Temat: Ciocia Miłka odchodzi – oswajanie smutku po stracie bliskiej osoby
Cele:
o uświadomienie, że nawet po wielkiej stracie i smutku życie trwa dalej
o kształtowanie poczucia bezpieczeństwa w związku ze śmiercią bliskiej
osoby
Metody i techniki:
o rozmowa
o pogadanka
o głośne czytanie
o techniki dramowe
o pedagogika zabawy
Środki:
o tekst opowiadania
o kartki ewaluacyjne „Mój nastrój po zajęciach”
Materiały:
o arkusz białego papieru lub tablica
o pisaki
o blok rysunkowy
Literatura:
Brett Doris : Bajki, które leczą. Cz. 1. Gdańsk : Gdańskie Wydawnictwo
Psychologiczne, 2003, s. 174 – 177. ISBN 83-87957-65-8
Przebieg zajęć
Zabawy wprowadzające:
1. Mocna dłoń
Wszyscy siedzą w kręgu. Każdy otrzymuje kartkę i coś do pisania. Każdy
podpisuje kartkę swoim imieniem i rysuje na niej obrys swojej dłoni. Następnie
uczestnicy wymieniają się kartkami. Wpisują w „dłoń” wszystkim kolegom to,
co jest ich mocną stroną, to, za co ich cenią, szanują. Po wypełnieniu
wszystkich dłoni każdy bierze swoją kartkę, czyta to, co koledzy napisali o nim
i dzieli się na swoimi refleksjami.
2. Rundka – dokończyć zdanie – „Jestem z siebie dumny gdy… „
3. Powiedz mi jak się czuję
Dzieci stają w parach naprzeciwko siebie. Jedno z nich przejmuje rolę osoby
przeglądającej się w lustrze, która pyta zwierciadło: „Zwierciadełko, powiedz
przecie, jakie mnie ogarnia uczucie!”. Lustro próbuje opisać uczucia partnera
gestykulując, mimicznie albo językowo. Kiedy partner lustra poczuje się
zrozumiany, zabawę zaczynamy od nowa z zamienionymi rolami.
Część zasadnicza
1. Jak wyglądają pożegnania? – rozmowa
2. Z czym wam kojarzy się „ostatnie pożegnanie”? Czy spotkaliście się już z
takim określeniem? – pogadanka
3. Pamiętacie Anię i jej ciocię Miłkę? Posłuchajcie, co przeżyła Ania – odczytanie
fragmentu opowiadania o Ani z książki Doris Brett - „Bajki, które leczą” -
zał. nr 5
4. Pytania do tekstu:
_ Co zobaczyła Ania w szpitalu?
_ Co powiedziała Miłce?
_ Jaką wiadomość otrzymali rodzice Ani ze szpitala?
_ Czy Ania poszła na pogrzeb cioci?
_ Jak zachowują się ludzie na pogrzebie?
_ Czego obawiała się Ania?
_ W jaki sposób rodzice ją uspokoili?
_ Co czuła Ania po śmierci Miłki, dlaczego miała poczucie winy?
_ W jaki sposób mama uspokoiła córkę?
_ Jak Ania wspominała z rodzicami ciocię Miłkę?
_ Czego brakowało Joli po śmierci babci?
5. Co to znaczy, że „czas goi rany” – pogadanka.
6. Dzielimy dzieci na 3 grupy i prosimy, aby wykonały następujące zadanie:
Wyobraźcie sobie smutek Ani po śmierci Miłki oraz jej lęk, że może zostać
sama. Napiszcie do niej pocieszający list.
7. Po odczytaniu listów do Ani dzieci opowiadają, jak czuły się pisząc
a następnie słuchając listów napisanych przez kolegów z innych grup.
8. Pogadanka z dziećmi o tym, jak ważne są rozmowy i wspomnienia o tych,
którzy odeszli – dzieci opowiadają o tym, jaka była bliska osoba, która zmarła,
jak spędzali z nią czas, co wspólnie robili.
9. Jak można pocieszyć przyjaciela – rozmowa.
Podsumowanie zajęć:
Dzisiaj dowiedziałem się, że…
Ewaluacja:
„Moj nastrój po zajęciach” (zał. nr 11)
Każdy uczeń otrzymuje kartkę ze słoneczkami i przymiotnikami wyrażającymi
nastrój po zajęciach. Po przeczytaniu podkreśla odpowiednie słowa, które
obrazują jego samopoczucie, bądź zaznacza całe słoneczka.
Załącznik nr 5
Opowiadanie o Ani – cz. 2
Tatuś miał rację. Wokół Miłki stały dziwne maszyny. Niektóre wydawały
tajemnicze dźwięki. Ciocia była blada i wyglądała na bardzo małą w dużym,
szpitalnym łóżku, była otoczona aparaturą, dziwnymi butlami i rurkami. Miała
zamknięte oczy, lecz otworzyła je, kiedy Ania weszła. Uśmiechnęła się słabo, jak
ktoś bardzo, bardzo chory.
Dziewczynka czuła się okropnie. To było przerażające widzieć ciocię Miłkę
w takim stanie. Ania chciała, by ciocia była taka jak dawniej, silna i pełna energii.
Miłka gestem przywołała ją do siebie.
- Wszystko w porządku -powiedziała. - Wiem, że wyglądam dziwnie, ale to
wciąż ja, Miłka.
Ania pocałowała ją na powitanie.
- Kocham cię, Miłko -powiedziała. Chciało jej się płakać.
- Wiem, kochanie - odparła Milka. Ona także wyglądała na smutną. - Ja też cię
kocham, dałaś mi dużo szczęścia. Jesteś cudowną
dziewczynką, cieszę się, że miałam szczęście być twoją ciocią.
- Ja też miałam szczęście - rzekła Ania, chociaż teraz czuła się bardzo, bardzo
nieszczęśliwa .
Trzymały się za ręce, dopóki nie przyszła pielęgniarka i nie powiedziała, że
czas wizyty się skończył.
W drodze do domu wszyscy byli bardzo smutni. Nikt nie mówił wiele. Później
tego wieczoru znów zadzwonił telefon. Odebrał tatuś. Po kilku chwilach wrócił do
pokoju. Miał łzy w oczach.
- Dzwonili ze szpitala -powiedział. - Miłka umarła.
Wszyscy byli bardzo, bardzo smutni. Ania trzymała się blisko mamusi. Nie
miała ochoty nic robić. Wszystko, co kiedyś lubiła robić, wydawało jej się teraz
nieciekawe.
Pogrzeb odbył się w kilka dni po śmierci Miłki. Mamusia powiedziała Ani, że
jeśli chce, może iść na pogrzeb, ale jeśli nie chce, to w porządku.
- Na pogrzebie ludzie zbierają się, by kogoś pochować –powiedziała. - Nie
kopią sami dołu w ziemi, ale spotykają się, by asystować przy przenoszeniu trumny
i opuszczaniu jej do grobu. To jest sposób pożegnania się ze zmarłym. Niektórzy
ludzie lubią być wtedy razem z innymi, a niektórzy wolą w samotności pożegnać się
z kimś, kto umarł. Możesz wybrać, co wolisz. Na pogrzebie zazwyczaj wielu ludzi
płacze. Niektórzy głośno rozpaczają i widać, że bardzo cierpią. Płacz jest czymś
naturalnym, kiedy się jest smutnym, i pomaga przeżyć smutek. Czasem jednak dzieci
mogą przestraszyć się, widząc, jak dorośli tak bardzo płaczą - mama przerwała na
chwilę. - Z drugiej strony, to może być pocieszające, jeśli można pożegnać się ze
zmarłym w grupie ludzi, bo wszyscy są smutni z tego samego powodu i wszyscy
przyszli w tym samym celu.
Ania zdecydowała, że pójdzie na pogrzeb. Mamusia i tatuś wytłumaczyli jej,
jak będzie przebiegał, a w trakcie uroczystości przez cały czas siedzieli razem z nią
i trzymali ją za ręce .
Po pogrzebie Ania zapytała rodziców: - Co stałoby się ze mną, gdybyście
umarli? Kto by się mną zaopiekował?
- Przede wszystkim - powiedziała mama - oboje jesteśmy zdrowi
i silni i zamierzamy jeszcze długo, długo żyć.
- A gdyby - włączył się tatuś - mamusia umarła, ja zaopiekowałbym się tobą,
natomiast gdybym to ja umarł, zostałaby z tobą mamusia.
- A gdybyście oboje umarli ? - dociekała Ania.
- Wtedy zaopiekowaliby się tobą babcia i dziadek – odpowiedziała mama.
- Aha - powiedziała Ania. Dobrze było wiedzieć, że zawsze ktoś się nią
zaopiekuje.
Jeszcze długo po śmierci Miłki Ania czuła smutek. Czasem była zła na Miłkę,
że umarła i ją zostawiła. Czasem miała wrażenie, że może to się w ogóle nie stało i
że Miłka wciąż mieszka w domu po przeciwnej stronie ulicy. Ale czasami, pomimo
smutku, Ania zauważała, że miło spędza czas, oglądając telewizję albo bawiąc się
z koleżanką. Czasem, kiedy uświadamiała sobie, iż czuje się szczęśliwa, to
zaczynała mieć poczucie winy, tak jakby jej radość była równoznaczna z tym, że
zapomniała o Miłce.
Kiedy powiedziała to mamie, mama odparła:
- Rozumiem, jak się czujesz. Nawet dorośli czasem tak się czują. Ale nie ma
nic złego w tym, że jesteśmy szczęśliwi. To nie oznacza, że zapomnieliśmy o Miłce,
to znaczy, że życie zaczyna wracać do normalności.
- Kiedy ciocia umarła, myślałam, że już nigdy nie będę szczęśliwa
- wyznała dziewczynka.
- Wiem - powiedziała mamusia. - Wielu ludzi tak się czuje, kiedy umiera ktoś,
kogo kochali. Podobnie jak w środku zimy nie wierzymy, że kiedykolwiek jeszcze
będzie ciepło. Ale po jakimś czasie zima przemija i nadchodzi wiosna. Wszystko
dookoła rośnie i śpiewają ptaki. Wychodzi słońce i dni są coraz cieplejsze. Jednak
czasem, kiedy panuje mroźna zima, trudno uwierzyć, że wiosna przyjdzie tak jak co
roku.
Ania, jej tatuś i mamusia dużo rozmawiali o Miłce. Wspominali jej żarty,
przypominali sobie, co robiła i mówiła. Ania lubiła te rozmowy.
Pewnego dnia rozmawiała z koleżanką, Jolą. Niedawno umarła babcia Joli.
- Po śmierci babci - powiedziała Jola - nikt nigdy o niej nie mówił. To było tak,
jakby nagle zniknęła lub nigdy nie istniała. To było straszne.
Ania cieszyła się, że mogła rozmawiać o Miłce z mamusią i tatusiem.
Załącznik nr 116
6 Biblioteka w Szkole 1998, nr 4, s. 17
Lim0nka