Krzysztof BoruÅ„ - Spadkobiercy - Notatnik.pdf - Książki SF I Fant (1111) - zielony10121

Krzysztof Boruń

Spadkobiercy

Spośród dwustu trzydziestu czterech ludzi biorących udział w wyprawie

naukowej do gromady kulistej M 55 - na Ziemię powróciło tylko troje.

Stu czterdziestu sześciu uczonych pochłonęły na zawsze niebieskie dżungle

planety Kloto w układzie DH 53. W czterdziestym trzecim dniu pobytu na tym globie,

gdy już wydawało się, że nic ludziom nie grozi ze strony klotońskich

mikroorganizmów, zmarli w ciągu niewielu godzin wszyscy uczestnicy ekspedycji

badawczej. Zginęli w straszliwych męczarniach, wśród objawów obłędu i szybko

postępującego porażenia obwodowego układu nerwowego. Zarówno nauka ludzka jak i

prymitywna medycyna Klotończyków okazały się bezsilne.

W dwadzieścia dwa dni później epidemia wybuchła wśród pozostałych przy

życiu członków załogi międzygwiezdnego statku. Krążył on wokół Kloto jako jej

sztuczny satelita, przy czym od czasu katastrofy ekspedycji badawczej zerwano

całkowicie rakietową łączność z planetą. Wirusy paraliżu klotońskiego musiały więc

dostać się na statek już wcześniej, a inkubacja choroby trwała kilka tygodni.

Epidemia nie oszczędziła nikogo, lecz tym razem trzy przypadki nie były

śmiertelne. Choroba pozostawiła jednak trwałe ślady w organizmach dwojga ocalałych

uczestników nieszczęsnej wyprawy.

Najwyższą cenę za życie zapłaciła Pia. Mimo stosowania różnych leków i

zabiegów nie odzyskała władzy ani w rękach, ani w nogach. Rost był w nieco lepszej

sytuacji - mógł poruszać normalnie rękami. Lecz już przejście z kabiny do kabiny

wymagało od niego ogromnego wysiłku. Gdyby Helia nie wyszła z choroby nieomal bez

szwanku, sytuacja stałaby się tragiczna.

W tych warunkach kontynuowanie wyprawy nie było możliwe. Po uzupełnieniu

zapasów materii z wód wszechoceanu planety Mitra, obiegającej - podobnie jak Kloto

- gwiazdę DH 53, wyruszono w drogę powrotną, aby po dwudziestu siedmiu miesiącach

podróży znaleźć się w okolicach Układu Słonecznego. Tych troje ludzi gnała nie

tylko tęsknota za rodzinnym globem, ale także niezachwiane przekonanie, że powrót

na Ziemię uwolni ich od cierpień, których pokonać nie potrafili na swym

opustoszałym statku.

Ileż musiało zmienić się na Ziemi od dnia odlotu w daleką wyprawę ku

granicom Galaktyki. Gdy zegary międzygwiezdnego statku wskazywały tygodnie - na

Ziemi płynęły wieki.

Światło gwiazd gromady kulistej M 55 biegnie do Słońca dziewiętnaście

tysięcy lat. Fotonowy statek międzygwiezdny przebył niemal całą tę drogę z

chyżością tylko o nieznaczny ułamek procentu mniejszą od prędkości światła.

Einstein w swej szczególnej teorii względności wykazał, że im bardziej prędkość

jakiegoś ciała zbliża się do prędkości światła, tym jednostki czasu, jaki tam

biegnie, ulegają większemu podłużeniu z punktu widzenia nieruchomego obserwatora.

Już w XX stuleciu znano fakty przemawiające za słusznością tego twierdzenia, jak na

przykład wydłużanie lub skracanie się okresu „życia” nietrwałych cząstek

promieniowania kosmicznego zależnie od prędkości tych cząstek. Lecz dopiero loty

kosmiczne statków fotonowych, zdolnych do rozwijania prędkości porównywalnej z

prędkością światła, potwierdziły teoretyczne wnioski astronautyczną praktyką.

Dla Rosta, Pii i Helii wyprawa do gromady kulistej M 55 trwała pięć lat.

Dla ludzi zamieszkujących Ziemię minęło w tym czasie ponad trzysta osiemdziesiąt

wieków! Świadczyły o tym zarówno obliczenia teoretyczne jak i zmiany we wzajemnych

położeniach gwiazd.

W miarę jak statek tracąc prędkość zbliżał się do Układu Słonecznego, Rost

coraz częściej przesiadywał w centrali radiokomunikacyjnej usiłując łowić sygnały

dalekiego, a tak bliskiego im świata. Gdy przed wiekami opuszczali Układ Słoneczny

- ludzkość wkraczała zwycięsko w drugą fazę automatyzacji. Wspaniałe zdobycze

cybernetyki otwierały wówczas nowe, trudne do odgadnięcia perspektywy organizacji

życia opartej na zasadach z gruntu odmiennych od tych, jakimi rządziła się

społeczność ludzka od swego zarania. Żywo jeszcze stały w pamięci podróżników

kosmicznych spory i dyskusje nad wyborem dróg, którymi powinna ludzkość wkroczyć w

tę nową epokę. Żegnali świat zbliżający się do zakrętu historii, świat pełen

sprzeczności i problemów, których rozwiązanie przerastało, zda się, zdolności

ludzkie. Żegnali świat, którego przyszłość dla największych umysłów owej epoki była

wielką niewiadomą. Teraz, po trzydziestu ośmiu tysiącleciach, mieli poznać owoce

tego, co wówczas dopiero poczynało się rodzić.

Już obserwacje astronomiczne wskazywały, że ludzkość dokonała ogromnego

Strona 1

Borun Krzysztof - Spadkobiercy

skoku cywilizacyjnego. W samej fizycznej strukturze Układu Słonecznego nastąpiły

zmiany, które można było wytłumaczyć tylko świadomym działaniem istot myślących.

Wenus i Merkury przestały być pojedynczymi planetami krążącymi po własnych orbitach

i przeobraziły się w planetę podwójną, wirującą wokół wspólnego środka masy jak

Ziemia i Księżyc. Mars zyskał cztery nowe księżyce, i to świecące własnym,

sztucznym światłem. Za to w pobliżu Ziemi nie dostrzeżono żadnego z wielkich

sztucznych satelitów, które w końcu XX stulecia stanowiły największą dumę

ludzkości. Widocznie obecny poziom techniki nie wymagał budowy wielkich baz dla

lotów kosmicznych. Gdy już stały się możliwe obserwacje teleskopowe szczegółów

powierzchni ziemskiego globu, stwierdzono znaczne zmiany w układzie lądów.

Trudno przypuścić, aby działały tu siły geologiczne. Znikł Bałtyk, Morze

Śródziemne i Czarne, a w miejscu ich można było przy znacznym powiększeniu dostrzec

subtelną siatkę kanałów łączonych często węzłami sztucznych jezior. Na próżno

szukano białych czap biegunowych i żółtych pustyń Afryki Północnej.

A jednak... W owym obrazie rodzinnej planety było coś niepokojącego...

Zwróciła na to uwagę Pia. Leżąc nieruchomo w swej koi patrzyła godzinami w sufitowy

ekran, na którym świecił niebieskawym blaskiem sierp Ziemi. Kiedy już rozmiary

owego sierpa przestały mieścić się w ramach ekranu, na oświetlonej stronie planety

można było bez trudu dostrzec ciemne punkciki wielkich miast. Miast tych przybyło

chyba stokrotnie. A jednak...

Z chwilą gdy pogrążyły się w cieniu - na próżno szukano odblasku ich

świateł nocnych... Nieprzenikniona czerń okrywała kontynenty.

Pierwsze sygnały radiowe z Układu Słonecznego złapano w odległości

jedenastu miliardów kilometrów od Słońca. Przypominały telemetryczne meldunki, ale

treści ich nie potrafił rozszyfrować elektronowy analizator. Nasilenie tych

sygnałów na różnych zakresach fal rosło nieustannie w miarę zbliżania się do Ziemi.

Pierwszą audycję foniczną, a następnie telewizyjną odebrano dopiero pod sam koniec

podróży - na dwa dni przed lądowaniem w odległości dwustu milionów kilometrów od

Ziemi. Z głośnika nie popłynęły jednak słowa oczekiwanego powitania. Była to sucha

instrukcja dotycząca ostatniej fazy lotu, między innymi rozkaz przestawienia

automatycznego pilota na sterowanie zdalne. Zdania wypowiedziane jakimś matowym,

bezbarwnym głosem w języku esperanto miały dziwaczną i bardzo skondensowaną,

jakkolwiek poprawną budowę.

- To na pewno mówi nie człowiek, lecz automat - zauważyła wówczas Helia.

Wtedy też po raz pierwszy w głowie Rosta zrodziło się straszne

przypuszczenie...

Na ekranie telewizyjnym nie ujrzeli również żadnego człowieka. Audycja

wizyjna, powtórzona parokrotnie, przedstawiała przebieg przyszłego ich lądowania. W

ostatniej fazie lotu statek miał być sprowadzony na Ziemię w „eskorcie” sześciu

maszyn przypominających płaskie krążki. Jakkolwiek rozmiary tych krążków były

ogromne, wobec całkowitego braku jakichkolwiek śladów okien czy kopuł

obserwacyjnych - wątpliwe, aby znajdowali się w nich ludzie. Oczywiście, nadając

audycję pokazującą przyszły rozwój wydarzeń musiano operować makietami i trikami,

niemniej sprawiały one wrażenie rzeczywistości chwytanej okiem kamery na gorąco.

Na zakończenie audycji padło z głośnika lakoniczne pytanie:

- Gdzie lądować?

Po krótkiej naradzie z towarzyszami Helia wyjaśniła, że chociaż miejsce

lądowania jest im obojętne - najchętniej najpierw odwiedziliby Europę.

- Gdzie reszta? - odezwał się znów tajemniczy głos.

W pierwszej chwili nie zrozumieli, o co chodzi. Wówczas na ekranie ukazał

się stary film ze startu statku. Ujrzeli raz jeszcze twarze swych zmarłych

towarzyszy.

- Gdzie oni? - rozległo się wyjaśniające pytanie.

Helia przedstawiła pokrótce tragiczne dzieje ekspedycji. Gdy wreszcie

wspomniała o ciężkim stanie Pii i Rosta oraz konieczności dalszych zabiegów

leczniczych, z głośnika wybiegło tylko - jedno słowo:

- Przyjęte!

Tego dnia nie odebrali już żadnej audycji z Ziemi. Gubili się w domysłach.

Istniało jedno, najprostsze rozwiązanie zagadki - ale odrzucali je z lękiem,

szukając z uporem innego, choćby w oparciu o jak najbardziej sztuczne, nierealne

hipotezy: Byle tylko nie to!

Rost tej nocy nie mógł długo zasnąć. Przed oczyma stawały mu męczące,

Strona 2

Borun Krzysztof - Spadkobiercy

koszmarne obrazy Ziemi, na której nie ma już człowieka... Ziemi obcej, dalekiej i

strasznej.

Nad ranem nie wytrzymał nerwowo. Powłócząc sparaliżowanymi nogami dobrnął

do centrali radiowej i wezwał Ziemię.

Nie powiedział, dokąd idzie, ani Pii, ani Helii. Bał się, że będą usiłowały

go przekonać, aby jeszcze poczekał, że będą starały się odwlec jak najdłużej tę

chwilę, która może przynieść wyjaśnienie i... pogrzebać ostatnie nadzieje. Chyba

wiedziały one, że odpowiedź będzie tylko jedna niwecząca to wszystko, co wymarzyli

w długich rozmowach w czasie drogi powrotnej... A jednak chciał wiedzieć, wiedzieć

na pewno! Może gdzieś w głębi mózgu tliła się jeszcze iskierka wiary w człowieka...

Po długim oczekiwaniu odezwał się sygnał kontrolny.

- Czego chcecie?

Dwa słowa zimne, nieprzystępne.

Rost stłumił nerwowe drżenie warg i zapytał wprost, otwarcie, bez

niedomówień:

- Czy rozmawiam z człowiekiem?

- Nie!

Wiedział, że taka będzie odpowiedź, a jednak spadła na niego jak grom.

Opadł ciężko na fotel. Czuł tępy ból w skroniach.

- Jak wyglądacie? Pokażcie się! - usłyszał poza sobą głos Helii.

Stała w drzwiach, patrząc na ekran centrali telekomunikacyjnej.

Minęła długa, nabrzmiała oczekiwaniem chwila.

- Wycinkowo! - padł z głośnika pojedynczy wyraz.

W tej samej chwili pojawiły się na ekranie jakieś budowle, sploty

przewodów, gruszkowate twory z błyszczącego tworzywa, wreszcie siatki i pręty

spełniające role anten i reflektorów fal radiowych. Niektóre z tych urządzeń były

jakby zawieszone w powietrzu, czasami wspierały się na wyrastających z ziemi

długich, cienkich prętach.

- A ludzie? - wyrwało się Rostowi rozpaczliwe pytanie.

Ekran zamigotał. Z mlecznej mgły wyłonił się żółty pas plaży. Fale miękko

kładły się na piasku, potem zieloność palmowego gaju wypełniła obraz.

Wśród tej przyrody skąpanej w słonecznym blasku spoczywała na sztucznym,

miękkim wzniesieniu para młodych ludzi. Z kulistych zbiorników umieszczonych w

pobliżu wzniesienia biegły cienkie rurki w dół, do ust leżących. Leniwie prężąc

opalone ciała, poruszali wolno wargami jak niemowlęta ssące pokarm matki. Tylko z

rzadka spod powiek wybiegało na chwilę senne spojrzenie i przesuwało się bezmyślnie

po jaśniejących na niebie obłokach.

- A miasta? - rzuciła Helia niepewnie.

Obraz zmętniał i znikł. Miejsce palmowego gaju zajęły szerokie,

geometrycznie proste ulice. Czy to zresztą były ulice?... Trudno dociec. Chodników

ani ludzi nigdzie nie mogli dostrzec.

Panowały tu niepodzielnie maszyny. Pośród wysokich, podobnych do iglic

gmachów o prostej, surowej architekturze przebiegały setki pojazdów we wszystkich

kierunkach. Często mijały się w powietrzu, „przeskakując” niejako przez siebie:

Niektóre zbaczały i znikały w głębi ciemnych pochylni biegnących gdzieś w głąb

Ziemi. Pojazdy i domy nie miały drzwi ani okien, ściany ich były mlecznobiałe -

nieprzeniknione w swej tajemniczości...

Rost pochylał głowę coraz niżej i niżej, ukrywając twarz w dłoniach.

- Nie! Nie! Dość tego!!!

Naraz uczuł na włosach miękkie dotknięcie rąk Helii.

- Uspokój się... Jeszcze nic nie wiadomo.

- Co nie wiadomo? Czy ci to nie wystarczy? - wskazał na martwy już ekran. -

Co oni z ludźmi zrobili? A raczej co ludzie zrobili z ludzkością?

- Więc ty przypuszczasz?...

- Nic nie przypuszczam! Nie ma co przypuszczać! To jest jasne. Czy można tu

mieć jakieś złudzenia?

- Ale przecież tamtych dwoje, na plaży, to byli ludzie!

- Ludzie? Czy można nazwać ludźmi bezmyślne bydlęta wegetujące w

rezerwatach czy ogrodach zoologicznych? Czy nie widzisz, że panami Ziemi, a z

pewnością i całego Układu Słonecznego są istoty sztuczne, jakieś obdarzone

inteligencją homeostaty? Że te istoty przewyższyły i podporządkowały sobie ludzi?

Czy nie rozumiesz, że te miasta nie są wytworem ludzkiej cywilizacji, ludzkiej

kultury? Że to cywilizacja i kultura robotów?

- Ależ...

Strona 3

Borun Krzysztof - Spadkobiercy

- Jak możesz jeszcze wątpić? - nie pozwolił jej dojść do słowa. - Czy nie

przypominasz sobie, co mówiono w naszych czasach? „Nadmierna organizacja życia

społeczeństwa w warunkach pełnej automatyzacji gospodarowania musi doprowadzić do

podporządkowania człowieka maszynie”. To były prorocze słowa!... Ci uczeni,

filozofowie widzieli niebezpieczeństwo! Automaty nie tylko produkowały dla ludzi!

Automaty zaczęły myśleć za ludzi! Nie człowiekowi one służyły, lecz takiej

strukturze państwowej, w której ludzie i automaty stapiały się w jeden organizm

społeczny coraz bardziej!

- To niemożliwe.

- Możliwe. Zupełnie możliwe! Zarówno jednostki jak i całe społeczeństwa

uzależniały się od robotów coraz bardziej, a one przeobrażały świat tak, aby stał

się światem, w którym najlepiej mogłyby spełniać swe funkcje. Tworzyły świat dla

siebie, nie dla człowieka! I dlatego stały się jego władcami!... Stały się

spadkobiercami ludzkości! I oto widzimy wynik!

- Jesteś szalony! Przecież jeszcze nic pewnego nie wiemy!

- Ja jestem szalony?! To ci, którzy pchali ludzkość ku zagładzie, byli

obłąkani!

Umilkł na chwilę.

- Nie wiem - powiedział wreszcie z jakąś ponurą rezygnacją. - Może zresztą

to było nieuniknione? Może nie było innej drogi? Może tak być powinno i właśnie owe

sztuczne twory człowieka są jego prawowitymi spadkobiercami?

- Nie! Nie! - zaprzeczyła gwałtownie Helia. - Trudno uwierzyć w to, co

mówisz. Przecież automatyzacja w czasach, gdyśmy opuszczali Ziemię, otwierała przed

człowiekiem, przed jednostką nieograniczone perspektywy wolności. Przerzucała na

barki automatów codzienną troskę o bezpieczeństwo i zaspokojenie potrzeb życiowych

człowieka.

- To był dopiero początek...

- Tak. Początek, ale niekoniecznie katastrofy! Mechaniczne zdyscyplinowanie

automatów nie musi oznaczać mechanicznego zdyscyplinowania społeczeństwa. Człowiek

uwolniony od tysięcy drobnych kłopotów i zajęć może w większym stopniu rozwijać swe

siły twórcze, może eksperymentować, toczyć dyskusje, pogłębiać swą wiedzę i walczyć

w obronie słuszności swych przekonań. Słowem, uczestniczyć w tworzeniu takiego

świata, jaki najlepiej służyć będzie nie tylko materialnym, ale intelektualnym jego

potrzebom. W ten sposób na pewno można by zapobiec wkroczeniu w ślepy zaułek. Czy

zresztą robot może przewyższyć człowieka? Czy nie pozostanie zawsze tylko jego

sługą i narzędziem? Nie mogę uwierzyć w to, co mówisz!

- A jednak tak się stało. To już koniec!

Zacisnął kurczowo dłonie na poręczy fotela. Krew pulsowała mu w skroniach,

a czaszkę zdawał się rozsadzać mącący myśli ból. Przed oczyma poczęły wirować

jakieś jaskrawe, kłujące wzrok światełka.

Zamknął kurczowo powieki. Ale to nie pomogło. Ból wzmagał się.

Znów poczuł dotknięcie chłodnej dłoni na czole. Gdzieś z daleka dobiegł go

głos Helii:

- Masz gorączkę...

- Nic mi nie jest! Nic... - Usiłował wstać, lecz siły go opuściły. Opadł z

powrotem na fotel.

Czarna, nieprzenikniona noc bez świateł gwiazd i dalekich mgławic...

Wielkie ponure budowle piętrzą się jedne na drugich, coraz to wyżej i wyżej, a

wśród nich - podobne do mrówek i komarów - tysiące poruszających się szybko

pojazdów. Dążą one nie wiadomo dokąd, to pojedynczo, to grupami, w jedną, w drugą

stronę. Ich drogi krzyżują się w przestrzeni tworząc dziwaczne zygzaki, spirale,

sinusoidy... A wszystko to dzieje się w ciemności, bez iskierki blasku, w

całkowitej ciszy...

Ten obraz powracał nieustannie, przyćmiewając wszystkie wrażenia. Nie

ustępował, chociaż Rost zaciskał nerwowo powieki. Zdawał wtłaczać się gdzieś wprost

do mózgu, uparcie, wbrew woli.

Tylko czasem, jak przez grubą warstwę waty lub hełm kosmiczny, docierały do

jego uszu jakieś głosy. Wiedział, że są to głosy Helii, Pii, a jednak nie mógł

zrozumieć ani słowa i nie starał się zrozumieć. Nie czuł świdrującego bólu w

skroniach, tylko ogromną słabość i bezwład wszystkich mięśni, a pustkę w głowie

wypełniało oczekiwanie na coś, nie wiadomo na co...

Były jednak minuty, gdy owa apatia i zniechęcenie ustępowały. Wydawało mu

Strona 4

Borun Krzysztof - Spadkobiercy

się wówczas, że mózg poczyna pracować z niespotykaną jasnością. Czuł w takich

chwilach, że powinien myśleć, podejmować zasadnicze decyzje. Waga tych decyzji była

ogromna, rozstrzygająca. I to nie tylko dla niego samego, Helii i Pii, ale dla

całej ludzkości, której czuł się jedynym i rzeczywistym spadkobiercą.

Jedna myśl goniła wtedy drugą, tworząc wartką rzekę raz po raz zasilaną

nowymi strumykami spostrzeżeń i pomysłów. Rzeka ta rozlewała się coraz szerzej,

coraz wyżej wzbierały jej wody, by wreszcie rozpłynąć się w bezdrożnym oceanie...

nicości.

Czasami w toku owej dyskusji z samym sobą zjawiał się przed nim jakiś

pękaty, bezkształtny twór, przysiadał w głowach na koi i raz po raz dorzucał własne

zdanie, które jak pocisk rozbijało kunsztowne konstrukcje rodzące się w mózgu

Rosta.

Najczęściej ów dziwny dialog obracał się wokół perspektyw przyszłości.

- Czy to, co się stało na Ziemi, oznacza kres ludzkości? Kiedyś, przed

milionami lat panami świata były gady i mogłoby się wydawać, że nic ich potęgi nie

złamie. A przecież minęła epoka wielkich gadów. Wyginęły diplodoki i allozaury,

skończyło się panowanie pteranodona, triceratopsa i plezjozaura. Ich miejsce zajęły

ssaki, a potem najwyższy ich wykwit człowiek! Czy nie śmieszną była wiara, że

będzie on panował wiecznie, że nigdy nie będzie kresu ludzkości?

- Nic nie jest wieczne - odpowiadał sam sobie. - Czy można mówić o szczycie

rozwoju i doskonałości? Rozwój i doskonalenie trwać będą w nieskończoność, a

człowiek jest tylko jednym ze szczebli tego rozwoju.

Nie! Nie masz racji! Wszak jak uczy cybernetyka - istnieje stopień

maksymalnej komplikacji sieci. Po przekroczeniu tego progu dalsze komplikowanie nie

prowadzi już do udoskonalenia, gdyż powoduje taki wzrost zakłóceń, że zamiast

postępu następuje regres. Sieć neuronowi mózgu ludzkiego swą komplikacją zbliżyła

się już znacznie do owego maksimum. Nawet najdoskonalsze sztuczne sieci, zdolne do

samodzielnego myślenia, odtwarzające się i rozmnażające na wzór istot żywych, będą

więc mogły osiągnąć tylko niewiele większą doskonałość niż mózg ludzki.

- Ale czy udoskonalanie musi polegać tylko na komplikacji? Przecież bywają

różne jakościowo komplikacje. Można na przykład komplikować przez przypadkowy

zestaw elementów. Jedna sieć lepiej, druga gorzej, przy tym samym stopniu

złożoności, będzie wykonywała swe funkcje zależnie od doskonałości swej struktury.

Trudno przypuszczać, że komplikacja mózgu ludzkiego jest komplikacją

najdoskonalszą. Wszak już w XX wieku odkrycia neurofizjologii zdawały się

wskazywać, że mózg ludzki jest niejako tworem na wyrost, że tylko w niewielkim

stopniu jego możliwości są wykorzystywane. Jeszcze długa może być droga prowadząca

do osiągnięcia pełnej mocy i wydajności sieci nerwowej człowieka.

- A więc dlaczego panowanie człowieka się skończyło? Czyżby osiągnął szczyt

swego rozwoju w owych trzydziestu ośmiu tysiącleciach i teraz droga prowadzi tylko

w dół?

- Nie! To niemożliwe! Na to potrzeba chyba milionów lat! To tylko jedna z

fałszywych ścieżek rozwoju, ślepy zaułek, z którego można się wycofać zawczasu, nim

człowiek stanie się żywą skamieniałością. Może właśnie nam, którzy możemy w pełni

pojąć ogrom klęski, przypadło zadanie dokonania dzieła odrodzenia ludzkości? Na

pewno jeszcze nie wszystko stracone. Te istoty ludzkie wegetujące w cieplarnianych

warunkach nie mogą być już reliktem. Za mało jeszcze upłynęło czasu, by skamieniały

w beztroskim bytowaniu! Trzeba je tylko obudzić! Z setek i tysięcy - powstaną

miliony! Jeśli tu, na naszej Ziemi, nie będzie można zbudować nowego życia, to

zbudujemy je gdzie indziej. Choćby poza Układem Słonecznym! Wokół innych gwiazd!

Ludzkość ma jeszcze przed sobą wielką drogę, a straszne doświadczenie przeszłości

pomoże jej uniknąć błędów. Trzeba tylko obudzić drzemiących! Na pewno pojmą,

zrozumieją, że nie wszystko jeszcze pogrzebane. I zechcą wraz z nami budować nowy,

ludzki świat!

Naraz do jego świadomości doszły słowa wypowiedziane przez Helię:

- Lądujemy! Rost, lądujemy!.

Rozwarła się przezroczysta czasza kopuły wyjściowej. Po raz pierwszy od

wielu tysiącleci wtargnęło w głąb statku przepełnione zapachem lasu powietrze

ziemskie. Wraz z nim wpłynęło do wnętrza osiem błyszczących kul. Nie dotykając

podłóg, jak balony pchane lekkim powiewem wiatru podążały ku kabinom mieszkalnym.

Helia doprowadziła je aż do koi Rosta i Pii. Potem stanęła przy włazie

oparta plecami o ścianę i trwała ze wzrokiem utkwionym w owych niezwykłych

Strona 5

Krzysztof BoruÅ„ - Spadkobiercy - Notatnik.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: