„O zziębniętym Elemelku, pustym brzuszku i rondelku”
H. Łochocka
Miał wróbelek Elemelek miskę, łyżkę i rondelek. W misce mył się, choć był ptaszkiem, w rondlu sobie warzył kaszę, a łyżeczką mieszał żwawo ptasią zupę w lewo, w prawo.
Ale przyszły niepogody, zimne wiatry, przykre chłody, noce długie, a dzień krótki. Znikły muchy i jagódki, o jedzenie coraz trudniej. Chyba lecieć na południe? Lecz we wróblim jest zwyczaju, by na zimę zostać w kraju. Rzucać gniazdko? Nie wypada! Chłodno? Głodno? Trudna rada.
Spojrzał smutno Elemelek na łyżeczkę i rondelek. I na piecyk z długą rurą patrzył długo i ponuro. Potem siadł, załamał skrzydła.
- Już ta sprawa mi obrzydła! Godzinami szukać trzeba, by okruszek znaleźć chleba lub zeschniętych pięć jagódek. Dziś zdobyłem z wielkim trudem muchy dwie, lecz mówiąc szczerze, bardzo były już nie świeże. Nawet mnie rozbolał brzuszek po zjedzeniu tych dwóch muszek.
W prawym oku Elelmelka zakręciła się kropelka i upadła pac! w rondelek. Wytarł dziobek Elemelek nową chustką w piękną kratkę, co ją dostał od sąsiadki.
Wiewióreczka przebiegała, zapukała i zajrzała.
- A, moje uszanowanie! Czy skończyłeś już śniadanie? Wstąpię tylko i zobaczę. Elemelku, co to płaczesz?
- Ach, wiewiórciu, Rudakitko, wiem, ze płakać - bardzo brzydko... Ale cóż tu mówić wiele spojrzyj: pusty mój rondelek. Ty przynajmniej w swoim mieszku masz na zimę dość orzeszków. Lecz gdzie moje tłuste muchy? Gdzie ziarenka? Gdzie okruchy?
- Elemelku w górę dziobek! Pomyślimy nad sposobem, by wróbelki przez dzień cały głodem już nie przymierały. Popatrz, we wsi szkoła stoi. Przecież dzieci się nie boisz? Poleć tam i puknij w szyby jeden, drugi raz, jak gdyby dla przesłania dzieciom znaku: Puku - puku! Piku - paku!
Więc wróbelek Elemelek nie namyślał się już wiele. Umył dziobek doskonale, szyję sobie zawiązał szalem, piórka sczesał zaś na jeża i do szkoły prosto zmierza.
Słyszą dzieci z pierwszej klasy jakieś stuki i hałasy. To pod oknem ktoś się szasta. A kto? Wróbel - no i basta!
- Ktoś ty, ptaszku?
- Elemelek.
- Czego chciałeś?
- Ej, niewiele. Mam okropnie pusto w brzuszku. Może macie z pięć okruszków? Może jakąś skórkę chleba? Mnie tam wiele nie potrzeba... Mam apetyt dobry, ale - nie grymaszę wcale, wcale.
- Elemelku, chodźże do nas! Sprawa jest już załatwiona! Chleb dziś mamy na śniadanie, więc okruszki wnet dostaniesz. A któż się tam jeszcze kręci?
- To mój kuzyn Wiercipięcik. Nie dojada od niedzieli, więc się muszę z nim podzielić.
- A ten, co tak skacze w górę?
- To mój wujek Stroszypiórek. Bardzo miły, daje słowo. Zjadłby pewnie to i owo...
- A tam dalej?
- To mój stryjek. Skrzydełkami głodu bije, bo z jedzeniem u nich krucho. Żywił się zeschniętą muchą.
Hej, nie śmiechy, hej, nie żarty! Wróbel drugi, czwarty - głodnych wróbli cała chmara dostać się do okna stara. Przyszedł z bratem swym gołąbek uczesany w piękny ząbek i, o ile się nie mylę, przyplątały się też gile.
Dla zgłodniałej tej gromady zabrakło chleba - nie ma rady! W samej tylko pierwszej klasie więcej zebrać już nie da się. Lecz od jutra szkoła cała będzie ptaszkom jeść dawała. Tam na płocie koło lasku, przybijemy deskę płasko, damy też w miseczce wody naszym gościom dla wygody. Ot, dla ptaków najzwyczajniej założymy jadłodajnię.
Elemelek wraz z rodziną pewnie z głodu już nie zginą. Utył nawet w tym tygodniu, bo objada się dzień po dniu. Także kuzyn Wiercipięcik z raźną miną dziobem kręci. Zaś wujaszek Stroszypiórek przyprowadził siedem córek, które, wdzięcznie chyląc główki, korzystają ze stołówki.
Skoczył promyk spoza chmurki, powypłacał im pazurki, rozpadł się na krążki złote i przycupnął gdzieś za płotem. Gwar i świergot wokół rośnie:
- Może idzie już ku wiośnie?...
By M e g a n n
beatawiewiorka