Basso Adrienne - Poślubić wicehrabiego 03 - Uwieść aroganta.pdf - Poślubić wicehrabiego - ograzyna

ADRIENNE BASSO

Uwieść aroganta

Przekład

Agnieszka Dębska

Dla Rudy'ego, mojego męża, który po dwudziestu

latach nadal pozostaje moim ukochanym, smagłym,

przystojnym bohaterem

Londyn, początek stycznia 1811

Z apadał zmierzch. Nathaniel Bennet, baron Avery i młodszy syn

szóstego księcia Claridge'a, stał przed rodzinnym pałacem w

Londynie. Chociaż z masywnych, mosiężnych kołatek zdjęto już

czarne wstęgi, w pogrążonym w głuchej ciszy domostwie wciąż

jeszcze panował żałobny nastrój, jakby smutek i żal jego

mieszkańców udzieliły się murom.

Był już spóźniony, ale wciąż tkwił przed wejściem. Czekał w

milczeniu, chcąc się uspokoić i powściągnąć emocje. Kieliszek czegoś

mocniejszego doskonale by mu teraz zrobił. Kilka łyków whisky albo

koniaku rozgrzałoby go, ożywiło i pomogło w jego zamierzeniach.

Westchnął głośno, zażenowany własnymi myślami. Obłoczek pary z

jego oddechu uniósł się do góry w zimnym powietrzu. Przystojny

arystokrata wzruszył ramionami i wcisnął okryte rękawiczkami dłonie

w kieszenie ciepłego płaszcza, żeby je rozgrzać.

Wiedział jednak, że to nie z powodu zimna dreszcz przenika go

do szpiku kości. Wizyty z dnia na dzień powinny stawać się coraz

łatwiejsze. Tymczasem, choć codziennie przychodził nieco później i

odchodził trochę wcześniej, wcale tak nie było. Podobno czas leczy

rany, ale on wciąż czuł ten sam dojmujący głęboki ból.

Nie mógł się dłużej ociągać. Ze sztucznym, przylepionym do

warg uśmiechem podszedł do wejścia, usiłując nie myśleć o tym, że

grecka klasyczna prostota budowli nieodparcie przypomina mu

mauzoleum. Na jego energiczne kołatanie natychmiast otworzył drzwi

szczupły młody lokaj, blondyn o jasnej cerze.

- Jego Lordowska Mość nie przyjmuje dziś nikogo. Może zostawi

pan kartę? - I wyciągnął ku niemu srebrną tacę na wizytówki w

wyczekującym geście.

Nathaniel zmarszczył czoło. Widocznie lokaj był nowy, skoro nie

wiedział, kogo powitał w drzwiach.

- Należę do rodziny! Zdjął ciężki płaszcz i wskazał palcem opaskę

z krepy na surducie. - Nie trzeba mnie zapowiadać.

- Ale...

Nathaniel niedbałym gestem podał mu okrycie i odwrócił się

plecami.

- Jego Lordowska Mość jest w salonie - nerwowo wyjąkał lokaj,

rzucając się do przodu, żeby palto nie upadło na śliską marmurową

posadzkę.

- Nie przyszedłem w odwiedziny do Jego Lordowskiej Mości -

mruknął pod nosem Nathaniel.

- Ach, to pan, milordzie! - Gospodyni, pani Hutchinson, wybiegła

na schody. Obfity podbródek drgnął jej, kiedy oznajmiła: - Panicz już

o pana pytał. Trochę się zezłościł, ale powiedziałam i jemu, i

siostrom, że tylko pana patrzeć. Bardzo im na tych wizytach zależy, a

ja wiem, że pan nigdy by nie uchybił takiej powinności.

Nathaniel poczuł wyrzuty sumienia, świadomy, że nie zasłużył na

pochwałę. To jego brat, Robert, zawsze brał sobie do serca obowiązki

rodzinne. Nie on.

- Czy dzieci już piły herbatę? - spytał, wchodząc na górę.

- Nie, czekały na pana odparła. Ciężki pęk kluczy u pasa

zadźwięczał energicznie, gdy dzielnie usiłowała dotrzymać mu kroku.

- Zaraz przyniosę świeżej. Dzbanek w pokoju dziecinnym pewnie już

wystygł.

- Znakomicie.

Nathaniel powoli wspiął się na drugie piętro. Bez wahania minął

liczne drzwi w korytarzu. Dobrze znał drogę, przecież wiele razy

szedł tędy w młodości. Nie zwalniał kroku, póki nie stanął przed

właściwym wejściem. Bał się, że jeśli to zrobi, opuści go odwaga.

Kiedy nacisnął klamkę, opanował się jednak i przybrał miły wyraz

twarzy. Potem przekroczył próg.

- Dobry wieczór.

Służąca siedząca w rogu zerwała się pospiesznie i dygnęła przed

nim. Robótka, nad którą pilnie pracowała, spadła na podłogę -

przyklękła więc, żeby ją podnieść. Nathaniel chciał jej pomóc, lecz

dziewczyna zaczerwieniła się i tak zaplątała w słowach, że

zrezygnował.

Przeniósł powoli wzrok na środek pokoju, gdzie troje małych

dzieci siedziało przy stole, szepcząc coś do siebie po cichu. Na

kominku buzował ogień, przyjemnie ogrzewając pomieszczenie.

Rozrzucone zabawki i pikowane obicia w żywych barwach powinny

stwarzać miłą atmosferę. A mimo to wszystko tu tchnęło sztywnym,

oficjalnym nastrojem, bardziej pasującym do salonu niż pokoju

dziecinnego.

Basso Adrienne - Poślubić wicehrabiego 03 - Uwieść aroganta.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: