Norton Andre - Klątwa Zarsthora.pdf - s-f - dre4mwalker

ANDRE NORTON

Klatwa Zarsthora

(Tlumacz: MONIKA ZIEMKIEWICZ)

Nikly poblask slonca oswietlal dalekie krance zachodniej gorskiej doliny, ku ktorej

przywiodl Briksje jej tulaczy szlak. To miejsce, odlegle od lezacych na wschodzie Ziem

Spustoszonych, moglo dac odrobine wytchnienia i przynajmniej zludzenie poczucia

bezpieczenstwa, choc tu takze trzeba sie bylo miec na bacznosci. Siedzaca w kucki

dziewczyna z grymasem niecheci przypatrywala sie naplywajacym z oddali, z kierunku

wschodniego, chmurom zapowiadajacym niepogode. Przesuwala cienkim ostrzem noza tam

i z powrotem po kamieniu, coraz to z niepokojem spogladajac na polyskujaca srebrzyscie

sfatygowana stal. Ilez razy ta klinga byla juz ostrzona! Choc solidna i mocna, wykuta

zostala przed wieloma laty - jak wieloma, Briksja nawet nie probowala sobie teraz

przypomniec. Wiedziala, ze musi postepowac ostroznie, inaczej ten nie szerszy od palca

kawalek metalu gotow sie zlamac, co pozbawiloby ja narzedzia i broni zarazem.Rece miala

ogorzale od slonca i pokryte bliznami, a pod polamanymi paznokciami zalegaly obwodki

brudu, ktorego nie moglo usunac do konca nawet szorowanie piaskiem. Pomyslala z

gorycza, ze kiedys te dlonie byly po to, by trzymac wrzeciono lub tkackie czolenko, albo tez

za pomoca igly i kolorowych nici wyczarowywac misterne obrazy na grubych materiach

majacych zdobic sciany wiezy. Dziewczyna, ktora przed przybyciem najezdzcow prowadzila

w High Hallack tak spokojny, bezpieczny zywot, wydawala jej sie teraz kims zupelnie

obcym. Kims, kto umarl juz dawno - a nastapilo to w czasie ciagnacym sie za Briksja

niczym dlugi korytarz, ktorego daleki koniec zaledwie majaczyl sie w jej umysle, totez z

trudem przychodzilo jej przypomniec sobie cokolwiek.

Przezyla, zdolala uciec przed wrogami, ktorzy wdarli sie do wiezy bedacej dotad jej

domem - to uczynilo ja twarda i wytrzymala jak ten kawalek metalu, ktory teraz miala w

reku. Nauczyla sie, ze czas to jeden dzien, ktoremu musi stawic czolo od wschodu slonca

az do chwili, gdy zdola znalezc dla siebie jakies schronienie przed nadejsciem zmroku. Nie

bylo dla niej swiat, nie uzywala nazw kolejnych miesiecy - istnial jedynie czas upalu i czas

chlodu, kiedy bolaly ja wszystkie kosci, kiedy zanosila sie kaszlem, kiedy przenikliwy ziab

odbieral nadzieje, ze kiedykolwiek znow bedzie jej cieplo.

Ruchow Briksji nie krepowal nadmiar ciala; byla szczupla i mocna jak cieciwa luku. I - w

swoisty sposob - podobnie smiercionosna. To, ze kiedys chodzila w szatach z delikatnych

welnianych tkanin, ze nosila bursztynowy naszyjnik, a na palcach miala pierscienie z

jasnego, pochodzacego z zachodu, zlota - to wszystko teraz wydawalo jej sie snem, snem

trudnym do zniesienia.

Ostatnio nie odstepowal jej na krok strach, do ktorego w koncu tak przywykla, ze gdyby

ja nagle opuscil, poczulaby sie osamotniona i zagubiona. Niekiedy, na widok skalnych scian

jaskini albo wyginajacych sie ponad jej glowa galezi drzew, przymykala tylko oczy, gotowa

wyrzec sie swojej zelaznej woli przetrwania i pogodzic ze smiercia, ktora podazala jej

tropem niczym ogar za zraniona juz przez mysliwego, opadajaca z sil zwierzyna.

A jednak wciaz tlilo sie w niej owo zdecydowanie, bedace dziedzictwem rodu - nie na

darmo w jej zylach plynela krew Torgusa! Wszyscy w poludniowych dolinach High Hallack

znali Piesn Torgusa i dzieje jego zwyciestwa nad Moca Kamienia Liana. Dom Torgusa nie

mial moze licznych ziem i bogactw, ale na pewno nikt nie moglby odmowic jego czlonkom

wielkiego hartu ducha i ciala.

Podniosla reke, by zgarnac nieposluszny kosmyk splowialych od slonca wlosow, nierowno

obcietych przy szyi. Zlote sploty, tchnace atmosfera niewiesciej komnaty, nie byly

przeznaczone dla oczu prozniakow walesajacych sie po tym odludziu. Ostrzac noz nucila

pod nosem Wyzwanie Liana - tak cichutko, ze jedynie ona mogla wylowic uchem melodie.

Ale i tak nie bylo w poblizu innego sluchacza - spenetrowala dokladnie okolice, gdy tylko

wstal swit. Chyba zeby uznac za audytorium czarne ptaszysko kraczace groznie z

wierzcholka pochylonego od zimowych wichrow drzewa.

No, niech bedzie - sprawdzila efekt swoich staran na owym niesfornym pasemku wlosow,

ktore wciaz wchodzilo jej do oczu. Naostrzona stal bez trudu przeciela pukiel, pozostawiajac

pomiedzy palcami Briksji slomkowozloty pierscien. Dziewczyna rozwarla dlon i kosmyk

natychmiast porwal wiatr. Nagle znow wstrzasnal nia spazm strachu. W tej obcej krainie

bezpieczniej bylo spalic taka czastke wlasnego ciala. Jesli wierzyc starym opowiesciom, zle

moce moglyby skwapliwie przechwycic wlosy albo tez paznokcie badz sline i wykorzystac

je do swoich niecnych czarow.

Jednak tu nie trzeba sie tego obawiac, pomyslala zaraz. W bliskim sasiedztwie Odlogow

zachowaly sie bowiem pamiatki po niegdysiejszych wladcach tej krainy - Dawnych

Ludziach. Pozostawili oni po sobie osobliwe kamienne bloki, stanowiace badz zaproszenie,

badz ostrzezenie dla ludzkiej duszy.

Ale byly to jedynie martwe swiadectwa prastarej mocy wszystkich mocy. Ci, ktorzy sie nia

poslugiwali, juz dawno odeszli. Czarne ptaszysko, jakby chcac zaprzeczyc tym myslom

Briksji, znow zaskrzeczalo chrapliwie.

-Hej, ty, czarnopiory - dziewczyna przerwala spiew, zeby popatrzec na ptaka. - Nie badz

tak zuchwaly. Mialbys odwage zmierzyc sie z Uta? - Briksja znow przykucnela i

sciagnawszy usta wydala niezbyt glosny, ale przenikliwy gwizd.

Ptaszysko zakrzyczalo gwaltownie, jak gdyby wiedzialo dobrze, ze Briksja mowila do

niego. Naraz zerwalo sie, by runac na ukos w dol, a potem przeleciec nieomal dotykajac

skrzydlami ziemi.

Spomiedzy kep zielonej trawy - na wzgorzach nie bylo owiec, ktore wyskubalyby kazde

zdzblo - wylonil sie puszysty koci lepek. Zwierze nagle prychnelo, a po chwili oczy zwezily

mu sie w szparki i blysnely gniewnie, gdyz ptak odbil raptownie i odlecial, kraczac jeszcze z

oddali.

Po chwili, z wlasciwym swemu rodowi dostojenstwem, kotka przydreptala do Briksji.

Dziewczyna podniosla dlon w gescie powitania. Juz od dawna wedrowaly razem, sypialy na

jednym poslaniu i w glebi duszy Briksji schlebialo, ze Uta zdecydowala sie jej towarzyszyc w

tej beznadziejnej tulaczce.

-Czy polowanie sie powiodlo? - spytala kotke, kiedy ta, ulozona na wyciagniecie reki,

zdawala sie byc bez reszty pochlonieta lizaniem tylnej lapy. - A moze szczury wyniosly sie

stad, bo w tej wyludnionej okolicy nie mialy komu podkradac jedzenia? - Rozmowy z Uta

dawaly jej jedyna okazje uslyszenia wlasnego glosu w tej samotnej wloczedze, w ktorej tylu

rzeczy musiala sie wystrzegac.

Usadowiwszy sie wygodnie, Briksja zwrocila spojrzenie na rozlozone ponizej zabudowania.

Pozostalosci swiadczyly o tym, ze niegdys ta dolina byla dobrze zagospodarowana.

Warowny dwor z wieza obronna - teraz pozbawiony dachu, noszacy slady pozaru na

rozpadajacych sie scianach - musial byc kiedys calkiem przytulnym gniazdkiem. Naliczyla

dwadziescia chat (rozpoznawala je jedynie po zarysach scian, bo tylko tyle z nich zostalo),

a ponadto dostrzegla stos kamieni, ktore mogly byc kiedys karczma. Pomiedzy chatami

wila sie wstega goscinca, wiodacego - jak domyslala sie Briksja - ku najblizszej przystani

rzecznej. Wszyscy kupcy, skoro juz zawitali w tak odlegle okolice, musieli podazac ta

droga. Zas ci obcy, niezbyt mile widziani wloczedzy, ktorzy walesali sie po Odlogach i w

poblizu siedzib Dawnego Ludu poszukiwali kruszcow, mieli tutaj targowisko, gdzie mozna

bylo dogodnie sprzedac swoj urobek.

Briksja nie wiedziala, jaka nazwe zyjacy tu niegdys ludzie nadali swojej osadzie. I mogla

jedynie zgadywac, co bylo przyczyna takiego spustoszenia. Najezdzcy, ktorzy obrocili w

perzyne cale High Hallack, nie zapuszczaliby sie tak daleko w glab kraju. Ale wojna zrodzila

inne jeszcze zlo, ktorego zrodlem nie byli ani sami najezdzcy, ani sama Dolina, ale ktore

powstalo z obu tych stron naraz.

Odkad Dolinianie musieli wyslac do walki swoj kontyngent wojska, dwunozne hieny -

zbojcy z Odlogow - lupily i rownaly wszystko z ziemia bezkarnie. Briksja nie miala

watpliwosci, ze gdyby zeszla na dol i pogrzebala troche, znalazlaby slady mowiace,

dlaczego ta osada przestala istniec. Zostala spladrowana; mozliwe nawet, ze potem i ruiny

przeczesywano nieraz. Nie ona jedna tulala sie po tych bezdrozach. Miala jednak nadzieje,

ze zostalo tam jeszcze cos przydatnego, chocby jakis sponiewierany garnuszek.

Briksja zmarszczyla brew, gdy, wycierajac w pewnej chwili dlonie o spodnie, zauwazyla,

ze na jednym kolanie material jest juz tak cienki, iz przeswituje przezen cialo. Minelo sporo

czasu, odkad zamienila niewiescie szaty na wygodniejszy stroj lesnego zwiadowcy.

Trzymajac w jednej rece noz, siegnela po swoja druga bron - mocna mysliwska wlocznie.

Jej grot rowniez zostal niedawno naostrzony. Briksja wiedziala dobrze, jak sie tym

przedmiotem poslugiwac.

Tobolek postanowila zostawic ukryty w zaroslach. Nie bylo potrzeby bawic dlugo wsrod

ruin; zdawala sobie sprawe, ze szperanie tam moze sie okazac zwykla strata czasu. Uta

ostrzeglaby ja, gdyby wyczula, ze w rumowiskach kryje sie cos wiekszego niz szczur albo

skoczek lakowy, wiec Briksja miala jednak nadzieje, ze cos znajdzie. W koncu jej wlocznia

tez pochodzila z pewnej zburzonej wiezy.

Mimo ze, jak okiem siegnac, w dolinie nie bylo sladu zywego ducha, Briksja niezmiennie

zachowywala ostroznosc. Na nieznanym terenie zawsze moga czekac jakies przykre

niespodzianki. Ostatnie trzy lata nauczyly ja, ze miedzy zyciem a smiercia przebiega bardzo

cienka granica.

Nie chciala myslec o przeszlosci. Nie chciala pamietac. Oslabialo to jej ducha. Przyszly

czasy, w ktorych zeby przetrwac, trzeba bylo miec bystry umysl i byc czujnym. Za to, ze

przezyla i bez szwanku dotarla az do tego miejsca, mogla sobie zlozyc wyrazy uznania.

Kiedys w wiezy podobnej do tej miala dom; kiedys na ciele, ktore dopiero niedawno zrobilo

sie tak umiesnione i wychudzone z niedostatku pozywienia, nosila szaty z delikatnych,

kunsztownie utkanych i fantazyjnie barwionych welnianych materii. Ale teraz nie mialo to

znaczenia. Nawet jej obecne ubranie bylo - jak wlocznia - znaleziskiem...

Niemal doszczetnie wytarte spodnie zrobione byly z grubej i szorstkiej tkaniny. Kaftan - z

niedokladnie wyprawionych skorek skoczka, ktore zreszta sama pozszywala rzemieniami.

Noszona pod spodem koszule odkryla w tobolku jakiegos martwego Dolinianina, na ktorego

cialo natknela sie w miejscu zasadzki urzadzonej przez zbojcow. Ow nieszczesnik zabral

swoich wrogow ze soba. Briksja wlozyla na siebie koszule przedstawiajac ja sobie jako dar

walecznego czlowieka. Chodzila boso, choc na ciezsza droge trzymala w tobolku pare

sandalow o drewnianych podeszwach. Skore na stopach miala twarda i gruba, a paznokcie

u nog - zrogowaciale i polamane.

Poniewaz nie miala innego grzebienia procz wlasnych palcow, wlosy utworzyly na jej

glowie zmierzwiona, sztywna gestwe. Niegdys byly koloru jablecznika, mocne, gladkie,

lsniace, zaplecione w warkocz. Teraz, splowiale od slonca, przypominaly raczej obumarla

jesienna trawe. Briksja mogla sie juz szczycic jedynie sila i sprytem, ktore pozwolily jej

przetrwac.

Gdy przygladala sie, jak kotka przebiega od jednej kepy zarosli i drzew do nastepnej

(zawsze czujnie nasluchujaca, wypatrujaca i weszaca wokolo), przemknelo jej przez mysl,

ze do Uty lepiej pasuje teraz okreslenie "dama". Jak na domowego kota byla ogromna. Ale

mogla tez nigdy wczesniej nie wygrzewac sie przy roznieconym reka czlowieka ognisku -

mogla urodzic sie jako zwierze dzikie. Tylko ze wowczas jej niewzruszone przywiazanie do

Briksji byloby jeszcze dziwniejsze.

Norton Andre - Klątwa Zarsthora.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: