115. Marshall Paula - Odnaleziona markiza (Tajemnice Opactwa Steepwood 16)(1).pdf - ROMANS HISTORYCZNY(2) - ala7272

PAULA MARSHALL

ODNALEZIONA

MARKIZA

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Jesie ı 1812 roku

- No nie - odezwał si ħ Marcus, lord Angmering, w typowy dla niego, prostodusznie

Ň artobliwy sposób - przecie Ň mał Ň e ı stwo to absurd! Nie rozumiem, dlaczego wszyscy tak si ħ

do niego pal Ģ . Utrzymanka jest znacznie wygodniejszym rozwi Ģ zaniem. Taka kobieta nie ma

prawa wtr Ģ ca ę si ħ do twego Ň ycia i spotykasz si ħ z ni Ģ tylko wtedy, kiedy masz na to ochot ħ .

- Jak zatem chcesz rozwi Ģ za ę problem ci Ģ gło Ļ ci rodu? W naszej sferze dziedziczenie

to bardzo istotna kwestia; chodzi przecie Ň o maj Ģ tek i tytuł - cedz Ģ c słowa, zapytał jego nowy

przyjaciel, Jack. Był podobno dalekim krewnym rozgał ħ zionej rodziny Percevalów, - To jest

przecie Ň mo Ň liwe tylko w ramach u Ļ wi ħ conego zwi Ģ zku, czyli mał Ň e ı stwa.

- Dobry Bo Ň e - odparł Marcus, który nadal trwał w Ň artobliwym nastroju. - w mojej

sytuacji nie ma z tym Ň adnego problemu. Nie musz ħ si ħ Ň eni ę ; mam przecie Ň dwóch

dorastaj Ģ cych przyrodnich braci. Niech inni m ħŇ czy Ņ ni daj Ģ si ħ zakuwa ę w kajdany, ja wol ħ

zosta ę kawalerem.

Marcus nie dodał, Ň e nieudane mał Ň e ı stwa - a znał ich wiele - skutecznie go

zniech ħ cały do o Ň enku. W jego przypadku było to zupełnie zrozumiałe. Dzi Ļ tylko dlatego

pozwolił sobie na tak Ģ szczero Ļę w tej kwestii, Ň e wypił o par ħ kieliszków za du Ň o i miał

lekko za ę miony umysł.

Rzadko sobie na to pozwalał, a nigdy si ħ nie upijał. Jednak dzie ı dzisiejszy był

wyj Ģ tkowy; jeden z jego bliskich znajomych, Nick Cameron, o Ň enił si ħ wła Ļ nie ze znan Ģ z

urody i inteligencji pann Ģ Aten Ģ Filmer i oblewał t ħ uroczysto Ļę w gronie przyjaciół.

- Odnosz ħ wra Ň enie, jakby zapanowała jaka Ļ epidemia. Co chwila kto Ļ staje na

Ļ lubnym kobiercu. Nigdy przedtem tego nie było - mówił dalej Marcus, poci Ģ gaj Ģ c kolejny

łyk porto, chocia Ň w zasadzie nie przepadał za tym trunkiem. - Moja siostra równie Ň

wychodzi za m ĢŇ ; Ļ lub został zaplanowany na Bo Ň e Narodzenie. W domu z tego powodu

panuje taki zam ħ t, jakby, nie przymierzaj Ģ c, chodziło o koronowan Ģ głow ħ . Nie mog ħ

zrozumie ę , dlaczego wszyscy tak si ħ tym ekscytuj Ģ . Widocznie jest to bardzo zara Ņ liwe. Co

do mnie, na pewno nie poddam si ħ tej modzie i nie porzuc ħ wolnego stanu.

- Mo Ň emy si ħ zało Ň y ę ? - zapytał przeci Ģ gle Jack.

- Dlaczego nie? Pieni Ģ dze b ħ d Ģ jak darowane, bo wiem, Ň e wygram.

- Doskonale. Kelner! - zawołał Jack gromkim głosem. - Przynie Ļ mi papier i pióro.

Szybko, zanim mój przyjaciel si ħ rozmy Ļ li.

- W Ň adnym razie - zapewnił go Marcus. Spojrzał na niego z pogard Ģ znad swego

wydatnego nosa. Tylko taki idiota jak Jack mo Ň e s Ģ dzi ę , Ň e on, Marcus Cleeve, jest

chor Ģ giewk Ģ , która zmienia kierunek za ka Ň dym razem, kiedy wiatr powieje inaczej. Je Ň eli

tak uwa Ň a, to znaczy, Ň e zupełnie go nie zna.

Jego prze Ļ ladowca wci ĢŇ na niego spogl Ģ dał i u Ļ miechał si ħ domy Ļ lnie, tak jak gdyby

tylko on jeden z całego towarzystwa znał przyszło Ļę Marcusa. Po chwili zadyszany kelner

przyniósł ŇĢ dane przedmioty.

- A teraz - oznajmił Jack, u Ļ miechaj Ģ c si ħ promiennie - pozostaje tylko pytanie, o jak Ģ

sum ħ si ħ zakładamy? Pi ħę set gwinei? Utrzymujesz, Ň e nie o Ň enisz si ħ przed upływem roku?

Ja jestem innego zdania. Je Ň eli przegrasz, zapłacisz mi sum ħ wymienion Ģ w umowie.

Marcus nie był na tyle pijany, Ň eby nie bra ę pod uwag ħ takiej ewentualno Ļ ci. Je Ļ li

przegra, pi ħę set gwinei pójdzie w błoto, cho ę teraz przysi Ģ gł sobie pozosta ę do ko ı ca Ň ycia

kawalerem. Kto wie, co si ħ mo Ň e zdarzy ę ? Nie sprzeciwi si ħ przecie Ň ojcu, je Ň eli ten uzale Ň ni

przekazanie mu rodowego maj Ģ tku i tytułu od po Ļ lubienia jakiej Ļ posa Ň nej panny. Prawd ħ

mówi Ģ c, ojciec wielokrotnie czynił uwagi na ten temat w rozmowie ze swoim najstarszym

synem.

- Czas najwy Ň szy, aby Ļ si ħ wreszcie ustatkował, Marcusie. Mał Ň e ı stwo wpływa

stabilizuj Ģ co na m ħŇ czyzn ħ .

- My Ļ l ħ , Ň e i bez tego jestem wystarczaj Ģ co stateczny - zazwyczaj ripostował wtedy

Marcus i ucinał rozmow ħ . Nie chciał sprzecza ę si ħ z ojcem.

W tej chwili, mimo Ň e mocno podchmielony, odpowiedział Jackowi z powag Ģ :

- Pieni Ģ dze to nie wszystko.

Nazajutrz rano miał pomy Ļ le ę pos ħ pnie, Ň e wył Ģ cznie pija ı stwu zawdzi ħ cza, Ň e tak

lekkomy Ļ lnie zaryzykował całkiem spore pieni Ģ dze. Szkoda, Ň e nie zwalił si ħ pod stół

nieprzytomny, zanim zacz Ģ ł wychwala ę zalety kawalerskiego stanu.

- Nie przepadam za hazardem - dodał jeszcze na zako ı czenie.

- Czas najwy Ň szy, aby Ļ zacz Ģ ł - odparł Jack. Był nami ħ tnym graczem i chciał zarazi ę

sw Ģ pasj Ģ Marcusa. - Nie próbuj udawa ę biedaka, Angmering. Wszyscy wiemy, Ň e twój ojciec

zrobił wielki maj Ģ tek podczas pobytu w Indiach.

- To prawda, ale ja nie jestem moim ojcem. Niech b ħ dzie dwie Ļ cie pi ħę dziesi Ģ t i przy

tej sumie zosta ı my.

Nie mógł ju Ň wycofa ę si ħ z zakładu, to nie byłoby godne d Ň entelmena, nie mówi Ģ c ju Ň

o utytułowanym potomku wysokiego rodu.

- Trzysta - zaproponował z nadziej Ģ w głosie Jack. Nie wiadomo dlaczego, ale

przyszło mu do głowy, Ň e taki gor Ģ cy zwolennik kawalerskiego stanu jak jego przyjaciel

mo Ň e faktycznie by ę zagro Ň ony utrat Ģ tej tak cennej dla niego wolno Ļ ci.

- Dwie Ļ cie pi ħę dziesi Ģ t i ani grosza wi ħ cej - o Ļ wiadczył stanowczym tonem Marcus. -

W przeciwnym razie nici z zakładu.

- Dobrze, niech ci b ħ dzie. Jack nagryzmolił warunki umowy, podpisał si ħ i podsun Ģ ł

papier Marcusowi, aby zrobił to samo. Nast ħ pnie przekazał dokument swym podpitym

towarzyszom, którzy niepewn Ģ r ħ k Ģ zło Ň yli na nim podpisy w charakterze Ļ wiadków.

- A wi ħ c załatwione. A teraz, panowie, proponuj ħ zmieni ę lokai. Kto jest za tym, aby

odwiedzi ę „W ħ glow Ģ Jam ħ ”?

- Ja rezygnuj ħ - o Ļ wiadczył Marcus, który miał ju Ň do Ļę na dzisiaj towarzystwa Jacka.

- Nie byłbym w stanie si ħ tam dowlec - dodał, kład Ģ c głow ħ na za Ļ mieconym stole i

zamykaj Ģ c oczy. Zasn Ģ ł albo, jak podejrzewali koledzy, udawał, Ň e si ħ zdrzemn Ģ ł.

Marcus nie symulował, Ň eby pozby ę si ħ m ħ cz Ģ cej kompanii. Po godzinie kelner, który

ich uprzednio obsługiwał, z trudem zdołał go dobudzi ę . Pomógł mu doj Ļę do drzwi i wezwał

powóz, Ň eby go odwiózł do domu. Słowo „dom” w wypadku Marcusa nie było mo Ň e

adekwatne do rzeczywisto Ļ ci. Budynek przy Berkeley Square był londy ı sk Ģ siedzib Ģ jego

ojca i miejscem, które Marcus rzadko odwiedzał, poniewa Ň nigdy nie był pewien, jak zostanie

przyj ħ ty.

Kiedy znalazł si ħ w łó Ň ku, zasn Ģ ł kamiennym snem i spał przez wiele godzin. Obudził

go lokaj, przypominaj Ģ c, Ň e po południu obiecał swej siostrze Sophii, i Ň zabierze j Ģ na

przeja Ň d Ň k ħ do Hyde Parku. Byli tam umówieni z jej narzeczonym ksi ħ ciem Sharnbrook, któ-

ry chciał ich przedstawi ę jednej ze swych nobliwych ciotek.

Lokaj przyniósł mu do łó Ň ka Ļ niadanie oraz tac ħ ze szklank Ģ i karafk Ģ . Marcus wypił

porto, krzywi Ģ c si ħ niemiłosiernie, ale trunek i jedzenie uspokoiły nieco jego podra Ň niony

Ň oł Ģ dek. Jest nadzieja, Ň e jeszcze po Ň yje!

Na przyszło Ļę musz ħ uwa Ň a ę z piciem, przyrzekł sobie solennie. We Ņ my tylko

przykład Sywella, popatrzmy, dok Ģ d go ono zaprowadziło. Od dawna le Ň y w grobie i na

dodatek, jak okropnie zszedł z tego Ļ wiata!

Poczuwszy si ħ lepiej, postanowił wsta ę z łó Ň ka i przywita ę nowy dzie ı . Nie

przypuszczał, aby ojciec był jeszcze w domu, a Sophia z pewno Ļ ci Ģ wkrótce zacznie si ħ

szykowa ę na spotkanie z narzeczonym. ĺ wietnie byłoby mie ę dom dla siebie, poczyta ę

„Morning Post”, zadzwoni ę po kaw ħ , poprzeci Ģ ga ę si ħ , poziewa ę , a nawet troch ħ podrzema ę .

Zasługiwał na małe wakacje i odrobin ħ spokoju po ci ħŇ kich trudach zarz Ģ dzania północnymi

wło Ļ ciami ojca. Szcz ħĻ liwie doprowadził je wreszcie do kwitn Ģ cego stanu. Zanim do tego

doszło, pod rz Ģ dami ostatniego dzier Ň awcy przedstawiały obraz zupełnej ruiny.

Los jednak zrz Ģ dził inaczej. Schodz Ģ c na dół, przy wej Ļ ciu na klatk ħ schodow Ģ

zobaczył młod Ģ kobiet ħ . Marcus nigdy przedtem nie widział równie uroczego stworzenia.

Stała, jakby specjalnie na niego czekała. Miała lekko kr ħ cone włosy, których złoty odcie ı

przypominał kruszec wydobywany we francuskiej kolonii zwanej Gwine Ģ i tak jak on

przebłyskiwał tonami delikatnej czerwieni. W jej powabnej twarzyczce szczególn Ģ uwag ħ

zwracał mały zuchowaty nosek i usta tak słodkie i krusz Ģ ce, Ň e Marcus od razu poczuł ochot ħ ,

aby je ucałowa ę .

Figur ħ miała równie Ň powabn Ģ - zr ħ czn Ģ i zgrabn Ģ , co sprawiało, Ň e wygl Ģ dała jak

mała Wenus. Marcus uwielbiał ten typ urody u kobiety. Ubrana była tak, jak lubił, z gustown Ģ

prostot Ģ , cechuj Ģ c Ģ prawdziw Ģ elegancj ħ . Miała na sobie jasnozielony wyj Ļ ciowy kostium z

wyko ı czeniami w delikatnym cytrynowym kolorze, który doskonale pasował do barwy jej

oczu i płomienistych włosów.

Urocze stworzenie było w towarzystwie słu ŇĢ cej, która stała za ni Ģ z wielkimi pudłami

w r ħ kach. Lokaj w nieznanej Marcusowi liberii co chwila wnosił do holu dalsze podobne

pudła. Wydawali si ħ czeka ę i Ň adne z nich nie spostrzegło schodz Ģ cego ze schodów

m ħŇ czyzny.

Mo Ň e to go Ļę ? Nie słyszał jednak, aby lokaj anonsował czyje Ļ przybycie.

Marcus, zaintrygowany i rycerski jak zwykle, zwrócił si ħ do damy z pytaniem:

- Gzy mog ħ pani w czym Ļ pomóc, madame?

Jego mała Wenus odwróciła si ħ zaskoczona i obrzuciła go uwa Ň nym spojrzeniem. Stał

przed ni Ģ postawny, krzepki i muskularny m ħŇ czyzna. Spogl Ģ dał na ni Ģ z wysoka. Oceniła, Ň e

mierzył nie mniej ni Ň sze Ļę stóp.

- Z kim mam przyjemno Ļę , sir?

Głos równie Ň pasował do jej ujmuj Ģ cej powierzchowno Ļ ci. Był d Ņ wi ħ czny i

melodyjny. Mówiła z akcentem, który wskazywał, Ň e mo Ň e by ę z pochodzenia Francuzk Ģ . Jej

twarzyczka wydała mu si ħ znajoma. Odniósł wra Ň enie, jakby ju Ň gdzie Ļ j Ģ widział, a zarazem

gotów był przysi Ģ c, Ň e nigdy jej przedtem nie spotkał. Z pewno Ļ ci Ģ by zapami ħ tał takie

prze Ļ liczne stworzenie.

Skłonił si ħ nisko.

- Jestem Marcus Angmering, do usług. Najstarszy syn hrabiego Yardleya, jak

przypuszczalnie pani wiadomo. A ja, z kim mam przyjemno Ļę , madame? Czy Ň by lokaj nie

zaanonsował pani? To nieładnie pozwala ę , Ň eby pani czekała w holu.

115. Marshall Paula - Odnaleziona markiza (Tajemnice Opactwa Steepwood 16)(1).pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: