Science Fiction 17.2002.pdf

Pięć lat temu pierwsi Faceci w czerni zrobili prawdziwą

furorę nie tylko w Stanach. Sukces kasowy nie pozwolił, by

tak doskonały materiał poszedł w odstawkę. Przeróbka

znanego komiksu posłużyła za kanwę do serii książek,

gier komputerowych, wreszcie po kilku latach do

nakręcenia kolejnego filmu.

Minęły cztery lata od czasu gdy zmęczony służbą agent

K (Tommy Lee Jones) odszedł na zasłużoną emeryturę. Po

neutralizacji stracił wszelkie pojęcie o dawnym życiu,

obcych i całym zamieszaniu z ratowaniem świata. Żył

sobie spokojnie, pracując na niewielkiej poczcie, gdzie

odnalazł go J (Will Smith). Ziemia po raz

kolejny znalazła się w niebezpieczeństwie.

Niejaka Serleena z planety Klython (Lara

Flynn Boyle) wylądowała w pobliżu

Nowego Jorku w poszukiwaniu artefaktu

zwanego „światłem". O miejscu jego

ukrycia wiedział ongiś agent K, ale czy po

praniu mózgu będzie w stanie

przypomnieć sobie cokolwiek. Nie ma

innej rady jak przywrócić go do służby i z

pomocą starych znajomych (robale górą)

załatwić sprawę. Jedno, co mogę temu

filmowi zarzucić, to zbyt krótki czas

projekcji...

ReJS

To już dziesiąty film w tej serii. Wielka gratka dla fanów, ale i dla tych, którzy

lubią fantastykę będzie to film wart obejrzenia. Wprawdzie do Polski prawdopodobnie

trafi tylko na video czy DVD, jak kilka poprzednich części, ale wspomnieć o nim warto,

bo jest to naprawdę wysokobudżetowa produkcja realizowana z ogromnym rozmachem

tak inscenizacyjnym, jak i finansowym. Wprawdzie do premiery jeszcze wiele

miesięcy (planowana jest na 13 grudnia 2002, dokładnie w tym samym dniu co

nowa wersja Solaris), ale już dzisiaj można znaleźć w sieci wiele materiałów na

temat lego filmu.

Gdzie tym razem zawędruje załoga Enterprise? Kto będzie jej przeciwnikiem?

Odpowiedzi nie będą łatwe. W znanym wszechświecie pojawił się przeciwnik

godny Federacji. Istota ta nosi imię Shingon i ukrywa się za Komulanami. Jej

dziełem jest klon Picarda, który

ma wprowadzić zamęt we flocie

i doprowadzić do rozłamu w jej

szeregach, co pozwoli na

przeprowadzenie ostatecznego

ataku. Tym razem zobaczymy

znacznie więcej akcji niż w

poprzednich częściach.

Producenci postanowili za-

kasować Lucasa, tak więc

możemy spodziewać się wielu

kosmicznych bitew i zwrotów

akcji jakich nie widziano we

wszechświecie Star Treka.

Rejs

„Tak w ogóle to ja glin nie lubię. Jednakże

jest I wśród nich drogocenny wyjątek, rzadkie

zjawisko: glina piszący. Obszar jego

występowania jest dość spory, ale najczęściej

owego kandydata do Czerwonej Księgi spotkać

można w detektywistycznych dżunglach i

nieprzebytych zaroślach fantastyki. I, dziwny

przypadek, wszyscy (a przynajmniej ci,

których znam) są wspaniałymi autorami i

serdecznymi ludźmi".

W ten sposób Jewgienij Łukin zaczął

posłowie do zbioru tekstów Siergieja Siniakina

Władiczica moriej. Zarówno on, jak i bohater

jego krótkiego referatu, mieszkają w

Wołgogradzie, nic więc dziwnego, że właśnie

jego wydawnictwo AST poprosiło o

nakreślenie sylwetki pisarza.

Dalej Łukin pisał: „Wołgograd nie jest

zbyt wielkim miastem. Tym niemniej z

twórczością Siergieja Siniakina

zaznajomiłem się wcześniej, niż z nim

samym. Zdarzyło się to w początkach !

pierestrojki. Przemknęła w rozmowach jakaś

fraza, wypowiadana z ironiczną podniosłością:

nastała Era Swobodnego Kumkania. W końcu

nie wy-trzymałem i spytałem: Kogo

cytujecie?. Jak się okazało, Siniakina. A

kimże jest ów Siniakin? A majorem milicji.

Bajką napisał. Zżycia bagna". Siergiej

Siniakin jest barwną postacią. Z wy-

kształcenia prawnik, pracował - jak już

wspomniano - w milicji, gdzie kierował

wydziałem zabójstw, kilka lat temu odszedł na

zasłużoną emeryturę w stopniu

podpułkownika. Debiutował na początku lat

dziewięćdziesiątych dwoma zbiorami

opowiadań i mikropowieści: Transgalaj (1990)

oraz Liebiedy Kassidy (1991). Potem na

prawie j dziesięć lat zamilkł; wrócił do

literatury (a przy-[ najmniej tak to wyglądało)

w roku 2000, i to jak: f jego mikropowieść

Monach na kraju Ziemli narobiła sporo szumu

zarówno w światku fantastycznym, jak i poza

nim, niejako przy okazji zgarniając większość

liczących się branżowych nagród |

(Interpresscon, Bronzowaja ulifka, Sigma-

F). j Okazało się, że przez wspomniane dziesięć

lat Siniakin ciągle pisał, odkładając owoce

swej pracy : do szuflady.

Jak dotąd ukazały się - prócz wyżej wymienio-

nych - następujące tomy prozy Siergieja

Siniakina: Wladyczica moriej (2000), Wokrug

swieta s killierami za spinoj (2001) oraz Złaja

laska zwiezdnoj ruki (2002).

Pierwszym przeczytanym przeze mnie

utworem Siniakina było opowiadanie Marki

nasziej sudby przezabawna historia o tym, że

tak naprawdę naszym światem rządzą

filateliści. Wszyscy wielcy tego świata byli i

są zawołanymi kolekcjonerami znaczków

pocztowych. Dla uzupełnienia kolekcji są

gotowi absolutnie na wszystko - potrafią za-

wrzeć dziwne sojusze, by dokonać

dobrowolnej wymiany, czy też wzniecić

krwawe wojny i odebrać brakujący znaczek.

Marki... to znakomita satyra na wszelkiej

maści spiskowe teorie dziejów. W powieści

Buzuluckije igry w jednym z pro-

wincjonalnych radzieckich miast czasów

triumfującego socjalizmu, pojawia się - ni

stąd, ni zowąd - rzymski legion, jakby

żywcem przeniesiony ze starożytności.

Siniakin znakomicie bawi f się

przedstawieniem zderzenia dwóch różnych

mentalności: prowincjonalnej rosyjskiej z

rzymską sprzed dwóch tysięcy lat. Rzymianie

próbują- co oczywiste - na nowo podbitych i

włączonych do cesarstwa terenach,

wprowadzić swoje porządki, lud podbity zaś

skutecznie im to uniemożliwia, częstokroć

zresztą najzupełniej nieświadomie, podczas

gdy władze miasta za wszelką cenę próbują nie

dopuścić do tego, by informacja o pojawieniu

się gości z przeszłości dotarła do

zwierzchnictwa.

Widać powyższy pomysł wydał się

Siniakinowi na tyle interesujący, że postanowił

wykorzystać go raz jeszcze; tyle tylko, że w

powieści Partaktiw w ludeje aktyw partyjny

Buzułucka trafia do Judei sprzed dwóch tysięcy

lat, gdzie próbuje rozwiązać światowe

problemy - a przy okazji wpłynąć na bieg

historii - metodami przeniesionymi ze

swojego podwórka.

Najsłynniejszy utwór Siniakina - Monach na

kraju Ziemli - to wstrząsająca opowieść o poś-

więceniu, próba odpowiedzi na pytanie: czym

gotowi jesteśmy zapłacić za pozostanie

wiernym samym sobie, wierność wyznawanym

ideałom, za spokój sumienia, za możliwość

oglądania w lustrze własnej twarzy bez

poczucia obrzydzenia. Oto w latach

najgorętszego stalinowskiego terroru kilku

radzieckich naukowców odkrywa straszną,

skrywaną przed ludzkością prawdę: Ziemia

jest płaska, i jeśli nie zachowa się należytej

ostrożności, można wypaść poza jej krawędź

(pamiętacie taką średniowieczną, bodaj, rycinę z

mnichem przechylonym poza ziemski dysk?).

Prawda ta jest niewygodna władzom, stąd też,

miast zażywać zasłużonej chwały, odkrywcy

dostają się w tryby stalinowskiego aparatu

terroru.

Nic za bardzo znam się na okrętach podwod-

nych, nie podejmuję się zatem oceny, czy

pomysł przedstawiony w kolejnej powieści,

noszącej tytuł Wladyczica moriej, ma

jakikolwiek sens. Ale nawet jeśli to kompletna

bzdura, to niezwykle urocza. Rzecz dzieje się

w osiemnastowiecznej Rosji; pewien genialny

konstruktor buduje pierwszą łódź podwodną,

niemalże w całości z drewna, napędzaną... siłą

wioseł. Państwo Piotra Wielkiego zdobywa w

ten sposób silny atut: rewolucyjny wynalazek

wykorzystywany jest zarówno do prowadzenia

walk na morzu, jak i do zadań specjalnych - na

przykład do szybkiego przerzucania agentów na

obce terytorium.

W noweli Feniks korzysta Siniakin ze swego

bogatego doświadczenia zawodowego. Oto w

różnych miastach Rosji mają miejsce

tajemnicze zamachy na bossów półświatka.

Tajemnicze, bo dokonuje ich desperat, który po

skończonej sukcesem akcji nie ucieka, nic

próbuje uratować swego życia, i ginie, czy to

zastrzelony przez ochronę ofiary, czy też w

wyniku obrażeń odniesionych w trakcie walki

z celami swych ataków. Z opisów wynika, że

sprawcami owych zamachów są ludzie

dziwnie do siebie podobni, ba, niemalże

identyczni. Gdy więc badania genetyczne

wykazują niezbicie, że wszyscy martwi

zamachowcy to jedna i ta sama osoba,

wyjaśnienie zagadki zdaje się być - wbrew

pozorom - na wyciągnięcie ręki...

Reinkarnator to wesoła powieść o

współczesnej Rosji. Jesteśmy świadkami walki

przedwyborczej o stanowisko gubernatora

Carycyna. Walka to bezpardonowa, każdy

chwyt jest dozwolony, bo stawką jest nie

tylko wspomniany stołek, ale to wszystko, co

się z nim wiąże. Przede wszystkim - pieniądze,

i to wielkie. Kandydatów jest dwóch, i każdy z

nich, niezależnie od siebie, postanawia

skorzystać z usług tytułowego reinkarnatora, to

znaczy człowieka obracającego duszami.

Skupuje taki reinkarnator dusze dopiero co

zmarłych ludzi od różnego cmentarnego

tałatajstwa, a potem - za odpowiednią opłatą-

zaszczepia je w ciągle jeszcze żywych ciałach,

nie tylko zresztą ludzkich. Reinkarnację,

znaczy się, przeprowadza. 1 żył sobie

spokojnie nasz reinkarnator, i żyłby tak dalej,

gdyby nie spoczął na nim jednocześnie

wzrok obu kandydatów do gubernialnych

godności.

Na koniec pozostawiłem moją ulubioną

powieść Siniakina, noszącą tytuł Szpion

boż’iej milostju, iii Jewangielije ot FSB.

Powiesi c mallen'kimi prieuwieliezienijami.

Owe „prieuwieliezienija" wcale nie są takie

niewielkie! Cóż my tu mamy: niebo, cholernie

nudne miejsce, przypominające jako żywo

Związek Radziecki za rządów Stalina, z

kartkami na każdy produkt, permanentną kon-

trolą wszystkich aspektów życia i, co chyba

oczywiste, boskim kultem jednostki

(dyktatura!). Za najmniejsze przewinienie trafić

można do czyśćca, miejsca już trochę

przyjemniejszego, ale w którym radości życia

po śmierci też się nic użyje (z obawy przed

dalszym upadkiem chociażby), albo do piekła,

w którym co prawda trochę trzeba się pomęczyć

(kotły z wrzącą smołą są jak najbardziej

prawdziwe!), ale za to wszelkie zakazane w

niebie przyjemności są do dyspozycji. Układ

ten - choć z pewnymi zgrzytami - jednak

jakoś tam funkcjonuje, aż do czasu, w którym

Syn Boży, Duch Święty oraz Gołąbek, przy

pomocy wysłanego z piekła Judasza, zawiązują

spisek skierowany przeciwko Bogu Ojcu. Czas

obalić tyranię, panie, i wprowadzić światłą

demokrację. Gdzieś w tle pojawia się cień

Szatana. Bóg jednak coś podejrzewa i wysyła

na przeszpiegi do piekła dopiero co zmarłego

funkcjonariusza FSB (czyli dawnego KGB).

Historia to zabawna, napisana z humorem,

choć, jak rozumiem, niektórzy mogą czuć się

urażeni w swych uczuciach religijnych.

Lojalnie o tym uprzedza na samym początki

Siniakin, podkreślając, że nie było jego

zamiarem godzenie w takie uczucia, sam zaś

opisany powyżej sztafaż stanowi jedynie

kamuflaż, za którym ukryte są znane

osobistości ze świata rosyjskiej polityki. Sporo

tu aluzji do niedawnych wydarzeń z rosyjskiej

historii, odczytać wszystkie może chyba tylko

Rosjanin. Fakt ten jednak zupełnie nie

przeszkadza w odbiorze dzieła, można je

zupełnie spokojnie czytać jako satyryczną

opowieść, o ile, oczywiście, wspomniane już

uczucia religijne tego nie uniemożliwią.

To oczywiście nie wszystkie utwory

Siniakina. Wybrałem akural te, które - moim

skromnym zdaniem - są najbardziej godne

uwagi. I choć zdarzają się owemu autorowi

ewidentne wpadki (l itościwie nie wymienię

jednak ich tytułów), do czytania jego nowych

tekstów nic trzeba mnie mocno namawiać.

Paweł Laudański

kino

Nie chciałem być złym prorokiem, ale wykrakałem. Parę miesięcy temu, opisując

przedpremierową gorączkę Epizodu pierwszego wspomniałem o kłopotach George'a Lucasa z

sieciami kin, które za nic nie chciały przyjąć mocno wyśrubowanych żądań finansowych

twórcy Gwiezdnych Wojen. Był to, bez wątpienia, jeden z głównych powodów „spalenia"

filmu na starcie. Wprawdzie Mroczne Widmo zarobiło ponad 400 min dolarów (dane z

terytorium USA i Kanady), ale nie doścignęło Titanica co wszem i wobec zapowiadano przed

dniem premiery. Zdawać by się mogło, że człowiek, który wymyślił postać Indiany Jonesa i

powołał do życia dziesiątki planet i ras je zamieszkujących potrafi wyciągać wnioski z włas-

nych błędów. Niestety, kto stawiał na zdrowy rozsądek Lucasa srodze się zawiódł. Mistrz po

raz kolejny postanowił postawić na swoim. O ile za pierwszym razem część właścicieli kin

uległa magii jego reklamy, to tym razem główni pretendenci do wyświetlania Ataku klonów

byli nieugięci. Film trafił na ekrany w znacznie mniejszej ilości kopii niż planowano (3161

przy możliwości osiągnięcia 3800-3900 jak w przypadku Harry Pottera i Spidermana), a

redukcję rozpoczęto już po czterech tygodniach (Lucas proponował osiem).

Historia zatoczyła koło, a po niezbyt dobrze przyjętym El, zainteresowanie następną

częścią nie było już tak duże jak przed trzema laty. Efekt - 291 min zarobionych do 15 lipca i

praktycznie rzecz biorąc końcówka pierwszego obiegu. W dziewiąty weekend film poszedł w

zaledwie 631 kopiach i jeśli osiągnie granicę 300 min wpływów będzie naprawdę dobrze. A

to, mimo zwrotu kosztów (115 min na produkcję i ok. 50 na reklamę, co musi być pomnożone

co najmniej dwa razy, połowa z wpływów trafia bowiem do kieszeni dystrybutorów) z rynku

amerykańskiego pozwoli George'owi spokojnie spać, ale nie przyniesie tak wielkiego

bogactwa jak poprzednie części.

Co ciekawe nie tylko Amerykanie odnieśli się z rezerwą do najnowszej części Gwiezdnych

Wojen. Można zaryzykować twierdzenie, że świat przyjął pojawienie się tego tytułu z iście

angielska flegmą. 251 min dolarów wpływów z 81 największych terytoriów świata to wynik

grubo poniżej oczekiwań (El osiągnął 494 min co po przeliczeniu na ilość biletów dałoby

dzisiaj 556 .min). Jeśli nawet doliczymy a'priori Japonię, gdzie dopiero 7 lipca odbyła się

premiera Eli, to łączne wpływy mogą osiągnąć poziom 350-370 milionów dolarów. Słabiutko.

Dzisiaj najnowsza część Gwiezdnych Wojen osiągnęła wynik porównywalny z wpływami

Imperium kontratakuje, filmu kroczącego przez ekrany świata w roku 1980.

I to byłoby na tyle. Następna odsłona dramatu za dwa, trzy lata.

Wracając od spraw światowych na nasze podwórko, chciałbym przybliżyć zawartość numeru

siedemnastego. Tak się złożyło, że tym razem zaprezentujemy niemal same panie, w tym kilka

nazwisk zupełnie nowych. Przyznam, że trochę się obawiałem „babskiego gadania", jednak w

miarę lektury kolejnych tekstów wszelkie obawy minęły. Ale po kolei.

Jeśli pozwolicie to prezentację autorów rozpocznę od rodzynków, jakimi są znani już z

naszych łamów trzej panowie. Rok temu w numerze piątym pojawiło się znakomite,

klimatyczne opowiadanie mistrza shortu Andrzeja „Soullessa" Kozakowskiego, Robaki z

cmentarzyska, które do dzisiaj zajmuje miejsce w typowanej przez Czytelników dziesiątce

najlepszych tekstów opublikowanych na naszych łamach. Z tym większą przyjemnością

przedstawiam kontynuację Robaków... Zapraszam na kolejną wyprawę anderami przez skażone

ziemie i wizytę w Edenie. Wojtek Świdziniewski tym razem pojawia się w krótszej żartobliwej

formie, choć temat jaki porusza w To nie moje niebo jest intrygujący. Jeśli istnieje Bóg, to

musi, a przynajmniej powinien, być stwórcą wszystkich ras w kosmosie. Co się stanie, gdy

obcy przybysz zginie nie na tej planecie co trzeba? Jesteś ciekawy? Zajrzyj na stronę 91.

Trzecim i ostatnim mężczyzną tego numeru jest Krzysztof Kochański, można powiedzieć —

weteran. Tym razem z przyjemnością polecam Sen o potędze. Jeden z najpotężniejszych ludzi

na Ziemi fjragnie poznać tajemnicę dziwnej rośliny, która posiada niesamowitą właściwość,

może przedłużyć życie. Niestety, można ją znaleźć tylko na jednej planecie, a każdy, kto po nią

wyrusza znika po pewnym czasie. Rozwiązanie zagadki znajdziecie w numerze.

A teraz panie. Każda z siedmiu pisarek prezentuje odmienny styl, znajdziecie tu i rasowe

fantasy, scien-ce fiction, odrobinę humoru, ale nade wszystko - wbrew obiegowym opiniom -

zadziwiająco dobry poziom tekstów.

Numer otwiera krótkie opowiadanie Jeleny Pierwuszyny. Bardzo rosyjskie, ale i

uniwersalne. Dedykuję je wszystkim miłośnikom gier komputerowych i Quake'a. I nie jest to

żart. Agnieszka Hałas znana jest czytelnikom prasy fantastycznej. Publikowała na łamach NF i

„Fenixa", a niesamowicie plastyczny świat przez nią stworzony może równać się z każdym,

jaki wykreowano na wschodzie i zachodzie. Zanurzcie się w podziemne labirynty Tropem

skorpiona, by odszukać skradziony artefakt, którego moc może sprawić, że posiadająca go

istota stanie się najpotężniejszą na świecie. Polecam nawet tym, którzy nie lubią fantasy. Anna

Koronowicz to z kolei autorka nie znana, choć jest laureatką konkursów literackich. Dzisiaj

prezentuje Wam znaną od setek lat historię. Zdawać by się mogło, że powiedziano na jej temat

wszystko, a jednak... Człowiek zwany Robin Hoodem i niesamowita opowieść Lady Locksley o

wielkiej przygodzie, której finał zaskoczy każdego. Katarzyna Ruszkowska, kolejna

debiutantka zada kłam twierdzeniom, że kobiety nie czują science fiction. Dowódca

kosmicznego niszczyciela zbliża się do Ziemi, by odpalić skonstruowany przez Obcych

tytułowy Pocisk, który ma zakończyć trwającą od lat wojnę domową. Więcej .nie powiem, to

trzeba przeczytać. Jeśli coś idzie nie tak, winne temu jest Piekło i inni. Drugi tekst Mileny

Wójtowicz, jaki zamieszczamy na łamach „Science Fiction", to ironiczne spojrzenie na

zaświaty oczyma grupy nieszczęśników, którzy za namową swojego guru dokonali

samospalenia, by popaść w prawdziwie wielkie kłopoty. Tekst zapowiada się na pilota serii,

która być może już niedługo będzie konkurencją dla Pilipiukowego Wedrowycza. Iwona

Banach zabierze Was w środek amazońskiej dżungli gdzie ukryta jest Piramida czasu, znana

tylko kapłanom zaginionej cywilizacji i poszukiwana od lat przez parę bohaterów. I wreszcie

Ewa Misztal, miłośniczka Yuena Biao, znanego aktora filmów kung-fu z dalekiego Hong

Kongu, która dzieli się bardzo ciekawym spojrzeniem na... ludzi kochających inaczej. Ale na

pewno nie tych, o których myślicie.

Zapraszam do lektury. Za miesiąc pojawi się kolejna dawka mocnej fantastyki.

Robert J. Szmidt

MEN IN BLACK II

STAR TREK: NEMESIS

RESIDENT EVIL

SMAKOSZ (JEPPERS CREEPERS)

RĘKA BOGA (FRALITY)

FUTURAMA

Nowości filmowe z kraju i ze świata

literatura

Jelena Piewruszyna

UŚMIECH FORTUNY

Andrzej „Soulless” Kozakowski

ROBAKI NA ZGLISZCZACH

Agnieszka Hałas

TROPEM SKORPIONA

Anna Koronowicz

LADY LOCKSLEY

Katarzyna Ruszkowska

POCISK

Milena Wójtowicz

PIEKŁO I INNI

Iwona Banach

PIRAMIDA CZASU

Ewa Misztal

CHLEB ELFÓW

Krzysztof Kocha ń ski

SEN O POTĘDZE

Wojciech Ś wisziniewski

TO NIE MOJE NIEBO

felietony

Jacek Dukaj

DIABEŁ W STRUKTURZE

Tomasz Pacyński

SZTUKA MANIPULACJI

Rafał A. Ziemkiewicz

ŚWIAT POPRAWIAĆ

komiks

Max Bogdanowski

OPOWIEŚĆI GAJOWEGO NIKITYCZA

inne

ROSYJSKA CZYTANKA

RECENZJE

POCZTA SF

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: