Bagley Desmond - Na równoważni.pdf - ebooki Sensacja i Kryminały - FILMY2021

DESMOND BAGLEY

RÓWNOWAŻNI

Rozsądnym jest oczekiwać, że człowiek może bezpiecznie chodzić po linie

przez dziesięć minut; byłoby nierozsądne zakładać, iż można robić to bez

wypadku przez dwieście lat.

Bertrand Russell

Giles Denison spał. Leżał na plecach, osłaniając czoło zgiętą prawą ręką, z dłonią

lekko zaciśniętą w pięść, co nadawało mu dziwnie bezbronny wygląd kogoś, kto

zasłania się przed ciosem. Oddychał równo i płytko, lecz coraz głębiej, w miarę jak

wracała mii świadomość w tym codziennym cudzie reintegracji psyche po „małej

śmierci” snu.

Jego oczy za zamkniętymi powiekami poruszyły się i westchnął, opuszczając rękę i

obracając się na bok, aby głębiej wtulić się w prześcieradła. Po kilku chwilach

zamrugał oczami, otworzył je i spojrzał bezmyślnie na pustą ścianę obok łóżka. Znów

westchnął, nabierając powietrza w płuca, a potem niespiesznie podniósł rękę i

spojrzał na zegarek.

Była dokładnie dwunasta.

Zmarszczył brwi i potrząsnął zegarkiem, po czym przyłożył go do ucha. Miarowe

tykanie świadczyło o tym, że chodzi, a ponownie spojrzawszy na tarczę zobaczył

szybki, urywany ruch krążącej wkoło wskazówki sekundnika.

Gwałtownie usiadł na łóżku i wytrzeszczył oczy. Zapomniał o niepokoju

wywołanym nieokreśloną porą dnia — północ czy południe? — gdyż uświadomił sobie,

że to nie jego zegarek. Zawsze nosił piętnastoletnią omegę, którą dostał w prezencie

od ojca na dwudzieste pierwsze urodziny, tymczasem był to płaski patek philippe,

złociście lśniący, na zwykłym skórzanym pasku, a nie na elastycznej metalowej

bransolecie, do jakiej Denison był przyzwyczajony.

Na jego czole pojawiła się pionowa zmarszczka, gdy dotknął zegarka wskazującym

palcem, ale silniejszego wstrząsu doznał, kiedy podniósł oczy i rozejrzał się po

pomieszczeniu. Nigdy przedtem nie był w tym pokoju.

Uświadomił sobie, że serce łomocze mu w piersi; podniósł rękę i poczuł pod

palcami chłód jedwabiu. Spojrzał w dół i zobaczył piżamę. Zazwyczaj spał bez niczego;

w piżamach dusił się i powiedział kiedyś, że, jego zdaniem, ubieranie się do łóżka jest

bezsensowne.

Nadal był zaledwie na pół obudzony i w pierwszej chwili miał ochotę położyć się,

aby zaczekać na koniec tego snu i obudzić się znowu we własnym łóżku, ale nagle

poczuł potrzebę skorzystania z łazienki. Z irytacją potrząsnął głową i odrzucił pościel

— nie prześcieradła i koce, do których przywykł, ale grubą, pikowaną kołdrę — moda

na nie przywędrowała ostatnio z kontynentu.

Opuścił nogi na podłogę i usiadł, ponownie patrząc na piżamę. Jestem w szpitalu —

pomyślał nagle. — Pewnie miałem jakiś wypadek. Jednak pamięć mówiła mu co

innego. Poprzedniego wieczora położył się do łóżka w swoim własnym mieszkaniu w

Hampstead; jak zwykle, po wypiciu zbyt wielu głębszych. To codzienne zaglądanie do

kieliszka weszło mu w zwyczaj po śmierci Beth.

Palcami gładził miękki jedwab. Doszedł do wniosku, że to nie szpital; ta piżama z

pewnością nie była strojem dostarczanym przez służbę zdrowia — nie z tym

haftowanym monogramem na piersi. Wykręcił głowę, żeby przeczytać litery, ale haft

był skomplikowany, a monogram do góry nogami, więc nie zdołał ich rozszyfrować.

Wstał, rozejrzał się po pokoju i natychmiast zrozumiał, że znajduje się w hotelu.

Zauważył kosztownie wyglądające walizki, a w żadnym innym miejscu poza pokojem

hotelowym nie spotyka się specjalnych stojaków do ich ustawiania. Zrobił trzy kroki i

dotknął lekko ziarnistej skóry, niemal nie noszącej śladów zużycia. Z boku walizki

widniały inicjały — trzy nie ułożone w monogram litery: H.F.M.

Głowa pulsowała mu nasilającym się bólem — skutkiem tych kilku kieliszków — i

zaschło mu w gardle. Rozejrzał się po pokoju i dostrzegł nietknięte drugie łóżko,

schludnie powieszoną na oparciu krzesła marynarkę i porozrzucane na komodzie

rzeczy osobiste. Już miał do nich podejść, gdy parcie w pęcherzu stało się nieznośne i

zrozumiał, że musi szybko znaleźć łazienkę.

Odwrócił się i niepewnie przeszedł do maleńkiego przedpokoju. Jedną ścianę

pokrywała boazeria. Otworzywszy umieszczone w niej drzwi, zobaczył szafę pełną

ubrań. Ponownie odwrócił się i po przeciwnej stronie znalazł drzwi wiodące w

ciemność. Pomacał za włącznikiem, znalazł go i w wyłożonej białymi kafelkami

łazience zapaliło się światło.

Kiedy oddawał mocz, jego myśli zaprzątał nowy problem: zastanawiał się, co też

wydało mu się dziwne w tym włączniku. Nagle uświadomił sobie, że przełącznik

działał odwrotnie — aby zapalić światło, musiał przesunąć go w górę zamiast, jak

zazwyczaj, w dół.

Spłukał muszlę i obrócił się do umywalki, szukając wody. Na półeczce stały dwie

szklanki owinięte w przezroczysty papier. Zdjął jedną, zerwał papier i napełniwszy ją

wodą z kranu z zielonym kurkiem, łapczywie wypił. Minęły może trzy minuty od

chwili, gdy się obudził.

Odstawił szklankę i potarł lewe oko, które go bolało. Potem spojrzał w lustro nad

umywalką i po raz pierwszy w życiu poczuł obłędne przerażenie.

Bagley Desmond - Na równoważni.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: