SPR - WYSKOK.pdf - AWF biomechanika - engarde

SPRAWOZDANIE Z Ć WICZE Ń

Temat : POMIAR WYSOKOŚCI UNIESIENIA ŚRODKA MASY, PODCZAS

WYSKOKU NA PLATFORMIE DYNAMOMETRYCZNEJ.

Próba, będąca przedmiotem tego sprawozdania, to jeden z podstawowych

i najpopularniejszych pomiarów w praktyce sportowej (głównie ze względu na

łatwość jej przeprowadzenia). Za pomocą pomiaru takiego wyskoku dosięŜnego

– zamach ramionami, wyskok obunóŜ z miejsca, moŜna dokonać oceny wielu

parametrów, charakteryzujących moŜliwości szybkościowo-siłowe człowieka.

Większość testów słuŜących ilościowej ocenie sprawności człowieka, opiera się

właśnie na takich podstawowych pomiarach.

Podstawowymi zaletami tej metody są :

1. moŜliwość rejestracji przemieszczającego się środka cięŜkości masy ciała w

wyskoku, umoŜliwia przeprowadzenie wieloparametrowej analizy ruchu.

2. Dokładność pomiaru.

3. MoŜliwość wykonywania róŜnego rodzaju skoków (w zaleŜności od załoŜeń

przeprowadzanego testu)

4. Łatwość we wdraŜaniu testu do praktyki sportowej.

5. MoŜliwość dokonywania pełnej analizy nie tylko parametrów lotu, lecz

równieŜ tych, charakteryzujących odbicie.

Posiadając dane na temat siły, uzyskiwane na podstawie takiej jej rejestracji,

moŜna wykorzystać do oceny poziomu skoczności, mocy mechanicznej kończyn

u zawodników uprawiających róŜne dyscypliny sportu, oraz do analizy wpływu

stosowanego treningu, o róŜnym charakterze, na poziom skoczności i mocy

kończyn dolnych.

Jak wiemy w róŜnych dyscyplinach, gdzie trening ma róŜny charakter,

skoczność jest inna i odgrywa róŜną rolę. Pewnym jest, Ŝe moŜliwości

skocznościowe zawodnika, zaleŜą od dwóch głównych cech motorycznych –

siły i szybkości. Tak więc na wynik pomiaru będzie miał bezpośredni wpływ

stosunek wielkości tych dwóch cech wśród badanych.

Podczas analizy wyników pomiarów, musimy zwrócić uwagę na takie parametry

jak: płeć, wiek osoby badanej, rodzaj dyscypliny sportu, długość jej uprawiania,

a takŜe obecny stan fizyczny organizmu.

Podczas wyskoku dosięŜnego (pionowy w górę) wyróŜnia się następujące

fazy:

Faza zamachu – obniŜenie środka masy ciała podczas kontaktu z

podłoŜem

Faza odbicia – unoszenie środka masy podczas kontaktu z podłoŜem

Faza lotu – brak kontaktu z podłoŜem

Faza lądowania – kontakt z podłoŜem po fazie lotu, do chwili osiągnięcia

stałej wartości siły reakcji.

Siły powodujące zmianę prędkości ciała w stosunku do innych ciał, w

dynamice rozdzielamy na siły zewnętrzne i wewnętrzne. Na człowieka

odbijającego się od podłoŜa działają dwie siły zewnętrzne : siła cięŜkości

przyłoŜona do środka masy ciała i siła reakcji podłoŜa, przyłoŜona do

stóp. Przy ruchach zapoczątkowanych na podłoŜu, zgodnie z trzecią

zasadą dynamiki Newtona, siła reakcji podłoŜa równa się sile akcji ciała

człowieka, ale o przeciwnym kierunku i zwrocie. Na siłę akcji składa się :

siła cięŜkości G = mg i siła bezwładności F i = ma i związana z

niejednostajnym ruchem ciała. Podczas stania na podłoŜu V = 0, siłę akcji

będzie stanowić siła cięŜkości (R = G). Początek zamachu, powoduje

gwałtowne skierowanie środka cięŜkości w dół, co powoduje działanie

siły bezwładności skierowanej ku górze. Maleje nacisk podłoŜa. To

nazywamy fazą odciąŜenia, w której R = G – F i (siła reakcji mniejsza jest

od cięŜaru ciała). Gdy kończy się faza zamachu i odbicia, siła kieruje się

przeciwnie do kierunku przyspieszenia ziemskiego – ku górze, siła reakcji

wzrasta. R = G + F i

Tak więc miarą efektywności wyskoku dosięŜnego, jest wysokość

uniesienia środka cięŜkości. Ta zaleŜy od rozwiniętego popędu siły, oraz

masy ciała. Na podstawie zarejestrowanej wartości siły reakcji podłoŜa,

moŜna przy obliczeniach otrzymać przebieg przyspieszenia, prędkości,

mocy, połoŜenia środka cięŜkości masy badanego.

TOR POMIAROWY : składa się z platformy dynamometrycznej,

przetwornika siły – napięcia, rejestratora, przetwornika sygnału

analogowego na cyfrowy, komputera, rejestratora i drukarki.

Aby obliczyć wysokość mojego wyskoku, naleŜy uprzednio

dokonać pomiaru dwóch pól – P 1 i P 2 (krzywe zakreślające obszar poniŜej

i powyŜej linii przedstawiającej cięŜar ciała)

P 1 =356mm, P 2 =2061mm ,m=63,72

X t =0,0087s

Y R =11,8N

Wartości wyskalowane:

P 1 =356 x X t Y R = 36,312 [Ns]

P 2 =2061 x X t Y R = 210,222 [Ns]

RóŜnica dwu pól : 210,222 – 36,312 = 173,91 [Ns]

Następnie mogę juŜ obliczyć wysokość (H) mojego wyskoku,

wyznaczając uprzednio prędkość początkową V 0

V 0 = R(t)dt = (R 0 x t 0 ) : m

V 0 = 173,91 : 63,72=2,73

Wysokość wyskoku obliczam ze wzoru :

H = V 2 : 2g

H = 2,73 2 : 2 x 9,81

H = 0,38m ( ok. 38 cm )

Wyskoczyłem na wysokość 38 centymetrów

SPR - WYSKOK.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: