Neville Katherine - Magiczny krąg.pdf - ebooki Fantasy i horrory - romek2701

Katherine Neville

Magiczny Krąg

Przełożyła Bogumiła Malarecka

Czas powraca .

Lorenzo de' Medici

Czas zatacza koło ; wszystko się powtarza .

Friedrich Nietzsche

To , co się kołem toczy , kołem powraca .

motto Hell's Angels

GROTA

Zakryta przed nimi przyszłość

Ani nie rozumieją spraw przeszłych .

I nie wiedzą , co się z nimi stanie ,

I nie uratują dusz od nieznanej przyszłości .

zwoje znad Morza Martwego, proroctwo esseńczyków

Oto ostatni się czas kamejskiej pieśni pojawił ,

Oto na nowo się wieków odradza wielki porządek ,

Już dziewica powraca , powraca królestwo Saturna ,

Nowy potomek z niebios wysokich na padół zstępuje .

Wergiliusz, ekloga IV, proroctwo Sybilli,

przeł. Zofia Abramowiczówna

Kurne , Italia jesień A . D . 1870

Było tuż przed zmierzchem. Wznoszące się wysoko nad Kumę wulkaniczne Lago d'Averno

wyglądało jak zawieszone w powietrzu. W jego wodach, spowitych tu i ówdzie metalicznymi

oparami, odbijały się pędzone wiatrem, opalizujące przez srebrny sierp księżyca chmury. Zapadający

zmrok zamieniał krwistą czerwień skarłowaciałych dębów, porastających ściany krateru, w

niesamowitą purpurę. Grozę potęgowała bijąca od jeziora woń piekielnej siarki. Owiane legendą

miejsce zdawało się na coś czekać. Na coś, co zostało przepowiedziane przed tysiącami lat. Na coś,

co się miało wydarzyć właśnie tej nocy.

Kiedy ciemności zgęstniały, spomiędzy drzew okalających brzeg jeziora wyłoniła się ukradkiem

jakaś postać. Dźwigała na ramieniu kilof, rulon natłuszczonego brezentu, mocną linę i sprzęt do

wspinaczki. Za nią ukazały się trzy kolejne sylwetki. Wszyscy ubrani byli jednakowo: skórzane

bryczesy i kaftany. Na głowach kaski. Chód i figura przywódcy jednak wyraźnie wskazywały, że jest

nim kobieta. W całkowitym milczeniu, ona i jej towarzysze, ruszyli ścieżką ku odległemu drugiemu

krańcowi jeziora.

W miejscu, w którym gęsta kępa drzew maskowała sterczący klif, kobieta na powrót weszła w

cień. Wymacawszy w porośniętej dzikim winem skale wcześniej odnalezioną szczelinę, naciągnęła

grube rękawice, przesunęła poluzowany kamień i wślizgnęła się do środka, nakazując pozostałej

trójce iść za sobą. Serce waliło jej jak młotem.

Szybko rozwinęła brezent i przy pomocy któregoś z towarzyszy zatkała nim szczelinę.

Upewniwszy się w ten sposób, że niczyje niepożądane oczy nie wyśledzą choćby najmniejszej smugi

światła, zdjęła z głowy metalowy kask i przymocowała do niego karbidową górniczą latarkę.

Odrzuciła grzywę jasnych włosów i omiotła krótkim spojrzeniem budzące zaufanie, silne sylwetki

mężczyzn. Dopiero wtedy rozejrzała się po ogromnej grocie.

Nad nimi pięła się ponadstustopowej wysokości wilgotna wulkaniczna skała. Pod nimi, za

krawędzią stromego klifu, w niezgłębionej, czarnej jak smoła próżni szumiał niewidoczny rwący nurt.

Kobiecie zaparło dech w piersiach. Oto zdała sobie sprawę, że razem z towarzyszami weszła na

ścieżkę, która niegdyś prowadziła ciekawskich poszukiwaczy tajemnic w samą czeluść wygasłego

wulkanu. Że ona i jej towarzysze stoją w miejscu otoczonym legendą, poszukiwanym przez tak wielu

od tak wielu stuleci, w grocie służącej niegdyś za mieszkanie najdawniejszej ze wszystkich

wieszczek: wyroczni Sybilli.

O pomyłce nie mogło być mowy – światło górniczej lampki wydobywało z mroków grotę

opisywaną przez Heraklita, Plutarcha i Pauzaniasza, a także przez poetę Wergiliusza, tego, który ją

unieśmiertelnił w swojej epopei. Który nazwał ją miejscem zejścia Eneasza do królestwa zmarłych.

Tak, nie mogło być mowy o pomyłce. Poza tym przewodniczka grupy była przekonana, że przed nią i

jej towarzyszami nie było tu nikogo od dwóch tysiącleci.

Kiedy Oktawian August w 27 roku p.n.e. przejął władzę w Rzymie, mocą pierwszego edyktu

polecił zebrać wszystkie egzemplarze przepowiedni Sybilli, zwanych Księgami sybillińskimi. Spalił

wszystkie, które uznał za „nieautentyczne", inaczej mówiąc – nie potwierdzające jego praw do

władzy albo prorokujące powrót republiki. Następnie rozkazał opieczętować grotę w Kumę.

Właściwe wejście do niej, umiejscowione nie tutaj, lecz u podnóża wulkanu, zostało pogrzebane pod

skalnym rumowiskiem. Słynna grota przepadła dla ludzkości. Aż do teraz.

Młoda kobieta ponownie włożyła górniczy kask. Wyciągnęła ze skórzanego kaftana z grubsza

naszkicowaną mapę i podała go najwyższemu z trzech mężczyzn. Po raz pierwszy zwróciła się do

niego po imieniu.

– Aszi, pójdziesz ze mną. Twoi starsi bracia muszą tu pozostać i pilnować wejścia. Jeśli na dole

natkniemy się na przeszkodę, ta szczelina będzie jedyną drogą ucieczki. – Odwracając się ku

stromemu klifowi, rzuciła odważnie: – Schodzę pierwsza.

Ale Aszi chwycił ją za nadgarstki i pochyliwszy urodziwą twarz, przyjrzał się jej z troską i

niepokojem w oczach. Przyciągnął ją do siebie i delikatnie pocałował w czoło.

– O nie, Clio, pozwól, że ja poprowadzę. – Zapalił drugą lampkę i przypiął ją do swojego kasku.

– Urodziłem się w górach, cara mia , i skaczę po skałach jak kozice. Moi bracia spuszczą cię tuż za

mną. – Kiedy potrząsnęła przecząco głową, dodał: – Mapa, którą twój ojciec zdążył przed śmiercią

naszkicować, wyraża jedynie pogląd uczonego, który spędził życie na czytaniu zakurzonych ksiąg.

Sam, choć wiele podróżował, nigdy tu nie trafił. A poza tym wieszczki często bywają niebezpieczne.

Taka jedna trzymała w swojej grocie w Delfach kłębowisko groźnych pytonów. Nie wiadomo, co

tam znajdziemy, w tym twoim świętym miejscu.

Neville Katherine - Magiczny krąg.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: