zostawił szeryf.

Znalazła odpis formalnego oświadczenia, z podpisem babki. A niech to licho! Jest pani tam

jeszcze? Sądzę, że nastąpiło nieporozumienie. Nicole siliła się na spokój. Czyżbym miał zaraz

usłyszeć przez telefon gorące przeprosiny?

Najeżyła się. Zamilkła, z trudem powstrzymując się

od ciętej odpowiedzi. Chyba się nie doczekam stwierdził Bernard. A więc przenoszę się na

przystań. Zjawię się tam gdzieś około czwartej. Dla Nicole była to wiadomość alarmująca.

Zamierza pan wprowadzić się do domku na przystani? Niemal zadławiła się własnymi słowami.

Nie sądzę, żeby to było możliwe! Ja... Nie była w stanie ani wymyślić nic więcej, ani cokolwiek

powiedzieć, zresztą Jonathan Bernard zdążył już odłożyć słuchawkę.

Ogród babci Mae Chapman był przepiękny. Zasługiwał na największe uznanie. Nicole znalazła

babkę śpiącą na wózku pod stuletnim dębem. Uklękła obok na trawie i spytała szeptem:

Zamierzasz przespać całe popołudnie? Starsza pani zamrugała oczami, tak błękitnymi jak oczy

wnuczki. O, wreszcie wynurzyłaś się z domu oznajmiła zdumiewająco mocnym głosem,

kontrastującym z drobną postacią. Prawie wcale nie wysuwasz nosa na dwór, bo ci za gorąco. Co

sprawiło, że tym razem rozstałaś się z ukochanym wentylatorem? Kłopoty, miała ochotę

odpowiedzieć Nicole. Spojrzała na nogę babki. Tydzień temu złamała się drewniana balustrada i

Mae spadła z werandy na rosnące poniżej kwiaty. Wypadek skończył się przeciętym policzkiem,

kilkoma stłuczeniami i urazem lewego kolana. Jak noga? spytała Nicole. Chyba dzisiaj jest mniej

spuchnięta.

Tak. I, dzięki Bogu, nie jest złamana, bo wówczas

musiałabym spędzić ponad miesiąc na tym okropnym wózku. Mae obrzuciła uważnym wzrokiem

wnuczkę. A więc co sprowadziło cię tutaj? spytała. Spalił się bezpiecznik i przestał działać

wentylator? zakpiła lekko. Masz rację, babciu, trochę przesadzam wymamrotała. Obie z Clair

wymyślamy sposób przymocowania ci wentylatora na plecach. Nie wiedziałam, że jesteście takie

pomysłowe. Och, nie wiesz jeszcze o wielu sprawach przekomarzała się Mae. Jak na przykład

zatrudnienie więźnia? A więc już słyszałaś o Johnnym? Od kogoś wiarygodnego? Sądzę, że

można tak określić szeryfa Tuckera. W żadnym razie. On nigdy nie znosił tego chłopca. Babciu,

dlaczego nic nie powiedziałaś mi o Johnnym Bernardzie? Och, moja droga, przepraszam. Byłam

tak przejęta twoim przyjazdem, że zapomniałam wspomnieć, że zamierzam go zatrudnić. Mogło to

być wiarygodne wyjaśnienie, gdyby nie chodziło o jej babcię. W miarę upływu lat stawała się ona

nieco mniej ruchliwa, ale nadal nic nie było w stanie umknąć jej pamięci. Dzisiaj bym sobie

przypomniała, jako że jest to dzień jego... Przyjazdu dokończyła Nicole, obrzucając babkę

rozżalonym spojrzeniem. A więc wynajęłaś więźnia na

całe lato i zamierzałaś oznajmić mi to dopiero w dniu jego przyjazdu? Nicki, przestań się tym

dręczyć. Starzy ludzie słabną na umyśle. Jesteś tak słaba na umyśle jak ja warknęła Nicole. I nie

opowiadaj mi czegoś podobnego. Wykaz wykroczeń Johnny'ego Bernarda jest dłuższy, niż lista

miesięcznych zakupów u sklepikarza. Szeryf Tucker twierdzi, że facet jest groźny dla otoczenia.

Groźny? To bzdura! Jest całkowicie nieszkodliwy. Wiem od szeryfa, że sześć miesięcy temu w

barze Peppera o mały włos, a zabiłby Farrela Craiga. Powiedziałabym, że jest tak nieszkodliwy jak

aligator z bolącym zębem. Nicki, świetne powiedzenie. Mae parsknęła śmiechem. Muszę je sobie

zapamiętać. Powtórz jeszcze raz, proszę, abym mogła... Babciu, to nie jest śmieszne. Przyznaję,

Johnny zachował się nieostrożnie. Jak mógł dać się tak głupio przyłapać? Ale, moja droga,...

Przyłapać? Chronisz tego zabijakę? Farrel i Johnny nie znosili się od dziecka. A poza tym nikt z

nas nie jest ideałem. Tak, nikt, przyznała w duchu Nicole. Ona też miała na swoim koncie

popełnione błędy. Chciała jednak zrozumieć pobudki babki. Przekonaj mnie, że jest nam potrzebny

akurat on zażądała. Johnny jest moim przyjacielem. Trzeba było wyciągnąć go z tego

koszmarnego więzienia. Dzięki zawartej umowie zdobyłyśmy świetnego fachowca, który

doprowadzi do porządku Oakhaven.

spiesza. Tak. Zasługującym na to, by mu pomóc. Musi wreszcie przestać uciekać i wrócić na stałe

do domu. Czy on jest tego samego zdania? Pewnie nie. Mea wzruszyła ramionami. Nicki, będę z

tobą szczera. Na temat Johnny'ego usłyszysz w mieście wiele kłamliwych plotek, krzywdzących go

oskarżeń. Ale nie uprzedzaj się do niego. Szczerze powiedziawszy, ty i Johnny macie ze sobą

więcej wspólnego, niż mogłabyś to sobie wyobrazić. Nie tylko on jest ostatnio tematem plotek. Mae

obrzuciła wzrokiem kuse, wystrzępione dżinsowe szorty wnuczki i jej potargane, jasne włosy.

Babciu, przyjechałam z Kalifornii. Jestem... Wiem. Wolnym duchem. Usłyszawszy to określenie,

Nicole uśmiechnęła się słabo. Ostatnio zupełnie do niej nie pasowało. Mimo że od poronienia

upłynęły już trzy miesiące, nadal nie sypiała po nocach i odczuwała skutki depresji. Stanu, który,

jak twierdził lekarz, powinien ustąpić po jakimś czasie. Ale nic nie wymaże poczucia winy

dręczącego kobietę po stracie dziecka. Johnny jest wykwalifikowanym stolarzem oznajmiła babka.

A dla nas ostatnią deską ratunku, bo dom jest w fatalnym stanie i wymaga natychmiastowego

remontu. Babciu, jesteś pewna, że ten człowiek nie obawia się ciężkiej roboty? Nicki, Johnny

wyrastał w Common w niezwykle trudnych warunkach. Przez ostatnie dwa lata pracował na

budowie w Lafayette, gdzie niezwykle ceniono jego pracowitość i kwalifikacje. A poza tym to

wojskowy. Były komandos. Sądzę, że ma jeszcze inne ukryte zalety. W jaki to sposób miałybyśmy

wykorzystać umiejętności komandosa, które z pewnością posiadł w wojsku? zjadliwym tonem

spytała Nicole i zaraz dodała: Do tej pory sądziłam, że zależy nam na odrestaurowaniu Oakhaven,

a nie na wysadzeniu go w powietrze. Widzę, że zebrało ci się na żarty. Mae potrząsnęła głową.

Wydaje mi się, moja droga, że czeka cię duże zaskoczenie. I miłe. Nicole nie lubiła być

zaskakiwana. Zwłaszcza gdy w grę wchodzili mężczyźni. Z ponurą miną oznajmiła babce:

Przyjedzie koło czwartej. Rozmawiałaś z Johnnym? To wspaniale! Okrzyk Mae wypłoszył z

gniazda parkę ptaszków, które poszybowały w niebo. Zadzwoniłam do motelu przyznała się

Nicole. Szeryf Tucker powiedział mi, że tam znajdę tego człowieka. Z rozmysłem zataiła przed

babką informację o tym, że chciała się pozbyć niepożądanego pracownika. Johnny Bernard ma

podobno mieszkać w domku na przystani. Taka była nasza umowa potwierdziła babka. Nicki, czy

mogłabyś posłać tam Bicka, żeby pootwierał okna i wywietrzył domek? Napiszę do Johnny'ego

parę słów. Niech Bick zostawi mu kartkę na stole, bo sama nie dam rady tam się z nim spotkać.

Wzrok Mae podążył w stronę podjazdu, z którego wiodła ścieżka ku przystani. Długa na kilometr i

biegnąca w gęstym lesie, była

najkrótszą drogą prowadzącą nad zalewisko. Nie widziałam Johnny'ego od piętnastu lat dodała

zamyślona. Chciałam odwiedzić go w więzieniu, ale adwokat mi to odradził. Po wyrazie twarzy

Mae można było poznać, że jest jej przykro, iż tego nie zrobiła. Dziwna reakcja babki wzmogła

ciekawość Nicole. Czy mogę ci w czymś pomóc? spytała. Starsza pani poklepała wnuczkę po

ramieniu. Już mi pomogłaś, wróciwszy do domu. Jest też Johnny. To wspaniale. Kiedy opuszczał

miasto, nie miałam pojęcia, że upłyną lata, zanim ponownie tutaj go zobaczę. Ciekawa jestem, jak

teraz wygląda. Jeśli wrodził się w ojca lub dziadka, to miej się na baczności. Wszyscy mężczyźni w

ich rodzinie byli zawsze szalenie przystojni. Nicole nie musiała oglądać Johnny'ego, żeby wiedzieć,

co z niego wyrosło. Raport szeryfa Tuckera stanowił potwierdzenie, że młody Bernard w pełni

zasługiwał na swoją reputację. A to, czy wyrósł na przystojnego mężczyznę, czy na pokrakę, nie

miało żadnego znaczenia. Byleby tylko pracował przyzwoicie. Nachyliła się i ucałowała policzek

babki. Kiedy napiszesz kartkę, dopilnuję, żeby Bick zaniósł ją na przystań. Co powiesz na trochę

lemoniady? Umieram z pragnienia. Zawsze umierasz stwierdziła rozbawiona Mae. Gdzie

wypijemy? Na frontowej werandzie? Nicole stanęła za wózkiem babki. Mam oryginalny pomysł.

Może zrelaksujemy się w saloniku przy wentylatorze?

Godzinę później Nicole dowiedziała się, że Bick wyjechał do miasta. Chcąc nie chcąc, sama

musiała spełnić polecenie babki. Szybkim krokiem ruszyła leśnym traktem w stronę przystani.

Miała jeszcze dużo czasu, bo Johnny Bernard powinien zjawić się tam dopiero za godzinę. Nie

miała pojęcia, jak po nieprzyjemnej rozmowie telefonicznej spojrzy mu w oczy. Pomyślała, że

później się nad tym zastanowi, a na razie, na szczęście, nie będzie musiała go oglądać. Pootwiera w

domku okna, zostawi kartkę od babci i zanim Johnny Bernard zdoła postawić stopę na ziemi

należącej do Oakhaven, już jej tam nie będzie. Po dziesięciu minutach wynurzyła się z lasu i

przystanęła na skraju wąskiej przecinki dochodzącej do brzegu zalewiska. Ponure moczary bardziej

pociągały ją niż przerażały. Ich niepowtarzalny urok usiłowała wielokrotnie oddać na płótnie.

Zalewisko stwarzało malarzowi niewyczerpane możliwości. Ciemne i tajemnicze, jakby wyjęte z

powieści grozy, wabiło oko twórcy. Ale jak oddać niesamowity klimat tego miejsca? zastanawiała

się Nicole. Ruszyła dalej i po chwili doszła do niewielkiego domku. Sięgnęła do zardzewiałej

klamki. Zaskrzypiały dawno nie otwierane drzwi. Wsunęła rękę do środka, odszukała kontakt i

zapaliła światło. Zadowolona, że nie zaskoczy jej żadne pełzające stworzenie, weszła po schodach

na piętro. Ujrzała przed sobą nie skład przeróżnych narzędzi i wędkarskich przyborów, jak się

spodziewała, lecz całkiem przyzwoicie wyposażony, przestronny pokój mieszkalny z kilkoma

podniszczonymi sprzętami. Stał tu

fotel na biegunach, biurko, kwadratowy stół i dwa krzesła, a także stara kanapa. Żelazne łóżko

ustawiono tak, że leżąc można było podziwiać zalewisko. To duże pomieszczenie dzieliła ścianka.

Za nią znajdowały się niewielka kuchnia i jeszcze mniejsza łazienka. Zdziwiona Nicole zastała

otwarte okna. Zarówno wychodzące na las, jak i to, przez które można było spoglądać na moczary.

Widocznie Bick uprzedził życzenie babki i od rana wietrzył mieszkanie. Niewiele myśląc, położyła

na stole przyniesioną kartkę i podeszła do najbliższego okna, żeby wyjrzeć na zewnątrz. Przy

brzegu, do zapadającego się mola była przywiązana łódź, na której leżała trzcinowa wędka. Skąd

tutaj się wzięła? zastanawiała się Nicole. Bick nigdy nie łowił ryb na takie wędki. Rozmyślania

Nicole przerwał jakiś hałas dochodzący z parteru. Po chwili usłyszała zbliżające się kroki. Ktoś

szedł po schodach na górę. Rzuciła okiem na zegarek. Dopiero minęła trzecia. Ten człowiek mówił,

że będzie tu o czwartej. Odruchowo przygładziła niesforne włosy, zaklęła pod nosem ze złości, a

potem z niechęcią odwróciła się od okna. Ujrzała przed sobą nieznajomego. Spojrzenie Nicole

przesunęło się wzdłuż sylwetki człowieka będącego jak powiedział szeryf Tucker już od wczesnej

młodości zakałą Common. Był wysoki, bez koszuli, odziany w obcisłe, znoszone dżinsy. Szerokie

ramiona i barki wyglądały jak uformowane z żelaza. Tors i brzuch okrywały mięśnie świadczące o

doskonałej formie fizycznej. Nic dziwnego, bo co ma do roboty kryminalista oprócz ćwiczenia w

więziennej siłowni po

to, aby stać się człowiekiem jeszcze silniejszym i bardziej niebezpiecznym? Tak więc miała przed

sobą byłego komandosa, doszkolonego w stanowym więzieniu. Sprawiał wrażenie zwycięzcy i z

pewnością nim był. Spoglądając w głębokie, przenikliwe oczy Johnny'ego Bernarda, Nicole nie

miała co do tego żadnych wątpliwości. Zamknął za sobą drzwi. Snop światła wpadający przez okno

do pokoju oświetlił jego proste, czarne włosy. Długie, dotykałyby mu ramion, gdyby nie to, że

zapewne ze względu na upał ściągnął je i związał na karku. Miał prosty kształtny nos i pełne

zmysłowe wargi. Oba te elementy twarzy, wraz z cienką blizną biegnącą od prawego oka do skroni,

nadawały temu niebezpiecznie przystojnemu mężczyźnie zaskakująco łagodny wygląd. Nicole

odchrząknęła. Wydawało mi się, że ma pan się tutaj zjawić dopiero o czwartej oznajmiła zimnym

tonem. Tak mówiłem? Johnny Bernard oparł się o drzwi. Skrzyżował ręce na piersiach, a na jego

wargach pojawił się lekki uśmiech. Rzucił okiem na zegarek, a potem spojrzał na stojącą przed nim

młodą kobietę. Jak widać, pani też jest tu wcześniej. Tak bardzo zależało pani, Nicki, aby mnie

zobaczyć? Znał imię młodej kobiety, wiedzał też o niej co nieco, gdyż przed opuszczeniem motelu

wypytał o nią Virgila. Stary człowiek oświadczył, że Nicki Chapman jest najładniejszą femme, jaką

kiedykolwiek oglądał.

Johnny musiał przyznać, że Virgil miał rację. Wy-

glądała na dwadzieścia kilka lat, była średniego wzrostu. Miała kształtne ciało. Delikatne i kruche.

Te ostatnie dwie cechy sprawiły, że Johnny zaczął mieć się na baczności. Do tej pory unikał takich

kobiet. Kojarzyły mu się z porcelanowymi figurkami i wprawiały w stan rozdrażnienia. Musiał

jednak przyznać, że patrzenie na Nicole Chapman było zajęciem całkiem sympatycznym. Podobały

mu się długie do ramion, połyskliwe włosy barwy jasnego miodu i zgrabne nogi, które szczególnie

rzucały się w oczy, ponieważ Nicole miała na sobie dość kuse szorty. Krótka bawełniana niebieska

koszulka pasowała idealnie do barwy jej oczu. Od Virgila dowiedział się, że urodziła się w Los

Angeles, że przed dwoma laty jej rodzice zginęli w katastrofie samolotowej i że była jedynaczką.

Virgil nie pamiętał jednak, czym się zajmowała. Kilka tygodni temu sprowadziła się do Mae

Chapman, z zamiarem zamieszkania na stałe w Oakhaven. Przyszłam, żeby zostawić wiadomość

od babci. Wskazała kartkę położoną na stole. Zamierzałam pootwierać okna, ale jak widzę, już pan

to zrobił. Wyciągnęła przed siebie rękę. Jestem Nicole Chapman. Wnuczka Mae. Rozmawialiśmy

przez telefon. To, że podała mu rękę, zdziwiło Johnny'ego. W stosunku do niego mało kogo było

stać na ten sympatyczny gest. Szkoda, że nie będzie mógł go odwzajemnić. Rozłożył ramiona i

pokazał Nicole brudne dłonie. Robiłem różne rzeczy. Między innymi łapałem sobie kolację

wyjaśnił. Zębacza. Spojrzała na ubrudzone ręce Johnny'ego i cofnęła dłoń.

Rosnau Wendy - Długie Upalne Lato.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: