HUNA i ROA - Magia, Religia, Wierzenia i Uzdrawianie Ludów Oceanii.pdf - E-booki [free transfer] - zielony10121

Artykuł pobrano ze strony eioba.pl

HUNA i ROA - Magia, Religia, Wierzenia i Uzdrawianie Ludów Oceanii

Huna to bardzo popularny i modny temat. Jak wszystko, co odnosi się do zdrowia i uzdrawiania. Warto jednak zobaczyć

techniki uzdrawiania i masażu w kontekście duchowej i religijnej kultury z której pochodzą. Monoteizm ludów Oceanii jest

mało znany, ale bardzo pouczający. Podobnie i praktyki Kahunów.

Magiczna Huna, moc Mana, hawajskie masaże Lomi-Lomi Nui, maoryskie Ma-Uri i inne ciekawe nauki

tajemne oraz praktyki szamańskie kahunów dla ratowania zdrowia i upadającego ducha współczesnej

cywilizacji zachodniej. Artykuł przybliża też religię ludów Oceanii wraz z jej zasadniczym monoteizmem

i bogactwem form kultowych oraz historią, bogatą mitologią, ciekawymi wierzeniami i miejcami, które

tak czy owak warto zwiedzić.

RELIGIA i MISTERIA OCEANII

Oceania to zbiorowa nazwa wysp w środkowej i zachodniej części Oceanu Spokojnego. Obejmuje

cztery regiony geograficzne: Melanezję, Polinezję oraz Mikronezję i Nową Zelandię, a według innego

podziału Nowa Zelandia jest zaliczana do Polinezji. Religie ludów pierwotnych spotkać można wśród

społeczeństw plemiennych Oceanii: u Melenazyjczyków, Polinezyjczyków i Mikronezyjczyków. W

Oceanii występują wciąż żywe enklawy społeczności wiernych religiom tradycyjnym, rosną nawet w

siłę i znaczenie po okresie kolonialnego terroru i narzucania chrześcijaństwa przemocą. Australia jest

najmniejszym kontynentem Ziemi. W Australii spotkać można tubylczych Aborygenów. Pomimo, że

teoretycznie zostali oni prawie całkowicie schrystianizowani, ich tradycyjne wierzenia pozostały w

pamięci tubylców i w ich folklorze. Na co dzień Aborygeni żywo praktykują religie przodków, nawet jak

są formalnie nominalnymi chrześcijanani. Na obszarze Australii i Oceanii zamieszkiwało w 1991 roku

co najmniej 17,3 mln osób, to jest 0,3 % ludności świata. W 1788 roku liczbę Aborygenów, rdzennej

ludności Australii, szacowano na około 300 tysięcy osób, chociaż wcześniej było ich ponad milion. W

ciągu 145 lat nastąpił wskutek eksterminacji i wypierania z żyznych obszarów katastrofalny spadek

liczby Aborygenów do około 67 tysięcy w 1933 r. Dziś niektórzy autorzy przekonują, iż rzeczywista

liczba Aborygenów wynosi około 600 tysięcy, a rząd Australii, kierując się tzw. racjami polityczno-

społecznymi, nie chce ujawnić prawdziwych danych. Trzeba dodać,że sporo jest też mieszańców

Aborygenów z białymi. Opinia ta, jak również rozbieżności w statystyce, domaga się weryfikacji. W

1995 roku w Australii i Oceanii żyło na pewno około 300 tysięcy zdeklarowanych wyznawców religii

tradycyjnych, ale razem z tymi, którzy kultywują tradycje przodków równolegle z religią chrześcijańską

jest to ponad milion osób lub nawet znacznie więcej.

Religie Polinezji to rozbudowane systemy religijny austronezyjskich mieszkańców Polinezji. Mimo

pozornie dużego zróżnicowania mają bardzo wiele elementów wspólnych, zwłaszcza występującą

powszechnie wiarę w ponadosobową siłę nadprzyrodzoną mana oraz związany z nią system zakazów

religijnych tabu ( tapu ). Bardzo rozbudowane są mity kosmogoniczne i etiologiczne, według których

kosmos powstał z pierwotnej pustki ( kore ) lub ciemności ( po ) za sprawą niestworzonej siły, często

utożsamianej z bogiem Tanga-Roa . Dzieło stworzenia kontynuowali inni osobowi bogowie: Rangi

(słońce), Papa (ziemia), ich syn - stworzyciel ludzi oraz heros kulturowy Maui . Pozostali najczęściej

spotykani bogowie: Rongo - bóg pokoju i urodzaju, oraz Tu - bóg rzemiosła wojennego. Pozorny

politeizm rodzimych religii Polinezji na niektórych wyspach wykazuje silne tendencje do monoteizmu

czy raczej monoteistyczną podstawę wiary jak np. wspomniany Tangaroa oraz Io - Istota Najwyższa u

Maorysów w Nowej Zelandii. Kult bogów (aniołów, bóstw) był ściśle związany z ważnym dla całej

Polinezji kultem wodzów plemiennych, zarówno żyjących, jak i zmarłych, tworzących wraz z rodzinami

arystokrację rodową. Za pomocą drobiazgowo sporządzanych i przekazywanych z pokolenia na

pokolenie genealogii wywodzono wodzów plemiennych od konkretnych bóstw. Kult wodzów przejawiał

się również w sferze eschatologii: o ile dusza zwykłego śmiertelnika po jego śmierci umierała lub

udawała się do ciemnej krainy Po , dusza wodza przenosiła się na rajską wyspę Hawaiki , będącą też

siedzibą bogów. W kulcie religijnym główną rolę odgrywała wyspecjalizowana elitarna klasa kapłanów

(tohunga, kahuna), pełniących zarazem funkcje czarowników, znachorów, proroków i strażników

tajemnej wiedzy. Obrzędy odprawiano z okazji zmian pór roku, ważnych okoliczności (np. narodzin

dziecka) lub podejmowania doniosłych decyzji (np. budowy łodzi, wypowiedzenia wojny). Obrzędy

odprawiano w świątyniach (marae), będących otwartymi zagrodami otoczonymi kamieniami, z

czworokątną piramidą ułożoną z kamieni, symbolizującą tron czczonego bóstwa. Centralną część

obrzędów stanowiło składanie bogu ofiary z pierwszych płodów rolnych, pierwszego połowu ryb lub z

okazjonalnie jeńców wojennych. Podczas obrzędów często dochodziło do duchowego transu, ekstazy i

owładnięcia przez boskie duchy (anioły), czyli zjawisk typowych dla praktyk szamanistycznych.

MANA A RELIGIE OCEANII

Centralne miejsce w systemie tradycyjnych religii Oceanii zajmują rytuały, obrzędy. Ludzie ich nie

wymyślili. Zostały one im ofiarowane „z góry”, poprzez objawienia jakie mieli ich kapłani, mędrcy i

prorocy, zarówno kobiety jak i mężczyźni. Wyznawcy religii Oceanii nieustannie stają wobec

„tajemnicy” na Hawajach zanej Huną , która jest zakrytą wiedzą i dzięki której odnosi się w życiu sukces.

Odsłonięcie „tajemnicy” osobom niepożądanym, obcym, oznacza pozbawienie jej skuteczności

działania. „Tajemnica” strzeżona jest w obrębie własnej grupy plemiennej. Religie Oceanii, wierzenia

spotykane na oddalonych od siebie o tysiące kilometrów wyspach Oceanii od Hawajów (Hawai) po

Nową Zelandię są bardzo zróżnicowane, ale pozwalają na wydobycie najbardziej charakterystycznych

cech wspólnych dla religii całego obszaru:

1) Mana , pojęcie pochodzenia melanezyjskiego, oznacza bezosobową, niematerialną siłę, rodzaj

fluidu, który może przeniknąć żywe lub martwe ciało. Może też przemieszczać się z przedmiotu w

przedmiot, z jednego istnienia w inne. Każdy, kto posiadł siłę many, musi się troszczyć, by jej

nierozważnie nie utracić. Mana zapewnia człowiekowi autorytet i władzę, siłę fizyczną i mądrość,

sprawność rąk i umysłu. Upowszechniony pogląd o sile many, powodującej wyjątkowość jednostek,

służył utrzymaniu systemu zależności społecznej. By nie dopuścić do przyswojenia przez poddanych

many od naczelników plemion, wprowadzono szereg tabu, których naruszenie uważano za zbrodnię,

można ją było odkupić nawet śmiercią. Tabu to odpowiednik świętokradztwa i bluźnierstwa w religiach

chrześcijańskich. Mana ma trzy stopnie natężenia, zwykły umożliwiający zwyczajne zdrowe życie,

nadzywczajny zwany Mana-mana objawiający się cudownymi możliwościami jak jasnowidzenie czy

wróżenie, proroczymi snami przywoływaniem deszczu oraz boski, czyli Mana-loa , odpowiedni dla

objawień i magicznych cudów najwyższej rangi.

Koncepcja many i tabu doprowadziła do ukształtowania się:

2) Kultu przodków oraz przyczyniła się do rozwoju manaizmu i animizmu.

3) Manaizmu i animizmu, a w konsekwencji do praktycznego zewnętrznego politeizmu, a na większości

wysp do wewnętrznego, ezoterycznego monoteizmu.

Najczęściej spotykanymi bogami (Roa, Loa), otaczanymi czcią, byli:

A) Tangora znany też pod zmodyfikowanymi imionami: Tangola, Tanatola, Kanalo, którego królestwem

były wody oceanu. Patron rybaków i żeglarzy, opiekun ryb i władca morskich głębin. Czasami czczono

go jako stwórcę wszechświata i rodzaju ludzkiego.

B) Tane , brat Tangory - bóg lasów, któremu przypisywano stworzenie wielu pomniejszych bóstw oraz

pierwszej kobiety. Na Hawajach czczono go jako boga Słońca, a jego małżonkę - Hinę uważano za

władczynię Księżyca.

C) Rongo , nazywany również Lono lub Ro, bóg pokoju i urodzaju.

D) Tu , patron rzemiosła wojennego, otaczany szczególną czcią na Hawajach, gdzie awansował na

czołowe miejsce pośród innych bogów.

Na niektórych wyspach jak Nowa Zelandia bardziej otwarcie istnieje idea Boga Najwyższego, stwórcy

wszechświata, jednak imię którego obłożone jest tabu (tapu) i znane jedynie wąskiej warstwie

kapłanów (tohunga).

4) Sprawami kultu na wyspach kierowali kapłani, zwani tuhunga (kahuna na Hawajach). Byli oni ściśle

powiązani z osobą wodza i wykonywali jego polecenia, przedstawiając je wiernym jako rozkazy

bogów. Kapłani niższych stopni zajmowali się magią i wróżbiarstwem. Generalnie ranga kapłana była

stosowna do przejawianej mocy duchowej w postaci konkretnych umiejętności w uzdrawianiu,

zapewnianiu deszczu czy udanych połowów.

5) Kult na wyspach był wykonywany w specjalnych miejscach ("marae"), które znajdowały się w każdej

niemal wiosce.

6) Bogom, bóstwom i boginiom składano najczęściej ofiary z płodów rolnych, ryb i zwierząt, w bardzo

szczególnych wypadkach, by przebłagać bóstwo - z ludzi. Byli to najczęściej jeńcy schwytani na

wyprawach wojennych, gdy ich jednak nie starczało, wódz wyznaczał na ofiarę jednego z niesfornych

poddanych, który ginął pod ciosami rytualnej maczugi kapłana. Była to jednak bardzo wyjatkowa

sytuacja, a na ofiarę wyznaczano przestępców i inne osoby bedące ciężarem dla społeczeństwa.

7) U podstaw kultów leżą ezoteryczne mity kosmogoniczne. Według większości z nich świat wyłonił się

z bliżej nie określonego prabytu, zwanego: Po - pierwotna ciemność, Kore - chaos lub próżnia,

bezbrzeżne morze, niezgłębiony ocean. Z nich dopiero rodziły się ciała niebieskie, ziemia, inne byty, a

także konkretyzacje pewnych pojęć abstrakcyjnych, stanów psychicznych, świadomości.

TRADYCYJNE RELIGIE MELANEZJI

Wierzenia pierwotne obecne są wśród Melanezyjczyków, którzy zamieszkują zachodnią część Oceanii.

W skład Melanezji wchodzą wyspy: Nowa Gwinea, Admiralicji, Nowa Irlandia, Nowa Brytania,

Salomona, Vanuatu, Lojalności, Nowa Kaledonia, Fidżi. Melanezja zajmuje powierzchnię 980 tys. km² i

liczy ponad 5 milionów mieszkańców, głównie Papuasów i Melanezyjczyków (tych ostatnich około 1

mln w 1991r.). Ludność Melanezji ukształtowała się w wyniku zmieszania się wcześniej osiedlonej

ludności ciemnoskórej z późniejszą napływową ludnością jasnoskórą (około 2000-700 p.e.ch).

Melanezyjczycy są bardzo zróżnicowani językowo i kulturowo, a religie rodzinne Melanezji również są

bardzo rozbudowane i zróżnicowane. Zarówno wierzenia, jak i obrzędy ludów melanezyjskich

charakteryzują się różnorodnością nawet w obrębie poszczególnych wysp. Wspólna wszystkim

religiom jest wiara w Mana – bezosobową siłę nadnaturalną, której nosicielami są duchy, a która to

idea znana jest najbardziej z nauk hawajskiej gałęzi Huny. Z mocą Mana związany jest system

zakazów religijnych – tabu.

Istota Najwyższa spełnia bardzo ważną rolę w religiach Melanezyjczyków, jednak była tabu dostępnym

dla kapłanów (tohunga, kahuna). Rozpowszechniony jest kult bóstw lokalnych zwanych Dema , a także

kult herosów (bohaterów) kulturowych, którym ludzie zawdzięczają wszystkie dobra kultury materialnej i

duchowej. Ich imiona zachowały się w przekazach ustnych – w mitach i pieśniach. Dema to zbiorowa

nazwa bóstw męskich lub żeńskich. Bóstwa te wyobrażano w postaci ludzkiej lub zwierzęcej. Dema

przekazały ludziom ziemię, rośliny użytkowe, totemy oraz wiedzę praktyczną i religijną. Z ich ciał i krwi

powstały różne lokalne plemiona. Duże znaczenie odgrywa kult przodków, który wyraża się w licznych

obrzędach z maskami. Maski te utożsamiają często uczestników kultu z duchami albo z istotami

boskimi. Melanezyjczycy przywiązują wielką wagę do magii. Dużą rolę w religii odgrywa wiara w duchy

zwane Masalai . Duchy te często uosabiają siły natury wrogie człowiekowi. Do najważniejszych

rytuałów należy inicjacja, której podlegają wszyscy męscy członkowie plemienia. Inicjacja odbywa się

albo w świątyniach albo w tzw. domach duchów. Są to domy mężczyzn, specjalne budynki, do których

kobiety nie mają wstępu. W religiach Melanezyjczyków obecny jest totemizm – system symbolicznych

powiązań istniejących między danym klanem o określonymi zwierzętami lub roślinami.

TRADYCYJNE RELIGIE POLINEZJI

Polinezyjczycy to pierwotni mieszkańcy wysp Polinezji, zamieszkujący umowny trójkąt między

Hawajami (Hawai), Wyspą Wielkanocną i Nową Zelandią. Polinezja stanowi wschodnią część Oceanii i

obejmuje wyspy: Hawaje, Feniks, Line, Lagunowe, Wallis i Futuna, Samoa, Tonga, Tokelau, Cooka,

Towarzystwa, Tuamotu, Markizy, Tubuai, Gambiera, Pitcaim, Wielkanocną. Na wyspach tych żyje ok.

1,8 -2 mln mieszkańców, w tym 600-700 tysięcy rdzennych Polinezyjczyków. Niekiedy do Polinezji

zalicza się Nową Zelandię i Fidżi. Religie rodzime Polinezji, mimo dużego zróżnicowania, mają

wszelkie elementy wspólne z Melanezją, zwłaszcza występującą powszechnie wiarę w bezosobową

siłę nadnaturalną Mana znaną z Huny. Bardzo rozbudowane są mity kosmogeniczne, według których

kosmos powstał z pierwotnej pustki . Tanga-Roa jest jednym z bogów znanych prawie w całej

Polinezji. Jest on stwórcą innych bóstw, Ziemi oraz ludzi. W mitach pełni wielorakie funkcje. Występuje

pod różnymi imionami: Tangaloa, Tanaoa, Taaroa. Istotą Najwyższą u Maorysów w Nowej Zelandii i na

innych wyspach jest bóg Io.

Kult bogów był ściśle związany z ważnym dla całej Polinezji kultem wodzów plemiennych, zarówno

żyjących, jak i zmarłych, tworzących wraz z rodzinami arystokrację rodową. Dzisiejsi kahuni i kapłani

uzdrawiający z pomocą masażu Ma-Uri czy Huny do takiej właśnie starej arystokracji duchowej należą.

Za pomocą drobiazgowo sporządzonych i przekazywanych z pokolenia na pokolenie genealogii

wywodzono plemiennych wodzów od konkretnych bóstw (aniołów). Obrzędy odprawiano z okazji

zmiany pór roku, ważnych okoliczności (np. narodziny dziecka) lub podejmowania doniosłych decyzji

(np. budowy łodzi, wypowiedzenia wojny). Ceremonie sprawowane były w świątyniach (Marae),

będących otwartymi zagrodami otoczonymi kamieniami, z czworokątną piramidą ułożoną z kamieni,

symbolizującą tron czczonego bóstwa. Centralną część obrzędów stanowiło składanie ofiary bogu z

pierwszych płodów rolnych, pierwszego połowu ryb lub z jeńców wojennych. Podczas obrzędów często

dochodziło do transu, ekstazy, zjawisk typowych dla praktyk religijno-szamańskich.

TOHUNGA i ROA

Boską Magię uprawiano w całej Melanezji i Polinezji, według tubylców od niepamiętnych czasów.

Najczęściej słowa mocy czyli formuły zaklęć przy rytualnych przedmiotach recytował tohunga

(kohunga) czyli kapłan bedący szamanem, uzdrowicielem i magiem w jednej osobie. Magię czyli

modlitwy i obrzędy charyzmatyczne stosowano powszechnie dla zapewnienia udanych zbiorów,

owocnych połowów, sprzyjających wiatrów, powodzenia w miłości, wyleczenia etc. Kapłani niżsi rangą,

pomocniczy zajmowali się zaledwie uzdrawianiem, prostą magią i wróżbiarstwem, zaś kapłani wyższej

rangi sprawowali kult Najwyższego Boga , jak Io. Podobnie jak na Nowej Gwinei osobną rangą czy

typem byli kapłani, którzy sprowadzali śmierć, choroby, pecha, plagi i nieszczęcia na wrogów oraz

elemnent przestępczy, wyklęty ze społeczności. Wszyscy kapłani niższego szczebla podlegali i

podlegają Najwyższemu kapłanowi plemienia czy królestwa. Tohunga (Kohunga) jest maoryskim

kapłanem, szamanem, który działa jako medium, ma umiejętności leczenia, kontaktu i sterowania

duchami, jasnowidzenia, interpretacji wizji oraz snów, a nie tylko znajomość wykonywania obrzędowyh

ceremonii. Tohunga Wairua to uzdrowiciel duchowy, lekarz duszy, niezbywalna funkcja kapłana

prawdziwej religii mocy, many. Na przełomie XX i XXI wieku następuje zjawisko wielkiego

zainteresowania się ludzi Zachodu tradycyjnymi religiami polinezyjskimi (huna, ma-uri) w bardzo

praktyczny i głęboki sposób. Misjonarze tacy jak Hemi Fox emigrują na stałe do Europy i propagują

wszelkie elementy starożytnego maoryskiego kultu religijnego, który się bardzo dobrze przyjmuje, gdyż

jest praktyczny, uzdrowicielski i ezoteryczny zarazem. Warto prześledzić kilkanaście pojęć bardzo

podstawowych dla zrozumienia duchowej i religijnej kultury maoryskiej. Należy pamiętać, że tohunga

(kahuna) to nie tylko zamawiacz zdrowia czy masażysta jak się często błędnie sądzi na Zachodzie.

Kahuna (tohunga, kohunga) to kapłan i sędzia ferrujący wyroki na społeczności, a często kat

dokonujący rytualnego uboju zbrodniarzy, a dopiero potem lekarz i zamawiacz pogody. Niektóre

tradycyjne kompetencje kahuna są jak zatem widać trudne do pogodzenia ze współczesnym systemem

zachodniej cywilizacji.

HUNA I KAHUNA

Bogowie i Boginie Wierzeń Hawajskiej Huny

Termin "huna" oznacza tajemnicę, co w pełni

charakteryzuje całą tajemną wiedzę kahunów. Z kolei

kahuna to kapłan/ kapłanka, nauczyciel duchowy, stróż

tajemnicy. Jest to pojęcie złożone z dwóch słów: "kahu" -

oznaczające uhonorowany lub wysoki sługa, ponoszący

odpowiedzialność za osoby lub dobra oraz "na" -

określające łagodność i wolność od porywczych emocji.

Kahuna to także wedle innego nieco tłumaczenia: "ka",

pełniące funkcje przedimka, który oznacza - "należący

do", określa również strażnika tajemnicy,

przechowującego tajemną wiedzę oraz "huna", która jest

ukrytą oraz ochranianą tajemną wiedzą i mądrością.

Można zatem stwierdzić, że kahuna to człowiek należący

do wiedzy tajemnej, ezoteryki. Huna jest wiedzą i

praktyką z zakresu psychologii, filozofii, religii a także

doświadczeń życiowych. To wiedza o psychice człowieka

i siłach ludzkiego ducha. Jest dostępna dla wszystkich,

którzy chcą z niej skorzystać. W tym kontekście nie jest

ona tajemna, nie jest też jedynie magią.

Huna najprawdopodobniej nie pochodzi rdzennie z

Wysp Hawajskich. Dotarła tam być może za

pośrednictwem plemion, które dawno temu zasiedlały

Saharę, a potem wywędrowały przez Indie na Polinezję.

W Indii żyje plemię o nazwie Huna liczące około 5 mln ludzi. Istnieje także pogląd mówiący o tym, iż

Huna jest dziedzictwem z czasów kontynentu Mu , w językach Polinezji zwanym HIVA przekazanym

przez wtajemniczonych MAN A'HUNA aż z Plejad . Nie ma jednak żadnych dowodów oprócz

wyraźnych legend, które potwierdziłyby taką tezę. Pewnym jest, że około 12 tysięcy lat p.e.ch podniósł

się poziom wód w oceanach, gdyż ustąpiło ostatnie wielkie zlodowacenie. Wiele gatunków zwierząt

wyginęło, a legendy na Filipinach, w Japonii, Australii jak i po całej Oceanii wyrażnie o tym

wspominają. Osadnictwo na wyspach kwitnie a napływ ludności z Azji Południo-Wschodniej trwa już od

około 9 tysiąclecia p.e.ch., na wyspie Bali są prastare wedyjskie świątynie i kult jakiego już w Indii nie

ma, chociaż kiedyś był. Najstarsze znane dotąd ślady osadnictwa na Oceanii sięgają 50 tysięcy lat

p.e.ch.

Pewne jest natomiast to, że sama hawajska Huna liczy conajmniej 5-6 tysięcy lat i mogła być znana

nawet w dawnym Egipcie nie tylko na Hawajach. Istnieje popierana przez nielicznych badaczy tematu

teoria, że nauki tajemne takie jak Huna przybyły do Egiptu i na Saharę po zatopieniu legendarnego

kontynenntu Oceanidów (Mu, Hiva), by potem spowrotem powrócić na wyspy Oceanii, kiedy te uległy

ponownemu zaludnieniu i odrodzeniu. Zdaniem H. Krotoschina, istota praktyki Huny, sprowadza się do

dwóch, podstawowych idei:

1. Człowiek jest duchową istotą w potrójnej postaci. Naszym zadaniem jest zharmonizowanie i

połączenie trzech poziomów świadomości w jedną całość;

2. Myśli stają się realnymi bytami, jeśli tego chcemy.

Jest przy tym jednak jeden poważny problem. Zachodni głosiciele Huny, Ma-Uri czy Lomi-Lomi nie

HUNA i ROA - Magia, Religia, Wierzenia i Uzdrawianie Ludów Oceanii.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: