echo_maryi_274.pdf

Echo Medziugorja

Echo Maryi Królowej Pokoju

„Echo Maryi Królowej Pokoju”, 31-419 Kraków, ul. Kwartowa 24/U1

tel./fax (+48) 12 413-03-50, e-mail: echo@ceti.pl ISSN 1507-062X

274

Orędzie

z 25 października 2010 r.

„Drogie dzieci! Niech ten czas

będzie dla was czasem modli-

twy. Moje wezwanie, pragnie

być dla was kochane dzieci,

wezwaniem, abyście się zdecy-

dowali iść drogą nawrócenia,

dlatego módlcie się i proście

o wstawiennictwo Wszystkich

Świętych. Niech Oni będą dla

was przykładem i bodźcem i ra-

dością ku życiu wiecznemu.

Dziękuję wam, że odpowiedzie-

liście na moje wezwanie”.

nas Maryja, oraz naszej modlitwy. A dziś,

wobec zbliżającej się uroczystości

Wszystkich Świętych, Maryja sugeruje

nam, byśmy modlili się i prosili o wsta-

wiennictwo Wszystkich Świętych .

Jak uczy nas Katechizm Kościoła Kato-

lickiego (2683): „Świadkowie, którzy po-

przedzili nas w drodze do Królestwa,

szczególnie ci, których Kościół uznaje

za „świętych”, uczestniczą w żywej trady-

cji modlitwy przez wzór swojego życia,

przez pozostawione przez nich pisma oraz

przez swoją modlitwę dzisiaj. Kontemplu-

ją oni Boga, wychwalają Go i nieustannie

opiekują się tymi, których pozostawili

na ziemi. Wchodząc „do radości” swego

Nauczyciela, zostali „postawieni nad wie-

loma”. Wstawiennictwo jest ich najwyż-

szą służbą zamysłowi Bożemu. Możemy

i powinniśmy modlić się do nich, aby

wstawiali się za nami i za całym świa-

tem”. Maryja mówi: Niech Oni będą dla

was przykładem i bodźcem i radością ku

życiu wiecznemu.

Módlmy się zatem do Świętych ,

do Wszystkich Świętych, aby opieko-

wali się nami , aby wstawiali się za nami ;

módlmy się otwartym sercem, przedsta-

wiając im nasze potrzeby, ale nie bagate-

lizujmy ich pomocy, kierując do nich

mało znaczące prośby; trzeba mierzyć

wysoko: prośmy, by przekazali nam pra-

gnienie życia w Obecności Boga Ojca

we wszystkich okolicznościach naszego

doczesnego życia, w radości i w cierpie-

niu, w zdrowiu i w chorobie.

Modlitwa to nie jakiś odsyłacz , lecz

komunia, modlitwa do Świętych to dzie-

lenie z Nimi drogi do świętości, przyzwo-

lenie, by przeniknęła nas Miłość Boga,

która w Nich mieszka. Nikt i nic nie mo-

że odłączyć nas od miłości Bożej, która

jest w Chrystusie Jezusie, Panu naszym

(Rz 8, 38-39). Szukajmy tej Miłości, pra-

gnijmy jej całym sercem, ze wszystkich sił,

zakochajmy się w Miłości. Nawet jeśli nie

potrafimy się modlić, sam Duch wstawi się

za nami w błaganiach, których nie sposób

wyrazić słowami (por. Rz 8, 26-27).

Nikt i nic, nawet nasz grzech, nie od-

dali nas od Boga , jeśli pragniemy i na-

Droga nawrócenia

Kluczowe słowa dzisiejszego orędzia

to: modlitwa, nawrócenie, wstawiennic-

two Wszystkich Świętych . Chodzi o za-

gadnienia podstawowe dla nas, katolików.

Dwa pierwsze pojęcia mają istotne zna-

czenie nie tylko dla katolika, lecz także

dla każdego chrześcijanina. Modlitwa

i nawrócenie to tematy, które bardzo czę-

sto powracają w orędziach Matki Bożej,

aby nasza wiara nie ograniczała się do pu-

stych słów, lecz aby upodobniła nas

do Chrystusa.

Wszechmogący Boże , przyjmij z upodo-

baniem dary złożone w świętą noc Naro-

dzenia Pańskiego i przez tajemniczą wy-

mianę darów daj nam udział w bóstwie

Twojego Syna, w którym nasza ludzka na-

tura zjednoczyła się z Tobą. Oto słowa

modlitwy nad darami wypowiadanej pod-

czas Pasterki, nasze dary to nie tylko to, co

składamy na ołtarzu, lecz my sami, nasze

życie, nasza praca, nasze pragnienia, na-

sze plany i uczucia…

Naszą ofiarą nie może być nic innego,

jak nasza osoba, ciało, krew i dusza. Aby

stało się to prawdą, wymagana jest długa

droga nawrócenia , która z pewnością jest

darem łaski Bożej, lecz wymaga naszej

dobrowolnej decyzji, do której zaprasza

Oto Król nadchodzi

prawdę chcemy być z Nim. Na modlitwie

nie bądźcie gadatliwi jak poganie. Oni

myślą, że przez wzgląd na swe wielomów-

stwo będą wysłuchani. Nie bądźcie po-

dobni do nich! Albowiem wie Ojciec

wasz, czego wam potrzeba, wpierw zanim

Go poprosicie. Wy zatem tak się módlcie:

Ojcze nasz, który jesteś w niebie…

(Mt 6, 7-13). Niech to będzie nasza modli-

twa, niech stanie się oddechem i odpo-

czynkiem naszego dnia, każdego dnia.

Amen.

Modlitwa:

Niech sztandar Twój powiewa nad nami

wszystkimi, a Królestwo Twoje niech

ogarnie całą naszą ziemię!

Odpowiadając na Twą miłość Panie,

wyznaję:

Jezu, jesteś Królem!

Jezu, jesteś moim Królem!

Daj mi poznać wolę Twoją, Panie!

Oto jestem!

Amen.

Listopad 2010

Nuccio Quattrocchi

~ 2 ~

WIERZCIE I ŻYJCIE SŁOWEM BOŻYM

„Drogie dzieci! Dziś znowu wzywam was, abyście nieśli Ewangelię waszym rodzinom.

Nie zapominajcie, drogie dzieci, o czytaniu Pisma Świętego. Umieśćcie je na widocznym

miejscu, a swoim życiem świadczcie, że wierzycie i żyjecie słowem Bożym...” – 25.01.2006 r.

Królowanie

z wysokości Krzyża

Fragment z Łk 23,35-43 opisuje mę-

kę, śmierć i zmartwychwstanie Jezusa.

W tekście tym Mesjasz zostaje wyszydzo-

ny przez członków Sanhedrynu, żołnierzy

i jednego z wiszących obok Niego złoczyń-

ców; fragment ten kończy się dialogiem Je-

zusa z nawróconym złoczyńcą, który otrzy-

muje zapewnienie o zbawieniu. Autor

w sposób wyraźny sytuuje miejsce i czas

akcji. Rozgrywa się ona na miejscu zwa-

nym „Czaszką” (Łk 23,33) w piątek,

w dzień Przygotowania przed świętem Pas-

chy, które przypadało w szabat (Łk 23,54).

W analizowanym przez nas tekście na sce-

nie pojawia się wiele osób wokół ukrzyżo-

wanego Chrystusa. Należą do nich: lud,

przywódcy, żołnierze, złoczyńcy. Aż trzy-

krotnie w perykopie pojawia się motyw Je-

zusa jako króla: a. w szyderstwie żołnierzy

( „Jeśli Ty jesteś Królem żydowskim, wy-

baw sam siebie” ); b . we wzmiance o napi-

sie umieszczonym na krzyżu ( „To jest Król

żydowski” ); c . w prośbie złoczyńcy ( „Jezu,

wspomnij na mnie, gdy przyjdziesz do swe-

go królestwa” ). Obok pojęcia „król” wna-

szej perykopie występuje wielokrotnie cza-

sownik „zbawić” (gr. sodzein ).

mówią o tym między sobą tak, aby On to

słyszał i został upokorzony. Drwiący

warunek stawiany przez przywódców

( „Innych wybawiał, niechże teraz siebie

wybawi, jeśli On jest Mesjaszem, Wy-

brańcem Bożym” ) przypomina bardzo

słowa diabła wypowiedziane we wcze-

śniejszym kontekście kuszenia Jezusa

na pustyni: (Łk 4,9): „Jeśli jesteś Synem

Bożym, rzuć się stąd w dół!”.

Słowa przywódców podkreślają nie-

moc i porażkę Jezusa . Ulegają oni po-

kusie pychy i niewiary w zbawczą moc

Zbawiciela. Mesjasz i Boży Wybraniec

konający na krzyżu jest zaprzeczeniem

ich wierzeń i oczekiwań. W osobie Chry-

stusa dostrzegają tylko bezradnego ska-

zańca, który nie może pomóc nawet sobie

samemu. Nie dotarły do ich świadomości

słowa Jezusa, który nauczał o mocy ob-

umierania: „Jeśli bowiem ziarno pszenicy,

wpadłszy w ziemię, nie obumrze, zostanie

samo jedno, ale jeśli obumrze, przynosi

plon obfity” (J 12,24).

W scenie wyszydzenia Mesjasza

na krzyżu znajdują swoje wypełnienie

słowa Psalmu 22,5-9.

Jezus spotyka się także z szyderstwem

ze strony żołnierzy (gr. stratiotai ), któ-

rzy podając Mu ocet, z drwiną podkre-

ślają Jego niemoc i bezradność jako rze-

komego króla żydowskiego. W odróż-

nieniu od przywódców zwracają się oni

do Chrystusa w sposób bezpośredni: „Je-

śli Ty jesteś królem żydowskim, wybaw

sam siebie”. Scena ta znajduje swoją za-

powiedź w słowach Psalmu 69,19-22.

Żołnierze ulegają pokusie odrzucenia

Syna Bożego jako króla. W wiszącym

na krzyżu Jezusie widzą politycznego

bankruta. Jego wszelka nauka o Bożym

królestwie zostaje przez nich wyszydzona

i odrzucona. Krzyż Mesjasza jawi się im

jako oznaka porażki i słabości. Nie docie-

ra do nich nauka, że moc w słabości się

doskonali (2 Kor 12,9) i że w krzyżu za-

warta jest moc i mądrość Boża.

Osoba skazana na miejsce egzekucji

niosła tabliczkę z napisem swojej winy,

aby wszyscy świadkowie widzieli, jaki

był motyw skazania. Tabliczka ta zwykle

była zawieszana nad głową skazańca. Na-

pis w języku greckim, łacińskim i hebraj-

skim oznajmiał wszystkim mieszkańcom,

że Jezus jest Królem Żydów. Jako ukrzy-

żowany Mesjasz panuje w całej swojej

miłości „aż do końca” nad całym stworze-

niem: „Gdy zostanę nad ziemię wywyższo-

ny, przyciągnę wszystkich do siebie”

(J 12,32). Jezus w ten sposób panuje ja-

ko Król z miłości ofiarowujący siebie

za grzechy całego świata. Przez krzyż,

śmierć i zmartwychwstanie Jezus doko-

nuje misterium zbawienia ludzkości po-

grążonej w ciemnościach.

Mesjasz zostaje ukrzyżowany w obec-

ności dwóch złoczyńców (gr. kakourgos ).

W fakcie ukrzyżowania ich razem z Jezu-

sem dostrzegano wypełnienie się słów

Proroka (Iz 53,12 „…A On poniósł grze-

chy wielu, i oręduje za przestępcami” ).

Szyderstwo jednego ze złoczyńców po-

wieszonych na krzyżu obok Zbawiciela

jest paralelne do wcześniejszych słów

przywódców (w. 35). Bluźnierstwo jedne-

go z przestępców jest wypowiedziane

w formie prośby, aby Chrystus – skoro jest

Mesjaszem – wybawił nie tylko siebie,

lecz także powieszonych obok Niego ska-

zańców. Drugi złoczyńca karci swojego

kolegę, zarzucając mu brak bojaźni Bożej

czyli szacunku i czci dla Boga. Orędzie bi-

blijne bardzo mocno podkreśla prawdę, że

bojaźń Pańska jest początkiem mądrości.

Jezus ponosi tę samą karę co złoczyńcy,

jednak Jego obecność nie jest uwarunko-

wana jakimś przestępstwem, lecz miło-

ścią do Ojca i do ludzkości. Tę rzeczywi-

stość rozpoznaje złoczyńca, dostrzegając

w ukrzyżowanym Jezusie osobę związaną

ścisłymi więzami z Bogiem i realizującą

z całym oddaniem i zawierzeniem misję

powierzoną Mu przez Ojca.

Skruszony skazaniec podkreśla niewin-

ność Syna Bożego, potwierdzając tym

wcześniejsze słowa Piłata (23,14): „Przy-

wiedliście mi tego człowieka pod zarzu-

tem, że podburza lud. Otóż ja przesłucha-

łem Go wobec was i nie znalazłem w Nim

żadnej winy w sprawach, o które Go

oskarżacie” . Złoczyńca szczerze wyzna-

je, że jego kara jest zasłużona. W pokorze

Osoba Jezusa z Nazaretu wisząca

na krzyżu jest przedmiotem pogardliwej

reakcji ze strony ludu i przywódców. Lud

(gr. laos ) zachowuje się w sposób bierny.

Jego rola ogranicza się do pasywnej ob-

serwacji: stoi i wpatruje się w konanie

Zbawiciela. Przywódcy (gr. archontes )

szydzą sobie z Jezusa, podkreślając mo-

tyw zbawczej mocy Chrystusa, który

w upokorzeniu i niemocy wisi na krzyżu.

Przywódcy nie wymawiają swojego

szyderstwa bezpośrednio do Jezusa, lecz

~ 3 ~

przyznaje się do popełnionego zła. Pa-

trząc na krzyż Jezusa, dostrzega niespra-

wiedliwe cierpienie Mesjasza. W Jego

osobie dostrzega obecność Miłości, która

pragnie zbawić każdego człowieka,

a zwłaszcza opuszczonego, przeklętego

i odepchniętego przez wszystkich grzesz-

nika (Rz 5,7-8). Słowa ukrzyżowanego

złoczyńcy wskazują na jego świadomość

jako grzesznika, który staje w pokorze

i szczerości przy Królu Miłości, wejść

na drogę przebaczenia, pokoju i życia.

Złoczyńca jako jedyna z pojawiających

się w naszej perykopie osób nazywa Jezu-

sa po imieniu. Dostrzega on w Mesjaszu

Miłość, która jest silniejsza od grzechu

i śmierci. Treścią prośby skruszonego ska-

zańca jest wspomnienie w Jego królestwie

tego, który przez wszystkich został zapo-

mniany. Człowiek pogrążony w ciemności

grzechu ma poczucie pustki i opuszczenia

przez Boga. Tymczasem Pan nigdy czło-

wieka nie opuszcza, lecz wciąż szuka, aby

go zbawić. Pięknie wyraża to tekst proro-

ka Izajasza (49,15): „Czyż może niewiasta

zapomnieć o swym niemowlęciu, ta, która

kocha syna swego łona? A nawet, gdyby

ona zapomniała, Ja nie zapomnę o tobie”.

W przeciwieństwie do pierwszego zło-

czyńcy rozpoznaje on w Jezusie Króla,

który przez krzyż i śmierć zmierza do Bo-

żego królestwa, aby zasiąść po prawicy

Boga na tronie chwały.

Odpowiedź Chrystusa na prośbę

skruszonego skazańca ma charakter uro-

czysty. Rozpoczyna się od słowa „zapraw-

dę” ( amen ), które potwierdza wysłuchanie

prośby. Jezus zapewnia złoczyńcę, że do-

świadczy łaski zbawienia. Użycie słowa

„dziś” (gr. semeron) wskazuje na aktualny

czas, w którym dokonuje się zbawcza in-

terwencja. „Dziś” jest imieniem odwiecz-

nego Boga, który przychodzi, aby dotknąć

i uleczyć ludzkie zranienia. Zbawcza inter-

wencja Jahwe nie polega na wspominaniu

przeszłych wydarzeń. Nie można jej także

ograniczyć do oczekiwania przyszłych

nadzwyczajnych doświadczeń. Dokonuje

się ona bowiem hic et nunc (tu i teraz), po-

kazując, że dla człowieka najważniejsze

jest „dziś”, w którym dokonuje się zbawie-

nie. Jezus zapewnia złoczyńcę o „byciu

z Nim”, o tworzeniu wspólnoty.

Ten człowiek opuszczony na krzyżu

i zapomniany przez wszystkich doświad-

cza przyjaźni i więzi ze strony Jezusa, któ-

ry zapewnia go o wspólnocie trwającej

wiecznie. Nikt i nic nie może tej wspólno-

ty rozerwać. Mesjasz obiecuje skruszo-

nemu grzesznikowi przebywanie w raju

(gr. paradeisos ). Wzmiankowane króle-

stwo w prośbie złoczyńcy Zbawiciel od-

nosi do rajskiego ogrodu. Pierwotna

szczęśliwość i przebywanie w obecności

i Miłości Boga są głównymi wyznaczni-

kami królestwa, do którego Pan pragnie

wprowadzić osamotnioną i zranioną grze-

chem ludzkość.

Jezus króluje z wysokości krzyża.

To, co przez Jego oprawców zostało prze-

widziane jako kara, poniżenie i upokorze-

nie, staje się znakiem mocy i panowania.

Cierpiący i wyszydzony Mesjasz i Wybra-

niec Boży w akcie swojej całkowitej ofia-

ry Miłości pokazuje moc chwały i maje-

stat zbawczego działania. Krzyż – narzę-

dzie zbrodni – staje się w misterium męki

Jezusa krzyżem chwały i bramą prowa-

dzącą do raju. Obelgi żydowskich wład-

ców religijnych, żołnierzy i jednego ze

złoczyńców, które mają Chrystusa upoko-

rzyć, w rzeczywistości stają się właściwy-

mi tytułami Jego tożsamości. Bóg ze zła

wyprowadza dobro, w Liście do Rzymian

(5, 20) dobitnie wyraża to św. Paweł.

Ukrzyżowany Jezus jawi się nie tyl-

ko jako Król Żydów, lecz jako Król

całej ludzkości nieustannie zapraszają-

cy do swojego królestwa łaski, miłości,

sprawiedliwości i pokoju. Królestwo Sy-

na Bożego nie jest budowane na ziem-

skich strukturach i ludzkich układach,

lecz na trwałym fundamencie Miłości

z Ojcem w mocy Ducha Świętego.

Królowanie Jezusa nie jest egoistycz-

nym narzucaniem swojej woli i władzy ,

aby jak najbardziej wykorzystać podda-

nych, lecz jest cierpliwym czekaniem

na każdego, kto w swojej wolności i po-

korze zbliży się do Niego, by zaczerpnąć

ze zdrojów zbawienia. Mesjasz jest Kró-

lem ludzkich serc, który cieszy się z po-

wrotu grzesznika i smuci się z powodu je-

go odejścia. Królestwo Zbawiciela jest

„wiecznym dziś”. Jego zbawcze działanie

dosięga człowieka w konkretnym wymia-

rze życia – w „dziś” naszej egzystencji.

Pragnie On tworzyć z każdym człowie-

kiem wspólnotę Miłości, Prawdy i Poko-

ju, której nikt i nic nie potrafi rozerwać.

W trwałej i niezniszczalnej Wspólnocie,

która przezwycięża wszelkie zakusy szata-

na i moce zła, człowiek zostaje wezwany

do udziału w zbawczym dziele Boga reali-

zowanym na scenie współczesnego świata.

Wraz ze złoczyńcą powieszonym na Gol-

gocie przy Jezusie jesteśmy dziś zaprosze-

ni do Bożego królestwa. Im bardziej jeste-

śmy obciążeni grzechem i ciężarem dnia

codziennego, tym bardziej Jezus „dziś” za-

prasza nas do wspólnoty ze Sobą – Królem

Miłości i Pokoju. Z wysokości krzyża pra-

gnie On ukoić nasz ból, opatrzyć nasze po-

ranione serca, pocieszyć i przytulić do swo-

ich zbawczych ran. W Jego Królestwie

możemy doświadczyć rzeczywistości Ra-

ju, gdzie rozkochane serce ludzkie wy-

chwala nieustannie w Sercu Boga moc

swojego Umiłowanego.

Ks. prof. dr Mirosław S. Wróbel – KUL

Z ˚ycia KoÊcio∏a

Uroczystość

Jezusa Chrystusa

Króla Wszechświata

Uroczystość tę wprowadził do liturgii

papież Pius XI encykliką Quas Primas

(O królewskiej godności Chrystusa) z11

grudnia 1925 r. na zakończenie Roku Ju-

bileuszowego. Nakazał wtedy, aby we

wszystkich kościołach tego dnia po głów-

nym nabożeństwie przed wystawionym

Najświętszym Sakramentem odmówić li-

tanię do Najświętszego Serca Pana Jezusa

oraz akt poświęcenia rodzaju ludzkiego

Najświętszemu Sercu. Początkowo uro-

czystość obchodzono w ostatnią niedzielę

października; reforma soborowa przenio-

sła jej termin na ostatnią niedzielę roku li-

turgicznego. Pius XI, uzasadniając swą

decyzję, pisał m. in.:

Odstępstwo i nawrócenie

W pierwszej Encyklice, wydanej na po-

czątku Naszego Pontyfikatu do wszyst-

kich Biskupów, zastanawiając się nad naj-

ważniejszymi przyczynami nieszczęść

i patrząc, jak te nieszczęścia ciężko przy-

gniatają ludzi i jak ludzie z nimi się zma-

gają, nie tylko – jak wiadomo – zaznaczy-

liśmy otwarcie, że tego rodzaju wylew zła

dlatego nawiedził świat cały , gdyż bardzo

wielu usunęło Jezusa Chrystusa i Jego

najświętsze prawo ze swych obyczajów,

z życia prywatnego, rodzinnego i publicz-

nego; lecz także wskazaliśmy, że nadzieja

trwałego pokoju dotąd nie zajaśnieje naro-

dom, dopóki jednostki i państwa wyrze-

kać się będą i nie zechcą uznać panowa-

nia Zbawiciela naszego.

Wzywając tedy do szukania pokoju

Chrystusowego w Królestwie Chrystuso-

wym, zapowiedzieliśmy, co zamierzamy

uczynić, o ile Nam to będzie dane: mówi-

liśmy mianowicie, że w Królestwie Chry-

stusowym nie możemy skuteczniej przy-

czynić się do odnowienia i utrwalenia

~ 4 ~

pokoju, jak przywracając panowanie

Pana naszego. Tymczasem jaśniejszą na-

dzieję lepszych czasów obudził w Nas,

czy to dopiero początkowy czy to już sil-

niej rozbudzony zapał, jaki ogarnął naro-

dy dla Chrystusa i dla Jego Kościoła, tego

Jedynego sprawcy zbawienia; stąd też

można było wnioskować, że przygotowu-

je się i dojrzewa powrót do posłuszeństwa

u wielu z tych, którzy, wzgardziwszy pa-

nowaniem Odkupiciela, stali się wygnań-

cami z Jego Królestwa. (...)

Święto Chrystusa Króla jako środek

zaradczy przeciw laicyzmowi

Jeżeli więc teraz nakazaliśmy, aby

cały katolicki świat czcił Chrystusa ja-

ko Króla , to przez to chcemy zaradzić po-

trzebom dzisiejszych czasów i podać

szczególne lekarstwo na zarazę, jaka na-

wiedziła społeczeństwo ludzkie. A tą zara-

zą jest tzw. laicyzm, czyli zeświecczenie,

jego błędy i niecne dążenia : a zbrodnia

ta, jak Wam wiadomo Czcigodni Bracia,

nie naraz dojrzała, lecz od dawna już kry-

ła się wśród państw. Zaczęto bowiem

od zaprzeczenia panowania Chrystusa

nad wszystkimi narodami; odmówiono

Kościołowi władzy nauczania ludzi, usta-

nawiania praw, rządzenia narodami, którą

to władzę otrzymał Kościół od samego

Chrystusa, by ludzi prowadzić do szczęśli-

wości wiekuistej. Zaczęto tedy powoli

zrównywać religię Chrystusową z innymi

fałszywymi i stawiać ją niegodziwie

wprost w tym samym rzędzie; a następnie

poddano ją władzy świeckiej i wydano ją

prawie na samowolę panujących i rządów;

dalej jeszcze poszli ci, którzy sądzili, iż

należy zastąpić religię Boską jakąś re-

ligią naturalną, naturalnym jakimś poru-

szeniem duszy. Nie brakło też państw, któ-

re uważały, że mogą obejść się bez Boga

i że ich religia, to bezbożność i lekcewa-

żenie Boga.

Jakże gorzkie wydało owoce, tak częste

i długotrwałe odstępstwo od Chrystusa tak

jednostek, jak i państw – na to skarżyliśmy

się w encyklice Ubi Arcano, a dziś znów

nad tym bolejemy – a są to: nasienia nie-

zgody wszędzie porozsiewane, żagwie za-

wiści i nieprzyjaźni, rozniecone wśród na-

rodów, co tak bardzo opóźnia pojednanie

ludów; niepowściągliwa chciwość, która

nierzadko ukrywa się pod płaszczy-

kiem dobra publicznego i miłości ojczy-

zny, z których powstaje rozdwojenie

wśród obywateli i ów ślepy i niepohamo-

wany egoizm, który na nic innego nie zwa-

ża, jak tylko na prywatne korzyści i wygo-

dy, i tą miarą wszystko mierzy; dalszy

owoc, to zburzony zupełnie spokój domo-

wy, bo zapomniano o obowiązkach i zlek-

ceważono je; łączność i trwałość rodzi-

ny zachwiana; wreszcie całe społeczeń-

stwa wstrząśnięte i ku zgubie idące.

Stąd wielką żywimy nadzieję, że

święto Chrystusa Króla , odtąd corocz-

nie obchodzone, rychło sprowadzi z po-

wrotem społeczeństwo do Najukochań-

szego Zbawcy. Oczywiście byłoby to rze-

czą katolików przygotować i przyspieszyć

pracą swą i działalnością ten powrót; jed-

nakowoż wielu z nich, zda się, ani nie zaj-

mują w życiu społecznym stanowiska, ani

nie mają tej powagi, co przystoi tym, któ-

rzy niosą pochodnię prawdy. Może to nie-

korzystne położenie należy przypisać

opieszałości lub bojaźliwości dobrych,

którzy wstrzymują się od walki lub zbyt

miękko się sprzeciwiają; skutkiem czego

wrogowie Kościoła nabierają większej

zuchwałości i odwagi. Atoli gdyby wszy-

scy wierni zrozumieli, że mają obowią-

zek pod sztandarami Chrystusa Króla

odważnie i wciąż walczyć , wtedy by

z apostolską gorliwością starali się pojed-

nać z Bogiem zabłąkanych i nie oświeco-

nych i aby prawa Boże były nienaruszone.

A ponadto, czyż święto Chrystusa Kró-

la, obchodzone corocznie na całej ziemi,

nie przyczyni się walnie do oskarżenia

i zarazem do naprawienia tego pu-

blicznego odstępstwa , któremu dało po-

czątek z wielką szkodą dla społeczeństwa

zeświecczenie. Albowiem im więcej nie-

godnie pomija się milczeniem na między-

narodowych zebraniach i w parlamentach

najsłodsze Imię Zbawcy Naszego, tym

głośniej należy Je wielbić i dobitniej

stwierdzać prawa królewskiej godności

i władzy Chrystusa.

Przygotowania do ustanowienia

święta Chrystusa Króla

I cóż to widzimy, co od końca zeszłego

stulecia, szczęśliwie i znakomicie przygo-

towało drogę do ustanowienia tego uroczy-

stego święta? Wiemy to bowiem wszyscy,

jak mądrze i jasno broniono tego kultu,

w licznych książkach, wydanych w róż-

nych językach na całym świecie; do uzna-

nia panowania i władzy Chrystusa

przyczynił się również ów pobożny

zwyczaj, iż niezliczone prawie rodziny

poświęciły się i oddały Najświętszemu

Sercu Jezusowemu. A nie tylko rodziny

to czyniły, ale także państwa i królestwa:

a nawet cała ludzkość została szczęśliwie

poświęcona temuż Sercu Bożemu za spra-

wą i pod przewodnictwem Leona XIII

podczas Roku Świętego 1900. Nie należy

też pominąć milczeniem, że do uroczyste-

go uznawania tej królewskiej władzy

nad ludzkością dziwnie przyczyniły się tak

częste w naszych czasach kongresy eucha-

rystyczne, które zmierzają do tego, by

wierni czy to z pojedynczych diecezji czy

krajów czy narodów lub z całego świata,

zwołani dla uczczenia i uwielbienia Chry-

stusa Króla, ukrytego pod postaciami eu-

charystycznymi, złożyli hołd Chrystusowi,

jako Królowi z nieba danemu, przez prze-

mówienia na zebraniach i w świątyniach,

przez wspólną adorację Najświętszego Sa-

kramentu, publicznie wystawionego

i przez wspaniałe procesje. Z całą słuszno-

ścią można by powiedzieć, iż lud chrześci-

jański, jakby poruszony natchnieniem Bo-

skim, pragnie tego Jezusa, którego niego-

dziwi ludzie, gdy przyszedł do swoich, nie

chcieli przyjąć, wyprowadzić z zacisza

świętych przybytków, jak gdyby z ukrycia

i wiodąc Go w triumfalnym pochodzie

po ulicach miast pragnie Mu przywrócić

wszystkie prawa królewskie.

Doroczne zaś obchodzenie tego świę-

ta napomni także państwa, że tak jed-

nostki, jak i władze i rządzący mają

obowiązek czcić publicznie Chrystusa

i Jego słuchać ; przywiedzie im bowiem

na myśl ów sąd ostateczny, na którym

Chrystus, nie tylko usunięty z życia pu-

blicznego, lecz także przez wzgardę zlek-

ceważony i zapoznany, bardzo surowo

pomści tak wielkie zniewagi, ponieważ

godność Jego królewska tego się domaga,

aby wszystkie państwa tak w wydawaniu

praw i w wymierzaniu sprawiedliwości,

jak też w wychowaniu młodzieży w zdro-

wej nauce i czystości obyczajów zastoso-

wały się do przykazań Bożych i zasad

chrześcijańskich. (…)

(Całość Encykliki przedstawimy w ko-

lejnych numerach)

Rok Kap∏aƒski

Podczas tegorocznych rekolekcji kapłań-

skich (29.06–3.07.10), o. Leonid, redemp-

torysta z ukraińskiej prowincji podzielił się

swoim doświadczeniem jako egzorcysta.

Nie bój się

– jestem twoją Matką

Moja pierwsza pielgrzymka do Me-

dziugorja była związana z obowiązkami

i zainteresowaniami w kapłańskim powo-

łaniu. W 2005 roku Kościół powierzył mi

~ 5 ~

wielką odpowiedzialność i wielki krzyż

– służbę egzorcysty. Pierwsze miesiące

i pierwszy rok był pełen Bożej miłości

i łaski, ale też wielkich trudności. Taką

właśnie trudność przeżyłem podczas tzw.

„wielkiego egzorcyzmu” nad jednym opę-

tanym. Bardzo gruby, okropny głos zwró-

cił się do mnie takimi słowami: „Jestem

przerażający, silny i chcę cię zniszczyć.

Zniszczę twoje kapłaństwo, twoje życie za-

konne i całe twoje życie”.

Było to straszne, ale nie przyjąłem tego

wszystkiego zbyt poważnie, ponieważ cał-

kowicie zawierzyłem Bogu i nie mam po-

wodu, by Jemu nie wierzyć. Wiem, że

strach przed szatanem jest zgubny, ale Bóg

dopuścił sytuację, o której chcę wam opo-

wiedzieć, aby wszyscy mogli zobaczyć, jak

wielka i silna jest Jego Matka, i abym zoba-

czył, jak bardzo święta jest ziemia medziu-

gorska. Kiedy byłem bardzo chory, kuszo-

ny, napastowany, próbowałem modlić się,

ale nie mogłem. Każdego dnia chodziłem

do spowiedzi, lecz szatan mnie kusił. Poku-

sy te były tak wielkie, że całkowicie straci-

łem pokój duszy i nie tylko to. W sercu czu-

łem, że straciłem swoje kapłaństwo i życie

zakonne. Mocno czułem, że tonę i ginę.

W tej trudnej sytuacji , kiedy nie mo-

głem zrozumieć, co się ze mną dzieje, ktoś

polecił mi wyjazd do Medziugorja. Poje-

chałem. Byłem tu z grupą kapłanów. Oni

się modlili, a ja nie mogłem. Po prostu nie

byłem w stanie się modlić. Na tej piel-

grzymce spotkałem starszego księdza, oj-

ca Ambrozja ze Słowacji. Swoje życie

i powołanie całkowicie ofiarował on pracy

z Ukraińcami na Zakarpaciu. Dlatego też

pielgrzymował, będąc po zawale, a miał

również cukrzycę. Był już pięć razy w Me-

dziugorju. Zachwycił mnie swoją ofiarno-

ścią i pokorą. Jest franciszkaninem, w dro-

dze stał się moim przyjacielem. Pomaga-

łem mu, prowadziłem go za rękę jak sta-

ruszka. Wydawało mi się, że mu poma-

gam, ale naprawdę to on mi pomagał.

Poszliśmy razem na Podbrdo. Powie-

dziano nam, że na górze będzie miał obja-

wienie ktoś z widzących. Było bardzo du-

żo ludzi i kapłanów. I to była pierwsza nie-

spodzianka w Medziugorju. Usiadłem

obok o. Ambrozja i odwróciłem się pleca-

mi do miejsca objawień. Czułem, że nie je-

stem godny aby tutaj być. Modliłem się

na różańcu i rodziło się we mnie pragnie-

nie zobaczenia tego, co się dzieje na miej-

scu objawienia. Gdy odczułem to we-

wnętrzne pragnienie, usłyszałem głos, któ-

ry do mnie mówił: „Nie patrz tam. Prze-

padłeś i skończysz w piekle”. Straszne.

Jednak te pierwsze pozytywne uczucia

ośmieliły mnie, by popatrzeć w kierunku

miejsca objawienia. Zacząłem patrzeć

i szukać wzrokiem w nadziei, że może

jednak coś zobaczę. Powoli rodziła się we

mnie nadzieja, ale równocześnie pojawia-

ły się nowe argumenty, że moje upokorze-

nie nie zmieni się. I w tym momencie

uwierzyłem. Przez moment, jako odpo-

wiedź na wszystkie moje wątpliwości po-

czułem, doświadczyłem Maryi jak scho-

dzi z nieba. Było to delikatne uczucie, za-

pach jakiegoś innego świata, którego sam

doświadczałem. Wówczas jakaś delikat-

ność, lekkość, jakiś łagodny wiatr obecno-

ści Maryi ośmieliły mnie. Ona przybliża-

ła się ku mnie. I kiedy była coraz bliżej,

moc złego odchodziła. W sercu doświad-

czyłem nowego odkrycia. Poczułem siłę

Maryi i siłę Jej pokory.

Zrozumiałem, że Matka Boża nie

wyrzuca złych duchów, ale one same

przed Nią uciekają! Uciekają, gdyż nie

mogą wytrzymać Jej czystości i piękna

obecności. Ona ich nie poniża, nie wyrzu-

ca ich. Po prostu, kocha, a one nie mogą te-

go znieść. Wtedy dokonała się we mnie

duchowa przemiana. Niszczący duch,

zniknął wraz ze swoją depresją, swoimi lę-

kami. Teraz odczułem we wnętrzu ducha

Maryi. Słyszałem w sercu głos: „Nie bój

się, jestem Twoją Matką, zapewniam Cię,

że nie zginiesz” . Wszystko się zmieniło.

To doświadczenie obecności Przeczy-

stej Dziewicy Maryi , stało się w moim

powołaniu, w moim kapłaństwie i życiu

zakonnym, w mojej posłudze – cudem mi-

łości, która mnie zbawia. Czuję Maryjną

obecność przy każdym egzorcyzmie, któ-

ry odprawiam. Podam tylko jeden mały

przykład, a mam ich wiele. Do spowiedzi

do naszych księży przyszła opętana dziew-

czyna. Spowiadał ją kapłan, który wrócił

z Rzymu ze studiów. I kiedy wypowiadał

formułę rozgrzeszenia, ta osoba – a przez

nią szatan – tak go mocno uderzyła, że

ksiądz aż się przewrócił. Potem ta osoba

jakimś dziwnym głosem wzywała drugie-

go księdza. On się wystraszył i zawołał

do mnie: „Ojcze Leonidzie, przyjdź szyb-

ko, mamy tu nadzwyczajną sytuację”.

Tymczasem ta dziewczyna podeszła

do mnie. Zanim rozpocząłem obrzęd eg-

zorcyzmu, od razu rozeznałem, że jest ona

rzeczywiście opętana, że szatan przez nią

działa bardzo mocno. Poprosiłem jeszcze

pięcioro pobożnych parafian, aby się mo-

dlili w czasie odprawiania nad dziewczy-

ną egzorcyzmu. I kiedy czytałem zwy-

czajne, tradycyjne egzorcyzmy, szatan

śmiał się, mówił po angielsku. Poniżał

mnie, krzyczał na mnie. Zacząłem więc

modlitwę do Matki Bożej. Byłem niecier-

pliwy, stawałem się nerwowy. Czułem, że

muszę zakończyć modlitwę, a zły nie od-

chodzi. Był to duch samobójstwa.

Zacząłem całym sercem wzywać

Matkę Bożą, tak, jak dziecko woła mat-

kę. I wtedy rozpoczął się prawdziwy ryk:

„Już więcej nie mogę, zjawiła się Matka

Boża. Nie wytrzymam tego, bo Ona przy-

szła, muszę odejść”. I zły duch odszedł.

Opowiadam tylko o tym jednym przypad-

ku, a podobnych mam dużo. W czasie

tych pięciu lat, w których pełnię powie-

rzoną mi służbę odprawiania egzorcy-

zmów, doświadczałem wielkich napaści,

doznawałem ich i wcześniej, a wiem, że

będę je miał również w przyszłości. Ale

Bogurodzica czuwa nade mną w Swoim

sercu. Nie mogę już żyć bez Medziugorja

i Jerozolimy. Każdego roku muszę być

w Medziugorju i w Jerozolimie (...), tu

znajduję wiarę, błogosławieństwo i łaskę.

Na koniec świadectwa, o. Leonid po-

wiedział jeszcze słuchaczom radia Mir

Medziugorje , iż jest wdzięczny Bogu, że

może w jakiś sposób świadczyć o łasce

Matki Bożej i dodał: życzę wszystkim

słuchaczom radości. Chciałbym, aby każ-

dy z nas pragnął bardziej kochać Naj-

świętszą Bogurodzicę, gdyż Ona jest na-

szą Matką. Ona kocha swoje dzieci. Goto-

wa jest dla nas zrobić wszystko, jeśli tyl-

ko tego od Niej będziemy oczekiwać.

Czuję, że gdyby nie było Matki Bożej to

przepadlibyśmy, dlatego w każdej sekun-

dzie swojego życia żyjmy z Nią. Czuję

wezwanie, bym i ja pomagał ludziom

pielgrzymować do Medziugorja, aby

przyprowadzać tutaj ludzi, którzy strasz-

nie cierpią duchowo. Na koniec, o. Leonid

pobłogosławił wszystkich słuchaczy.

MyÊli proste

Przycinanie

Wyniki najnowszych badań wskazują,

że rośliny „odczuwają ból” podczas

przycinania. Zabieg ten, konieczny dla

wielu gatunków, by przynosiły owoce,

powoduje u nich „cierpienie” . Bez przy-

cinania jednak nie wyrośnie smaczny ani

obfity owoc...

Jezus mówi nam w Ewangelii święte-

go Jana o krzewie winnym, którym jest On

sam i o latoroślach, którymi jesteśmy my.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: